19 t/m 28 maart 2014, Las Perlas; Contadora

Vrijdag 21 maart; natuur!
Vier statige galante pelikanen vliegen in lijn op één meter hoogte boven het water. Het is net of ze zich in driedelig pak hebben gestoken. Wie heeft er eigenlijk voorrang? Zij hebben de oudste rechten, aangezien ze rechtstreeks uit het dinosaurustijdperk hierheen moeten zijn gekomen. Gestaag vliegen ze, enigszins omhoog en omlaag wiebelend, net nog voor ons langs. We zijn omringd door tientallen pelikanen en nog eens tweemaal zoveel kleine meeuwsoorten. We komen, onder vol zeil en na een dag heerlijk zeilen, vlakbij de eerste Las Perlas eilanden. De zon begint al onder te gaan. En ineens is daar (eindelijk!) een grote groep dolfijnen die ons springend welkom heten. Wat een blijheid! Ze zwemmen een stuk met ons op.

Na twee dagen uitrusten bij La Playita, met de skyline van Panama City in zicht, zijn we weer op weg. We hebben ons gelaafd aan de luxe van een mega groot winkelcentrum (Mall), waar helaas geen Campinggaz te krijgen bleek. Er is wel een gasstation twee uur verderop, waar je je flessen kunt laten bijvullen en je ze na vijf dagen terugkrijgt. Mwah, nee, doe maar niet. Terug aan boord hebben we nog even overwogen toch nog een paar dagen naar de Galapagos Eilanden te gaan. Maar aangezien er dan geen enkele speling in onze agenda meer is en de kans dat bij ons alles keurig volgens schema zal lopen nu eenmaal erg klein is, durven we dat niet aan. Ook de exorbitante prijzen die je moet betalen, al kom je maar even, maken dat dat absoluut niet in verhouding zal zijn. We gaan naar de Las Perlas eilanden, die we tegenkomen op weg naar Ecuador.

Zoals ons door veel mensen al verteld werd is het water in de Pacific koel door de Koude Golfstroom die hier langskomt. We slaan allebei aan het niezen in deze dagen. Het is namelijk heet en vochtig zo vlakbij de evenaar, maar de lichte bries die over het water komt is koel. In de avond is het zelfs een soort fris. Ineens hebben we te maken met variabele winden uit verschillende richtingen, windstiltes, een getijdeverval van vijf meter, mist en bewolking. Het is wel rustig weer en een heel vlakke zee. Even wennen, vooral met de wetenschap dat hier de Hammerhead en de Bull Shark haaien voorkomen en er giftige kwallen zijn. Je kunt gewoon zwemmen en haaien vallen niet zomaar aan, maar het idee moet toch even settelen.

Zondag 23 maart; aqua
Het water is bijna op. Aangezien we genoeg willen kunnen blijven drinken in deze hitte gaan we avonturen hoe we hier aan water komen. We hebben bespaard op een watermaker. Onze gedachtegang is dat we voor de 3000,- euro die ze kosten heel veel water kunnen kopen, we daar ruimte zat voor hebben en er waar mensen leven water is. Het betekent ook dat we nu met al onze jerrycans in het bijbootje naar het strand tuffen. Er wonen hier namelijk mensen, verderop een aantal eilanden niet. Met onze waterschoenen aan trekken we de dingy hoog op het strand, over wat keien heen. Alleen al dat is een hele belevenis en wat zijn we ongelofelijk blij met ons lichtgewicht kleine motortje. Het is hier niet erg ingericht op boten die van alles nodig hebben. Op dit meest ontwikkelde eilandje van de archipel komen wel toeristen, maar alle boten hebben hun eigen eten en drinken bij zich. Veel zijn op weg voor een oversteek naar de Galapagos en de Marquezas, die zitten volgepropt met voorraad. De motorbootjes die een weekendje overkomen zijn ook voorzien. En wij dus nog niet.
We treffen een alleraardigste mevrouw bij een hotelletje met uitzicht op zee. De kraan die ze buiten heeft vindt ze niet geschikt, maar ze gaat ons helpen. Wij strijken neer in de schaduw en genieten van een weldadige lunch. Na enige tijd vertelt ze twee mannen op pad te hebben gestuurd met onze jerrycans. We willen gaan helpen, maar dat is absoluut niet nodig. We hebben een leuk contact met de eigenaresse. Als ik de uitleg op mijn vraag "Donde estan el bano?' niet helemaal snap nog, steekt ze haar arm uit, ik haak in en samen dansen we bijna over het terrein. De toilet blijkt stuk maar ik mag er één in een leeg appartement gebruiken. Helemaal niet slecht hier. Als we een paar uur later weer opstappen staan onze jerrycans gevuld bij de deur.

Donderdag 27 maart; ingezonken
We komen maar niet weg. Deze plek is te heerlijk. Elke dag denken we 's morgens nog dat we die dag een eiland verder zullen trekken, om vervolgens het hier zo naar ons zin te hebben dat we opnieuw besluiten te blijven. Het is een exotische plek, rustig, fijn strandje, leuk hotelletje aan zee met aardige koffie, een minisupermarkt en op deze plek is er (oké erg traag) draadloos internet. Waar zijn we zo druk mee? We doen, al een tijdje, elke ochtend een 'imaginatie van de dag'. Imaginatie is een soort dagdroom, een combinatie van visualisatie en meditatie zou je kunnen zeggen. Het geeft richting aan persoonlijke ontwikkeling en de thema's waar je mee bezig bent. Wij hebben er veel plezier in. En allebei zijn we over die thema's aan het tekenen geslagen op de iPad. Ik teken lekker voor de vuist weg met wat er in het tekenprogramma voor handen is, Eddy zoekt diverse tekenprogramma's op, download ze en pluist met veel plezier na welke de meeste mogelijkheden heeft. Verder ben ik dagelijks bezig met m'n cursus Spaans op mp3. Heel handig, want voor het eerst deze reis heb ik een dokter nodig wegens blaasontsteking. Als er geen dokter was geweest had ik gewoon antibiotica genomen of onze scheepsarts Wouter gebeld. Maar er is een vrouwelijke dokter hier, zelfs een klein gezondheidscentrum, dus wel zo handig het even na te vragen. Ik ben ook wel nieuwsgierig naar het gezondheidscentrum. Kan ik gelijk goed oefenen, want ze spreekt geen Engels. We wandelen door het tropische woud naar het kleine dorpje. Na een paar uur wachten tussen de gezinnen, een belevenis op zich, ben ik aan de beurt. Ik kan met mijn (oké, erg trage) Spaans helder maken dat ik sinds gisteren een ontsteking heb, uitleggen wat de klachten zijn en navragen of het besmettelijk is omdat Eddy er ook al enige tijd wat last van heeft en daar zijn eigen medicijnen voor heeft. Op de vraag of ik dezelfde medicijnen moet innemen moet ze lachen, nee, ik moet gewoon antibiotica en nee, volgens haar is het absoluut niet besmettelijk. Toch handig dit even te hebben kunnen checken. Ik krijg alles zo mee, ook nog een extra kuur voor Eddy voor de zekerheid en ik hoef niks te betalen. Wat een gastvrijheid. En dan is een dag zomaar weer om.
Een andere dag ga ik in alle vroegte alleen naar het hotelletje om een dagje te werken en vermaakt Eddy zich uitstekend op de boot. Halverwege de dag moet ik naar het strandje rennen omdat de vloed het bijbootje begint mee te nemen in het water. Ik had gelukkig het ankertje uitgegooid, zodat het bootje een soort van op z'n plek blijft. Maar de oceaandeining is sterk en de ankerlijn lang, zodat het bootje flink op en neer danst in het water. Ik hoef net niet te gaan zwemmen om 'm weer bij z'n lurven te pakken. Een vriendelijke strandganger helpt me de dingy verder omhoog op het strand te krijgen. Hij droomt zelf van een wereldzeilreis en we hebben een leuk gesprek.
Weer een andere dag doet Eddy een handwas met Biotex en naai ik een knoop aan een korte broek die eraf was gesprongen. Heel huiselijk dus eigenlijk. Het naaisetje is nog van mijn oma geweest. Ze moest eens weten dat ik het nu hier in Panama gebruik. Ik denk dat ze zou glimlachen.

Vrijdag 28 maart; weg geweest
Echt, we zijn gisteren even op weg geweest naar het volgende eiland. Serieus. We vonden het bij vertrek al wel wat opvallend dat er allemaal bootjes vanaf de andere eilanden naar onze ankerplek kwamen. Van drie boten, steeg ons aantal tot zeventien. En oké, we wisten dat het tijdelijk een dag en een nacht windkracht 5 BFT zou worden, redelijk pittig voor hier, maar ach, we hoefden maar een klein stukje van vijf mijl naar het volgende eiland. Eenmaal buiten de beschutting bleek het 6 BFT met vlagen 7 te zijn. Op weg naar een onbekende ankerplek tussen de riffen, die bij nadere bestudering bij de tijdelijk veranderde wind niet erg beschut lijkt, krijg ik een onrustig gevoel. Niet dat ik kinderachtig wil doen en de boot kan het best hebben. Maar is dit eigenlijk echt leuk? Morgen is er een rustige wind en dan is dit ritje veel leuker, zeker weten. Hebben we haast? Nee, helemaal niet. Zullen we omkeren en lekker terug naar die beschutte ankerplek gaan waar we maar niet wegkomen? Goed plan! Morgen gaan we echt.