27 dec 2013-12 jan 2014; Evenwicht
Blijf op de hoogte en volg Rixta
14 Januari 2014 | Australië, Charlestown
Vrijdag 10 januari; Geweldig niet zo geliefd eiland
We zijn terug op St. Eustatius. Zojuist hebben we de kleinere plotter die met onze vrienden was meegekomen ingebouwd. Hij doet het! Het is even schrikken als hij onze Caribbean waterkaart niet kan inlezen, maar degene die we voor de Galapagos hebben gekocht geeft ook dit gebied in voldoende detail weer. Wat een luxe, echt fijn.
Over St. Eustatius zijn veel zeilers kort; daar is niks te doen. Precies onze plek dus. Veel bewoners, weinig toerisme. Er is één aanlegsteiger voor werkschepen, beneden onderaan de heuvel is een klein hotelletje met heerlijke koffie en eenmaal de berg opgeklommen is er welgeteld één dorp met historische huisjes. Een plaatje. Met oud en nieuw waren we hier samen met Gerard en Melitta. Verwachtingsvol richtten we om 24.00 uur onze ogen naar de bergen en het dorp. We lagen prachtig in de baai samen met slechts drie andere jachten en verwachtten iets als een schouwspel met vuurwerk of misschien één vuurpijl? Al wat er gebeurde was... jawel, er gingen twee sirenes aan; die van de ziekenwagen en de politieauto. Achter elkaar aan reden ze alle, maar dan ook werkelijk alle straten van St. Eustatius door. De serveerster, bij die goede koffie, vertelde de volgende dag teleurgesteld aan Melitta dat de brandweer er dit jaar niet bij was. Vuurwerk? Nee, dat hadden ze nooit.
We ontmoetten hier vorige week de, letterlijke, klokkenluider van het dorp. Hij is zijn hele leven slechts eenmaal van het eiland af geweest om met zijn muziekband naar Curacao en Bonaire te gaan. Hij is 76 jaar oud en heeft vanaf 1974 elke dag om 6 uur 's morgens, om 12 uur 's middags en om 6 uur 's avonds de klok geluid, nooit ziek, nooit te laat geweest. Wie dan precies de klok heeft geluid toen hij met die band... Afijn, dat puzzelt mij dan dus later. Maar goed, trotser dan trots vertelt hij zijn eerste lintje van koningin Juliana te hebben gekregen, zijn tweede lintje van koningin Beatrix en onlangs heeft hij koning Alexander ontmoet. Ik denk in de hoop dat over enige tijd dat derde... Tsja, dat is waar ze zich mee bezig kunnen houden hier, geweldig toch? Hij laat ons bij de klok en we maken het gebeier zonder oordoppen mee. We zijn erna doof, maar het was het absoluut waard. Het is een grappig eiland. Na een paar uur klimmen naar de vulkaankrater, komen we na het trotseren van heremietkreeften en een flinke bruine slang bij de krater aan. En wie zit daar parmantig op onze lunch te wachten? Een tamme haan. Niet weg te krijgen bij onze broodkruimels.
De afgelopen weken samen met Gerard en Melitta is het niet van schrijven gekomen. We waren weer even onderdeel van elkaars leven in plaats van dat we elkaar erover schreven. We hebben bijgekletst, oud en nieuw gevierd, gezeild, geborreld, gesnorkeld met zicht op welgeteld 2 vissen in totaal, genoten van Pinel Island bij St. Maarten, gezwommen, in de zon gelegen en werden getrakteerd op een fabuleus etentje, kortom; vakantie gevierd!
Was het dan alleen maar leuk en vakantie? Nee. Dat is natuurlijk wel wat je altijd leest in de verhalen over reizen en bezoek. Dat snap ik, het bezoek leest namelijk zelf mee. Maar in dit geval betreft het vrienden die dat wel aankunnen en ons langer kennen dan vandaag.
Zowel Eddy als ik zijn mensen die gewend zijn veel en vaak alleen te zijn. We latten niet voor niks. Dat vinden we fijn. Nu zijn we ineens een half jaar samen op één boot. Daar hebben we een evenwicht in gevonden. We zijn gewend aan het samenzijn en de eenvoud van dit soort leven.
Dan komen er nog twee mensen bij. Die komen uit een wereld van werk, kinderen, internet, agenda's en mensen om zich heen. Dat is voor ons een groot contrast. Hoe lief en leuk die mensen ook zijn, ineens is er veel aanspraak, veel appèl en het betekent een grote verandering in alle routines. Leuke en ook niet leuke dingen dus. Eddy heeft de neiging als het teveel wordt zich terug te trekken en de dingen alleen te gaan doen, ik om me aan te passen en op te gaan in het contact. Dat brengt ons dus ook weer wat verder uit evenwicht en we raken elkaar kwijt. Als Eddy besluit een dagje niet mee te gaan en alleen op de boot achter blijft vind ik dat dan dus weer jammer en geeft dat erna tussen ons weer meer afstand.
Wat een gedoe zijn die groepsdynamische processen en - evenwichten toch! Menselijke verhoudingen blijven me intrigeren wat dat betreft. Soms kan ik met verbazing naar mezelf kijken. Zucht. Ik had nog wel zo graag een rooskleuriger beeld van mezelf; genereus, rustig, dapper, onzelfzuchtig, wijs. Ach ja, soms haalt de werkelijkheid me toch echt in.
Zowel Gerard als Melitta blijken dat alleen-tijd-nodig-hebben zelf niet zo sterk te ervaren, maar ze hebben er wel begrip voor. Zoals ik al zei, ze kennen ons langer dan vandaag en na deze trip nog weer een beetje beter.
Na hun vertrek zijn we naar St. Eustatius terug gezeild. Ons abonnement op het pech-onderweg is nog niet verstreken. Bij het wegvaren op St. Maarten wiebelt de bakboord motor als een waar hobbelpaard. Die is niet te gebruiken. Nadere inspectie maakt duidelijk dat één van de propellorbladen zomaar (?) van de schroef blijkt te zijn verdwenen...
In de rust en de luwte van St. Eustatius is het zeker geen straf wat te klussen. We plakken gaten in zeilen, schilderen de boot daar waar we haar met epoxy hebben verstevigd en puzzelen hoe we de bakboordmotor weer werkzaam kunnen krijgen. We hebben nog één wel werkzame motor en hé, we zijn een zeilboot nietwaar. We besluiten verder op pad te gaan.
Zaterdag 11 januari; Zeilen!
We hebben via internet iemand in Denemarken gevonden die de speciale onderdelen om het reserve propellorblad vast te zetten zal kunnen gaan leveren. We hopen dat naar de YachtClub van Iles des Saintes (Guadeloupe) te kunnen laten sturen. Voorlopig is het weekend en kunnen we niemand bereiken. Ook het uitklaren op Eustatius heeft wat voeten in aarde omdat er, ondanks openingstijd, niemand te vinden is. Onze was is vol vertrouwen dat we betalen in tassen op de veranda van het Marine Park gebouw gezet. Aangezien we geen brievenbus kunnen vinden geven we het geld af bij de duikschool. Ze zullen het maandag afgeven bij de overburen.
Het zeilen is hier geweldig. Ondanks dat we ook nu aan de wind zeilen met een dikke zes BFT, is het heerlijk. Er komt amper water over. Zon, zee, wind, uitwaaien maar! We halen net de Whitehouse Bay ankerplek van St. Kits niet bij daglicht, gelukkig schijnt de maan. Ik heb er wel de zenuwen over in, niet echt iets voor mij om bij nacht en met maar één werkende motor te gaan ankeren op een onbekende plek, ook al ziet het er op de kaart eenvoudig uit. Eddy is vol vertrouwen. Ik vind mezelf best dapper, iets doen wat ik eng vind. Samen zeilen is ook samen ondernemen en avonturen aangaan. Gelukkig blijkt de situatie overzichtelijk en zijn de honderd alternatieve escaperoutes die ik in gedachten al had doorgelopen geheel en al niet nodig. We liggen en ik ga heel diep slapen.
Zondag 12 januari; Dit is het.
Vandaag is een dag met een gouden ringetje. Opstaan op een naar wat blijkt weergaloos mooie ankerplek, heerlijk twee uurtjes zeilen naar het volgende eiland Nevis en dan bij het snorkelen meteen een rog en zijn blauw-gele vriendjesvis voorbij zien zwemmen, samen op weg naar ondieper water. Vandaag lig ik in de zon, snorkel ik, teken ik zomaar wat voor de losse pols weg, bak ik koekjes en staar ik voor me uit. Belangrijker; de gereedschapskist blijft dicht. Ik geloof dat dit één van de eerste dagen is dat dat lukt. Wat een fortuin is deze dag waard!
We zijn terug op St. Eustatius. Zojuist hebben we de kleinere plotter die met onze vrienden was meegekomen ingebouwd. Hij doet het! Het is even schrikken als hij onze Caribbean waterkaart niet kan inlezen, maar degene die we voor de Galapagos hebben gekocht geeft ook dit gebied in voldoende detail weer. Wat een luxe, echt fijn.
Over St. Eustatius zijn veel zeilers kort; daar is niks te doen. Precies onze plek dus. Veel bewoners, weinig toerisme. Er is één aanlegsteiger voor werkschepen, beneden onderaan de heuvel is een klein hotelletje met heerlijke koffie en eenmaal de berg opgeklommen is er welgeteld één dorp met historische huisjes. Een plaatje. Met oud en nieuw waren we hier samen met Gerard en Melitta. Verwachtingsvol richtten we om 24.00 uur onze ogen naar de bergen en het dorp. We lagen prachtig in de baai samen met slechts drie andere jachten en verwachtten iets als een schouwspel met vuurwerk of misschien één vuurpijl? Al wat er gebeurde was... jawel, er gingen twee sirenes aan; die van de ziekenwagen en de politieauto. Achter elkaar aan reden ze alle, maar dan ook werkelijk alle straten van St. Eustatius door. De serveerster, bij die goede koffie, vertelde de volgende dag teleurgesteld aan Melitta dat de brandweer er dit jaar niet bij was. Vuurwerk? Nee, dat hadden ze nooit.
We ontmoetten hier vorige week de, letterlijke, klokkenluider van het dorp. Hij is zijn hele leven slechts eenmaal van het eiland af geweest om met zijn muziekband naar Curacao en Bonaire te gaan. Hij is 76 jaar oud en heeft vanaf 1974 elke dag om 6 uur 's morgens, om 12 uur 's middags en om 6 uur 's avonds de klok geluid, nooit ziek, nooit te laat geweest. Wie dan precies de klok heeft geluid toen hij met die band... Afijn, dat puzzelt mij dan dus later. Maar goed, trotser dan trots vertelt hij zijn eerste lintje van koningin Juliana te hebben gekregen, zijn tweede lintje van koningin Beatrix en onlangs heeft hij koning Alexander ontmoet. Ik denk in de hoop dat over enige tijd dat derde... Tsja, dat is waar ze zich mee bezig kunnen houden hier, geweldig toch? Hij laat ons bij de klok en we maken het gebeier zonder oordoppen mee. We zijn erna doof, maar het was het absoluut waard. Het is een grappig eiland. Na een paar uur klimmen naar de vulkaankrater, komen we na het trotseren van heremietkreeften en een flinke bruine slang bij de krater aan. En wie zit daar parmantig op onze lunch te wachten? Een tamme haan. Niet weg te krijgen bij onze broodkruimels.
De afgelopen weken samen met Gerard en Melitta is het niet van schrijven gekomen. We waren weer even onderdeel van elkaars leven in plaats van dat we elkaar erover schreven. We hebben bijgekletst, oud en nieuw gevierd, gezeild, geborreld, gesnorkeld met zicht op welgeteld 2 vissen in totaal, genoten van Pinel Island bij St. Maarten, gezwommen, in de zon gelegen en werden getrakteerd op een fabuleus etentje, kortom; vakantie gevierd!
Was het dan alleen maar leuk en vakantie? Nee. Dat is natuurlijk wel wat je altijd leest in de verhalen over reizen en bezoek. Dat snap ik, het bezoek leest namelijk zelf mee. Maar in dit geval betreft het vrienden die dat wel aankunnen en ons langer kennen dan vandaag.
Zowel Eddy als ik zijn mensen die gewend zijn veel en vaak alleen te zijn. We latten niet voor niks. Dat vinden we fijn. Nu zijn we ineens een half jaar samen op één boot. Daar hebben we een evenwicht in gevonden. We zijn gewend aan het samenzijn en de eenvoud van dit soort leven.
Dan komen er nog twee mensen bij. Die komen uit een wereld van werk, kinderen, internet, agenda's en mensen om zich heen. Dat is voor ons een groot contrast. Hoe lief en leuk die mensen ook zijn, ineens is er veel aanspraak, veel appèl en het betekent een grote verandering in alle routines. Leuke en ook niet leuke dingen dus. Eddy heeft de neiging als het teveel wordt zich terug te trekken en de dingen alleen te gaan doen, ik om me aan te passen en op te gaan in het contact. Dat brengt ons dus ook weer wat verder uit evenwicht en we raken elkaar kwijt. Als Eddy besluit een dagje niet mee te gaan en alleen op de boot achter blijft vind ik dat dan dus weer jammer en geeft dat erna tussen ons weer meer afstand.
Wat een gedoe zijn die groepsdynamische processen en - evenwichten toch! Menselijke verhoudingen blijven me intrigeren wat dat betreft. Soms kan ik met verbazing naar mezelf kijken. Zucht. Ik had nog wel zo graag een rooskleuriger beeld van mezelf; genereus, rustig, dapper, onzelfzuchtig, wijs. Ach ja, soms haalt de werkelijkheid me toch echt in.
Zowel Gerard als Melitta blijken dat alleen-tijd-nodig-hebben zelf niet zo sterk te ervaren, maar ze hebben er wel begrip voor. Zoals ik al zei, ze kennen ons langer dan vandaag en na deze trip nog weer een beetje beter.
Na hun vertrek zijn we naar St. Eustatius terug gezeild. Ons abonnement op het pech-onderweg is nog niet verstreken. Bij het wegvaren op St. Maarten wiebelt de bakboord motor als een waar hobbelpaard. Die is niet te gebruiken. Nadere inspectie maakt duidelijk dat één van de propellorbladen zomaar (?) van de schroef blijkt te zijn verdwenen...
In de rust en de luwte van St. Eustatius is het zeker geen straf wat te klussen. We plakken gaten in zeilen, schilderen de boot daar waar we haar met epoxy hebben verstevigd en puzzelen hoe we de bakboordmotor weer werkzaam kunnen krijgen. We hebben nog één wel werkzame motor en hé, we zijn een zeilboot nietwaar. We besluiten verder op pad te gaan.
Zaterdag 11 januari; Zeilen!
We hebben via internet iemand in Denemarken gevonden die de speciale onderdelen om het reserve propellorblad vast te zetten zal kunnen gaan leveren. We hopen dat naar de YachtClub van Iles des Saintes (Guadeloupe) te kunnen laten sturen. Voorlopig is het weekend en kunnen we niemand bereiken. Ook het uitklaren op Eustatius heeft wat voeten in aarde omdat er, ondanks openingstijd, niemand te vinden is. Onze was is vol vertrouwen dat we betalen in tassen op de veranda van het Marine Park gebouw gezet. Aangezien we geen brievenbus kunnen vinden geven we het geld af bij de duikschool. Ze zullen het maandag afgeven bij de overburen.
Het zeilen is hier geweldig. Ondanks dat we ook nu aan de wind zeilen met een dikke zes BFT, is het heerlijk. Er komt amper water over. Zon, zee, wind, uitwaaien maar! We halen net de Whitehouse Bay ankerplek van St. Kits niet bij daglicht, gelukkig schijnt de maan. Ik heb er wel de zenuwen over in, niet echt iets voor mij om bij nacht en met maar één werkende motor te gaan ankeren op een onbekende plek, ook al ziet het er op de kaart eenvoudig uit. Eddy is vol vertrouwen. Ik vind mezelf best dapper, iets doen wat ik eng vind. Samen zeilen is ook samen ondernemen en avonturen aangaan. Gelukkig blijkt de situatie overzichtelijk en zijn de honderd alternatieve escaperoutes die ik in gedachten al had doorgelopen geheel en al niet nodig. We liggen en ik ga heel diep slapen.
Zondag 12 januari; Dit is het.
Vandaag is een dag met een gouden ringetje. Opstaan op een naar wat blijkt weergaloos mooie ankerplek, heerlijk twee uurtjes zeilen naar het volgende eiland Nevis en dan bij het snorkelen meteen een rog en zijn blauw-gele vriendjesvis voorbij zien zwemmen, samen op weg naar ondieper water. Vandaag lig ik in de zon, snorkel ik, teken ik zomaar wat voor de losse pols weg, bak ik koekjes en staar ik voor me uit. Belangrijker; de gereedschapskist blijft dicht. Ik geloof dat dit één van de eerste dagen is dat dat lukt. Wat een fortuin is deze dag waard!
-
14 Januari 2014 - 15:50
Pieter:
....Mensen blijven rare apparaten. . . .
Blijven jullie wel een beetje foto's maken ?
Dank je wel voor jullie verslag & goede vaart,
Pieter
-
14 Januari 2014 - 15:52
Betty:
Fijn om te lezen dat jullie ondanks alles toch ook genieten. Je kaart kwam vandaag binnen bedankt daarvoor jullie ook een heel gezond en fijn 2014 gewenst. Groetjes van Danijela en Norbert.
groetjes Betty -
14 Januari 2014 - 16:17
Riet:
Je verslag gelezen en ik vind het knap zoals jullie met elkaar omgegaan zijn en fijn dat alles weer op zijn pootjes is terechtgekomen. Zelfkennis is het begin der wijsheid nietwaar?
Groetjes en nog een fijne vaart Riet -
14 Januari 2014 - 16:54
Piet Noordzij:
Hallo Rixta en Eddy,
Blijkbaar kan ook de schroef kapot. Maar ik lees dat je de resevebladen al gevonden hebt. Je moet wel op letten dat de twee schroeven verschillend zijn, de ene draait linksom en de andere rechtsom. Voor welke kant de reservebladen waren weet ik niet meer. Dus ik hoop maar dat het de goede zijn. Succes ermee.
Groet, Piet -
14 Januari 2014 - 18:01
Mieke:
Leerzame reis, op alle fronten :-))
De foto van die snorkelplek... Blauw water, wit zand, de warmte spat van het beeldscherm, oooooooooh, wat is dat prachtig, zeg! Dat wil ik ook! *kijkt naar de sloten om het huis en schudt triest haar hoofd*
Kus! Miek xx -
14 Januari 2014 - 20:00
Mieke:
Ah ja, en dan nog iets. Houden jullie ons ontzettend voor de gek? Volgens de vlaggen boven de reisverslagen werd het vorige reisverslag op Aruba geschreven en bovenstaand verslag in Australië... Iets op te biechten? Het navigeren met de papieren kaarten ging toch niet helemaal van een leien dakje en jullie zijn verdwaald? Dat snorkelstrandje is stiekem Fiji, de haan bij de krater kraait in het Nieuw-Caledonisch, het verloren schroefblad ligt te stralen in het Great Barrier Reef en de klokkenluider doet zijn werk op Paaseiland? Zoiets? :-)))
-
15 Januari 2014 - 11:43
Welmoed:
Lieve Rixta en Eddy,
Wat heerlijk om weer een verslag te lezen van jullie belevenissen. Mensen en natuur blijven boeiend en uitdagend.
Heerlijk om een dag niet te klussen
lieve groeten van Welmoed -
16 Januari 2014 - 10:48
Erik Van Tienhoven:
Rust! Tijd voor jezelf! Je eigen plek en ruimte! Beetje tekenen, beetje lezen, beetje schrijven. Waardoor herken ik dat zo? Mvg.Erik
-
19 Januari 2014 - 19:58
Patricia:
Hallo luitjes,
Zo te lezen hebben jullie een drukke en ook gezellige vakantie gehad.
Het is zeker wel gek geweest dat er helemaal geen vuurwerk kwam
na 12 uur, haha, en ook van die man die altijd de klok aan het luiden is
en maar 1 keer weggeweest was.
In de krant stond een filmpje over het vliegveld van St Maarten, de vliegtuigen
vliegen zo vlak over het strand, niet te geloven zeg!
Geniet lekker van al het moois en elkaar!
Liefs van Patricia -
19 Januari 2014 - 21:27
Wouter En Hermine:
Ha Eddy en Rixta,
Weer een mooi en eerlijk verslag. Het is niet allemaal rozengeur zo te lezen, misschien wel maneschijn? Hopelijk is het nu afgelopen met de pech!
Jullie blijven ondernemend! Wat is jullie volgende doel? Hebben jullie een routeplanning of hangt dat echt af van de weersomstandigheden?
Wij zijn intussen druk aan het verhuizen naar ons nieuwe huis in Vogelenzang. Ook een avontuurlijke onderneming...
Een goede vaart verder en geniet!
Liefs Wouter en Hermine
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
