16 t/m 29 april 2014, Ecuador; Klaar voor vertrek
Blijf op de hoogte en volg Rixta
27 April 2014 | Ecuador, Bahía de Caráquez
Woensdag 16 april; vers voedsel
We hebben weer eieren, appels en yoghurt! Nooit gedacht dat ik daar nog eens zó blij mee zou zijn.
Vrijdag 26 april; It grows on you!
De tijd vliegt hier voorbij. We liggen op de rivier, Rio Chone, bij Bahia de Caraquez. Het is een prima plek om de boot achter te gaan laten. We liggen aan een mooring van Puerto Amistad, vlakbij de brug waar we niet verder de rivier op kunnen. We liggen tussen de bergen, met af en toe wat stof van de vulkaan. Bij aankomst is het erg wennen aan het autoverkeer op de weg vlakbij en aan de tractor-geluiden over de brug achter ons. Ook zijn er weer flats in zicht, gebouwen die we in tijden niet meer hadden gezien. Sommigen staan leeg, wegens onbewoonbaarheid na een aardbeving. Er is muziek, het leeft en soms is het daardoor pittig druk. Het restaurant bij de haven is een goede plek, waar je lekker kan zitten met goede koffie. In hun tuin is er een plek voor internet, waar geregeld in de ochtend een groepje kinderen hun 'international school'-lessen volgt.
Er liggen een stuk of tien tot vijftien andere boten op deze plek in de rivier. We ontmoeten veel zeilers die ook hun boot enige maanden gaan achterlaten om een tijdje naar familie en vrienden te gaan, om te reizen in het binnenland of om tijdelijk te gaan werken om de kas aan te vullen. Het is erg grappig om te weten dat een aantal mensen er weer zal zijn als Eddy over drie maanden terugkomt en dat diegenen er hoogstwaarschijnlijk ook nog zullen zijn als ik over zeven maanden weer kom. We gaan allen in hetzelfde seizoen weer op pad.
De nieuwe vriendschappen zijn leuk. We slaan de introducties maar over, daar is niet echt tijd voor in dit zeilersbestaan. We gaan gelijk de diepte in en hebben gesprekken over het leven en over wat de ander bezig houdt. Dat is bijzonder om mee te maken.
We worden door een Schots stel meegenomen met de ferry en de bus naar een badplaats wat verderop en hebben een geweldig paasfeestdagje. Ook zij vonden de plek hier eerst slechts matig. Maar, zo verzekeren ze ons, je leert hier zoveel leuke lieve mensen kennen en maakt zoveel mee: It grows on you! Je gaat vanzelf van deze plek houden.
Van weer een ander stel leren we dat in de periode dat Eddy hier straks alleen is, het idee om terug te zeilen naar de Perlas eilanden wellicht geen goed plan is omdat er een onweersseizoen aankomt. Zij hebben precies daar in die periode vorig jaar alle instrumenten verloren door blikseminslag. En aangezien wij dat fenomeen ook al kennen ... Ecuador zit buiten die onweerszone. Ze geven tips voor internetsites met info en weer-animaties. We slurpen alle informatie op.
Zo leren we ook dat inklaren in Peru niet handig is. Het systeem daar kent alleen inklaring voor grote vrachtschepen, dus kost het je 1200 dollar, per keer, per plek die je daar aan zou doen. En dat ook als je alleen voor nood diesel nodig zou hebben.
Velen zijn hier bezig met wikken en wegen over de verdere route. Bijna niemand die hier is volgt de gangbare coconut-milk-run: Galapagos-Marquesas-Tahiti-etc. Er wordt veel informatie uitgewisseld over Patagonië. Wij hadden sinds de hevige tocht op de Caribische zee bedacht dat we de volgende etappe wel naar Paaseiland gingen, maar dat we Chili nog maar niet moesten doen. Hier gaan we opnieuw twijfelen. Het kriebelt. Volgens anderen kan het best met goede voorbereiding. Juist nu we de boot zo op orde hebben. We kunnen met anderen mailcontact houden als we erheen gaan net als zij. Het moet weergaloos mooi zijn in Patagonië. Ook koud en nat. Hoe zat dat ook alweer met truien en broeken? Wij wikken en wegen mee.
Intussen klussen we aan de boot. Het rolgrootzeil in de giek liep vaak vast. De precisie waarmee het in de wind in- en uit-gerold moest worden gingen we, zeker op een hoge zee bij veel wind, als onveilig ervaren. We hebben het giek-breedte-rolsysteem nu omgezet in een mast-lengte-rolsysteem vlak achter de mast.
Dat kun je in een regel opschrijven. Dat dekt niet helemaal de uren uitdenken door Eddy, de discussies die we erover hadden en het aantal uren zagen en boren dat we deden. Om nog maar te zwijgen van de uren die ik in de mast doorbracht... Maar het lukt, het wordt stevig en prachtig! Straks kunnen we op alle koersen het grootzeil reven en hoeven we niet meer voor een squall snel in de wind te draaien.
Ecuador is arm en er is weinig tot niks op zeilgebied te krijgen. Er blijkt in heel Ecuador zelfs geen zeilmaker te zijn, voor zover wij kunnen achterhalen. We zijn dus uitermate creatief met wat we hebben. Naast het veranderen van het grootzeilsysteem, zetten we met (herbruikbare) zeillatten ons schaduwdakje op spanning. Erg mooi, al zeggen we het zelf.
En zo maken we ook de boot langzaam klaar voor vertrek. De zeilen zijn eraf. De elektra is gerepareerd. We weten dat de boot goed ligt. Er is hier zelfs beveiliging. Tenminste ... er vaart hier elke nacht iemand een rondje met een bootje en met een zaklamp wordt gecheckt of alles in orde is. Het is een raar idee om de Let's go straks zeven maanden niet te zien. Maandagavond vliegen we naar, ... naar huis? Nou meer; naar die andere kant van het beste van twee werelden. De start van een nieuwe etappe in Nederland.
Zaterdag 27 april: Dòlares
De herinneringen in deze plaats bouwen op. En wonderwel vinden we het er ook steeds mooier. Het is echt alsof je eigen blik verandert.
Als we naar de grote deuren van het museum lopen, wordt er door wel twee mensen opengedaan. Bij de garderobe zijn er zelfs drie mensen die ons helpen. De lichten van de zalen van het museum worden aangedaan. De jonge suppoost die met ons meeloopt en de lift bedient spreekt wat Engels. Hij leidt ons rond. Er zijn oude beeldjes die in de rivier werden gevonden en een replica van de zeilvlotten die de indianen gebruikten, zoiets als de Kon-tiki. Het is een koninklijk onthaal.
Aan boord hebben we een discussie over de betaling van materialen met de mecanicien. De sfeer is gemoedelijk, maar wij weigeren opgelicht te worden. Hij belt de electricien. Ik krijg de telefoon door en heb mijn eerste volledige Spaanse onderhandeling aan de telefoon. En het lukt! Supertrots gevoel.
Erna komen we zelfs uit het nog wel behoorlijk ingewikkelde gesprek met de electricien. Hij stoort zich zeker niet aan dat wij weinig Spaans spreken en babbelt op een af en toe wat samenzwerende toon vrolijk door. Hij wil iets. We krijgen uiteindelijk helder dat hij zo dolgraag een kleine tablet computer zou kopen voor internet en foto's, maar dat dat in Ecuador onbetaalbaar is. Hij is als een kind zo blij als wij het begrijpen en bereidt zijn er één voor hem mee te zullen nemen die hij over kan nemen. Bij het zien van onze ipad stralen zijn ogen en tegelijk vindt hij het wat eng want hij heeft geen idee hoe het werkt. Hij heeft er wel 200 dollar voor over, een vermogen in dit land.
We gaan met de bus naar het grote busstation aan de andere kant van Caraquez. De kosten van deze 20 minuten durende busrit zijn 25 dollarcent p.p. We kopen alvast kaartjes voor maandag, voor de ruim vijf uur durende busrit van hier naar het vliegveld in Guayaquil. Kosten; 7 dollar p.p.
Het is helemaal niet zo'n rare gedachte dat ik straks in Nederland best weer even zal moeten wennen.
We hebben weer eieren, appels en yoghurt! Nooit gedacht dat ik daar nog eens zó blij mee zou zijn.
Vrijdag 26 april; It grows on you!
De tijd vliegt hier voorbij. We liggen op de rivier, Rio Chone, bij Bahia de Caraquez. Het is een prima plek om de boot achter te gaan laten. We liggen aan een mooring van Puerto Amistad, vlakbij de brug waar we niet verder de rivier op kunnen. We liggen tussen de bergen, met af en toe wat stof van de vulkaan. Bij aankomst is het erg wennen aan het autoverkeer op de weg vlakbij en aan de tractor-geluiden over de brug achter ons. Ook zijn er weer flats in zicht, gebouwen die we in tijden niet meer hadden gezien. Sommigen staan leeg, wegens onbewoonbaarheid na een aardbeving. Er is muziek, het leeft en soms is het daardoor pittig druk. Het restaurant bij de haven is een goede plek, waar je lekker kan zitten met goede koffie. In hun tuin is er een plek voor internet, waar geregeld in de ochtend een groepje kinderen hun 'international school'-lessen volgt.
Er liggen een stuk of tien tot vijftien andere boten op deze plek in de rivier. We ontmoeten veel zeilers die ook hun boot enige maanden gaan achterlaten om een tijdje naar familie en vrienden te gaan, om te reizen in het binnenland of om tijdelijk te gaan werken om de kas aan te vullen. Het is erg grappig om te weten dat een aantal mensen er weer zal zijn als Eddy over drie maanden terugkomt en dat diegenen er hoogstwaarschijnlijk ook nog zullen zijn als ik over zeven maanden weer kom. We gaan allen in hetzelfde seizoen weer op pad.
De nieuwe vriendschappen zijn leuk. We slaan de introducties maar over, daar is niet echt tijd voor in dit zeilersbestaan. We gaan gelijk de diepte in en hebben gesprekken over het leven en over wat de ander bezig houdt. Dat is bijzonder om mee te maken.
We worden door een Schots stel meegenomen met de ferry en de bus naar een badplaats wat verderop en hebben een geweldig paasfeestdagje. Ook zij vonden de plek hier eerst slechts matig. Maar, zo verzekeren ze ons, je leert hier zoveel leuke lieve mensen kennen en maakt zoveel mee: It grows on you! Je gaat vanzelf van deze plek houden.
Van weer een ander stel leren we dat in de periode dat Eddy hier straks alleen is, het idee om terug te zeilen naar de Perlas eilanden wellicht geen goed plan is omdat er een onweersseizoen aankomt. Zij hebben precies daar in die periode vorig jaar alle instrumenten verloren door blikseminslag. En aangezien wij dat fenomeen ook al kennen ... Ecuador zit buiten die onweerszone. Ze geven tips voor internetsites met info en weer-animaties. We slurpen alle informatie op.
Zo leren we ook dat inklaren in Peru niet handig is. Het systeem daar kent alleen inklaring voor grote vrachtschepen, dus kost het je 1200 dollar, per keer, per plek die je daar aan zou doen. En dat ook als je alleen voor nood diesel nodig zou hebben.
Velen zijn hier bezig met wikken en wegen over de verdere route. Bijna niemand die hier is volgt de gangbare coconut-milk-run: Galapagos-Marquesas-Tahiti-etc. Er wordt veel informatie uitgewisseld over Patagonië. Wij hadden sinds de hevige tocht op de Caribische zee bedacht dat we de volgende etappe wel naar Paaseiland gingen, maar dat we Chili nog maar niet moesten doen. Hier gaan we opnieuw twijfelen. Het kriebelt. Volgens anderen kan het best met goede voorbereiding. Juist nu we de boot zo op orde hebben. We kunnen met anderen mailcontact houden als we erheen gaan net als zij. Het moet weergaloos mooi zijn in Patagonië. Ook koud en nat. Hoe zat dat ook alweer met truien en broeken? Wij wikken en wegen mee.
Intussen klussen we aan de boot. Het rolgrootzeil in de giek liep vaak vast. De precisie waarmee het in de wind in- en uit-gerold moest worden gingen we, zeker op een hoge zee bij veel wind, als onveilig ervaren. We hebben het giek-breedte-rolsysteem nu omgezet in een mast-lengte-rolsysteem vlak achter de mast.
Dat kun je in een regel opschrijven. Dat dekt niet helemaal de uren uitdenken door Eddy, de discussies die we erover hadden en het aantal uren zagen en boren dat we deden. Om nog maar te zwijgen van de uren die ik in de mast doorbracht... Maar het lukt, het wordt stevig en prachtig! Straks kunnen we op alle koersen het grootzeil reven en hoeven we niet meer voor een squall snel in de wind te draaien.
Ecuador is arm en er is weinig tot niks op zeilgebied te krijgen. Er blijkt in heel Ecuador zelfs geen zeilmaker te zijn, voor zover wij kunnen achterhalen. We zijn dus uitermate creatief met wat we hebben. Naast het veranderen van het grootzeilsysteem, zetten we met (herbruikbare) zeillatten ons schaduwdakje op spanning. Erg mooi, al zeggen we het zelf.
En zo maken we ook de boot langzaam klaar voor vertrek. De zeilen zijn eraf. De elektra is gerepareerd. We weten dat de boot goed ligt. Er is hier zelfs beveiliging. Tenminste ... er vaart hier elke nacht iemand een rondje met een bootje en met een zaklamp wordt gecheckt of alles in orde is. Het is een raar idee om de Let's go straks zeven maanden niet te zien. Maandagavond vliegen we naar, ... naar huis? Nou meer; naar die andere kant van het beste van twee werelden. De start van een nieuwe etappe in Nederland.
Zaterdag 27 april: Dòlares
De herinneringen in deze plaats bouwen op. En wonderwel vinden we het er ook steeds mooier. Het is echt alsof je eigen blik verandert.
Als we naar de grote deuren van het museum lopen, wordt er door wel twee mensen opengedaan. Bij de garderobe zijn er zelfs drie mensen die ons helpen. De lichten van de zalen van het museum worden aangedaan. De jonge suppoost die met ons meeloopt en de lift bedient spreekt wat Engels. Hij leidt ons rond. Er zijn oude beeldjes die in de rivier werden gevonden en een replica van de zeilvlotten die de indianen gebruikten, zoiets als de Kon-tiki. Het is een koninklijk onthaal.
Aan boord hebben we een discussie over de betaling van materialen met de mecanicien. De sfeer is gemoedelijk, maar wij weigeren opgelicht te worden. Hij belt de electricien. Ik krijg de telefoon door en heb mijn eerste volledige Spaanse onderhandeling aan de telefoon. En het lukt! Supertrots gevoel.
Erna komen we zelfs uit het nog wel behoorlijk ingewikkelde gesprek met de electricien. Hij stoort zich zeker niet aan dat wij weinig Spaans spreken en babbelt op een af en toe wat samenzwerende toon vrolijk door. Hij wil iets. We krijgen uiteindelijk helder dat hij zo dolgraag een kleine tablet computer zou kopen voor internet en foto's, maar dat dat in Ecuador onbetaalbaar is. Hij is als een kind zo blij als wij het begrijpen en bereidt zijn er één voor hem mee te zullen nemen die hij over kan nemen. Bij het zien van onze ipad stralen zijn ogen en tegelijk vindt hij het wat eng want hij heeft geen idee hoe het werkt. Hij heeft er wel 200 dollar voor over, een vermogen in dit land.
We gaan met de bus naar het grote busstation aan de andere kant van Caraquez. De kosten van deze 20 minuten durende busrit zijn 25 dollarcent p.p. We kopen alvast kaartjes voor maandag, voor de ruim vijf uur durende busrit van hier naar het vliegveld in Guayaquil. Kosten; 7 dollar p.p.
Het is helemaal niet zo'n rare gedachte dat ik straks in Nederland best weer even zal moeten wennen.
-
27 April 2014 - 16:53
Paul:
als nou volgende keer je giek-breedte rolsysteem niet lekker wappert, denk dan eens aan een gaffel-draai vouwsysteem in plaats van zo'n voor de hand liggende oplossing als een mast-lengte rolsysteem ! en neem eerst de bus naar de Otavalo markt voor je naar huis vliegt ! -
27 April 2014 - 17:45
Wouter:
Goed om te lezen dat jullie een goede plek hebben gevonden voor de komende 3 maanden. Ik ken Bahía niet, maar ik weet dat er ook prachtige natuurgebieden in die buurt zijn. De stad zelf doet veel met ecologische projecten. Een hele goede terugreis. Fijn om jullie straks weer te zien!! Groetjes Wouter en Hermine -
27 April 2014 - 20:04
Mieke:
En nu kunnen we de dagen gaan aftellen dat jullie de Let's Go verruilen voor de Blauwe Leeuw en de bus naar Caraquez voor lijn 30 naar Amsterdam (en dat gaat meer kosten dan die 25 dollarcent).
Tot gauw, schippers. Liefs, Miek xx -
27 April 2014 - 21:31
Jolanda K:
geniet nog even van deze prachtige en warme omgeving. Ik wens jullie een goede terugreis en verheug me nu al op het "bijpraatetentje"
liefs JOlanda -
28 April 2014 - 07:37
Erik Van Tienhoven:
Welkom thuis. Mvg.Erik -
28 April 2014 - 11:19
Riet:
Ik zie je morgen om 13,00 uur op Schiphol fijn je weer te zien Riet -
28 April 2014 - 13:34
Melitta:
Wat leest dat weer heerlijk! Wat een geweldige ervaringen, jeetje.
Welkom in Nederland morgen, ik durf eigenlijk het woord 'thuis' niet meer te noemen.
Wij vliegen morgen om 15.00 naar Bilba, wie weet zien we elkaar op Schiphol en anders zeker de week daarna. Hele goed afscheid van de Letsgo en een goeie reis.
Liefs -
28 April 2014 - 20:21
Welmoed:
heerlijk verslag, zo meteen zijn jullie op pad naar Nederland, heel fijn om jullie weer te zien.
goede reis en tot morgen liefs Welmoed -
03 Mei 2014 - 14:33
Rard:
Een goede terugreis gewenst vanuit Zuid Spanje en tot ziens in Amsterdam! -
12 Mei 2014 - 14:09
Wim Koopmanschap:
Heerlijk zo een reisverslag ,Wim en Ineke Koopmanschap.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
