13 t/m 19 januari 2014; Terug en nog een keer

Maandag 13 januari; Opnieuw
Het is nog stikdonker als de wekker gaat, het regent pijpenstelen en de wind loeit door de verstaging. Het lijkt Nederland wel. We hebben ons voorgenomen bij de eerste lichtstraaltjes te vertrekken om voor donker het eiland Montserrat te bereiken. Dat ligt 34 mijl verderop, maal twee wegens 'enigszins tegen de wind in' ligging, dat moeten we met deze wind in 10 tot 12 uur kunnen varen, dachten we uit de losse pols. We gooien om 6.00 uur los en trotseren de regen.
Acht uur in de ochtend; ik besef dat de hoek die we tegen de wind in richting eiland maken meer dan 120 graden is. We varen lekker, een knoop of acht, maar erg opschieten richting Montserrat doet het niet.
Twaalf uur 's middags; we maken een overstag in de hoop dat de hoek de andere kant op gaat meevallen. De wind is namelijk tegen de verwachting in helaas meer Zuidelijk van Oost gaan waaien. Noop, niks, noppes, nada, de koers valt helemaal niet mee. We trimmen zeilen, zetten er meer bij, het helpt nauwelijks. We hadden natuurlijk een recenter weerbericht moeten ophalen, maar we zijn al drie dagen niet op de kant geweest. Het waait inmiddels een erg ruime zeven BFT. Ik grap dat we natuurlijk ook terug kunnen gaan. In eerste instantie vinden we dat beiden een goeie grap en geen strak plan. Als ik er even over nadenk komen allerlei herinneringen aan de Gudsekop (skûtsje waarop ik veel en graag zeilde) omhoog. Het eerste wat ik leerde was; altijd een alternatief plan hebben en als je de steiger niet haalt, gewoon wegvaren en het nog een keer proberen. Opnieuw, nog een keer en desnoods nog drie keer. Ik begin het terugvaren naar Nevis een steeds beter plan te vinden.
We rekenen uit hoe lang we erover gaan doen om bij Montserrat uit te komen. Dat wordt een nacht doorbuffelen en ergens de volgende dag aankomen. Geen punt als je je er mentaal op hebt ingesteld. Wij waren echter een dagje zeilen, een nachtje slapen en dan weer een dagje zeilen van plan. Wat gaan we doen? Ik ben al overstag, Eddy slaapt er nog even een half uurtje over en dan verleggen we ook zijn boeg terug naar Nevis. Hoezo haast? Wouw, heerlijk ruime wind varen! We varen in twee uur terug wat we in vijfeneenhalf uur hadden heengevaren. Geheel tevreden en geen cent opgeschoten gaan we op de kade aan de bar zitten, die helaas gesloten is.

Woensdag 15 januari; Haai
Nevis is een wat vreemd eiland. In de gids stond dat het een historisch stadje zou hebben met mooie gebouwen, dat er om het uur een veerboot naar het veel grotere St. Kits ging en dat er ruim honderd moorings voor de kust zouden liggen. Wij zien geen goede mooring en gaan, volgens de gids illegaal, toch maar voor anker. Die ene wat vage mooring die er wel was wordt door een andere catamaran opgepikt. Wij doen rustig aan, maar de buren hebben haast. Terwijl manlief de bijboot hoost, maken vrouw en dochter de lijnen aan de mooring vast. Blijkbaar zijn ze zo druk dat ze niet doorhebben dat ze inmiddels met mooring en al van voor ons naar ruim achter ons zijn gedreven. Manlief scheurt met de pittige bijboot naar de kust en vrouw en dochter gaan in de zon liggen. Mijn gezwaai zien ze niet. Samen met de mooring kiest hun catamaran zee. Het kan allemaal niet echt kwaad, maar ze raken wel wat ver weg. Heel erg ver eigenlijk. Ja hoor, eindelijk hebben ze het door gelukkig. Ze gooien los (denk ik, ze zijn zo ver weg dat dat niet te zien is) en komen op de motor terug, waarna ze rondjes cirkelen tot manlief terugkomt en hij het anker uitgooit. Is het tenminste eens een andere boot...
De veerboot naar St. Kits heeft duidelijk betere tijden gekend en vaart nog maar twee tot vier keer per dag. De historische gebouwen zijn een soort vergane glorie. Nog voor we met de bijboot hebben aangelegd zijn er meerdere taxichauffeurs die hun diensten aanbieden. De meesten kletsen tegen ons aan terwijl ze doorgaan met bier (!) drinken... Ooit kwamen hier denk ik veel toeristen.
De twee dagen die we hier doorbrengen zijn aangenaam. We doen erg rustig aan, hebben het goed en lachen veel. De fruitvliegjesplaag die Melitta behoorlijk onder controle had gekregen rukt weer op, dus ik ga aan de slag met het droogmaken van keukendoeken en soppen. Ik geloof dat het helpt! Leuk om dat soort dingen van iemand op te pikken. Allerlei herinneringen aan gekke en lachwekkende momenten tijdens hun verblijf hier schieten door mijn hoofd. Zeker als Melitta een berichtje stuurt met een herinnering aan de slappe lach tijdens de lift die we kregen op St. Maarten. Ik had niet door dat we bij een mogelijk wat criminele man in de auto zaten, dus ik leefde helemaal mee met zijn stoere verhaal over hoe hij opgepakt was door de politie en hoe onrechtvaardig hij behandeld was. Ik kon het, zeker met de nog verse herinnering aan meneer Colon, levendig voor me zien en reageerde met ondersteunende oh's en ah's. Tenminste, tot ik in mijn ooghoek Melitta dubbelgevouwen van het in stilte lachen naast me op de achterbank zag zitten...
Ik hang in de mast om de nieuwe windvaan te installeren. We willen erg graag de stuurautomaat op de windvaan kunnen instellen de komende tocht, zodat de boot uit zichzelf de beste koers aan de wind blijft kiezen. Eerder heb ik het nieuwe vastmaak-aandraai-beugeltje gebroken, dus nu maken we een constructie met tape en epoxy. Eddy wordt elke dag sterker van het mij de mast in hijsen, ik steeds wat gespikkelder van de blauwe plekken door het tegen de mast butsen. Aangezien ik er wat lang over doe wordt de epoxy te hard. Ik laat de tas neer zodat Eddy er nieuwe in kan doen. Terwijl ik in de klimgordel aangesjord op de steps bovenin de mast sta te wachten zie ik in het heldere water een grote vis af en toe naast en onder de boot zwemmen. Het is geen dolfijn, wel zeker zo groot. Is het een rog? Het heeft wat weg van een haai maar die zullen hier toch niet zijn? Ik heb mezelf beloofd na het klussen lekker te gaan zwemmen en snorkelen. De windvaan krijgen we werkend! Nadat ik eerst gekeken heb of dat grote beest niet nog ergens rondhangt plons ik te water. Hè, heerlijk! Ik kijk wat rond onderwater tot ik een fluwelen vis zie. Witte buik, grijze bovenkant en een wel heel erg haai-achtig uiterlijk. Hij is kleiner dan degene die ik vanuit de mast zag. Leven die beesten in groepen? Mijn ratio wil het beest beter bekijken maar mijn gevoel neemt over en ineens zit ik weer op de boot. Veilig hoog en droog. Beetje veel haaienfilms gezien denk ik. Ik weet best dat er maar erg weinig haaiensoorten gevaarlijk zijn en die zitten niet hier. Maar ja, die zie je dus bijna nooit in de film. Veilig vanaf de boot bij de zwemtrap stop ik mijn hoofd weer onder water. Hij is er nog. Ik neem alle kenmerken goed in me op. Hij draait zijn lijfje en kijkt me met zijn linker kraaloogje aan. Blijkbaar is dit geen bang en in elk geval een heel nieuwsgierig haaitje, want erna zwemt hij op snelheid naar me toe. Dat is me iets te veel van het goede vriend. Mijn hoofd gaat weer boven water. Zodra ik mijn hoofd weer onder durf te steken is hij helaas verdwenen. Wat een prachtige ontmoeting!

Donderdag 16 januari; En nog een keer
Vandaag gaan we het opnieuw proberen. Er waait een Oost-Noord-Oosten wind kracht vier-vijf BFT, de zon schijnt, we hebben voldoende eten, water en diesel en een mindset op meerdaags varen. Volgens onze nieuwe berekening is het minstens 50 uur varen, direct door naar Iles des Saints. We zullen zien.
Eenmaal op het water is het geweldig! Veel minder hoge golven dan de vorige keer, veel rustiger varen en een betere koers. De ramen kunnen zelfs open. En jawel, we varen weer op plotter, windvaan en stuurautomaat, wat een luxe!
Namiddag; ik ruik een soort mestlucht en registreer dat er een boer net gegierd heeft. Kort erna besef ik dat dàt hier toch echt niet kan. We zijn op zee, 18 mijl van Montserrat verwijderd. Eddy ruikt het ook, inderdaad alleen buiten. Nee, het zijn niet onze kleren. Ineens is het helder, het is een subtiele zwavelgeur van de nog werkzame vulkaan op Montserrat. Geweldig dat je dat zo ruikt zeg. Nu hopen dat hij niet teveel as in de lucht gooit....

Zaterdag 18 januari; Snelheid, divergeren en convergeren
De afstand is hemelsbreed 100 mijl. We zijn er al in 32 ipv 50 uur... Zachtere wind, een tikje noordelijke van het oosten en weinig golven maken dus wel heel erg veel uit. 'Opnieuw' is goed bevallen! Omdat we dit absoluut niet verwacht hadden is het echter pas vrijdagavond negen uur in de avond. De baai die we tussen de bergen in zullen moeten varen ziet er erg donker uit. We varen terug naar de luwte van het grote eiland Guadeloupe en gaan daar op open water zeilend de nacht doorbrengen. Als ik op zoek ben naar een manier om bij te gaan liggen met de boot valt de wind weg. Wel zo handig. We dobberen. Wat een bijzondere stilte! Donker, lichtjes van het eiland in zicht, in de verte een visser, in de lucht een vallende ster, zwoele warmte en klotsend water van de nooit stoppende deining. Tegen de ochtend zorgt een lichte bries dat ik terug naar het einde van het eiland kan varen. Daar wordt bij zonsopkomst de wind ook wakker en zet een forse 6 BFT in, ditmaal een tikje zuid van het oosten. De invaart naar Iles des Saintes die we gisteren in anderhalf uur deden, blijkt nu ruim vijf uur varen. Hoge golven en veel wind doen de Let's go flink op drift slaan.
Na drie uur beuken ben ik het wel weer zat, maar Eddy heeft goed geslapen en kan met een blij hoofd overnemen. Hij maakt een puzzel van hoe we er toch gaan komen. Hoe zat het volgens onze NIMOS-meteocursus
ook alweer met het convergeren en divergeren van de wind. In dit geval tekenen we het uit en zou het aan deze kant minder wind en krimpende wind betekenen. We liggen in een deuk als de wind hier precies het tegenovergestelde doet. Het is genieten!
Iles des Saintes is heerlijk. Het heeft een zeer tropische mooie baai en de sfeer aan land is vrolijk en Frans. Overal zijn open strandjes, kleine gebouwen en terrasjes. We moeten wel betalen voor de mooring, maar de op bestelling geleverde kraakverse croisants en baguette om zeven uur s'morgens maken dat helemaal goed. Ik word wakker met een superblij gevoel. Wat een leven!

Eddy kan hier zijn nieuwe coupe soleil bijwerken (Sorry Trudy, hij kon de langste stand op de tondeuse geloof ik niet vinden, maar hij is heel blij met de koelte!) en ik wil gaan duiken, zowel als de motoronderdelen aankomen als gewoon voor de lol.