12 t/m 21 december; Omhelzing van Puerto Rico

Dinsdag 17 december 2012; Familie Lugo Perez
We klussen vijf dagen in Bahia de Ponce. De baai ziet er niet uit en we hebben in al die dagen geen enkele andere zeilboot gezien. Het was daar alleen Eddy en ik, en ... de familie Lugo Perez. We zijn tijdelijk onderdeel van het gezin Perez geworden. Punt is namelijk dat er in Ponce aan de zee, zoals ik het maar even noem, niets is. Nou ja, een paar minibarretjes, één restaurant van de de familie Perez. Bovenop het dak van het restaurant is het 'Ponce Sailing Center' van zoon Efrain Lugo (Fraito) Perez. Het is een zeilmakerswerkplaats. Fraito is door en door zeiler. Hij was eerste bij de American Olympics. Fraito snapt onze vragen en hij denkt en leeft mee. Hij regelt stevigere blokken, legt geduldig uit hoe we de spanning van de verstaging kunnen nameten en leent ons zijn meetapparaat. Wij maken rvs-plaat verstevigingen voor de davits, vervangen lijnen en bevestigen rubbers rond alle ramen. We kunnen het zo gek niet bedenken of Fraito weet waar hij dat kan halen. Hij rijdt ons naar de ijzerwarenwinkel, we halen bij hem een weerbericht op, Eddy plaatst bij hem thuis een verslag op de Blog en zijn vrouw doet onze was. Zijn kinderen dartelen vrolijk er omheen en vinden die twee zeilers wel interessant. Eddy hoeft al niet meer te betalen voor de koffie die hij drinkt in het restaurant, beneden waar zus Lugo Perez de scepter zwaait. Wat is dit goud waard en wat zijn wij blij dat het toerisme hier blijkbaar nog niet op volle toeren is ontwikkeld. Het weekend is Fraito met de auto naar zijn boerderij landinwaarts. Onderweg heeft hij nog wat laatste spullen voor ons opgespoord. Zondagavond laat gaan wij met de dingy en hij met zijn auto naar de kade en wisselen we spullen uit: hij heeft tijdens het weekenduitje naar de gezinsboerderij 'nog even tussendoor' alles kunnen vinden wat we nog nodig hadden en wij hebben een mooi kerstcadeau voor zijn gezin, een boek met veel foto's en weinig tekst over Nederland. Een laatste groet en dan gaan we ieder weer ons eigen weegs. Dankjewel Fraito!
En dan gaan we weer zeilen. Gisteren hebben we onze eerste trip naar Salinas gemaakt. Nu zijn we al weer op weg naar Puerto Patillas. De truc hier is om zes uur 's morgens bij de eerste lichtstralen te vertrekken en te zorgen dat je rond twaalf uur 's middags op de volgende ankerplek bent. In de middag zorgt de extra zeewind namelijk voor erg veel wind en nare golven. Dit werkt.

Woensdag 18 december; familie Furness
En dan sta ik ineens onder de douche bij mensen die we krap drie uur kennen. Wat een cadeau! Hoe is het zo gekomen? Wij hebben geen boekje van Puerto Rico, dus doen het met de aangegeven ankerplaatsen op de kaart en hopen dan dat daar een winkel zal zijn. Het verse eten is inmiddels op, de vuilnis neemt toe en we kunnen wel wat water gebruiken. De baai bij Puerto Patillas heeft een natuurlijk rif dat tegen golfslag beschermd en we kunnen er prachtig in iets meer dan 1,70 meter water ankeren. We rusten even uit en laten de bijboot neer. Vervolgens peddelen we naar de kant. Er is hier amper stroom, de bijbootmotor is niet nodig. Al peddelend horen we ineens een soort geschreeuw. Iemand op de kant wuift en schreeuwt. Wij erheen. Dit blijkt Don.
Don staat al tot zijn knieën in het water voordat wij met de bijboot bij de kant zijn. Er volgt werkelijk ongekende hartelijkheid. Wij laden ons boodschappenkarretje uit en vragen de weg naar de supermarkt. Er is wat hem betreft geen sprake van dat we daar lopend heen zullen gaan. Dat kan overigens ook niet aangezien er hier in het dorp geen winkels zijn. Hij gaat ons helpen, maar eerst worden we uitgenodigd binnen te komen. Samen met zijn vrouw Janis heeft hij afgelopen februari een huis aan de baai gekocht. Ze komen uit Texas. Toen Don met pensioen ging kocht hij een boot. Hij had nog nooit gezeild, maar aangezien hij zijn vliegbrevet heeft, was dat volgens hem geen probleem. Nadat ze het meer in Texas wel verkend hadden hebben ze de boot uit het water getakeld, in de oceaan neergelaten en zijn ze naar Puerto Rico gezeild om er nooit meer weg te gaan. Dat was niet het plan, maar zo liep het. We zijn diep onder de indruk van de hoeveelheid werk die ze in de verbouwing hebben gestopt. We zien foto's en staan binnen enkele minuten in alle kamers van het huis, onder andere een kamer met zeven bedden voor alle kleinkinderen met grote Texaanse vlag en alle spulletjes in de kleuren van de vlag. En passant is Don een oude Jeep in ere aan het herstellen in de garage. In no time zitten we in de auto en zien hoe prachtig Puerto Rico is. Don stuurt 'de meisjes' de supermarkt in, terwijl hij met Eddy naar de gereedschapswinkel gaat. Eenmaal weer terug zouden we 'even een drankje samen doen', happy hour, Don praat snel en graag. Janis is de rust zelve. Ze hebben veel meegemaakt in hun leven. Don was brandweerman en heeft een eigen vliegtuigje waar hij honderduit over praat. Ongemerkt heeft Janis allemaal specifiek Puertericaanse heerlijkheden gemaakt; pasteitjes, een bepaald soort gekookte wortel, in rum gebakken banaanachtige vruchten en een overheerlijke hete soep. We eten met elkaar en praten veel. De typisch Puertoricaanse Pinacolada met kokosnoot en bananensap voor mij en de whisky voor Eddy helpen vast mee.
Als we 's morgens vroeg uitvaren zien we twee wuivende mensen op de veranda. Ik krijg er een brok van in mijn keel. Na het koude onthaal door meneer Colon hebben de mensen op Puerto Rico ons warm omhelsd!

Zaterdag 21 december; pril geluk...
Puerto Rico was nog niet uit zicht of whofwham... De vlinderfok rolt zichzelf half uit, slaat een blok bovenin de mast stuk, die stukken blok snijden de val van zowel deze als van de middenfok door, die lijn schiet van bovenaf de mast in en is dus onbereikbaar, het vlinderzeil dondert naar beneden en blijft halverwege de mast hangen aan de WiFi-antenne. We halen in goede samenwerking allerlei capriolen uit om het zeil toch naar beneden te krijgen. Dat lukt, helaas wel met een grote scheur erin en het verlies van de antenne.
Bij Islas de Vieques duiken we net voor donker tussen twee hoge rotsen een hurrican-hole in. Een soort binnenmeertje met alleen maar mangrove begroeiing er omheen. Hier liggen alleen wat locale oude bootjes, verder is het doodstil en aardedonker. Een bijzondere plek. De dag erna varen we naar St. Thomas, we durven geen zeil meer te heisen. Ergens heb ik in een blog van vrienden gelezen dat ze vanuit Nederland naar de Kaap Verden zijn gevaren en nog geen onderhoud hebben hoeven doen.... Komt voor blijkbaar.
Op St. Thomas vermaken we ons dus maar weer eens enige volle dagen met klussen om de boot weer zeilklaar te krijgen. En ach, het bakboord-toilet raakt ook nog verstopt, nog een ochtendje vooral vies werk.
Internet? Al in geen weken gezien of als het even lukt halen we alleen even snel een weerbericht op. Zeilen? Eh, hoe ging dat ook alweer precies? Op zoek naar een winkel die stevige blokken verkoopt verwaaien we met ons bijbootje in een kleine marina. Hier blijkt een alleraardigste havenmeesteres ons te helpen. Ze belt de winkel die we zoeken, geeft ons een kaart hoe we er over het water kunnen komen en als wij op de toch wel erg hoge golven bij de aanlegsteiger proberen af te duwen rent ze naar buiten om tegen de wind in te schreeuwen of ze toch niet liever een taxi zal bellen voor ons? Naast ons schiet een Pelikaan het water in, hapt een vis en drijft lekker voort op deze golven. Nee hoor, wij gaan het met ons bijbootje redden! Maar erg bedankt voor alles! Ze zwaait ons uit. We zijn dan ook wel wat vreemd hier. De meeste bijbootjes zijn erg luxe en kunnen hier erg hard varen. Wij zijn werkelijk de enige met dit kleine formaat en met gewoon een rubberen bodem. Maar als het dit soort gastvrijheid oproept, is er volgens mij helemaal niks mis mee;)