8 t/m 11 Maart 2014; de San Blas eilanden

Zaterdag 8 maart; weerzien
Glurend door de verrekijker kijk ik naar de twee reeds geankerde boten bij Porvenir. Ja! Één ervan is inderdaad de Déesse van medewereldzeilers die we op Curacao ontmoetten. Pieter heeft ons al met de verrekijker gespot. Monigue komt ook naar de kuip. Met het blote oog is het nog niet zichtbaar, maar via de twee verrekijkers zwaaien we naar elkaar.
Zij zijn reuze benieuwd hoe het met onze lekkende saildrive is afgelopen, wij naar hun verhalen over hun tocht hierheen en ervaringen bij de San Blas. Binnen no time zitten we bij hen aan boord met een heerlijke kop thee.

Doordat we zoveel lovende dingen hebben gehoord over de San Blas eilanden, zijn we wat huiverig dat het door toerisme verpest zal zijn. Onze zeilvrienden leggen uit dat dit echter nog niet zo is. Er zijn wat backpackershutjes, meer ook niet. Er is geen cruiseship te ontdekken. Dit komt wellicht mede doordat er weinig voorzieningen zijn. Water is schaars en moet je zelf bij je hebben, eten ook. Op één eilandje schijnt er een soort winkeltje te zijn waar je broodjes kunt kopen en soms kun je wat eten zoals vis, bananen en kokosnoten bij de boomkano's krijgen. Gas om te koken is hier nergens te krijgen en internet schijnt er op één eilandje te zijn als je de generator met wat benzine aankrijgt en een ouderwetse computer bij je hebt waar je niet zo aan gehecht bent. Die moet je namelijk vervolgens aan een los draadje ergens buiten liggend inpluggen. Mwah, we doen het gewoon zonder! Er is overigens wel enig gsm-bereik. Dat voelt dan weer erg gek. Hoe verder oostwaarts je deze eilanden bezoekt, hoe minder toerisme.
De Indiaanse Kuna bevolking is een gesloten gemeenschap. Ze trouwen onderling met anderen van de ongeveer 400 eilandjes. Op het vaste land van Panama is er hier maar één plek waar een weg door het regenwoud gaat en waar vandaan er over land contact met de rest van de wereld is. Op het hoofdeiland Porvenir, waar wij nu dus zijn om in te klaren, is één mini landingsbaan. Het hele eiland bestaat uit die éne net lang genoege landingsbaan, het immigratie kantoortje, een restaurantje, de hut van het stamhoofd en wat backpackershutjes. Bij het restaurantje kun je uit twee maaltijden kiezen, vis of kip. Af en toe komt er een vliegtuig(je!). Je kunt hier de landingsbaan oversteken en je moet dan zelf links en rechts kijken of er niet net iets komt aanvliegen. Veel Kuna's gaan vanaf de eilandjes 's morgens vroeg met de boomstamkano naar het regenwoud op het vaste land waar ze een stukje grond hebben met akkerbouw. Rond het middaguur gaan ze terug naar huis. Natuurlijk zijn er ook de soms wat opdringerige verkopers die bij de westelijke eilanden langs alle jachten roeien om hun waren, onder ander mola's (handgemaakte stoffen), te verkopen. Wat ik echter voornamelijk zie zijn veel diep lachende prachtige mensen, slank, ontspannen en klein van stuk. Bezig met hun eigen leven. Wat bijzonder om hier te zijn!

Zondag 9 maart; Holandes Cays
Er is hier een vogeltje dat precies klinkt zoals mijn cavia vroeger klonk in haar overenthousiasme voor eten als ik de koelkastdeur open deed. Dat is grappig wakker worden. Het duurt even voor ik door heb dat het om een vogeltje gaat. Het is hier vochtiger en warmer. Ik ben erg blij met onze ventilator bij het bed. We maken een zeiltochtje naar eilandjes met de toepasselijke naam; the Holandes Cays. Na een zoektocht tussen riffen en om eilandjes heen zien we het als idyllisch omschreven Barbeque island, een kleine ankerplek. Maar laten nou een stuk of vijftien andere zeilers precies diezelfde gids hebben ... Zo groot is het er niet, maar bovenal zijn hier héél veel echt heel idyllische plekjes. Dus waarom zouden we met z'n allen op een kluitje gaan liggen? We komen er al snel achter waarom. Als we omdraaien (verder varen kan niet) hebben we plots tegenlicht. De beroemde 'eyeball navigation' lukt niet meer, ondieptes en riffen zijn niet meer te zien in het water. Aangezien we de plotter nauwkeurig hadden bijgehouden menen we precies dezelfde route terug te gaan. Mispoes! Een zachte tik met de neus tegen een bank maakt ons plotseling zeer allert. Het zal toch zeker niet gebeuren dat we hier vast komen te zitten. Gelukkig kunnen we in de achteruit er direct eraf. Ineens beseffen we dat die kaarten hier, zoals ook in alle gidsen staat, inderdaad echt niet betrouwbaar zijn en dat we heel veel gaan hebben aan onze dit jaar ingebouwde onderwater forward looking sonar. Maar dan moet je 'm niet alleen aan hebben staan, maar ook echt gebruiken natuurlijk. Wouw, dat werkt goed! Eddy leest 'm vanaf nu continue af, ik sta aan het roer. We ankeren op een onbekende ankerplek, niet beschreven op de kaart en ... meer dan idyllisch.

Dinsdag 11 maart; Dag San Blas
Ik had het niet willen missen. Dag San Blas!