18 t/m 26. december: St. Maarten gehaald

Dinsdag 25 december; Tropisch onweer
We zijn ruim een dag onderweg richting St. Maarten. Ik zeg net nog tegen Eddy hoe geweldig het is om eindelijk weer eens een heel stuk echt lekker te zeilen! Er vliegen prachtige grote vogels mee op de thermiek en eindelijk heb ik het gevoel weer eens wijds om me heen te kunnen kijken. Wat een wereld! Ik haal diep adem in het vrijheidsgevoel.
En ik bedoel, we hebben ons toch echt goed voorbereid. Tot aan St. Thomas zijn we vanaf Puerto Rico iedere ochtend bij de eerste lichtstraaltjes vertrokken naar een volgende ankerplek. Op St. Thomas hebben we opnieuw flink geklust en gewacht tot de harde wind verdween voor onze volgende oversteek, die naar St. Maarten. Hemelsbreed 120 mijl, met onze windhoek moeten we dan in werkelijkheid iets meer dan 240 mijl afleggen. Tel daar wat pech bij, dan nog moeten we de boel toch in uiterlijk twee à tweeeneenhalve dag kunnen doen. Met een prachtige weersvoorspelling voor licht weer, lage golven en normale onweer kansen vertrekken we. Alles gaat goed. Ik bedoel, hoe groot is de kans dat je echt een vol uur midden in een heel hevig onweer verzeild raakt? Het zal nu toch wel weer eens lukken om een tochtje te maken zonder nieuwe klussen op de lijst als we aankomen? Het rommelt met wat lichtflitsen om ons heen. We hebben op onze heftige tocht vlak voor Puerto Rico best stevig onweer meegemaakt, maar wat erna volgt had ik nog niet eerder gezien. Ik noem het maar; Tropisch onweer.
Ik lig lekker benedendeks te slapen als een plotselinge enorme dreun me wekt. Is de mast neer gegaan? Nee, toch niet. Weer zo'n dreun. Het onweert pal boven ons. Het stortregent, de wereld is bijna continue verlicht door lichtflitsen en de donder knettert en buldert even zo vaak lekker mee. De zeilen hadden we uit voorzorg voor de nacht al flink gereefd (verkleind), maar ik hoor ze nu alle kanten op slaan. Ik zie Eddy bezig ze helemaal weg te rollen. De motoren brullen. Dit kan ik hem toch niet in zijn uppie laten oplossen. Ik kleed me razendsnel aan en ga aan dek. Nu zijn we beiden doorweekt, maar eigenlijk doet dat er even niet toe. Er zijn om ons heen veel schepen weten we. Door de stortregen zien we niks, ook al verlichten de flitsen de wereld. De zeilen op onze eigen boot: onzichtbaar. Op de radar, handig om anderen te zien bij slecht zicht, zien we slechts één grote vlek van al de buien en het onweer om ons heen. Ik zend een 'Sécurité-bericht' op kanaal 16 uit met onze positie, koers en snelheid, in de hoop dan maar dat anderen ons zullen zien? Een groot passagiersschip zet een grote schijnwerper op ons. Nou, die heeft ons in elk geval gelukkig gezien. De wind giert en de bliksem knettert. In gedachten neem ik nog eens door waar alle brandblussers hangen, gewoon voor het geval dat. Het onweer zelf heeft iets krachtig spannends, imponerend, mooi eigenlijk. De enorme harde wind uit alle richtingen erbij met de zware regenval maken de krachten echter erg slecht hanteerbaar. De middenfok hadden we voor vertrek uitvoerig met de aanwijzingen van Fraito bij een paar kleine scheurtjes gereinigd, ontvet, zorgvuldig gedroogd, nog eens gedroogd want dat was heel belangrijk en toen met zeiltape geplakt. Als we even later checken of de fokken goed zijn weggerold, blijkt de middenfok aan flarden. De helft van de fok hangt achter de radar, de andere helft zit min of meer opgerold opgeborgen. Steeds als we denken dat het onweer nu wel bijna over is keert het in volle kracht terug. Als Eddy op gegeven moment toch weer even kan gaan slapen, zie ik bij een rondje inspectie ineens de losse opblaasbodem van de bijboot achter ons aan bungelen. De ophanglijn is tijdens de harde wind doormidden gebroken. Nee toch, die hadden we net nog op schavielen geïnspecteerd. Gelukkig hangt de bijboot zelf nog aan een borglijn in het water achter ons. De doos met waterschoentjes, mini-ankertje en extra slot is verdwenen. De peddels zijn er nog. Zucht. Ik begin te zingen. En van je hela hola, houd er de moed maar in, houd er de moed maar in, houd er de moed maar in, en van je... Dat helpt.
Ik bind de boel zo goed en zo kwaad als het gaat op, laat de bodem leeglopen, leg 'm bij de al eerder gescheurde vlinderfok en ga weer naar binnen. De zeilmaker krijgt dit keer een goeie aan ons, drie zeilen in de aanbieding. We denken over een boekje 'zelf je zeilen repareren' en een naaimachine. Na het onweer is het opnieuw heel rustig weer, weinig golven, mooie maan. Alsof er niets gebeurd is. Op de marifoon wensen schepen elkaar goede kerstnacht. Ja, goede kerst. Als ik Eddy wakker maak zet ik 'm eerst met een grote kop soep op de bank voordat ik het goede nieuws vertel, namelijk dat we de bijboot in elk geval nog hebben. En dan toch ook maar wat er wel weg is en wat er op de klussenlijst bij kan. We halen maar weer eens diep adem. Met elkaar hebben we het gelukkig goed. We kunnen niet bedenken hoe we dit hadden kunnen voorkomen. Ik bedoel, hoe groot is nou werkelijk de kans dat je met al flink gereefde zeilen dit soort wind niet aankan..... Ook al neem je bij ons die kans wat groter?
We zetten de motor zachtjes aan en gaan rechtstreeks naar St. Maarten. Even bijkomen maar weer. In elk geval zijn we op tijd om onze vrienden die oud en nieuw komen vieren in de armen te kunnen sluiten.
Eddy grapt: "En mevrouw, hoe is uw reis tot nu toe bevallen, voldoet het aan uw verwachtingen?". Ik barst in lachen uit en na enige tijd antwoord ik "ja hoor, het anker heeft dit jaar nog geen krimp gegeven".

Donderdag 26 november; Blij
Ik wordt blij wakker. Dit begint er meer op te lijken. We hebben St. Maarten op tijd gehaald. Morgen komen Gerard en Melitta met het vliegtuig hier aan. Ik kijk er naar uit. Eddy en ik hebben een heerlijke dag aan boord. Bijkomen, lezen en kleine klusjes doen die lukken; motor doet het weer, hordeur gerepareerd, bijbootje kan weer opgehangen worden, lampjes boordverlichting doen het weer, cake gebakken. En vooral zodra het warm wordt; zwemmen! En oh heerlijk, erna onder de buitendouche doordat we wat water over hebben van het uitspoelen van een erg gezouten lijn. De buitendouche is een zwarte rubberen zak met water erin en een slang met douchekop eraan. Hang die hoog op en ga er (okay, op deze drukke anker plek dus met badpak) onder staan, geweldig om al het zout van je lichaam te spoelen. Meestal kost het teveel water, maar op zo'n dag als dit, wouw! Naast me vliegt een Pelikaan. Hier doe je het toch voor.