5-11 december 2013; Oversteek tegen wind en stroom

Oversteek tegen wind en stroom; Tortola gemist

Donderdag 5 december; We zijn los!
We zeilen. Dit is precies waar deze boot goed in is; lekker varen. Het had wat voeten in de aarde om weg te komen. Eerst natuurlijk alle bestellingen van tweedehands navigatie-instrumenten regelen. Dat is zowaar redelijk goed gelukt. Onze vrienden zijn gelukkig bereid de spullen mee te nemen naar Sint Maarten. Wij hebben ons hier intussen reuze vermaakt met een dagje scooterrijden over het eiland. We zien zoutvlaktes van wit naar roze gekleurd, knalroze flamingo's met de pootjes in lichtblauw water en de ruigere groenere Noordkust met het Gotomeer waar ooit Indianen woonden. Op weg naar het Noorden zie ik het meest hilarische verkeersbord sinds tijden; Pas op, overstekende duikers met vinnen aan voeten! En zowaar kom je ze nog tegen ook;)
Op de dag van het geplande vertrek (gisteren) loopt een deurstopper-klus wat uit, loopt de communicatie met vrienden van Eddy die hier wonen per ongeluk mis en missen we vervolgens de dieseltank-openingstijden omdat de douane ons wel uitklaart maar de meneer van immigratie enige uren zoek is. Geen stempel is geen vertrek. Geen nood ook, dan blijven we toch nog een nachtje. Met als mooie bijkomstigheid dat we het kunstenaarshuis van de vrienden van Eddy toch nog kunnen bewonderen. Eigen architectuur met gedeeltelijk open dak waar licht en regenwater bewust vrij spel in huis hebben, twee open schildersateliers met oceaanuitzicht en naast de grote houten trap midden in huis de rotsen waarop het huis gebouwd is nog zichtbaar. We eten met elkaar een hapje en dan is het zomaar alweer vandaag. Op naar de tanksteiger. We hebben nu voor weken voldoende eten, water en diesel aan boord. Eenmaal uit de haven draaien we in de wind, zetten grootzeil, middenfok en dan ...nou ja, eh, dan wil de voorfok dus niet uitrollen. De zonlichtwerende laag had bovenaan wat losgelaten en wij hadden daar een mooie strook zeiltape op gezet. Heel mooi, maar niet als het bovenste stukje tape inmiddels losgewrikt is en zich angstvallig aan de achterstaaldraad heeft vastgeklemd. Hoe hij dat voor elkaar heeft gekregen? Geen idee, maar hij laat niet meer los. Fok een stukje oprollen, afrollen, weer oprollen, nee, laat niet los, klemt zich steeds strakker vast zelfs. Dat kan dus alleen opgelost bovenin de mast. We zullen toch niet zo snel alweer terug moeten? We zijn nog amper op weg. Welnee, kalme zee hier, we doen het gewoon varend. De zeilen dus maar weer weggeborgen, rustige koers in de beschutting van het eiland gezocht en Eddy hijst mij op de motor varend de mast in. Appeltje eitje sinds ik weet hoe het is om zonder die mast bij je voeten op die hoogte te hangen. Eenmaal boven zet het vastzittende stuk tape z'n tanden in de staaldraad en wil opnieuw niet loslaten. Na een aantal forse messneden lukt het uiteindelijk toch en krijg ik de hele reep los. Mooi, we kunnen zeilen!

Nacht, drie uur.
Het gaat prachtig. Eddy schudt me wakker uit een droom waarin ik allerlei sporten doe. Beweeglijk is de boot ook, zo tegen stroom en wind in varende op de relatief korte golven van de Caribische zee. Alles kraakt, bonkt, piept en klappert. Aanvankelijk maken we nog een slag richting Puerto Rico, momenteel wordt het de oostkust van de Dominicaanse Republiek. Maar de snelheid is mooi. We zullen zien! We zijn omringd door duizenden sterren en een groen oplichtend kielzog.

Vrijdagavond 6 december; Oog komt uit dek zetten
Het rechteroog van de grootzeilschoot schiet los. Nou los, het is meer dat 'ie met oog en al een gat achterlaat in het dek. Niemand gewond gelukkig. Zo hard waait het toch niet? Het is Noord Oost vijf á zes BFT! 1 rif, prima te doen toch? Korte hoge golven, dat wel. Afijn, eerst dit maar oplossen, dan me verder verwonderen. Het grootzeil slaat in vrijspel heen en weer nu, die moeten we dus eerst maar naar beneden krijgen. Deze nacht kunnen we geen grootzeil meer voeren. Het is een hele klus om de zware giek met ingerold grootzeil vast te binden, vooral op deze knobbelige zee. Samen lukt het. Bij daglicht zullen we de oplossingen gaan bedenken, want zonder grootzeil tegen wind en stroom invaren lukt niet zo goed.

Zaterdag 7 december; Een zwaar stuk
Dit is een zwaar stuk tocht. Intussen is de wind toegenomen tot een straffe 6 à 7 BFT en komt de zee met emmers, of beter gezegd koeiendrinkbaden vol tegelijkertijd over dek zetten. Zelfs dus over deze grote boot. Dat hebben we nog niet eerder gehad. Alles wordt zout, vettig, nat en vochtig, ook binnen. Rare golven hier, een meter of 3 à 4 hoog. In de kuip sta ik soms tot kniehoogte in het water. Gelukkig spoelt het snel weer weg. De grootschoot repareren? Geen denken aan nu, het idee alleen al dat je daar achterop staand nu best makkelijk in zee kan raken spreekt ons geen van beiden aan. Buiten aan dek heb je beide handen voor jezelf nodig. Binnen ook trouwens, met nog een heup waarmee je je ergens klem zet om overeind te blijven. Het geeft een reuze voldaan gevoel als het weer eens gelukt is om van het bed in de romp naar de bank in de kajuit te komen. Volgens de weersvoorspelling zou het komende drie dagen 6 BFT gaan waaien. Zouden we dus hier de komende drie dagen in zitten? We konden al weinig verhalen vinden van mensen die hier stroom tegen wind varen. Alle gidsen vermelden ook dat het soms zwaar buffelen is tegen de heersende wind en stroom in. Waarschijnlijk zijn er domweg niet al teveel mensen die dit kamikazestuk doen of laten ze dat in de folders en beschrijvingen achterwege. Eddy is katterig van beginnende zeeziekte en heeft het gevoel continue te kunnen slapen. Even geen eten voor hem. Zelf ben ik vooral spierpijn aan het ontwikkelen bij allerlei spieren waar ik het bestaan niet van wist. Het is een spel met de elementen; laat de zee ons wat Oostelijke meters pakken? Voorlopig gaan we nog pal Noord.

Eddy heeft koorts. Waarschijnlijk is het dus griep en geen zeeziekte. Één van de vrienden die we ontmoetten had de griep, dus dat zou zomaar kunnen. Wacht houden lukt gelukkig nog. Bij een volgende Squall (heftige regenbui met wind) knalt het oog van de middenfokschoot uit de mast en schiet er een blok doormidden alsof het werkelijk helemaal niks is. Wat een natuurgeweld! Dit soort stukken varen is niet echt goed voor je materiaal. Omdat de middenfok nu op halve kracht meedoet, zoek ik een moment om toch het grootzeil weer werkend te krijgen. Dat zeil gaan we nodig hebben. Op een rustig moment tussen de (onweers)buien door lukt het de schoot provisorisch te maken. Het grootzeil kan er weer bij gezet. 20 Mijl uit de kust voor de Dominicaanse Republiek gaan we overstag. Met sterk verkleinde zeilen komt er relatieve rust aan boord. We beginnen meters richting Oost te maken. Droge kleren en lakens doen, voor zolang ze droog blijven, ook erg goed. Op de marifoon is er bericht van de Amerikaanse kustwacht Puerto Rico dat er een bootje van 6,5 meter met ongeveer 14 mensen aan boord als vermist is gemeld, graag uitkijk houden of u ze ziet. Bootvluchtelingen waarschijnlijk, relatief vlakbij. Wat zitten wij dan ongekend luxe hier. We kijken naar ze uit, maar zien ze niet.

Zondag 8 december; Tanden op elkaar
De golven bouwen op, buien verhevigen, onweer en bliksem blijven voorlopig gelukkig slechts op enige afstand links en rechts, voor en achter. Golven zijn nu ruim vier meter. Onze handwindmeter blijft een (zeer)dikke 7BFT aangeven. Volgens mij meet het ding stiekem wat minder dan er staat. Je moet 'm namelijk met het meetgat precies recht in de wind houden en dat is met deze zee en wind helemaal niet makkelijk. Ook meet de normale scheepswindvaan boven in mast op 18 meter hoogte; reken dus maar een Beaufort erbij. Voor me ligt het boek "Caribbean passage ". Waar precies hadden ze die idyllische foto's genomen?
Hier is het voorlopig de tanden op elkaar. De koorts bij Eddy is gezakt, maar de ledematen willen nog even niks. Des te dapperder als hij toch mee naar buiten gaat als ik (aangelijnd) achter een losgeschoten stootwil aan spring, of eigenlijk 'plat op de buik naar voren tijger'. Hebbes! Wel jammer van de droge kleren vanwege de overkomende bakken water;). Het water weet op wel heel veel plekken toch binnen te komen in de boot en het waait hier met zo'n geweld dat we gaan twijfelen of de boot dit gaat houden. En dit is dus precies zo'n moment dat de slappe lach het bij mij gaat overnemen. Het lijkt wel een boottest zeg. We zetten de motor bij om een betere koers te kunnen varen.

Nacht
Dit zijn vast die zeiltochtjes waar mensen later laconiek en een beetje stoer over doen. De algehele herinnering wordt vast ook een soort grote 'blur' met veel water, wind en zout. Tenminste als je er een beetje heelhuids uitkomt. De ventilatieroosters ventileren fantastisch, alleen geen lucht maar water, heel veel water. En ja echt, we hebben ze dichtgedraaid en bij normale zee is dat voldoende. Bij de wasbak klotst het water over de vloer er lustig op los. Om drie uur s'nachts kijk ik op de zeekaart naar onze positie. Ik knipper nog eens met mijn ogen terwijl ik naar de kaart kijk, maar het blijkt echt waar; Let's go is ongeveer op hetzelfde punt terug als waar ik zes uur geleden mijn vorige wacht begon. Ergens in een hevige bui is ze vanzelf overstag gegaan. Eddy meldt dat hij dacht dat ik weer naar het Noorden was gaan varen en dat ik daar vast goede bedoelingen mee had. Ik spreek Let's go hartig toe. Dit zijn toch zeker geen grappen, we spelen geen Ganzebord met 'Ga terug naar Start'. Daar ben ik onderhand echt veel te moe voor. Ik bedenk me dat Eddy blijkbaar zieker is dan eerst leek en dat het aan Eddy's ziek zijn zal hebben gelegen dat hij me hierover niet wakker heeft gemaakt om te overleggen waarom we terugvaren. We leggen met deze golfslag en harde wind zowiezo trouwens meer dan twee keer de afstand af. Bij tegen de wind in varen moet je opkruisen (zigzaggen). Om naar Sint Maarten te komen met kerst moeten we vanaf hier pal Oost varen, recht tegen de heersende stroom en wind in. Let's go kan niet erg scherp aan de wind varen en de zeegang en buien maken dat de vaart geregeld helemaal uit het schip slaat. Ook zijn beide motoren begonnen met regelmatig een alarm te geven na de zoveelste klap tegen een golf en bijbehorende drinkbak aan overkomend spoelwater. Dus hoewel ze in nood inzetbaar lijken, kunnen we ze nu niet als extra voortstuwing gebruiken. Ook durven we om materiaal te sparen niet al te veel zeil te voeren bij deze windkracht. De koorts is bij Eddy weer op komen zetten. Al met al wordt het een redelijke uitputtingsslag. We willen misschien in Puerto Rico gaan bijkomen, maar zelfs dat is voor vandaag niet haalbaar. We zagen de hoekpunt, maar momenteel is het land door de slag die we moeten maken alweer uit zicht. We klutsen nog maar even door en houden verhalen over hoe het was om andere koersen te varen, toen je nog zonder duikbril buiten kon zitten;).

Maandag 9 december; Spanning, zoals dat kan gaan
Ik ben vannacht redelijk gewend geraakt aan dit heftige weer. Overigens is het onweer niet alleen buiten: Omdat ik denk dat Eddy blijkbaar behoorlijk ziek is, zeg ik hem bij wakker maken dat hij maar even moet kijken wanneer hij opstaat. Ik heb een lekker ritme met hazenslaapjes en als het moet kan ik, in elk geval voor mijn gevoel, de dag door schipperen. Als Eddy kort erna op is, ontstaat er een misverstand. Hij vindt dat ik doe alsof ik de waarheid in pacht heb over dat overstag gaan en dus terugvaren en dat ik door het aan zijn ziekte te wijden hem afschrijf niet goed bij z'n hoofd, een lulletje rozenwater met een delirium. Helaas zijn zowel Eddy als ik goed in theatraal emoties uiten, dus maak ik echt heel duidelijk dat ik het compleet onrechtvaardig vindt dat hij daar nu in deze zware omstandigheden kritiek op heeft terwijl ik zo mijn best doe. Daarop schiet hij in zijn emoties over dat ik hem de mond snoer als hij steeds als ik mijn best doe geen recht van spreken meer zou hebben. Afijn, allemaal kleine gevoeligheden die in dit soort heftig weer zomaar reuze uitvergroot worden. We hebben allebei een tijd de pee in, laten de ander in eigen sop gaar koken en leggen dan weer bij. Wel beseffen we dat we blijkbaar oververmoeid raken. Eddy heeft al drie dagen bijna niks gegeten en mijn spieren protesteren. We overwegen de opties: a) bijkomen in Puerto Rico (50 zeemijl) , b) een slag naar St. Lucia (400 zeemijl) en vanaf daar door naar St. Maarten, c) Cuba en Sint Maarten opgeven, d) terug gaan of e) gewoon zo doorgaan tot British Virgin Eiland Tortola.

Nacht
Het kajuitdak begint een zorgelijke scheur te vertonen, alles is nat, we zijn moe, het blijft zeven BFT met vlagen acht waaien. We besluiten die pitstop in Puerto Rico nodig te hebben. Overstag dus, op naar Bahia de Ponce.

Dinsdag 10 december; Stilte!
Precies twaalf uur 's middags varen we de baai in. Het ziet er onwerkelijk uit. Er is een haventje rechts, vooruit veel industriegebied en op de ankerplek geen enkele andere boot. Zitten we wel goed? Toch maar voor anker hier. Wat een stilte. De wind raast nog wat maar het water is glad en de boot kraakt niet meer. We roepen de kustwacht op, leggen de situatie uit en krijgen een telefoonnummer van de Douane. De boot moet worden ingeklaard. Wat een welkome verrassing als op de marifoon gelijk een Nederlandse zeiler, Martin van de Acapella, reageert vanuit een baai 20 mijl verderop. We hebben hem op Curacao kort ontmoet. Hij informeert of alles goed is en helpt ons op weg. Omdat we de Douane niet kunnen bereiken is er weer contact met de kustwacht. Kort erna roept Martin me weer op via de marifoon: Eh Rixta, volgens mij ben je vergeten een zes te noemen in het mobiele nummer dat je aan de kustwacht doorgaf. Klopt helemaal. Hoezo moe, ik moest het nummer zelfs opzoeken, ik had geen idee meer wat het was.

Douane
Dit is Amerikaans grondgebied. We hebben geen visum want we zouden hier helemaal niet heen gaan. Hoe moe we ook zijn, we moeten anker op en naar de tanksteiger. Het douane gebouw is naast de ankerplek. Waarom ze niet naar ons komen met hun snelle speedboten die we zien rondvaren? Geen idee. Machtsverhouding denk ik. De douane, vooral signor Colon, komt met veel bombarie aan boord. Zodra ze horen dat we door een noodsituatie geen visum hebben wordt er geschreeuwd dat we in overtreding zijn en dat het ons 500 dollar per persoon kost. Hij schreeuwt dat we niet in levensgevaar waren en dat materiaal schade, harde wind en ziekte geen excuus zijn, dan hadden we maar beter materiaal moeten aanschaffen. Hij heeft een punt, in levensgevaar waren we niet en weer in rustiger water zien we dat de boot zich beter heeft gehouden dan we op zee begonnen te denken. Ik wil door dit geschreeuw en zoveel boetegeld werkelijk gelijk weer uitvaren, maar dat mag dan ook weer niet, we zijn al in overtreding. Vervolgens hebben we ook nog twee vuilniszakjes buitenlands afval in de kuip staan en dat had in dubbele tassen in een dichte container binnen aan boord moeten staan, volgende overtreding. Tenminste, dat leidt ik af aan de man die aan boord springt en roept: Two exposed bags of garbidge!! Met getrokken geweer wordt de boot doorzocht. Wat een geweld. Na afloop horen we dat we toch parole (ontheffing) krijgen en slecht 65 dollar pp hoeven te betalen, dus dat we uiterst dankbaar moeten zijn. Ze nemen onze paspoorten mee en morgen moeten we ons melden. We gaan terug voor anker en vallen in een diepe slaap.

Woensdag 11 december; Grapje
We hebben heerlijk geslapen en staan wat jolig op, blij met dit rustige water om ons heen. Ik zie wel wat op tegen het weer naar die douane moeten en Eddy zegt dat hij dat wel zal regelen en het woord zal doen: Laat dat maar aan mij over! Met de bijboot gaan we op stap, ik heb voor de vorm toch maar een keer een lange broek aangedaan en me wat netter aangekleed. De zoemer van de zware eikenhouten voordeur gaat direct over, nog voor we aanbellen. Het is koel in de hal. De dame bij de receptie zegt dat we plaats kunnen nemen in het zitje. Eddy vraagt de dame of het lang gaat duren? Zij herhaalt dat we kunnen gaan zitten en wachten. Eddy denkt mogelijk dat ze het niet gehoord heeft en herhaalt zijn vraag, waarop zij iets dwingender zegt dat hij plaats kan nemen en moet wachten. Ik registreer dat Eddy wat in de stemming komt van zijn favoriete manier om het evenwicht te herstellen; hoe serieuzer de ander doet, hoe losser hij gaat doen. Hij zegt nog zachtjes tegen mij: Waar is tot op heden de gulle lach gebleven meneer Sonneberg, dat vraag ik u af ...
En ja hoor, daar is meneer Colon in opperbeste stemming. Hij vraagt of we een goede nacht hebben gehad. We mogen meekomen. Eerst worden we apart gezet, dan toch bij elkaar. Hij pakt de macht, dat is duidelijk, alleen al door hoe hij gaat zitten. Eddy vraagt of we langs de kust verder kunnen gaan varen. Meneer Colon raakt licht geïrriteerd en zegt dat Eddy dat gisteren ook al gevraagd heeft en dat hij hier niet op vakantie is. Dat moet hij goed begrijpen. Hij zou ons beboet hebben, maar zijn baas heeft ons parole gegeven, wat inhoud dat we hier alleen de boot kort mogen repareren en dan weg moeten, dat we erna buiten de 3 mijl territoriale kustwateren moeten blijven en ook bij emergency niet mogen komen. Hij gaat nog even door. Hoelang hebben wij wel niet vakantie, hij werkt tenminste voor zijn geld. Cluster B-tje voor de psychologen onder ons. Ik laat het rustig langs me heen glijden, Eddy gaat het immers regelen. Meneer Colon stelt allerlei vragen. Op een gegeven moment vraagt hij of Eddy wel eens in de gevangenis heeft gezeten. Eddy zegt vol droge humor en op bloedserieuze toon: Ja, toch wel zo'n 30 jaar. Oh? Komt er van Colon. Ja, voor moord, wapenbezit en drugsdealing. Eddy doet er een schepje bovenop. Het is het soort moment dat je niet meer terug kunt zeg maar. Ik zit er tot dat moment rustig naast en denk vervolgens dat ik vast niet gehoord heb wat ik hoor. Langzaam draai ik naar links. Eddy ten voeten uit denk ik, maar please, NIET NU! Dit lijkt mij niet helemaal handig bij meneer Colon. Eddy heeft dit intussen ook wel door en probeert de boel te redden door erachteraan te zeggen: Joke, just a joke! Meneer Colon vindt het bepaald geen grapje. Eddy probeert nog wat recht te breien door te gaan vertellen dat ik voor justitie bij de gevangenissen werk, het valt niet meer te redden. Acuut is een nare kant van meneer Colon zichtbaar en wordt helder dat in tijden van oorlog ik niet graag met hem te maken zou hebben. Hij lacht en heeft flink plezier in het onder druk zetten van Eddy. Wilt u in de gevangenis, want dat is wat ik dagelijks doe, ik sluit mensen op en gooi ze het land uit, u moet nu starten om aardig en dankbaar te gaan doen, nu!, want ik ga u in de gevangenis stoppen. Mijn baas was aardig voor u, maar dat kan zomaar veranderen. Dit is geen vakantie hier. Jullie hadden parole maar dat kan ik zomaar intrekken. En dan kunt u nooit meer ook maar één voet in Amerika zetten. Is dat wat u wilt?
Eerst wil ik glimlachen, maar dat hou ik toch maar binnen. Dan word ik steeds bozer en wil ik het voor Eddy gaan opnemen, maar het is me heel duidelijk dat dat niet erg behulpzaam is nu. Dus volg ik maar gewoon het proces. Tussendoor fluisteren we tegen elkaar: 'Roos van Leary, Onder-Samen positie, gewoon oefenen!'. Helaas gaat er in Amerika nu een vrij lange procedure in. We worden volledig gecheckt, alle vingerafdrukken worden genomen, foto erbij, er volgt een volledige computercheck, wanneer we waar in vliegtuigen hebben gezeten, naast wie, wat we in 2009 in Washington deden, kennen we ene Nora (waar we blijkbaar ooit in een vliegtuig naast hebben gezeten), etc. Drie uur lang worden we doorgezaagd. Ik bij een andere douanier, die me op een gegeven moment vraagt wat voor beroep ik heb en hoelang ik daarvoor gestudeerd heb. Direct erachteraan zegt hij: dan heeft u vast veel werk te verzetten met uw partner, hè? Welnee, zeg ik, Eddy heeft gewoon veel humor, alleen uit hij dat soms net even op het verkeerde moment op de verkeerde plek ...
We zijn uitgeput erna. Natuurlijk zijn we beiden niet gek en konden we het tij keren door mee te werken. Van het vooruitzicht gevangenis werd het de volgende dag vertrekken, toen 10 dagen de boot mogen repareren tot uiteindelijk voor 30 dagen een cruising permit. We halen het op straat nog net om een bocht om te slaan en gieren het dan uit van het lachen. Tranen biggelen en ademnood volgt. Vooral Eddy's: Nee, laat dat maar aan mij over zal nog vaak klinken. We zien het leven maar als een avontuur dat we ten volle leven!