12-17 november2013;Op de kant

14-11-2013; Klussen
De boot is een grote puinhoop. Overal waar ik kijk ligt er wel iets; gereedschap, onderdelen, lappen, bussen WD-40, anti-roestpoetsspul, etc. We staan op de kant. Het grote klussen is begonnen. Wat was het heerlijk om gisteren zee te kiezen en van het Spaanse Water naar Curacao Marine te varen. Ruige zee, dat wel. Best weer even inkomen. De zeebodem loopt hier nogal steil op waardoor er voor de kust soms rare golven zijn. Maar Let's go houdt zich prima, wij vinden het geloof ik spannender dan zij. Ze zal wel denken: Na negen maanden wachten maar een uurtje de zee op? Wat is dat nou?! Hoewel ze vast vereerd is dat de pontjesbrug voor háár opengaat. We varen nu zomaar zelf langs die vrolijke drijvende markt. En ze wordt nu natuurlijk behoorlijk vertroeteld; stof eraf, vastgekleefde oesters loswrikken, vergane kit vervangen, roest wegpoetsen, het kan niet op. Deze dame kan straks weer door een ringetje gehaald worden. Van de dame en de heer die dat klussen doen kan dat niet helemaal gezegd worden, wij gaan er steeds een beetje zwarter uitzien.

Het is best even wennen dat we weer met een loep naar internet moeten zoeken. Bij de hotelreceptie krijg ik te horen dat er echt morgen een automatiseerder komt die regelt dat er WiFi op de kamers komt. Een dag op Curacao duurt gewoon een beetje lang, dat is het natuurlijk. Dat is net als dat systeem waarmee je met je kaartje de nachtdeur in kan, daar zijn ze ook mee bezig en het systeem gaat het binnenkort echt doen, morgen waarschijnlijk. Ach ja, dat Nederlandse denken moet er gewoon nog even af. Ik kijk mijn ogen weer uit bij het openbaar vervoer, heerlijk. Er is een reguliere bus en daar word je per definitie niet opgelicht. Dat is prettig, alleen rijdt die een keer per anderhalf uur. Tsja. Dan hebben we de kleine busjes, waar je als inwoner voor 2.70 NAF mee kan reizen. Wij betalen de eerste keer 5.00, later 3.00 en als we het echt door hebben betalen we contant vooraf bij instappen, dat werkt. Die doen een vaste route, met af en toe een lus om bekenden af te zetten, zogende moeders met kind naar de crèche te brengen, oude mevrouwtjes bij huis op te halen en dan rijden ze even terug want ze komen uiteindelijk wel langs een aantal vaste punten. De eigenlijke route heb ik nog niet helemaal door. Dan hebben we nog de taxi. Die lijkt op die kleine bus, dus voor je het door hebt houd je die aan en zit je erin. Maar daarbij heb je ook echt leuke chauffeurs die je voor lokaal tarief rondrijden en nu ja, ook minder leuke dus. Maar daar tegenover hebben we ook alweer driemaal zomaar een lift van bewoners gekregen.

Ons hotel is overigens heel milieu bewust. Er wordt bij aankomst gevraagd zuinig met water te zijn, de airco uit te doen als we weggaan en handdoeken die we nog willen gebruiken op het rekje te houden. Tsja, wij hebben blijkbaar toch echt juffrouw Helderder als schoonmaakster gekregen. Hoe goed we de airco ook uitdoen, hij staat altijd aan als we terugkomen. Hoe hoog we de handdoeken ook weghangen, juffrouw Helderder geniet er nou eenmaal van zo'n lekkere schone handdoek neer te leggen. En water? Onze douche leeft. Hoe goed we hem ook uitzetten, ergens in de nacht zet 'ie zichzelf aan. Dat wordt overigens ook gemaakt hoor ... Morgen.

17-11-2013; Vrije dag
Het is zondag. Dan mag er niet geklust worden op de werf. De bussen rijden pas in de middag. Wat jammer nou toch ... We maken er het beste van: uitslapen, snorkelen tussen de tropische vissen in het prachtig aangelegde hotelzwembad in zee, koffie op onze eigen veranda, boekje lezen, gesprek over hoe je eigenlijk bepaalt wat de normen zijn waar je voor gaat staan, lunchen, hè wat naar toch;)))
Ik moet zeggen, klussen bij 30 graden op een werf uit de wind is heet. Ik bedoel HEET! Met blote voeten op dek is echt geen optie, je voeten verbranden of ze plakken aan het dek vast. Toch moeten die buitenschoenen uit, want kakkerlakken wil je gewoon domweg niet mee aan boord nemen. Op een van onze lijstjes zet ik: schoenen zonder veters. Het zweet drupte afgelopen dagen af en toe in een straaltje van mijn neus. We hebben veel kit uitgesneden, vele schroeven losgeschroefd, schoongemaakt, nieuwe kit erop, epoxy op gaten geplakt, geschuurd, antifouling geverfd en ga zo maar door en door en door. U zei: vakantie? Maar oh wat wordt Let's go mooi!
Enige punt van zorg dat overblijft is de navigatie-apparatuur. De plotter heeft nog geen gps ontvangst en de andere meters blijven nog 'seatalk-failure' aangeven. Ik droomde er zelfs over; iets over dat ik echt niet met de jolige groep waarmee ik reisde het oerwoud inging zonder dat onze mobiel was opgeladen.
De saamhorigheid op zo'n werf is super; onze buurman op de werf heeft rollers en schoonmaakspul over; die krijgen wij, wij hebben weer zonnepaneelsteunen over waar hij heel blij mee is. Hij is Italiaan en heeft een prachtige trimaran, zijn vijfde zelfgebouwde boot. Al 20 jaren vaart hij rond met om het half jaar werken (waar doet me dat aan denken ...). Ik vind de naam van zijn boot zo mooi: Tanaliberatuti. Het betekent 'buutvrij' bij verstoppertje in het Italiaans. Hij legt uit: Wie mijn boot aanraakt is erna helemaal vrij.