Wereldreis deel 2: Carieb, Panama en Galapagos

11-11-2013; Noordzee, 10.08 uur, hoogte 32037 ft, snelheid 571 mph: Van start!
Vannacht is er voor de eerste keer nachtvorst geweest in Nederland. Tijd om te gaan. Het is zes uur 's morgens. Al onze bagage past in de auto van Mieke. Wat een stoer karretje is dat toch. Ik zeg: vol is vol. Maar we hoeven zelfs niet dubbelgevouwen te zitten. Ik maak iedereen nog even een paar jaar ouder om vlakbij Schiphol me af te vragen of ik al mijn pasjes eigenlijk wel mee heb.... Gelukkig, toch verstopt onderin de tas. Na 2 keer overpakken bij de bagage-incheck lukt het Eddy ons 100 euro extra te besparen. We krijgen het extra zeil, de reserve stuurautomaat, de forward looking sonar, de twee extra matrasjes, de motoronderdelen en oh ja, nog wat eigen bagage, mee het vliegtuig in. We zijn zojuist uitgezwaaid door lieve vrienden en familie. Boeing 747-400 is in de lucht, het gaat beginnen!
Wat is het plan? Vanmiddag slapen, bijkomen, slapen. En af en toe zwemmen in het zwembad bij ons van der Valk appartement. Morgen gaan we de boot begroeten, omhelzen, afstoffen en inspecteren of alles nog op zijn plek zit en het doet. Ergens in de middag schuifelen we hopelijk het Spaanse Water op en ankeren daar. Ja, ja, ja, ik hoor jullie denken, maar echt, we zullen het anker extra inspecteren. Overmorgen gaan we met de boot op de kant en start het grote klussen. Erna? Virgin Islands, Sint Maarten, andere eilanden in de Carieb verkennen, terug naar Curacao om te bevoorraden, half februari op weg naar Panama en als hoogtepunt; een maand Galapagos. Dan varen we terug naar Ecuador, laten de boot daar achter en vliegen zelf terug naar Nederland.
En nu? Nu ga ik in dit vliegtuig proberen wat slaap in te halen van de afgelopen week, of zeg maar weken. Eddy ligt al naast me te snorren. Dit gaan we pogen tussen alle geserveerde hapjes en lunchen in te doen. Moet lukken. Trusten.

12-11-13; Trouwe vriendin
Jawel, ze heeft op ons gewacht! Let's Go ligt er prachtig bij, op wat verkleurde stootwillen, aangegroeide landvasten, vergane stiekjes en her en der wat stof na is ze prachtig. Bijna alles doet het nog. En dat is helemaal bijzonder als we de buurman spreken met een catamaran aan het einde van de steiger. Hij heeft vorige week zaterdag op deze plek blikseminslag gehad en al zijn elektrische apparatuur doet het niet meer... Onze marifoon en radar doen het, dieptemeter binnen ook, alleen buiten zijn de meters van slag. Maar die meters geven in elk geval nog in tekstvorm aan dàt ze van slag zijn, bij buurman zijn de schermen zwart. Na oliepeil checken en watertoevoer openzetten drukken we verwachtingsvol op de startknop van de motoren. Jawel hoor, beiden gaan knorrend en tevreden snorren. We zijn los! Nou eh, nee, dus. Na de eerste draai van de steiger af heeft de lagune bedacht dicht te slibben, danwel onze catamaran met alle struikwortels nog eens innig ter afscheid te willen omhelzen. We liggen vast. Muurvast. Vooruit doet niks meer, achteruit ook niet, maar na enige tijd schuifelen we toch achteruit. Tot de volgende bocht dan. Nieuw struikgewas dat toch ook echt nodig nog afscheid van de Let's Go moet nemen, omhelst de kiel en het roer innig. Met hulp van de havenmeester en zijn veel PK motor komen we gelukkig los. Echt een begin voor ons... Dat belooft nog wat.
Let's go ligt voor anker en wij genieten op het moment van ons geweldige appartement met Dame Blanche, douche, ligbad, colibri's, leguanen, tropische geluiden, zwembad en privé strand.