26 mei t/m 14 juni 2024, Gili Air en Bali

Los…

We gaan! Nou, bijna dan. Zittend op de voorplecht van Let’s go puzzelen we zo’n 20 minuten op de lijnen en borglijnen aan de meerboei. Deze moet onder die door en dan moet die door deze heen… denk ik, of moet die lijn nou toch onder die langs? Door het getij en de wind is de boot de afgelopen 7 maanden vele rondjes om deze boei gedraaid en cirkelden de lijnen en de extra borglijnen vrolijk mee. Volledig in elkaar gedraaid tot een uitdagende knopen-puzzel, met kleurrijke aangroei van planten en schelpen erbij. Het losknopen voelt als letterlijk losknopen van deze heerlijke bijkom-plek. Het lukt, daar gaan we. Volgeladen met eten, water, diesel en gas. De laatste klusjes in onmogelijke hoekjes zijn voorlopig gedaan, hopen we. We kunnen er de komende maanden tegenaan.

Een paar dagen ervoor was er ineens ’s morgens vroeg een jasje op de boot achtergelaten. Een krabben-jasje. Het krabbetje was verveld en zijn omhulsel(tje) had ‘ie op de boot neergelegd. Op zijn kwetsbaarst zit ‘ie iets later op de dag vlakbij in de zon, niet meer verlegen. Dusdanig niet meer verlegen dat ik ‘m af en toe vraag even op te schuiven want zo dichtbij hoeft nou ook weer niet. Ik denk dat het krabbetje het tijd vond voor verandering. Geef ‘m eens ongelijk. Eenmaal op onze bestemming bij Gili Air zit er tot mijn opperste verbazing ’s morgens weer eenzelfde krabbetje op de boot. Meegevaren? Hoe dan? Of gewoon een familielid? Waarschijnlijker. Al zat de toilet-inlaat vanmorgen verstopt. Je zat toch niet in dat holletje van de boot he?

Het eilandje Gili Air blijkt een soort vrolijke Scheveningse pier, maar dan met turquoise water er omheen.Veerboten varen af en aan, mensen waaieren uit over het eiland met talloze cafeetjes en winkeltjes. We blijven hier wat dagen omdat onze sateliettelefoonmaatschappij een upgrade heeft ondergaan, dusdanig dat onze reeds ingekochte simkaarten het geen van alle meer doen. Het sturen van een pakje met nieuwe satelliet-simkaarten naar Indonesie vraagt het nodige gepuzzel. Er zijn allerlei (steeds andere) nummers nodig die alleen Indonesiers hebben en de douane kan een obstakel vormen begrijpen we. Soms gaat het snel, soms duurt het weken of komt het niet aan. Wat gaan we doen? We puzzelen verder, in de communicatie vertraagd door het 12 uur tijdsverschil met de sateliettelefoonmaatschappij.

Hoewel het hier schitterend duiken moet zijn, weerhoud een tijdelijke oorontsteking mij van zwemmen. Jammer, want ik ben een echte waterrat. Maar niet getreurd, ze hebben hier bijna op elke straathoek een massagesalon. Eddy wenst me veel plezier, maar slaat deze ronde even over. Met een koel briesje erbij laat ik de massage over me heen komen. Weldadig.

Plots is er een berichtje van het nichtje van de vorige eigenaar van Let’s go. Ze zijn hier op vakantie en herkenden de boot toen ze met de ferry voorbij voeren. Ze hadden nog geklust op de boot toen ‘ie net van de bouwwerf kwam en voeren jaarlijks wat tochtjes met de vorige eigenaar mee. Hoe leuk is het om hen aan boord te verwelkomen. Er volgt een gezellig uurtje, vol herinneringen. In de schemer zetten we ze met de bijboot weer af bij de kade. Dag dag, goede reis!

Na 7 dagen communiceren met de satellietmaatschappij in Amerika zijn we nog geen stap verder wat betreft het verzenden van het pakje. We hebben toch echt al een keer of 3 uitgelegd dat we buitenlanders in Indonesie zijn en dus echt niet aan een Duns-, of NWPW-nummer kunnen komen. Ook de haven kan ons zo’n nummer niet geven. Ze blijven er vrolijk steeds opnieuw naar vragen en alle andere nummers die we geven maken blijkbaar niet dat het pakje op de post kan. We geven het op. Dit gaat te lang duren. Bovendien wordt onze langste overtocht een dag of 3 en is het weer vrij stabiel hier. We gaan het met het land-internet en een vijfdaagse weersvoorspelling doen.

We besluiten nog even terug te varen naar Medana Bay Marina om extra water te halen. Gezien de hitte is dat hier geen overbodige luxe. Terwijl we het anker op 22 meter diepte willen ophalen bedenkt de ankerlier (om het anker gemakkelijk elektrisch binnen te halen) dat ‘ie er geen zin meer in te heeft. Het lijkt of er een volledige boom onderaan het anker vastzit, zo zwaar voelt het trekken aan de ankerketting. Ergens gaat het makkelijker. Dat wat eraan hing (?) is los. Dat scheelt weer een duik. Maar ook daarna is de overige 40 meter ankerketting binnenhalen flink spierversterkend. In de koele avondschemering terug bij Medana Bay aan de meerboei bouwen we de ankerlier volledig uit en sjorren de elektrische motor aan dek. Zo goed als ons lukt doen we alle onderhoud die we zelf kunnen. Het ziet ernaar uit dat ‘ie het weer doet. We gaan het beleven. Anders heb ik in elk geval geen sportschool nodig komende maanden, want dat anker handmatig ophalen is zacht gezegd een flinke krachtsinspanning. Ook al zijn we nog zo blij met ons relatief zware anker waardoor we tegenwoordig op de plek blijven liggen. Herinneringen aan andere tijden met het anker komen boven… Toen wilden we vast, nu dus los.

De tocht naar Bali is overweldigend mooi. De verkoelende wind zet in en we maken schitterend vaart. Alle zeilen staan bij en het grootzeil draait goed om de nieuwe furler! Hier is Let’s go volledig in haar element. Wij ook. Richting Bali varen we op hoge vulkaantoppen af. In de baai lijken vanuit de verte enorm veel vissersbootjes te liggen. Dichterbij gekomen blijken dit allemaal (’s nacht onverlichte) Fishing Aggrerating Devices (FAD’s), een soort vissen-lok-vlonders, die verankerd vastliggen. Een goed plan om hier niet in de nacht te gaan varen. We slalommen er omheen naar de ankerplek. Het anker plonst neer. Stilte, rust. Ons eerste Hindoestaanse land.