15 juni t/m 2 juli 2024, Bali

Zitzak

Bali is als een grote zachte zitzak waar je in neerdaalt en waar je slechts met heel veel moeite weer uitkomt. Na een aantal fantastische dagzeiltochten met prachtige wind en ankerplekken voor een nacht, komen we aan bij Lovina Anchorage. De ankerlier doet het gelukkig weer. De ligging van de ankerplaats is zo dat we vrij op zee bijna altijd in de luwte van wind en deining liggen. Op Bali heerst een vrolijke sfeer. Om de zoveel meter zie je kleine offerplekjes waar fruit en bloemen liggen bij een van de vele Hindoestaanse goden, vaak als dieren afgebeeld. Grauwe gebouwen worden opgevrolijkt door slechts een aantal fleurige doeken die ze om de pilaren heenhangen, wat direct een kleurrijke wereld van verschil geeft. Bovendien zijn de meeste tuinhekken versierd en met veel zorg gemaakt, de stoep ervoor soms inmiddels wat vergaan met diepe valkuilen.

We blijven een ruime week in Lovina omdat we onze visa moeten verlengen en dat proces minstens een aantal dagen duurt. Immigratie is 5 kilometer verderop en goed met de step te bereiken. We moeten wel wennen aan de drukte op straat en de capriolen die sommige scooter- en autorijders uithalen met tegelijk toeteren, rijden en telefoneren. Maar we brengen het er heelhuids vanaf. Kleine hick-up is dat onze sponsor op Lombok en niet op Bali woont. Na een streng: “ Yes, but you must follow the rules, sir”, wat vriendelijk geknik en wat geduld van ons, worden we gematst en haalt de ambtenaar met tipex wat woorden die naar Lombok verwijzen weg zodra wij bereid zijn het origineel en niet een van de vele kopieën af te geven. Opgelost. Omdat we precies voor en na lunchtijd zaken bij immigratie doen, is er een lange lunchpauze. We rijden op onze steps naar een resort aan zee en nemen het ervan meteen overdadige lunch. Dat bedoel ik, je zijgt in dit eiland neer. Erna start het betalingsproces van het visa-verlengen en moeten we 200 meter verderop naar een supermarkt om te gaan betalen, wat dan weer alleen met cash blijkt te kunnen. Maar het lukt allemaal. Onze paspoorten moeten wat dagen blijven logeren bij Immigratie en daarna zullen we ze gestempeld en al terugkrijgen.

Mijn oor is weer in orde en ik boek een dagje duiken samen met een groep bij een natuurreservaat. Eddy zet me in alle vroegte met de bijboot bij het strand af en stipt op tijd word ik bij het dorpsstandbeeld met een scooter opgehaald en bij het duikcentrum afgezet. Aldaar is het spullen passen en veel geduldig wachten tot alle elf duikers en snorkelaars zijn opgehaald bij de hotels. Eenmaal opgevouwen in de 2 busjes, waar bij mijn voeten een stellage gestouwd ligt waardoor ik alleen met mijn benen omhoog er overheen gevouwen kan zitten, vraag ik me af hoe goed dit plan was; nog een uur en een kwartier te gaan. Ook de andere passagiers verzitten vaak en stouwen tassen onder zich om beter te zitten. Lichtelijk gebroken komen we aan. Maar wow wat blijkt dit tochtje alles meer dan waard. We maken 2 duiken bij koraal dat nog leeft met alle kleuren en vissen van dien. Kers op de taart is dat ik bij de tweede duik een schildpad ontmoet. Mijn dag kan niet meer stuk.

We ontvangen in deze periode 2 overlijdensberichten. Bij een van de twee volgen we via livestream de herdenkingsdienst. Wat voelt het ver weg om nabije mensen daar te zien. In de rust van onze ankerplek hebben we de tijd om in gedachten stil te staan bij de kwetsbaarheid van het leven, liefde, verbinding en loslaten.

Op de dag dat we onze visa kunnen ophalen gaan we met de steps achterin de taxi om een boeddhistisch tempelcomplex even verderop te bezoeken. We stappen letterlijk in een wereld van bijna overweldigende rust en ruimte. Het is geen bekende tempel, dus niet zo druk. We snuiven de ruimte in. De beelden van boeddha’s en draken zijn soms puur wit of goud geschilderd, soms kunstzinnig en in vele kleuren. Hier bestaan de vrolijkheid van Holle Bolle Gijs in de Efteling en een meditatieve tocht van 7 jaren onder een boom naast elkaar. We nemen de tijd en wandelen van ruimte naar ruimte. We nemen dusdanig de tijd dat zodra we een taxi terug willen nemen alle taxi’s al weg blijken te zijn. Maar nog voor we erover kunnen nadenken heeft iemand een particulier geregeld die ons bij de Immigratie (drie kwartier rijden) zal afzetten, tegen een overigens nog veel redelijkere prijs dan we die ochtend hadden betaald. De visa blijken gereed en wij steppen terug naar de boot