20 t/m 30 juli 2024, Java; Jakarta

Onveilig

Het is 22.00 uur in de avond en stikdonker. We liggen vanwege een zeilreparatie nog steeds op de rustige en afgelegen ankerplek in de baai bij Jakarta. Plots is er kabaal, gelal, gebonk en geroezemoes buiten. Bezoek. We zijn wel vaker door vissers bezocht, maar altijd bij daglicht. Meestal zwaaien ze, soms willen ze gratis water of vis verkopen. Eddy gaat in onderbroek (het is bloedheet) naar buiten en ik sta binnen op scherp. Niemand spreekt Engels, de taalbarrière is onoverwinbaar. Ik reik de felle en zware zaklamp aan. Om het hoekje meekijkend zie ik dat er maar liefst 5 vissersboten vol met een stuk of 3 tot 5 mannen per boot achter onze boot hangen. Slik. Ik ga ze zichtbaar filmen met mijn telefoon. Eddy vertelt mij binnen te blijven om geen enkele aanleiding te geven voor wat dan ook. Dat doe ik vervolgens. Wat ze willen is onduidelijk. Intimideren? Overvallen? Ons wegsturen? Eddy knoopt de lijnen die ze vastmaken achter aan onze boot los en gebaart dat ze weg moeten gaan, maar terwijl hij dat links doet knoopt een ander rechts weer vast. Hij gebaart dat dít onze en dát hun boot is en dat daar de grens is. Ook in slechts gebarentaal is het erg duidelijk. Ze blijven onderling hard praten en een aantal spreekt op jennende toon. Tenminste, die indruk maakt het op mij. Ik heb het noodnummer al ingetoetst in de telefoon en zet de marifoon met buitenluidspreker zo hard mogelijk aan om ook voor onze ongenode ‘gasten’ hoorbaar hulp te gaan inroepen. Buiten roept Eddy inmiddels: “Police, police!” Op de marifoon is gelukkig net een gesprek tussen tankers gaande waardoor duidelijk is dat we contact met de buitenwereld kunnen leggen. Op een of andere manier lijken ze kort daarna te besluiten verder achteruit te gaan. Eén lijn zit echter nog vast. Eddy knoopt ook deze laatste lijn los. 2 bootjes varen weg. Er wordt druk overlegd, we hebben geen idee waarover. Dan gaan ze. Stilte. Oorverdovende stilte. Wat was dit?

De adrenaline giert door ons heen. We voelen ons onveilig. Ook al moeten we opnieuw in het donker tussen de deels onverlichte visplatformen doorvaren, we besluiten direct weg te gaan. Een stuk verderop hebben we die dag een militair Indonesisch schip zien aankomen, met kanon voorop. Daar gaan we naartoe. Nooit gedacht dat naast zo’n schip gaan liggen veilig zou voelen. Nu dus wel. We ankeren midden op zee daar vlak in de buurt.

De volgende dag varen we direct door naar Jakarta, waar we pal voor het kantoor van de zeepatrouille (politie) ankeren. Hoewel we hier na 2 nachten uiteindelijk vriendelijk worden weggestuurd omdat we op de plek van een aankomend duur project blijken te liggen, was het toch fijn even deze beschutting te mogen hebben.

Maritiem Museum

De volgende dag gaan we met de steps op pad. We blijken in het oude deel van Jakarta te liggen, waar tussen de flats nog een aantal koloniale villa’s staan. We leggen de bijboot naast iets wat een hotel met zwembad lijkt, maar wat een privé-villa met een bijna nog grotere privé-motorboot voor de deur blijkt van een heel vriendelijke meneer.

Ik ben nog niet helemaal bijgekomen van ons avontuur, dus we steppen rustig aan. Waar we eerst door een bewaakte dure wijk blijken te steppen, staan we na het bewaakte toegangshek plots midden in de drukte van het ‘gewone’Jakarta. Het is vrij overweldigend. Eén en al herrie, verkeer en honderden scooters. We volgen de door Google-Maps opgegeven route naar het maritieme museum 5 kilometer verderop. Moeten we hier echt naar rechts over de brug? Het lijkt namelijk wel een vuilnis-terrein daar? Man, wat een geur. Ja, volgens de kaart wel. We komen na een straatje langs de vuilnis in een klein straatje met minihuisjes en overal ervoor zittende mensen die van alles verkopen. Het blijkt de sloppenwijk. Echt he? Hoe hadden we dat bedacht. Nog niet geheel helder steppen we zover door dat teruggaan ook geen goede optie meer is. We willen naar de parallelweg, maar dat kan pas weer bij een volgende brug omdat er links en rechts water is. De mensen reageren redelijk verbijsterd, wij ook. Overigens komt ons een en al vriendelijkheid en gelach toe met veel blij gezwaai:”Hey mister, mister!” We zijn absoluut een bezienswaardigheid. Ik denk ook niet dat hier veel blanke mensen op rode elektrische stepjes gebukt voor de lage overkappingen door de straat komen steppen.

Dat ook weer beleefd hebbende komen we uiteindelijk bij het maritieme museum over de VOC-tijd. Ik ga hier nooit meer weg. Het is koel, rustig, overzichtelijk, veilig en ook nog eens buitengewoon interessant. Eerst drinken we ons lens aan water en nemen er een overheerlijke koffie bij. We lezen alles wat er te lezen valt in het museum, ook Oud Nederlandse krantenartikelen. We lopen alle verdiepingen af en zien zelfs in de filmzaal 2 animatie kinderfilms over Batavia. Ik kom helemaal bij. Tegen de tijd dat we moeten gaan voelt het zelfs weer leuk om ons in het drukke verkeer te voegen. We zoeken de route met de grootste, breedste en ja dus ook drukste wegen. Bij kruispunten kun je vaak de middenberm niet over, waardoor je verderop een U-bocht moet maken en dus een paar rijbanen naar het snellere verkeer moet opschuiven. Sommige mensen hebben zichzelf hier uitgeroepen tot verkeersregelaars. Voor een zakcentje dat ze in de hand gedrukt krijgen zetten ze het verkeer tijdelijk stil, zodat mensen met scooters (of stepjes) kunnen oversteken. Wat een belevenis.

Shopping Mall

De politie wijst ons een alternatieve ankerplek aan vlak voor een groot winkelcentrum. We nemen de gelegenheid te baat om dan ook maar direct groots nieuw vers voedsel en water in te slaan. Er komen hier weinig toeristen en aan de reacties te merken al helemaal nooit een buitenlandse cruisersboot. De shoppingmall bestaat uit 6 verdiepingen en veel roltrappen. Het overgrote deel van de winkels is leeg en beplakt met vrolijk behang met op de inmiddels afgebladderde bladen teksten als: “opening soon …” (soon?) en “Shopping is cheaper than a psychiatrist…” (ook een zienswijze?) De supermarkt is echter goed gevuld en we kunnen grotendeels de spullen krijgen die we willen. Na enig overleg om de winkelwagentjes tijdelijk mee te mogen nemen, stuurt de winkelmanager een medewerker mee om de boodschappen via de achteruitgang, over invalide-paden en enkele trapjes naar de steiger te krijgen. We geven een flinke tip, temeer omdat ze dit hier geheel niet gewend en wij er erg blij mee zijn.

Eiland Onrust

Jakarta heeft voor de kust vele eilandjes. Hier komen vooral Indonesische dagjesmensen, want we zien geen enkele buitenlandse toerist. Hoewel er bij het dichtstbijzijnde eilandgroepje van 4 eilandjes geen officiële ankerplek is, weten we dat vroeger bij het Eilandje ‘Onrust’ de oude VOC werf was waar vele schepen weken voor anker lagen om gerepareerd te gaan worden. We gokken het erop en blijken daar een aantal prima dagen te hebben. Het voelt bijzonder om hier voor anker te liggen. We bezoeken 2 van de 4 eilandjes. Vooral het museum, het artsenhuis en de begraafplaats op eiland ‘Onrust’ blijken de moeite waard. Na 3 dagen trekken we verder.

Regelmatig praten we door over het plannen van het installeren van een enorme (ook verblindende) zoeklamp en een afschrikwekkend hard alarm.