11 t/m 25 mei 2024 Medanabay marina, Lombok

Schudden

Het is vroeg. Ik zit met een kop koffie bij de zwemtrap. Een klein krabbetje is dapper de boot opgeklommen en kijkt me verschrikt met zijn kraaloogjes aan. Hij zit doodstil. Als ik een slok koffie neem vindt hij het toch te eng worden en roetsjt ‘ie onder de boot, om enige tellen later weer om het hoekje te komen kijken met diezelfde kraaloogjes.

Gisteren was een dag waarop we dachten maar eens achter elkaar door te gaan met klussen omdat het met slechts die 2 uurtjes relatieve koelte aan het einde van de dag wat langzaam gaat. Dat hebben we geweten. Hoewel de grootzeil-draaibuis (furler)-reparatie flink vorderde, waren wij totaal af en zo’n beetje door hitte bevangen aan het einde van de dag. Platliggen was nog de enige optie. Geen goed plan dus. We pakken het onthaasten weer op. We hoeven niks, dus veel beter zo. Veel water drinken en rustig aan doen. Tot zover de kleine hick-up uit ons westerse leven, dan is ook maar meteen weer helder dat dat hier niet kan.

In de middag gaan we met het bijbootje naar de kant en genieten van een diep gekoelde Orange Juice in de hitte onder het afdakje van het zeilcafé. We gaan er eens goed voor zitten, strekken de benen en hebben als enige doel dat we willen onthaasten, mooi doel. In de verte hoor ik een heel grote zware vrachtwagen aankomen. Een vrachtwagen, zó groot? Die kan helemaal niet over de zandweggetjes hier achter de haven toch? Dan begint de grond te schudden. Vergezeld van het geluid van een voorbijrazende goederentrein. Een geluid zoals de vulkaan op Tanna, Vanuatu. Alsof je rodeo rijdt op de kermis. Maar dan dat de hele grond rodeo is geworden en als een levend dier in beweging komt en op wil gaan staan. Alleen is er geen kermis. Eddy en ik rennen tegelijk naar het open veld. Mensen gillen. Het geheel duurt nog net geen 10 seconden. Alles schudt. Kort erna hebben mensen informatie en komen verhalen los. Sommigen hebben eerder aardbevingen meegemaakt en praten als watervallen, geen speld meer tussen te krijgen. Er blijkt binnen een straal van 15 km een aardbeving geweest van 5,5 op de schaal van Richter. De rust keert terug. Voor ons was het niet zo eng eigenlijk, meer wel heel vreemd. Wij hebben dan ook niet de ervaringen die anderen hier wel meedragen. Niemand blijkt gewond dit keer, er zijn geen ongelukken. In de tijd erna komen er gelukkig geen naschokken. Vreemd land hier. Even wennen. Eddy en ik schieten in de lach als iemand schrijft: “Kan dat ook weer van de bucketlist.” En zo is het.

Vandaag zijn we heel vroeg opgestaan. De furler is af. We hebben geleerd hoe we zelf schroefdraad in aluminium tappen en hoe we een dikke kabel inkorten door hem af te zagen en er een nieuw oog op te zetten. En dan maar hopen dat je goed de lengte gemeten hebt… Er zijn hier in Indonesie geen vaklui die dat voor je kunnen doen, waar we normaal gesproken voor zouden kiezen. In alle vroegte en koelte hijsen we de paal in de mast. Eddy hijst mij er achteraan en ik klim mee, om alles vast te zetten bovenin. Natuurlijk zijn er hobbels en moeten we al onze creativiteit aanwenden om de boel goed te krijgen, maar het lukt! De grootzeilfurler staat weer. Supertrots kijken we ernaar. De reden van de breuk is met bewegende delen (het vergeten gaffeltje) opgelost. De borglijn zit er ditmaal wel op. Kan ‘ie niet meer zomaar in het water vallen mocht ie ooit toch nog weer breken. Het geeft zoveel blijheid dat we meteen ook maar alle lijnen en reserveverstagingen in de mast hijsen, zit dat ook weer goed. Let’s go gaat met de dag meer op een zeilboot lijken!

De dagen rijgen aaneen. We laden op, lezen, overkomen eerste insektenbeten, hitte, ontstekinkjes, zonnebrand en we klussen elke dag een stukje. Ken je het ikea-effect? Nou dat dus: Terwijl de grootzeil-furler (een paal van zo’n 12 meter) na veel bloed, zweet en tranen mooi gespannen staat te blinken komen we er achter dat een belangrijke lijn omgedraaid vastgezet is, waardoor het grootzeil niet soepel ingedraaid kan worden!… We slapen er een nachtje over, maar hij moet toch echt weer los. Na 3 uur ploeteren in de brandende zon zitten alle lijnen op hun plek, 3 x checken, ja het klopt allemaal.

Inmiddels staan er weer 3 zeilen op de boot. Ze is bijna klaar om de vleugels te strekken. We bouwen nog even aan een nieuwe bak voor de lijnen in de kuip, eentje die niet elk jaar vergaat in de zon.

Op mijn rode stepje ’s morgens vroeg naar de markt heb ik veel bekijks. Bijna iedereen moet lachen en zwaait vrolijk naar mijn koddige vertoning. Ik word er blij van. Op de terugweg wil ik oversteken en houdt een bankbewaker (politieagent?) mij aan. ‘Oh jee’ schiet er door me heen. Maar ik had me nergens druk over hoeven maken. Hij wil een praatje maken en zet vervolgens het verkeer aan beide kanten van de drukke weg stil zodat ik met volgeladen rugzak op makkelijk kan oversteken. Mensen zijn hier sowieso erg vriendelijk. Een vrouw nam me, toen ik vlakbij de haven naar fruit zocht, mee achterop haar scooter naar haar winkeltje (tevens huis) om vervolgens thee te zetten en die samen op te drinken. Ik werd aan de hele familie voorgesteld. Blij met een tros bananen voor een paar centen kon ik weer huiswaarts. Het is leuk af en toe bij haar en haar winkeltje langs te gaan.

Komende maandag gaan we naar de stad. Het is een uur rijden naar een grote winkel waar we goed kunnen inslaan volgens de verhalen. De lijstjes, eierdozen en tassen staan al startklaar, de taxi is besteld. De week van bevoorraden begint.