1 t/m 31 augustus 2024; Krakatoa en Mentawai

Vulkaan Anak Krakatoa

Eerlijk gezegd vind ik het heerlijk om weg te varen van de noordkust van Java. De afgelopen dagen waren gevuld met ankerplekken midden in industriegebieden, vlakbij kranen en tussen grote vrachtschepen en tientallen geroeste ferry’s die voor anker lagen. Het werd niet helder of de lucht nou was gevuld met smog, rook van vuilnisverbranding of gewoon mistig vanwege de luchtvochtigheid.

We vinden onze weg naar Anak Krakatoa. Daar ankeren we in wat er over is van de krater van de Krakatoavulkaan die in 1883 uitbarstte en zich met zeewater vulde. Door de combinatie van lava en zeewater gaf dit een dusdanige uitbarsting dat het in Europa hoorbaar was en er een vloedgolf van 30 meter hoog ontstond. Tientallen jaren erna kwam het kind van Krakatoa omhoog uit de zee; de vulkaan Anak Krakatoa, kind van Krakatoa. Hoewel ook Anak Krakatoa af en toe wat actief is, ligt ze er nu stil bij. We dobberen tussen enkele groene eilandjes die vroeger zo te zien deel van de krater van de Krakatoa waren. We hebben goed uitzicht op de vulkaan. Anak Krakatoa zelf lijkt meer op een soort grijs maanlandschap. Gestolde lava heeft een soort grillige grijze stromen gevormd, die verharde rotsen en zwart lavazand zijn geworden. Hoewel op foto’s van een jaar of 7 geleden nog stukjes met bomen en een duidelijk wandelpad naar de krater zichtbaar waren, zijn die door meer recente vulkanische activiteit verdwenen.

Naast ons ankert een flinke tweemaster. We hebben al in geen weken andere zeilboten gezien. Het voelt bijna surrealistisch. Aan boord is een grote groep zo te zien Aziatische jongeren die binnen ‘no time’ de boot achterlaten en met een snelle hippe bijboot naar de vulkaan varen. We zien ze in de verte op het lavastrandje afmeren, in de bloedhitte zonder schaduw rondbanjeren en binnen een uur terugkomen om het anker op te hijsen en verder te zeilen. Tsja, zo kan het ook. Als ik even niet had opgelet had ik ze zomaar gemist.

Wij nemen wat meer de tijd en blijven enkele dagen liggen om Anak Krakatoa vanaf een afstandje te bewonderen. De behoefte om daar in de hitte over de gestolde lava te gaan rondstruinen voelen we geen van beide.

Omdat we hier geen internet en dus geen recent weerbericht hebben, varen we een stukje terug naar een piepklein eilandje met een vissersdorp. Achter de vissers aan vinden we onze weg bij het laatste stukje langs de riffen en tussen de rotsen door naar hun dorp. Elk dorp heeft hier immers een zendmast(je). Er is weinig ruimte, dus we ankeren maar midden in hun aanvaarroute naar de visserspier. Met een zwak signaal lukt het om een weerbericht te ontvangen. We blijven die nacht daar liggen. In de ochtend blijkt hun gehele vissers-pier vol te liggen met wat grotere vissersboten die het anker op de punt uit hebben staan en met achterkant aan de kade vastliggen. Blijkbaar konden ze goed om ons heen.

Mentawai eilanden

Op weg naar de Mentawai Eilanden ten westen van Sumatra komen we weer op de open oceaan met hardere zuidooster tradewind. De windmeter geeft een straffe 7 BFT aan, maar alles gaat goed omdat de wind van schuin achter inkomt. Onze eerste ankerplek bij Enggano is adembenemend mooi. Echter ook adem-ontnemend winderig. De golven worden mooi afgevlakt door de riffen, maar de wind blaast vrolijk langs de paar boompjes op het eilandje voor de kust. We besluiten de volgende dag al verder te varen.

Bij de volgende eilanden vinden we vele mooie en in de pilot nog onbeschreven ankerplekken. Als echte pioniers verkennen we de plekken, waarbij Eddy wat heldhaftiger is dan ik. Door goed te redeneren en zowel de kaart als de satellietfoto’s te combineren vinden we een mooi midden bij deze zoektocht. Ook het feit dat we weer vriendelijke vissers ontmoeten helpt mee. Bij Sikakap, een wat ‘groter’ plaatsje met een fijn beschutte ankerplek, blijven we een kleine week liggen en kunnen we de verse voorraad aanvullen. Op mijn eerste verkenningstocht door het winkelstraatje stap ik nog diep verzonken in gedachten bijna bovenop een van de kleden met drogende zaden en specerijen. Door een gymnastische zwaai voorkom ik een kleine ramp. Drie vrouwen die het gadeslaan liggen in een deuk, ik erna ook. Het ijs is gebroken en ik ben weer wakker. Bij het internetcafe lukt het om met een puntje bereik af en toe wel en af en toe geen internet te hebben. De zeer hartelijke eigenaresse wil direct met ons op de foto. Er komen hier weinig toeristen. Haar zoon opent een vertaal-app op zijn telefoon, waardoor we met veel geduld (vanwege het langzame internet) toch wat basale informatie kunnen uitwisselen.

Plok, niks. Niks? Noop, de motor wil niet starten. De andere ook niet. Zowel onze start- als onze huishoud-accu’s blijken te ver ontladen. We hebben een heel aantal dagen de motor amper aangehad, het was erg bewolkt en we hebben dus domweg niet goed naar de elektra omgekeken. Wij zijn blij dat we niet overhaast ergens heen hoeven, ook al liggen we op een vrij verlaten ankerplek. Het is wachten op zonnestraaltjes. We hijsen de noodgenerator aan dek en verbinden die met de walstroomstekker. Het is feest als zowel de zon gaat schijnen voor de zonnepanelen en de generator vloeiend aangaat zodat ook die stroom levert. De motoren starten weer en kunnen het laden van de accu’s overnemen. We laden deze flink door. Vanaf nu gaat de 2e koelbox waar nodig in de nacht uit.

Overtocht naar Padang

Omdat we onze visa moeten verlengen, gaan we oversteken naar Padang, Sumatra. In de pilot staat iets ten zuiden van Padang een resort beschreven bij Cubadak. We verheugen ons op de beschreven hartelijke ontvangst daar voor cruisers. Overdag hebben we een dagje wind mee en veel zon. Als ik na mijn slaapbeurt aan dek kom in de donkere nacht, heeft de zee iets weggekregen van een kerstboom met knipperende lichtjes. Overal zijn er visserslichten en rondom de boot flikkert een continue schouwspel van onweersflitsen. Gelukkig niet al te dichtbij. De wind is toegenomen naar een forse 6/7 BFT en, lastiger, pal tegen geworden uit het noordoosten. Hoewel de pilot ons een stroming mee voorspelde, staat er een forse 2 knopen stroom tegen inclusief hoosbuien. Na wat uitprobeersels met de zeilen en de motoren blijkt het rustigste om met weinig zeil op dwars naar het vaste land te gaan varen. Dat lukt en heel rustig aan komen we dichter bij land. Eenmaal bij de kust wordt het langzaam weer licht en neemt de wind af. 11 Uur later dan gepland, maar nog wel met daglicht, scharrelen we de baai bij Paradiso Village in. Reikhalzend kijken we uit naar een heerlijk bijkom diner op de kant. De baai blijkt prachtig en heel beschut. Het anker plonst achter het koraal in zand van 24 meter diepte. We kijken nog eens goed. Het is wel heel stil bij Paradiso. Heel erg stil. We turen door de verrekijker. Verlaten. ‘Paradise lost’. Eddy kookt een fantastische maaltijd aan boord.

Na 2 dagen genieten van deze fijne plek varen we door naar Teluk Bungus, een landelijke baai vlak voor de industriële grote haven van Padang zelf. Bij het Yangi Beach cafe treffen we Yangi, die goed engels spreekt en een enorme hulp blijkt bij alles wat we maar willen regelen. We dompelen ons onder in deze luxe en eten geregeld bij zijn café. Zijn menu kent nasi met kip, nasi met ei of nasi met zowel kip als ei. Of dezelfde varianten met mie. Alle andere dingen op het menu zijn tijdelijk langdurig niet beschikbaar. Maar oei wat smaakt het goed!