2 - 25 mei 2016; Whangarei

11 mei 2016: Stadse indrukken
Whangarei heeft alles. Winkels vol schappen, alle soorten watersportwinkels (meervoud), werven, havens, zeilmakers, rvs-specialisten, motorspeciaalzaken, reparatiebedrijven, etc. En dat alles bevindt zich op loopafstand van de Town Basin, de haven waar wij uiteindelijk zijn komen te liggen. We liggen hier tussen twee palen, die in de rivier in de grond zijn geslagen. Het is vertrouwd om met het bijbootje naar de kant te roeien. Het stadse leven is overweldigend. En dan is dit nog maar een klein stadje. De eerste dagen hier zijn we bekaf van alle indrukken. Het wil nog niet helemaal, de machine doet het nog niet. Het is nogal een overgang na weken van zee, water en alleen elkaar. Wat doen al die mensen bij elkaar wonend in al die huizen? Wat maken auto's een herrie! En dan de supermarkt, de schappen zijn zo overvol dat we niet weten wat we moeten kiezen. Ons eerste bezoek stoppen we onze kar in het eerste pad vol met al die verschillende soorten groenten die we tegenkomen. Wat een rijkdom. We hebben dit in maanden niet gezien. Aan het einde van het pad beginnen we te beseffen dat we 10 soorten groentes niet in één week op gaan krijgen. De kans dat de groentes niet allemaal het einde van de week halen, is absoluut aanwezig. We zijn niet op zee. We hoeven niet te bevoorraden. We kunnen morgen terug naar de winkel om nieuw vers voedsel te halen. Langzaam draaien we de kar. Ja, dat kan in deze winkel. Dat kan zelfs ruim. De paden zijn zo breed dat je met je kar zou kunnen gaan zwieren. We draaien de kar dus met een grote zwaai om en volgen het pad terug om de meeste groentes even te laten wachten.
Naast al deze stadse indrukken is er ook veel natuur. Dat zullen we nog gaan ontdekken, want dat moet overweldigend mooi zijn in Nieuw Zeeland. Hier in Whangarei zijn heuvels. In vijf minuten lopen vanaf de haven ben je uit de drukte en klim je de paden tussen de bomen op. Dat is heerlijk. Het is echter ook nogal gecultiveerd. Aan het begin van de wandeling is er een insecticide bus en een grote borstel waar je over kan lopen, om de niet-gewenste beestjes uit het bos te weren door ze van je schoenzolen af te boenen. Het pad is zeer duidelijk aangegeven. Het is zeker niet de bedoeling van het pad af te wijken. Je komt op de route in beide richtingen allerlei soorten sportieve mensen tegen, met en zonder hond. De klimdelen zijn van trappen met leuning voorzien. Het pad is zo geplaveid dat de steentjes na een regenbui nog prima te bewandelen zijn. Het einde van de wandeling loopt via allerlei parkjes met bankjes en sporttoestellen. Er zijn prachtige omschrijvingen met leesbare borden bij allerhande kunstwerken in de parken. Het is prachtig, de mensen zijn ongekend vriendelijk en beleefd en ... tsja, het is door en door beschaafd hier, dus het is voor ons ook een beetje tuttig, alsof de natuur weggeschaafd is. Ik ben blij dat ik veel mensen op straat op blote voeten zie lopen. Het is voor een aantal Nieuw Zeelanders gewoonte. Of ze nou hardlopen of boodschappen in de supermarkt doen, ze gaan blootsvoets. En dat kan dan ook weer gewoon. Het is een gek land.

23 mei 2016: Midweek mountainbiken bij Rotorua
De meeste klusjes zijn gedaan. De zeilen zijn binnen. Ik ben alweer een keer of drie de mast in geweest. Tijd om even uit te waaien. We boeken een 8 uur durende busrit naar het zuiden, naar Rotorua. Er is daar een mountainbike-mekka in jong vulkanisch gebied. De eerste nacht slapen we bij een Japanse Bed & Breakfast. De Japanse cultuur met oog voor details is aan alles te merken. Een heerlijke douche, zachte bedden, slippers en ochtendjassen liggen klaar en zelf het toiletpapier is in vorm gevouwen. De dag erna komen we erachter dat het na 5 maanden zee even wennen is om op de fiets te stappen. De doorgewinterde mountainbiker fietst waarschijnlijk met twee vingers in de neus een kilometer of 100 per dag. Wij daarentegen hebben al genoeg moeite met de 42 kilometer van onze eerste rit. Allereerst missen we een afslag, waardoor we onze rit spontaan nog wat langer maken. Iemand wijst ons daar op een spektakel waar je door de boomtoppen zou kunnen lopen. We fietsen nog wat verder om. Daar aangekomen is er een kleine toren met houten loopbrug door de bomen. Voorzien van alle Engelse (of moet ik zeggen Nieuw Zeelandse) waarschuwingsborden. We raken eraan gewend. Wel zo gewend dat we alle adviezen bijna niet meer opmerken. Het is wel een mooi bos waar we doorheen fietsen. Al valt het niet mee door de modder te ploegen. Ook de zadels zijn wat hard en we hebben geen speciale fietsbroeken. We pakken na nog wat omwegen het pad 'Te Ara Ahi' weer op. De eerste helft van de rit fietsen we langs een snelweg. Niet helemaal wat wij in gedachten hadden. Wel is de route hierdoor redelijk glooiend en hoeven we niet erg veel te klimmen. Alleen is dat heel lang heel langzaam omhoog fietsen ook best een uitdaging ... Bij de parkeerplaats valt Eddy zowaar met het hoofd op de picknicktafel in slaap. Wat verderop gaan we de heuvels en de bossen in. We vinden uit dat het ook heel goed mogelijk is om met die fiets aan je hand de berg op te wandelen. Veel meer ons ding. En de helmen zetten we andersom op, dan zien we ook nog wat van de route. We zien er niet uit met onze helmen omgekeerd op het hoofd, maar ach, wie ziet ons.
Eenmaal bij Waimangu, waar een prachtig wandelgebied met warmtebronnen moet zijn, vinden we een café. We rusten uit. De wandelingen laten we voor wat ze zijn, want we moeten nog een stukje. De eigenaar van het cafe schat dat het nog een minuut of 20 is. Die houden we erin. Dat moet over de snelweg per auto zijn geweest. Kronkelend over de bospaden gaan we steeds steiler omhoog en omlaag. Dit moet een wel heel echt mountainbike pad zijn. Als dit niveau 2-3 is, wat houdt niveau 5 dan in? De schemer zet al in. We krijgen de slappe lach. Nog maar 20 minuten te gaan, zeggen we al zo'n twee uur tegen elkaar. Het landschap is magnifiek. Om ons heen stoomt water uit de grond. We maken een stop om het van dichtbij te bekijken. Adembenemend. Dan begint de donkerte echt in te zetten. Bij de fietsenmaker heb ik nog om lichten voor de fiets gevraagd. Nergens voor nodig, zei de verhuurder nog. Ik heb het bij de gedachte: "Dan ken je ons nog niet" gelaten. Dat had ik beter dus niet kunnen doen. Maar ik heb gelukkig een lichtje bij me. Het laatste stuk steken we af naar de snelweg. En jawel, daar ligt de Taverne van Waiotapu. We hebben het gehaald!
De dag erna maken we een wandeling naar en door Thermo Wonderland. We zien kokende modderpoelen, vulkanische grotten en een spuitende geiser. Ik heb nog nooit zoiets gezien. Nog een dag later giet het pijpenstelen en houden we nog maar een dagje zadelpijn-herstellen met veel leesvoer. De laatste dag fietsen we naar Waikite valley. Daar is een grote warmtebron waar heet kokend water uit de grond komt. Naast de bron ontstaan mossen, wat hoger op de berg varens en nog hoger andere planten en bomen. Zo moet de aarde ontstaan zijn. Gaaf. Het leuke is dat ze dat kokende water aftappen, langs stenen afkoelen en gebruiken voor 6 thermische poelen waar je in kunt baden. We hebben een weldadige tijd in de poelen.
De mogelijkheid de hele route zelf terug te fietsen naar Rotorua laten we met een tevreden gevoel aan ons voorbij gaan. De jongen bij de Taverne heeft voor ons de shuttlebus gebeld, die ons terugbrengt naar Rotorua. Daar spinnen we ons in bij hetzelfde Japanse Bed & Breakfast.
Eenmaal terug in Whangarei schakelen we om naar de laatste klusjes. Het regent veel en het is overdag inmiddels een graad of 14. De andere zeilers zijn uitgevaren naar Fiji, New Caledonië en Samoa. De haven raakt onbewoond. De winter komt eraan. Tijd voor ons om naar Nederland terug te keren. Overmorgen gaan we op pad. De hele reis zal 54 uur duren. De vliegreis slechts 30 uur. Je moet er wat voor over hebben om aan de andere kant van de wereld te zijn.