28 maart t/m 5 april: Verblijf op Raivavae

28 maart 2016: Tropisch onweer
Het is half zeven 's morgens en net licht geworden. Ik ben al wakker en in de kajuit wat dingen aan het opruimen. In de verte zijn er wat donkere wolken. Beng. Pang. Boemerdeboem. De zwarte wolken die net nog in de verte waren, pakken zich ongekend snel om ons heen samen. Een hevig onweer barst los. Wat zeg ik, hevig? Dit heb ik eerlijk gezegd nog niet eerder meegemaakt. Na een half uur stortregen begint de wind zwaar door te zetten. De boot rukt aan de ankerketting. Het stormt hard. En dan bedoel ik echt hard. Eddy is wakker geworden en komt mee de wacht houden. Alle zintuigen staan op scherp. Houdt de ankerketting het? Liggen we nog op de goede plek? We kunnen het alleen aan de instrumenten zien, buiten is het één zwart regengordijn. Voor, achter, boven en onder zijn niet meer te onderscheiden. De wind giert met ongekend lawaai door de wanten. Gelukkig hadden we alles goed vastgebonden liggen. Vanuit de mast komt er wel eens wat regenwater naar binnen toe het pannenrek in. Vandaag begint het er als een rivier te stromen. We halen de pannen weg en dweilen het kastje en de vloer. Weer een klusje voor op de lijst: oplossen lekkage mast. Het leidt in elk geval prettig af. Het anker houdt, de ketting ook. Ik maak ontbijt. Beiden vergeten we te eten. We zijn te druk met opletten. Mijn spieren staan als snaren zo strak. Klaar om in actie te komen als het moet, want de riffen zijn snel dichtbij als we losslaan. We tellen de tijd tussen de flitsen en de donder. Een tijdje valt er niks te tellen. Dan ineens drijft het onweer voorbij. Na twee uur wordt het rustiger. Onze zintuigen en spieren beginnen te ontspannen. Dat is goed gegaan. Pffff. Dus dat noemen ze nou een tropische verrassing ...

1 april 2016: Fruit!
Het is een grappig klein eiland hier. Het water uit de tap van de kraan bij de kade komt recht van de berg af. We vullen onze jerrycans. Bij het enige winkeltje dat hier is, hebben we geïnformeerd naar groente en fruit. Helaas zijn er weinig mensen die hier genoeg van verbouwen op het eiland. Iemand legt uit dat er weinig is door de vele regen die in deze tijd van het jaar valt. Als ik later bij de watertap een grapefruitboom gewaar wordt en de vrouw die er in de buurt staat vraag of ik een pomplemousse mag meenemen, kijkt ze me eerst vreemd aan. De eilanders houden er niet zo van, ze vinden het nogal zuur. Ze legt uit dat ik het niet kan eten, denkt even na en lost het op door te vertellen dat ik er juice van kan maken. Mijn Frans schiet tekort om haar uit te leggen dat ik het graag in de yoghurt eet, dus ik knik maar enthousiast bij haar uitbeelding van het persen van de pomplemousse. Dan neemt ze me mee naar haar huis en geeft me ook nog eens een hele stam bananen. Ze vertelt dat ik maandagochtend terug moet komen, dan krijg ik nog meer pomplemoussen, bananen en ook nog wat citroenen. We spreken voor na het weekend maandag om acht uur 's morgens bij de kade af. Wat een rijkdom! We maken een mooie bedank-kaart voor haar. Op het lijstje voor Nederland voegen we toe: mooie kaarten van Nederland kopen en foto's van onze boot afdrukken. Een leuke manier om mensen te kunnen bedanken.

5 april 2016: Uitstel vertrek
We waren van plan vandaag te vertrekken. Eergisteren bleek de op ons af komende depressie een meer noord-oostelijkere route te gaan nemen dan de dagen ervoor voorspeld. Daardoor komt de depressie dichterbij en zorgt 'ie voor tegenwind. We besluiten te wachten tot deze depressie voorbij is getrokken. Op zijn vroegst zullen we vrijdagmiddag kunnen vertrekken. Het kleine paradijs is al dagen in een tropisch regenwoud veranderd. Het blijft maar gieten van de regen. Het hoort erbij. Wij wachten het weer nog maar even af.

7 april 2016: Als gasten ontvangen
Ik heb het eiland nu in alle richtingen en over de twee bergpassen verkend. Alleen de berg waar je stijl kletterstijgend tegenop kan, heb ik nog niet gehad, maar dat zie ik me ook niet doen eigenlijk. Het is een koddig ding dat eiland hier, kleiner dan Schiermonnikoog. Eddy kan helaas niet mee wandelen wegens een teen- en urinewegontsteking. Die bleken al voor Pitcairn aanwezig te zijn geweest. Beide ontstekingen knappen gelukkig goed op met penicilline, die we in de boord-apotheek hebben. Er heerst hier op het eiland een heel gemoedelijke en vrolijke sfeer. Het aantal mensen dat in het winkeltje en tijdens de wandelingen speciaal naar me toekomt om een hand te geven en even te praten is ongekend. En dat, terwijl er op het eiland een vliegveldje en een klein pensionnetje is en ze dus best af en toe een paar rondfietsende toeristen op bezoek hebben. Als ik na een fikse wandeling uitblaas bij het postkantoor, deelt een vrouw spontaan haar lunch met mij. Ze heeft een heerlijke baguette met gebraden vlees gemaakt, verrukkelijk. Ik geniet. En dat alles bovenop al het fruit dat we zomaar hebben gekregen.
Ik vraag me overigens wel af waar de mensen hier van leven. Bijna in elk huis is er wel iemand thuis. Zowel mannen als vrouwen kom ik tegen, op het gemakje lopend of fietsend met een mandje fruit of met een klein kind aan de arm. Soms zie ik iemand op een klein landje met een gewas bezig. Ze verbouwen taro, een soort tarwe. En ik zie soms iemand in een kano voorbij komen. Een gezin runt het winkeltje. Ook de ambtenaren zijn aan het werk, dus de mevrouw van het postkantoor, de burgemeester, de baliemedewerkster bij de burgemeester, de leraar op het schooltje en de Gendarmerie. Eddy vraagt het de dame bij de post. Ze vertelt dat ze hier vandaan komt, maar eigenlijk ook geen idee heeft wat iedereen doet. Hoewel alles hier erg duur is is er geen armoede, dat weet ze zeker. Uitkeringen worden er niet verstrekt, alleen kinderbijslag. Parels worden hier niet gemaakt. "Un vrai miracle, monsieur". Ook voor ons blijft het dus een mysterie.

De depressie passeert vandaag. Morgen vertrekken we voor de vier- tot vijf-weekse overtocht naar Nieuw Zeeland