New Caledonia - New Zealand

Wat hebben we veel hulp gekregen in New Caledonia. Al de vrijdag dat we aankomen gaan we informeren bij een werkplaats of ze onze rolfokinstallatie van de middenfok kunnen repareren. De werkplaats is dicht, maar naast dit bedrijfje treffen we een lasbedrijfje met drie Kanak-mannen (de originele bewoners van New Caledonia) die ons willen helpen. In het dagelijks leven duiken ze onder o.a. cruiseschepen om onderwater reparaties uit te voeren. Later die middag komen ze naar onze boot. Eerst gaan we nog wat reservespullen bij de zeilwinkel kopen. In de winkel sta ik inmiddels te deinen op mijn benen van de overgang van water naar land, maar vooral ook van de vermoeidheid. De man van de winkel wenst ons veel rust toe. Hmm, we zijn toch zichtbaarder vermoeid dan ik dacht. Die middag komen Ishmael, Tété en Oscar aan boord. De mannen krijgen de schroeven van de rolfokinstallatie na twee uur ploeteren ook niet los helaas, maar de borrel erna is erg gezellig. Zij zijn al vrolijk na een mini beetje alcohol doordat de Kanak geen anti-alcoholgen hebben zodat alcohol niet afbreekt, wij hebben door vermoeidheid ook erg weinig nodig. Het deinen in mijn lijf wordt er in elk geval niet minder van. We spreken af maandag de rolfokinstallatie naar hun werkplaats te brengen. 

In het weekend erna liggen we ongeveer in een comateuze slaap. Dat was nodig. In de uren dat we wakker zijn verzamelen we informatie. Hoewel Eddy aanvankelijk nog allemaal wilde plannen had over hoe hij het orkaanseizoen in New Caledonia zou kunnen doorbrengen op de boot, ben ik diep opgelucht als hij - nadat ik wat van de verhalen van mensen die hier een orkaan meemaakten heb voorgelezen - toch ook vindt dat dit niet zo’n goed plan is. Er zijn tegenwoordig aardig wat boten die hier blijven, zodat bij de komst van een orkaan de goede plekken snel bezet zijn. Volgens “locals” komen er meestal slechts “enkele kleine orkanen”. Ik lees dat er twee jaar geleden nog een wat minder kleine is overgekomen. Bij de verwachting van een orkaan schijnen cruiseschepen op de beschutte plekken hun neus in de kant te parkeren, lijnen vast te maken en verlaten te worden. Met alle gevolgen van dien als ze toch losslaan. Daarnaast moet je zodra de orkaan over is ongeveer direct wegvaren van die ankerplekken, omdat ze daarna kunnen overstromen en er allemaal bomen en struiken met grote snelheid als projectielen de rivieren af schijnen te komen. Bovendien wil onze verzekeraar ons niet verzekeren als we hier blijven na december, wat niet voor niets is. Allemaal goede redenen om het orkaanseizoen toch maar niet hier in het orkaangebied door te brengen. De andere optie, terug naar Australia, is een even moeilijke tocht als naar New Zealand. Bovendien is een marina-ligplaats in Australia duur en hebben we in New Zealand al betaald voor onze ligplek. De keuze is dus niet al te moeilijk. We moeten de boot op orde krijgen en door naar New Zealand. In de weeratlassen worden oktober en november als de beste maanden om deze tocht vanaf New Caledonia te maken aangegeven. Dat komt in elk geval al dichterbij. 

Op maandag zijn we druk met diesel en water inslaan en de was ophalen. Later in de middag hebben we een nieuw avontuur. Ik heb zelf bedacht dat we de rolfokinstallatie met drijfboeien eraan achter het kleine bijbootje kunnen verslepen. Dat is een goed plan, ook al blijk ik zelf niet altijd zo blij met mijn eigen plannen. Het is beter dan bij de overvolle kade van het kleine haventje bij de werkplaats te gaan aanleggen met de Let’s go bij deze wind. Maar wat vind ik het spannend! Het gaat allemaal goed en gelukkig zit Eddy met een grote glimlach aan de motor van het bijbootje. Ishmael is de grote drijvende kracht achter de klus die ze voor ons doen in de werkplaats (na werktijd). Hij heeft eigenlijk vakantie en is een week met zijn “clan” op hun eigen eiland vanwege een grote familie/stam-bijeenkomst, maar maakt tijd om ons te helpen. Hij heeft er plezier in en nog belangrijker: Het lukt hem de boel open te krijgen en de nieuwe kabel terug te plaatsen. Een heel prettige win-win situatie. We zijn hem diep dankbaar.

Bij de zeilwinkel in het stadje komen we in aanraking met de eigenaresse van de zaak, die ook haar gewicht in goud waard blijkt. Bijna dagelijks hebben we even contact. Zij regelt dat de nodige nieuwe kabels met spoed worden aangeleverd en brengt ons met haar auto naar de kabelfabriek, waar we wat uren doorbrengen om met de oude kabels de nieuwe goed op maat te laten doormeten. Helaas zal achteraf blijken dat zelfs dan nog een fout gemaakt kan worden, want twee kabels van zijstagen blijken een meter te lang. Gelukkig niet de essentiële kabels, één zou sowieso voorlopig slechts reserve zijn. Bij deze fabriek kopen we ook onze duurste lijn ooit. Het is een heuse Dynema anti-kraak,-kreuk,-kruip,-breek,-alles lijn, ook wel gebruikt voor verstagingen. De stevigste die er op het moment is. Die gaan we voor de grootzeilrolinstallatie gebruiken.

Op de terugweg gaan we, nog steeds uitgeput, in het zonnetje in het gras bij een buspaaltje zitten als er iemand met een auto stopt, omkeert en ons meeneemt. Deze bus rijdt namelijk helemaal niet op dit tijdstip. Ze geeft ons een lift naar een groot busstation, terwijl ze toch echt zelf de andere kant aan het oprijden was. 

Weer terug in de stad gaan we inklaren, de kantoren weten we inmiddels te vinden. Biosecure wil ditmaal wel de boot van binnen zien. Als we duidelijk maken dat we echt voorlopig niet van onze meerboei willen losgooien, zijn ze uiterst vriendelijk en zal iemand die middag naar de boot komen. Eddy pikt de man op met ons bijbootje bij het strandje op de afgesproken tijd. Humorvol vraagt Eddy even na of de man kan zwemmen, het waait immers nogal pittig. De man trekt wat wit weg, kijkt nog eens naar het water, vraagt of Eddy een pen heeft en tekent na een mondelinge verklaring van Eddy dat er geen fruit meer aan boord is op het strand het papier alsnog vast af.  

Het is een week van hard werken, maar tussendoor bezoeken we geregeld onze taarten- en quichewinkel met de grappige naam “en faim!”. De mevrouw herkent ons en moet altijd lachen als we aankomen. We krijgen koffie van de zaak en een omhelzing als afscheid. 

Als we na een week ook afscheid van de eigenaresse van de zeilwinkel nemen laat ze haar bureau in het kantoor zien, waar ze onze foto van de Let’s go en de delfts-blauwe klompjes die we haar hebben gegeven een mooi plaatsje heeft gegeven. Het voelt goed allemaal. Die ochtend hebben we ook al afscheid van Ishmael genomen, en worden we uitgezwaaid door alle medewerkers van zijn werkplaats. Met ditmaal rustig weer, slepen we de gerepareerde en van een nieuwe kabel voorziene rolfokinstallatie met het bijbootje terug. De klus om de rolfokinstallatie terug te plaatsten en de nieuwe superlijn te bevestigen neemt natuurlijk meer tijd dan vooraf gepland, maar na vier uur in de mast te hebben gehangen is het gelukt. 

Als op zondag vlak voordat we weer gaan varen de eigenaar van de meerboei komt voor zijn betaling, hebben we inmiddels geen South-Pacific-Francs meer. Ik bied dollars aan, maar zodra hij ons verhaal hoort wuift hij “dat het allemaal wel goed is zo” en wenst ons een goede vaart. Noumea heeft definitief ons hart gestolen. Wat een vriendelijke mensen hier allemaal.  

In de twee dagen erna varen we binnen de riffen alvast de goede kant op en komen tijdens dit zeilen nog een aantal dingen tegen die we moeten bijstellen. Wat zouden we graag weer eens een dag beleven zonder gereedschap in ons handen! De nachten voor anker op vlak water zijn ongekend rustig, mooi en fijn. Mijn rug, die inmiddels was gaan protesteren, trekt bij. We doen de broodnodige energie op. Op de dag van vertrek hebben we voor het eerst allebei weer zin om te gaan. Het weerbeeld is al een viertal dagen stabiel en vrij positief, maar ja …

En nu? Nu zijn we weer onderweg. Het is wennen. Na een dag gaat het beter. Het zal een pittige tocht worden, want er is op deze route nu eenmaal geregeld flinke tegenwind. Maar vandaag is een mooie dag. En … de hele dag hebben we geen gereedschap vastgehouden.

Inmiddels zijn we al twee dagen vaart aan het remmen op een aandewindse koers (schuin tegen de wind in en dus wat hobbelig). De depressie die over de kop van New Zealand zal gaan en hopelijk dus ten zuiden van ons onder ons door, is een dagje vertraagd. Gisteren hebben we nog een stukje noordwaarts ervoor kunnen weglopen. Nu zitten we in de staart van de depressie en is de neus van de boot weer richting New Zealand gericht. Hoewel het hard waait komt de wind uit de goede hoek en gaat het mooi. De deining is tot nog toe goed te doen. De afgelopen dagen hebben we in de periodes dat het kort wat zachter woei een losgeschoten kabel bovenin de mast en de bijbootophanging kunnen vastzetten. Het regelmatige gedrum van de blije losgeslagen kabel is voorbij. Met zijn gezwiep heeft ‘ie helaas ook het stoomlicht en de bovenafdekking van de radar in zee gekiept. Het zij zo. Alles zit weer vast en we weten nu zeker dat alle nog oude kabels vervangen gaan worden.

De voorspelde regen zet pas uren later in, heel fijn. Dat betekent namelijk ook dat we het heftigste weer hebben ontweken. Hoewel de weerkaart op deze plek ook rood kleurt, is de deining zoveel beter te doen met deze ruime koers dat het een heel andere beleving is dan de zee op onze vorige tocht.

Het is inmiddels twee dagen later en nu weten we dat achter die eerste depressie meteen een volgende kwam met bijbehorende heftige wind uit de verkeerde hoek en vooral veel deining. Deze tocht komt ons niet aanwaaien zullen we maar zeggen. Of juist wel, eigenlijk komt het heel erg aanwaaien. Het zijn pittige dagen geweest. Vooral omdat we eerst opnieuw moesten remmen en daarna de wind toch echt harder inkwam dan voorspeld. Het gieren van de wind is bij dat soort wind oorverdovend. We kunnen dan niet veel anders dan ervoor weglopen met de neus naar Chili. Maar dat zou dan wel een heel grote omweg worden grappen we nog. Nu wordt de wind heel, heel langzaam minder. De deining van 3,5 – 4 meter staat nog flink door, maar de golven zijn langer dan bij Australia, wat beter is. We hebben goede hoop, vanavond wordt het beter. Dan gaan we vaart zetten om voor de volgende depressie bij New Zealand te zijn. Die zou al zaterdag komen (het is nu donderdag), maar gelukkig laat de weerkaart inmiddels zien dat die van plan is pas zondagmiddag laat te komen. Dan zou de voorspelling ook eens de goede kant voor ons opgaan. Geregeld informeren we de douane van Nieuw Zeeland dat we toch nog wat later verwachten aan te komen. Ze zullen wel wat gewend zijn daar.

De laatste dag is het stralend weer. Eenmaal in de luwte van New Zealand wordt de zee plat en glijden we vooruit. In de nacht is het zelfs bijna windstil. Om 24.00 uur vieren we Eddy’s verjaardag met slingers, versgebakken brownies en elektrische waxinelichtjes. Een bijzondere verjaardag. Wat een thuiskomst! Helaas geeft een motor alarm, de warmwaterboiler blijkt te zijn gaan lekken en er staat veel water bij de motor. Dat ruimen we op en we besluiten die motor alleen bij manoeuvres te gebruiken. We varen de rivier op en klaren in bij de haven aan het begin van de rivier. Omdat het vanavond flink gaat waaien, varen we toch vast de kronkelende rivier op naar Town Basin aan het einde. Wegens springtij staat het water enorm laag en doet het denken aan varen op de wadden. Omdat we maar één motor hebben varen we heel, heel langzaam. Het is warm, zonnig en kalm. Vogeltjes kwetteren. We ruiken de modder. Af en toe zitten we midden in de vaargeul bijna vast, terwijl wij maar 1 meter diep steken. De brug gaat voor ons open. Bevriende zeilers horen ons op de marifoon en heten ons welkom terug, wat een verassing! Na de brug ankeren we, omdat we nog niet naar onze plek kunnen vanwege de ondieptes. Die drie uur voor anker zijn nog wel even een dingetje, omdat de stroom ons de ene kant op duwt en de wind (die begint aan te trekken) de andere kant op. Soms wint de een, dan de ander. Hierdoor houdt het anker in de zachte blubber nauwelijks en schuiven we steeds weer een beetje de ondieptes op. En dat terwijl we op enkele honderden meters onze stal ruiken. Eindelijk, eindelijk is er genoeg water de rivier ingestroomd. We trekken het anker op en leggen Let’s go zowaar als een zonnetje op haar plek tussen de palen. We zijn er!!! Trots en blij omhelzen we elkaar en vieren het met een goed glas whiskey. We gaan uit eten bij het Indiaase restaurant waar we zo graag komen. Stoer beginnen we die avond nog aan het kijken van een film, maar binnen vijf minuten vallen onze ogen dicht. 

Nu, in de ochtend met een kop koffie in de hand, giert de wind door de verstaging. Ik hoop voor andere zeilers dat ze niet nu op zee in dit front zitten. Mijn gedachten gaan even naar de zee. Het contrast met nu hier zijn is groot. Ik kijk om me heen, innig tevreden. Een vogeltje inspecteert Let’s go op geschiktheid voor een nestje. Het landleven druppelt langzaam binnen.