Rondscharrelen in New Caledonia

Het is zonnig. In plaats van de gebruikelijke zuidoosten wind hebben we vandaag een zuidwester, die ons met de wind schuin van achter naar Baie de Prony blaast. Een schitterende zeiltocht, we genieten. Baie de Prony is een soort uitgestrekte landarm met allemaal baaien en ankerplekken. Het doet wat aan de Spaanse Ria’s denken. Je zou er weken kunnen vertoeven. Wat een rust hier. Onze favoriete plek vinden we helemaal achterin. Het is er bladstil, omsloten door wat heuvels, het anker houdt goed. We wanen ons alleen op de wereld. In de gids staat dat er hier ergens een “hottub” moet zijn. Waarschijnlijk ergens een gat of poeltje, waar warm water uit de grond komt. Voor de zekerheid nemen we shampoo en handdoeken mee, je weet maar nooit. We stappen in de bijboot en tuffen het riviertje op. De diepte neemt snel af. We halen de motor omhoog, roeien nog een stukje en leggen het bijbootje dan ergens op de kant, ver voor het geheel drooggevallen steigertje verderop. Wat een grappig gezicht zo’n drooggevallen bouwwerk bij laag water. Daar moet het zijn. We klimmen het paadje op. En dan zijn we compleet verrast. Vervallen, maar in voldoende goede conditie om te baden, ligt daar een heuse uitgebikt warmwaterbad. Compleet met picknicktafel ernaast. De straal warmwater uit de grond stroomt er aan een kant in en aan de andere kant er weer uit. De zon breekt door. Wat een luxe! Binnen no time liggen we erin en worden na weken weer eens echt goed schoon. Grote lol. 

In de dagen erna gaan we met de bijboot naar een baai verderop en zijn hoogst verbaasd daar een stuk of zes jachten te zien liggen. Veel catamarans hier. Het is vlak om de hoek. We hadden wel af en toe wat beweging van boten die kant op gezien, maar hadden geen idee van de drukte. Daar is midden op een drooggevallen stukje grond ook een hottub, maar die haalt het niet bij onze vorige en bovendien is ‘ie niet echt warm. We tuffen door naar een klein riviertje en vinden de mini-waterval. Dan keren we terug naar ons rustige plekje. 

We willen iets van de eilanden ten noorden van New Caledonia zien. We halen het anker op en maken een dagtocht om de oostpunt van New Caledonia heen. We hebben daar een leuke ankerplek gezien in de gids. Uhm, als we aankomen blijken we wel even tussen twee brandingen links en rechts door een klein riviertje op te moeten. Dat kunnen we. Iets minder prettig is dat de ondiepe plekken van het riviertje niet goed in kaart zijn gebracht. In de gids staat een prachtige beschrijving over hoe je drie pijnbomen in het oog moet houden en pas naar het noorden moet draaien als de twee hoogste pijnbomen in één lijn zichtbaar zijn. Hoe oud zou die gids zijn? Welke drie bomen precies? Volgens ons doen we exact wat er staat, maar de dieptemeter tikt toch even de anderhalve meter aan. Gelukkig steken wij maar 1 meter en verderop is een wat diepere poel. We zijn blij dat we liggen. Mooi is het wel. Net alsof je in de duinen hebt geankerd, met wat eilandjes voor je neus en ervoor de branding in zicht. We blijven een dagje extra liggen.

Bij de terugtocht naar zee nemen we onze satelietfoto’s erbij. Daar denken we nu pas aan, tot nu toe was onze kaart van New Caledonia namelijk heel precies en prima. Maar ook als we volgens onze satelietfoto’s keurig in het diepe deel varen en het een uurtje voor hoog water is, loopt de dieptemeter terug naar twee meter. Tsja, het IJsselmeer is niet veel dieper, maar toch voelt het anders zo tussen het koraal. Alles gaat goed. We zijn opnieuw erg gelukkig met onze ‘forward looking sonar’ die onderwater de ondieptes spot.

Tegen alle weerberichten in komt de wind uit een andere hoek en begint het onophoudelijk te regenen. De lange broeken en regenpakken worden tevoorschijn gehaald. We hadden ons dat nachtje op zee wat anders voorgesteld. Dat wordt dan ruimschoots goedgemaakt doordat een walvis even boven komt en daarna een troepje dolfijnen dollend met elkaar langs komt zwemmen. Ergens diep in de nacht klaart het op en worden de sterren zichtbaar. Vroeg in de ochtend spotten we de ankerplek bij Lifou. Whow. Zeven meter diepte en glashelder zicht op de bodem. We blijven! In het dorpje zien we allemaal traditionele ronde hutjes naast de iets modernere stenen kleine huizen. Iedereen heeft een inmense tuin, plek zat. Onze neus volgend vinden we de bakker in een schuurtje met echt frans stokbrood. In het miniwinkeltje scoren we twee verse peren en een halve spitskool. Tot zover de versproducten in dit dorpje. Wat een weldadige dagen. Eddy leeft zich uit met allemaal creatieve ideeën over artificial intelligence, ik lees en snorkel veel. De waterlijn krijg ik weer bijna wit. Ook onder water is de boot prachtig zichtbaar. Ik leer wat langer te duiken met alleen mijn snorkel om de boot van onderen bij te werken. 

Als ik op de boot even zit uit te blazen steekt een grote schildpad op drie meter afstand zijn koppie boven water. Ik zie bijna het vraagteken als hij met zijn oerogen naar me kijkt. Hij zwemt heel rustig schuin van me vandaan en blijft om de twee meter zijn koppie opsteken en kijken. Ook als Eddy erbij komt blijft ‘ie steeds even kijken. Misschien nog wel wat verbaasder. Een ontroerend gezicht. Dan verdwijnt ‘ie onder water. Wat een ontmoeting.

We laten het plan varen om ook nog naar het volgende eiland te gaan. Het is daar plat en dus winderiger, aan de plaatjes te zien wat meer toeristisch en ach, ook al zal het daar eveneens prachtig zijn, we genieten hier al zo enorm dat het eigenlijk niet veel beter meer kan. 

Voorzichtig beginnen we plannen voor Australie te maken. Om terug naar Noumea te gaan hebben we rustige wind nodig, omdat het vrijwel altijd tegen de wind in zeilen is. We zien een weergaatje op woensdag. 

Eind van de middag maken we klaar om een nachtje op zee door te halen richting het hoofdeiland. We zijn nog even aan land geweest maar de bakker heeft het brood nog in de oven staan en in het winkeltje zijn er nog geen nieuwe verse spullen geleverd. Ach, even wandelen is ook lekker. Bij inspectie van de boot blijkt er een borgpin bij de fok zich half los te hebben gewurmd. Hij laat zich nu niet op zijn plek tikken, maar met een extra borglijn eraan besluiten we dat dan maar bij het hoofdeiland op te lossen. We willen dit rustige weer niet missen en gaan op pad. De zon gaat als een kleurenkanon onder, terwijl aan de andere kant aan de horizon een dikke volle maan opkomt. Een eindje verderop zien we wat walvissen spuiten en af en toe boven water komen. Hoewel de nacht niet meer stuk lijkt te kunnen zit het soms toch tegen. De wind staat tegen verwachting in langer door en de zee is hobbelig. Waar we eerst mooi op ons doel nog afgaan, moeten we later de koers een heel stuk minder gunstig bijstellen. Dan blijkt de lijn van ons grootzeil uit te scheuren. Hmpf, we krijgen het zeil ingerold maar de rol klappert flink tegen de mast aan met deze zee. Met een aantal hulplijnen krijgen we de boel vastgebonden. Het is donker en het schip bonkt op de golven. Ik heb even goed de smoor in en schrijf in gedachten klusjes op het lijstje erbij voordat we naar Australie vertrekken. Eddy verliest even helemaal zijn vertrouwen in de boot. Samen beginnen we te fantaseren over een motorboot op zonnepanelen en allerhande creatieve oplossingen om weer vertrouwen in de boot te krijgen. Dat helpt. Tegen de ochtend varen we de riffen bij het hoofdeiland binnen. De zon komt op en de wind wordt eindelijk kalmer. Achter de riffen zijn de golven meteen verdwenen. Het leven is weer goed. Als Eddy naar buiten stapt zie ik hem plots opgewonden wijzen en op zijn gezicht een enorme verbijstering. Ik kijk naar wat hij ziet en zie alleen nog de rimpels op het water. Eddy heeft een enorme walvis uit het water zien springen, hij denkt wel 10 of 12 meter groot. Wat gaaf. Tevreden tuffen we op de motor in de zon langs de bergen van New Caledonia. We varen door als de volle maan weer opkomt, we kennen het gebied inmiddels. We gaan terug naar onze favoriete ankerplek in Baie de Prony. Daar kunnen we rustig de klussen doen die we willen en bovendien nog een keer gaan poedelen in de hottub.

Terug in Baie de Prony kunnen we een weldadige nacht slapen. De volgende dag is het wederom prachtig weer en vervangen we de borgbout van de fok, de grootzeilval en leggen we een lijnen systeem aan om het zwiepen van het opgerolde grootzeil tegen de mast tegen te kunnen gaan. Een geslaagde dag. De tocht naar Noumea is hobbelig maar gaaf. Hier gaan we twee dagen was wegwerken, diesel en water vullen, boodschappen doen en dan uitklaren en op naar Australie.