7 t/m 15 april 2014; over de evenaar naar Ecuador

maandag 7 april, Esmeralda Village; op naar de oceaan
Er staat een kalme deining en weinig wind. De zee is bijna als olie. We zitten hier midden in de doldrums. Op deze trip naar Ecuador zullen we de evenaar gaan passeren. Achter ons zien we nog een glimp van de Las Perlas eilanden. We hebben niemand kunnen vertellen dat we op pad gaan, omdat we al dagen geen telefoonbereik meer hebben. Via de satelliettelefoon hebben we mijn vriendin Mieke gemaild in de hoop dat zij via de website mensen op de hoogte kan stellen. Eddy heeft een whisky ingeschonken. We proosten naar de pelikanen die hier echt hun thuis hebben. Dag Panama, wat mooi was je!

avond, 21.30 uur
Ik hoor niezen, spetteren en plonzen naast de boot in het blakke water. Het is al uren donker, maar met een halve maan zie ik toch nog wel wat weerkaatsing. Ja! Een springende dolfijn, helder in het maanlicht. Een groep dolfijnen komt ons uitzwaaien.

Dinsdag 8 april, golf van Panama; dieptemeter alarm
Vannacht hebben we kunnen zeilen. Langzaam, maar we gingen de goede kant op. Nog een groep dolfijnen vergezelde ons rond 23.00 uur. In het schijnsel van de schijnwerper, die we door het water lieten schijnen, zagen ze er witgrijs uit.
Rond een uur of vier vannacht ging het alarm van de dieptemeter af. Ik ben nog eens echt goed gaan kijken of ik niet één of ander onbekend eiland over het hoofd had gezien, maar nee, het zou 700 meter diep moeten zijn en dat volgens twee verschillende kaarten. Ik hoor geen gekke golven. Zien doe ik niks, het is te donker, de maan is al onder gegaan. De sonar geeft bij de andere romp geen bodemmeting en dus grote diepte aan, de radar geeft geen land in zicht. Wat is het dan? Kapotte meter? Maar hij lijkt het goed te doen. De dieptemeter blijft stug meten; 4,2 meter / 7,9 meter / 3,9 meter en dan weer 12 meter diepte, zonder knipper en met piepend alarmsein zodra het echt ondiep wordt. Het enige dat ik op de kaart zie is dat ik over 6 mijl een "explosive dumping area" in zou varen en dat het daar zelfs twee kilometer diep wordt. Is het een langdurig mee zwemmende walvis onder de boot? Onder één romp? Precies bij de dieptemeter? Of zou er een onderzeeër iets aan het dumpen zijn in dat gebied? Ik zie de lachende gezichten al voor me; kom, die gaan we in verwarring brengen. Of zouden ze tegenwoordig bij zo'n gebied iets kunnen uitzenden dat je dieptemeter verstoord? Voor de zekerheid stuur ik maar ruim om dit dumpgebied heen. Na veertig minuten gaat de dieptemeter aangeven dat het diep wordt en daarna weer vertrouwd knipperen dat het zo diep is dat 'ie het niet meer kan meten. Heel bijzonder. De meter is tot rust gekomen, ik ook.

Vandaag is het wennen. Het ritme zit er nog niet zo in, bij ons allebei nog niet. De weinig voorspelde wind blijkt nog wat minder en we kunnen niet zeilen. We hebben besloten een stuk met één motor te varen. Langzaam tuffen we voort. Dit zijn de doldrums, het vaak windstille gebied.

Woensdag 9 april, North Pacific Ocean; bezuinigen op elektriciteit
Een probleem van weer eens een heel andere orde dient zich aan. Sinds twee dagen laadt ook de stuurboordmotordynamo de accu's niet meer op. Kortom, voor onze stroomvoorziening zijn we geheel afhankelijk geworden van de zonnepanelen. En laat het nou al twee dagen zwaar bewolkt zijn. Om toch de navigatieapparatuur te kunnen blijven gebruiken hebben we de koelkast uitgezet. Wel een beetje jammer, want de vele erg rijpe bananen bleek je met een scheutje houdbare melk en kaneel prima tot verkoelend ijs te kunnen omvormen in het vriezertje. Maar geen nood natuurlijk. Navigeren is belangrijker dan die bananen. Ook de verkoelende ventilatoren gaan uit. In de nacht doen we zoveel mogelijk met zaklampen en hopen we dat de e-readers het nog even blijven doen. Laden zit er namelijk even niet bij. De wekker bij het wachtlopen is niet meer onze melodieuze timer op de iPhone, maar de ouderwetse met de hand opwindbare kookwekker, in de vorm van een kipje in ons geval. Bij het afgaan ben je zeker weten goed wakker. Of eigenlijk schrik ik me elke keer weer een ongeluk moet ik zeggen, maar het is wel effectief.

We stellen de v-snaar op de motor nog eens strakker om te kijken of daarna de dynamo het weer gaat doen. Helaas maken we daarbij het oliefilter stuk, wat blijkt uit rond spetterende olie bij het starten. Dat geeft een hoop olietroep. Jasses gatsie wat een kleefboel! Na dat opgeruimd en vervangen te hebben blijkt de dynamo nog steeds niks te laden helaas. Wat er wel aan de hand is? We hebben echt geen idee. Zuinig aan dus maar met de elektra.

We laten het maar even los en kijken om ons heen naar deze geweldige zee. Een grote libelle lift met ons mee. Gister zat ze binnen, waarna we haar met een vriendelijke zet naar buiten hebben verwezen. Nu lijkt ze tevreden op de zeereling te zitten. De zon gaat onder met een kanonschot aan oranje-rode kleuren aan de horizon. Later in de nacht blijkt de maan zo vlakbij de evenaar recht boven ons te staan.

Donderdag 10 april, North Pacific Ocean; nog 5 graden tot de evenaar
Rond vier uur vanmiddag hebben de zonnepanelen de accu's op 100 procent geladen! Gauw sluiten we alles wat we met het overschot kunnen laden aan. Het is een heerlijke zeildag, twee vlinderende fokken staan op. Het ritme zit erin. We beginnen echt richting evenaar te komen, leuk!

Vrijdag 11 april, North Pacific Ocean; nog 3 graden tot de evenaar
Al anderhalve dag hebben we windkracht 4-5 BFT vanuit noordelijke richtingen. Een grote luxe in dit gebied bekend om zijn grijze luchten en windstille olie-achtige zee. Volgens het weerbericht gaat de wind in de loop van vandaag afnemen en vanuit zuidelijke richtingen waaien, dus genieten we nog maar even extra. Geregeld vliegt er een groepje van vier tot acht meeuwachtigen in ons kielzog mee.
De uitspraak 'laatste' raakt deze overtocht ingeburgerd; we eten de laatste gedroogde abrikozen, breken het laatste zakje dadels aan, stoppen de laatste paar amandeltjes bij de muesli (al weken zonder yoghurt), en zo gaat het ook met de thee, de tomaatjes, de bananen en het aanbreken van de laatste fles witte wijn. Tot zover onze luxe artikelen. Je zou kunnen zeggen dat we de voorraad prachtig hebben uitgemikt en er zo niks verouderd. Je zou ook kunnen zeggen dat we een beetje lui zijn geweest door in Panama geen inkopen te doen om de voorraad aan te vullen en wat naïef te denken dat er in De Perlas vast ook genoeg verse lokale groenten te krijgen zouden zijn. Aan de andere kant: het heeft wel wat. Op is op en basiszaken als water, rijst, bonen, uien en koffie hebben we genoeg. Het komt dus wel goed. En het besef dat we voor de volgende trip wat meer gaan inslaan is nu tenminste goed doorgedrongen. Wel valt op dat onze gesprekken verdacht veel vaker in detail over herinneringen aan culinaire hoogstandjes en sublieme toetjes gaan.

Nacht
De wind is nu tegenwind en een stuk harder dan voorspeld. Na een paar hevige regenbuien is het gelukkig weer droog. Het is even wennen aan de onrustige zee. Ik zet de stuurautomaat een tijdje uit en zeil een stuk met de hand. Dat is lekker, dan voel ik het schip goed aan en kan zo beter wennen. Er zijn hier redelijk veel vissers, dus is de uitkijk ook handig. Zij hebben geen moderne AIS-zender zodat ik ze niet op de plotter zie en ze hebben geen marifoon zodat we de manier van passeren niet kunnen afstemmen. De eerste kleine vissersboot die ik zag kwam zelfs even naar ons toe. Waarschijnlijk kwam hij checken of er iets aan de hand was omdat ik steeds met groot licht in ons zeil scheen, afgewisseld met het aanzetten van het deklicht, om zeker te weten dat hij ons zou zien en omdat ik geen idee had wat dat lichtje daar ineens betekende. Al dat geknipperd zal verwarrend voor hem zijn geweest of wellicht dacht hij dat ik nog niet zo ver gevorderd met de cursus Morse was en een noodsignaal probeerde te geven. Nu kijk ik dus vooral maar goed naar ze uit en tracht om ze heen te varen. Het scheelt te weten dat die grote felle enkele witte lichten relatief kleine vissersboten zijn en geen losse verlichte zeeboeien, boortorens of vuurtorens. Dat is echt een geruststellende gedachte.
De vogels die meevliegen blijven dichtbij. Waarschijnlijk denken ze dat wij ook een vissersboot zijn en wachten ze tevergeefs op lekkere hapjes. Ook in de donkere nacht, als de maan onder is en de lucht bewolkt, zie ik in het licht van mijn hoofdlampje hun witte wieken steeds ergens voor, opzij of achter de boot.

Zaterdag 12 april, North Pacific Ocean; nog 2 graden tot de evenaar
Het is een druilerige dag. De harde wind tegen gaat over in zachte tegenwind. De zee komt weer wat tot rust. Binnen en buiten hangt een erg vochtige lucht. We lijken het ondanks geen zon toch aardig te redden met de zonnepanelen voor de elektra.

Zondag 13 april, North Pacific Ocean; nog 1 graad tot de evenaar
Om vooruit te komen motoren we rustig aan. Waarschijnlijk hebben we wel genoeg diesel, al hadden we niet gedacht dat het hier zó vaak bijna windstil met lichte tegenwind en tegenstroom zou zijn. We worden er wat lacherig van en bedenken alvast hoe we als we niet genoeg diesel hebben dagen langzaam zeilend of dobberend op één plek zullen liggen. Echt wat voor ons natuurlijk. Maar we houden nog even goede hoop. Het ontbijt en de lunch zij. inmiddels echt op, maar we hebben nog vruchten in blik. Ook lekker.

Nacht:
Wie had dat gedacht, zo vlak bij de evenaar. De nachten zijn hier kouder dan welke ook deze etappe. Ik zit met fleece-trui aan en deken over me heen binnen wacht te houden en duik om de twintig minuten kort even naar de kuip om te checken of alles nog goed is. De lucht is vochtig, de wind erg fris. Laat die zon maar weer opgaan. Brrr, koud. Oké, alles is relatief. Buiten is het een wat bizarre wereld. Het is volle maan met de maan recht boven de mast. Er is zoveel licht dat er volop schaduwen zijn.

Maandag 14 april, South Pacific Ocean; over de Evenaar
Eddy maakt me wakker met de mededeling dat hij over een halve mijl een geel gestreepte lijn op het water ziet. Met een half slaperig hoofd denk ik na over visnetten of boomstammen. Dan moet ik lachen. Het mag dan even duren maar het kwartje valt; we zijn bijna bij de evenaar! De fles champagne staat al op tafel klaar. We tellen af. En ja hoor, daar is 'ie! Niet dat de natuur zich ook maar iets aantrekt van dit soort menselijk bedachte grenzen. Het water is hier even grijs, er zijn ook hier opspringende vissen en om ons heen zien we niemand. Maar we hebben deze reis toch maar mooi naast de passage van de Atlantische naar de Pacific Ocean, nu ook de passage van het Noordelijk naar het Zuidelijk halfrond gedaan. Wauw!

Dinsdag 15 april, South Pacific Ocean; aankomst Bahia de Caraquez, Ecuador
We waren van plan pas bij daglicht de 40 mijl richting land te gaan, maar vissers met lange netten gebieden Eddy al in de nacht die kant op om niet verstrikt te raken. Weinig keuze dus. Ergens tijdens mijn wacht komt een grote stalen beroepsvissersboot op me afgestevend. Ik schrik me lens van de snelheid en roep Eddy erbij. Terwijl ik ons op motor probeer weg te krijgen uit z'n route, zet Eddy alle lichten die we hebben aan. We komen er zonder kleerscheuren af. Eddy had het idee dat hij ons vast wel gezien had, ik vraag het me werkelijk af. Een kort welles-nietes volgt. Dat is natuurlijk idioot. Het zal de schrik zijn geweest. Zodra we weer een goede koers hebben, komt alles tot rust. Wij ook en Eddy gaat weer slapen. Later die nacht tijdens mijn tweede wacht kom ik onverlichte staken met visnetten tegen. Gelukkig staat er een volle maan, al verdwijnt die af en toe achter de wolken. Het is een inspannende wacht met veel turen en vooral ook hopen dat we niet in de netten verstrikt raken, zoals Jimmy Cornell wat jaren terug deed. Bij het eerste licht blijk ik vlakbij twee zeilkano's, een roeiende kano en drie motorbootjes in de bijna windstilte te liggen. Zij zijn met hun visnetten bezig en ik ben opgelucht geen net ingevaren te zijn. Ik denk dat ze nieuwsgierig zijn, want anders is het wel erg opvallend dat ze precies bij mij liggen op dit wijde water. We zwaaien. Eddy ligt nog te slapen. Ik doe de motor nog even niet aan. De stilte is zo lekker. Het is mistig. Ecuador laat zijn kust met hoge bergen zien.

In de middag, twee uur voor hoog water, ankeren we in 'the waiting room'; een op de kaart aangegeven stukje water aan het begin van de rivier. We hopen maar dat Puerto Amistad nog bestaat, aangezien we een jaar geleden zagen dat de haven ter overname aangeboden werd. Via marifoon krijgen we geen contact, maar gelukkig hebben we eerder al van internet een telefoonnummer geplukt. We krijgen contact! Een half uur voor hoog water zullen ze een pilot sturen, die ons langs de behoorlijk vaak verplaatsende zandbanken de rivier op zal loodsen. Terwijl we wachten drijven stukken boom en planten voorbij. Met de ebstroom waren die vanaf de rivier naar zee gedreven, nu stromen ze de rivier weer in. In de verte zien we de pilot aankomen. We zijn in Eduador!