Prachtige oversteek naar Noumea

20 t/m 30 mei 2023

LAATSTE VOORBEREIDINGEN

Inmiddels zijn we ingevaren, uitgeslapen en klaar voor vertrek. Hangend aan de giek in onze favoriete baai nog vlakbij Whangarei hebben we een een stuk of 60 boutjes en moertjes vastgedraaid. De zonnepanelen hebben een mooi nieuw rek. We varen naar Marsden Cove Marina aan het einde van de rivierwaar we wat uren aan de gastensteiger mogen liggen voor we gaan tanken. De elektraman komt hierheen en terwijl hij klust, hijsen wij de nieuwe zeilen. Het is al schemerig als we naar de dieseltank varen. Wat een mooie dag was dit. We besluiten meteen van het mooie weer gebruik te maken en in de nacht over zee door te varen naar het Noorden van New Zealand. Alles om ons heen beweegt, deint, piept en klotst. Het zijn de normale geluiden. Het zijn de normale bewegingen.Maar na zoveel tijd is het even inkomen op zee. In de frisse nacht zien we naast een halve maan ook duizenden sterren. Oh ja, zo mooi was dat. Bij het eerste ochtendlicht doemt de ‘Bay of Islands’ op. We kiezen de ankerplek ‘Awaawaroabay’, al was het maar omdat het zo mooi inheems klinkt. En ook omdat ‘ie lekker beschut zal zijn voor een frontje dat zondag overkomt. Hier gaan we wat dagen liggen wachten op goed weer voor de oversteek naar New Caledonia. Het voelt alsof we alles oliën en insmeren. De boot en onszelf. Nog even bijslapen, nog even wat dingen vastsjorren, nog even de douane inlichten over ons vertrek, nog even naar dit fenomenale groenlandschap staren, nog even de inheemse vogels horen…nog even.

WE GAAN!

Vandaag is het zover. De wekker gaat vroeg. Het is vanaf deze ankerplek nog 2 uur varen naar de douane bij het plaatsje Opua. De wereld is volkomen mistig en stil. Vanuit deze grijze wereld doemt af en toe ineens een vissersbootje op. We tuffen zo rustig mogelijk door de mist, alle zintuigen op scherp. Dichterbij de douane doemen ook stilliggende boten aan boeien op. Eenmaal bij de haven pakken we de eerste de beste steiger die uit de mist verschijnt. Huh? De bolders zijn wel een beetje groot. Er is een bord met een telefoonnummer. We bellen: “ Yes, that’s right, we are on that first dock, yes, we did dock there, yes, we really did, and eh no, Let’s go is a great yacht, but, eh no, she’s not a superyacht, ah that explanes the giant clamps for the lines, thank you very much for the information, yes we will move on, yes quickly, no problem, thank you very much”. We mogen gelukkig bij de marina bij de dieselsteiger liggen.

Bij de douane worden we uiterst vriendelijk behandeld. Tot onze verrassing loopt de tweede aangeschoven douanebeambte gelijk met ons mee terug naar de boot voor inspectie. Een boot inspecteren bij een land uitvaren? Okay, die is nieuw voor ons. Bij binnenvaren van een land zijn we daar aan gewend, bij naar buiten varen hebben we dat echt nog nooit meegemaakt. Gelukkig hebben we niks te verbergen. Normaal gesproken zouden we de boel wel iets meer opruimen, maar daar moeten ze het dan maar mee doen. Dat is vast ook het idee achter zo ’n verrassingsbezoek. Eddy schept nog een vrolijke band met deze douanebeambte door, nadat deze man vertelt Nederland bezocht te hebben en het er heel mooi te vinden, op te merken: “Ik heb je helemaal niet gezien.” De sfeer is gemoedelijk en prettig. Ook dat hebben we wel eens anders meegemaakt bij douane. Fijn dat dat zo kan. Terwijl het 4-man sterke douaneteam aan boord grondig te werk gaat en werkelijk alle vakken en kasten openen en volledig doorzoeken, tanken wij nog wat diesel. Zo grondig is volgens ons de boot nog nooit doorzocht. Gelukkig is alles in orde en krijgen we onze uitklaringspapieren prachtig afgestempeld mee.

En dan: de zee op! Zeilen bij, motoren uit, gaan!! Zo mooi, zo gaaf. Is dit echt? Zijn we echt na die hele pandemie en alle nasleep weer op zee voor een oversteek? Yes!

OP ZEE

Het is ongekend hoe snel we in het ritme van de oceaan glijden. We hebben schitterend zeilweer, wat een geluk. Dit zeilen verstilt. Het zet naar de binnenwereld. Basale zaken worden voorgrond zoals eten, watertank bijvullen, brood maken, gasfles verwisselen, zeilen bijstellen, het weer in de gaten houden, yoghurt maken, samen zijn. Op onze tocht komt een klein vogeltje een stukje meeliften en uitrusten op de boot. Hij kan niet zwemmen, dus moet honderden of duizenden kilometers gevlogen hebben. Wat doe je hier alleen? Waar zijn je vriendjes?Waar kom je vandaan? En waar ga je eigenlijk heen? Rust maar lekker uit kleintje, plek genoeg hier.

Tijdens een windstilte draagt Eddy de wacht over aan mij. Ik ben half wakker. We tuffen op de motor. Het begint warm te worden. Er heerst een zingende en zinderende lucht. Eddy is bezig met het componeren van muziek op zijn computer. Een dramatisch stuk geloof ik als ik zijn bewegingen zo vanaf een afstandje zie. Voor ons doemt in deze stilte een gitzwarte lucht op. Een onweersbui? In elk geval iets met veel regen en wind. Komt het over ons heen of glijdt het voor ons langs? Ik heb net de zeilen weer uitgezet en roep Eddy om even te overleggen. Geen gehoor, die zit diep verdiept in zijn muziek. Ineens zie ik het helemaal voor me; Ik die buiten in een plotselinge storm de zeilen probeer in te halen en Eddy die binnen aan tafel volledig opgaat in innerlijke stormmuziek. Met een glimlach op mijn gezicht haal ik rustig de zeilen binnen. Het is een mooi innerlijk beeld en daar blijft het bij. De onweerswolken glijden voor de boot langs, de rust keert volledig terug. Ditmaal geen avontuur, maar een prachtige tocht samen over de oceaan.

Wat is het geweldig om zo samen zeilend herinneringen te maken. Na deze windstilte komt er een tijdje meer wind dan verwacht, waarbij we pittig met volle zeilen starten omdat we er plezier in hebben. Een korte tijd varen we zelfs boven de 9 knopen en suist Let’ s go door het water. Dat vibreren is leuk voor even, maar ook erg opletten. Om rustig te kunnen slapen, nemen we de zeilen voor de nacht flink in. Zo, dat vaart stabieler. Wat gaat Let’s go mooi!

In het boot-logboek is onderaan elke bladzijde extra ruimte voor alle bijzonderheden onderweg en normaal schrijven we daar allemaal dingen op die we na aankomst zullen moeten gaan repareren. Deze reis is er iets heel bijzonders. Het is voor ons echt ongekend. Ik durf het bijna niet op te schrijven. Misschien zou het ook wel beter zijn het niet op te schrijven?

…het vakje is nog leeg.

We glijden voort. Het gaat er nog om hangen of we voor donker bij land kunnen komen. We gaan het zien. Na mijn wacht val ik doodmoe in slaap en Eddy neemt over. Ergens in de middag word ik weer wakker en kruip de romp uit. Wat een gaaf gezicht; alle zeilen staan bij en in vlinder-stand. Eddy heeft er voor gezorgd dat we werkelijk elk stukje snelheid dat we nu kunnen halen te pakken hebben. Yes, het heeft geholpen, vlak voor zonsondergang bereiken we na 7 dagen varen de ankerplek bij het meest zuidelijke eilandje van New Caledonia. Erna donderen we in slaap. Diep en lang. ’s Morgens schijnt de zon, is het warm, zien we buurbootjes omhoog en omlaag gaan op de oceaandeining en horen we de branding bij het strand. Wat was dit een geweldige tocht.