Contrasten

Hoe groot kunnen contrasten zijn? Soms word ik me erg bewust van deze vraag. Omdat we telefoonbereik en internet hebben, lees ik over een aardbeving in Griekenland en de toeristen die bang en boos zijn dat ze geen vliegticket terug krijgen. Nou weet ik niet wat er gebeurd is, maar blijkbaar is er gedoe over of er wel of geen noodtoestand is en of mensen hun vakantie terugbetaald krijgen. Dan kijk ik hier om me heen naar wat cycloon Winston vorig jaar heeft aangericht. Hier is geen boekingsmaatschappij om schade op te verhalen. Hier leven de mensen, ze wonen er. Ik praat met de kleinzoon van de chief; hij wil erg graag de boot zien. Ik vertel dat hij wel even aan boord kan komen, maar niet te lang omdat Eddy op de computer aan het werk is. Hij roept verbouwereerd uit: “Hebben jullie een computer, een COMPUTER … ?! Okay, ik laat maar even achterwege dat we er wel drie aan boord hebben en dan heb ik de iPads en telefoons niet meegerekend. Over contrasten gesproken. Nog duidelijker wordt dat als we de middelbare school bezoeken waar welgeteld drie grote bakken van heel oude computers staan. Erg grappig is overigens dat deze jongen wel een half werkende telefoon heeft en aan boord vooral bezig is zijn familie te bellen met skype om te laten zien dat hij op onze boot is. Heel veel contact is er dus niet met hem. Mensen blijven mensen. Na een rondleiding blijkt O’Connor een grote bloedende zweer te hebben op zijn rechter onderbeen. Als wij een medische behandeling suggereren is er slechts een vage ontkenning. Is de dokter te ver weg, te duur of is hij bang voor de pijn? Er komt geen antwoord. Hij is wel blij met de medische verzorging en ontsmetting die wij hem kunnen geven. Maar of het voldoende is? We hopen het maar. De reactie van deze jongen doet erg denken aan de reactie van de chief bij het vorige dorpje. Deze man had duidelijk staar en toen Eddy hem vroeg of hij daarmee naar de dokter was geweest, murmelde hij dat hij ‘volgend jaar’ zal gaan. Ook zijn twee resterende tanden zagen er niet al te best uit. De vraag over een tandartsbezoek heeft Eddy wijselijk achterwege gelaten. Contrasten.

We gaan met de bijboot naar het dorpje waarvan ons gezegd is dat er een school is. Die willen we graag bezoeken. In het dorp wordt ons gewezen dat we richting de heuvel moeten, dan rechts en dan ergens links. We vinden een klein glibberig paadje, turen door het gebladerte, maar zien helemaal geen gebouwen daar. Gelukkig lopen er wat kinderen mee. Na een half uurtje lopen door het struikgewas wordt ons langzaam duidelijk dat dit schooltje niet echt in het dorp staat. Hoe ver zou het nog zijn? De kinderen brengen ons tot een kruising van bospaden. Ze spijbelen en willen, voor zover wij begrijpen, niet dat de juf hen ziet. Dat klinkt dan weer erg bekend. Zoveel contrast is er dan ook weer niet. Na nog een kwartier gestruin over het pad zien we ineens allemaal gebouwtjes tussen de bomen liggen. Het is een lagere- en middelbare school in één voor het noordelijke deel van het eiland. We worden hartelijk ontvangen door de directrice, die uitlegt dat de regering de school op het eiland houdt. Dit om te voorkomen dat, zoals voorheen, kinderen met hun hele familie wegtrekken naar de hoofdstad op een ander eiland. Op de lagere school, die zich ook op het complex bevindt, leren ze vooral agrarisch werken. Als we laten weten een kras-wereldkaart te willen geven, roept de directrice meteen de aardrijkskunde- en geschiedenis lerares erbij. Die is dolgelukkig met de kaart. We mogen mee naar de klas en Eddy geeft aan de hand van de kaart een uitleg over onze reis. Hij noemt in zijn verhaal het eiland Pitcairn en de muiterij op de Bounty. De juf vult hem enthousiast aan en wijst ons op de kaart aan waar de ongelukkige kapitein Bligh van boord is gezet in Fiji. Daar heet het water het Bligh Channel. Als de lunchbel gaat, loopt geen van de kinderen weg. Sterker nog, andere kinderen komen erbij om mee te luisteren. Als we weggaan wijst de lerares ons naar een boom met broodvruchten. Die vruchten kwam de Bounty in Tahiti halen. Een connectie tussen Europa en hier. Hoe grappig. Eenmaal terug bij de bijboot blijkt het inmiddels wat later dan we gepland hadden. De bijboot ligt op het droge, het is laag water. Dat wordt ploeteren door de modder, maar het lukt. Een aantal kleine kinderen uit het dorp helpen mee de bijboot over de drooggevallen vlakte te trekken. Voldaan keren we terug aan boord.


Duiken bij Great Astrobale Reef, reuzen roggen en schildpadden.

“Vurig Leven” noemen we het volgende eiland waar we ankeren, Vurolevu. Het ligt midden in het onder duikers beroemde Great Astrolabe Reef. Vurig Leven is een onbewoond eilandje met zandstrandjes en azuurblauw water. We zijn de enige boot die er voor anker ligt en hebben het geluk dat we er drie volop zonnige dagen met weinig wind meemaken. Inmiddels weten we dat dat in Fiji vrij uitzonderlijk is.
Ik heb met een duikresort een eiland verderop via email kunnen regelen dat ik mee mag met hun duik. Ze komen me om 09.00 uur bij de boot oppikken. Ik heb ze laten weten een basale duiker te zijn en dat het voor dit jaar mijn eerste duik is. Daarop hebben ze me enthousiast laten weten dat er een groep ‘serious divers’ op het resort logeert en dat ik gerust mee mag met twee van hun duiken. Helemaal goed, ik neem aan dat ze bedoelen dat deze mensen dus gewoon leuk kunnen duiken. Nou, dàt kunnen ze zeker. Tegen de tijd dat ik in het water lig is de rest “deep down” verdwenen. Gelukkig heb ik Dee, onze divemaster, goed ingelicht dat ik nog even moet inkomen. Ze helpt super goed en is de rust zelve. Zo gracieus als de rest van de groep in loodrechte lijn onder water afzakt alsof het niks is, zo beweeglijk kom ik er achteraan. Maar na enige tijd heb ik het ritme en de rust weer te pakken: “Het gaat goed! Uhm, nou ja … ze verdwijnen allemaal een grot in. Had ik ze al verteld dat ik dat nog nooit heb gedaan? Maakt niet uit, snel er achteraan”. Het is geweldig. Na een paar spelonken begint het te wennen. Tussendoor pauzeren we op een strandje. Daar begrijp ik hoe serieus een deel van deze groep met duiken is. Ze gaan op speciale duikvakanties. Tot een aantal jaar geleden deden ze nog zo’n 4 duiken per dag, nu twee. Ik krijg tips over duiken bij de Galapagos met hammerhead haaien, duiken bij Chili en duiken in Nieuw-Zeeland. De tweede duik gaat nog wat beter en dit keer ben ik niet meer degene die het eerst door zijn lucht heen is. Gaaf is dit.
De volgende ochtend staan Eddy en ik vroeg op omdat we gehoord hebben dat er reuzen roggen vroeg in de ochtend bij de hoek van dit eilandje zwemmen. Gistermiddag hebben we dat rif al verkend, maar toen zagen we geen roggen. We spreken af dat ik eerst op verkenning ga en Eddy de bijboot bij mij in de buurt houdt. Ik zie prachtig koraal, mooie vissen, maar geen roggen. Dan zie ik ineens een hele groep kleine visjes. Misschien zijn dat wel de visjes waarvoor de roggen hierheen komen. De roggen gaan op de stroom liggen bij de hoek van het rif en de visjes eten hun huid schoon. Een ochtend-wasritueel zeg maar. Ik hoor ook een soort gekir of gekraak en weet van de duikers van gisteren dat dit geluid door de roggen wordt gemaakt. Dan ineens zit mijn hart in mijn keel. Ik geef toe, ze hebben me verteld dat het om grote roggen gaat, namelijk om reuzen roggen. En ik weet dat er één helemaal zwart is. Maar dzjee, deze is groter dan ik zelf ben, en hij zwemt twee meter bij me vandaan. Ik probeer zowel weer te gaan ademen als mijn fototoestel te pakken en zwem met de rog mee. Whouw, dit is toch niet voor te stellen vooraf zeg. Ook Eddy komt in het water en hij ziet weer een andere, kleinere rog. Als het koud wordt gaan we terug. Bij de koffie in het zonnetje komt er ook nog eens een schildpad met schild en koppie boven water voorbij zwemmen. Wat een dag, wat een cadeaus, wat een plek.