8 april-1 mei: zeilreis Iles Austral - New Zealand

11 april 2016: Zeilen
We zijn ingeslingerd. De windrichting en kracht variëren de eerste dagen sterk. We gaan mooi westwaarts. Vrienden in Nederland kijken mee naar de weerberichten verderop. Dat voelt erg goed. De depressie waardoor we later zijn vertrokken van Iles Austral, is korte tijd een kleine tropische cycloon geweest, Zena genaamd. Best fijn dat we even gewacht hebben. Met respect laten we haar passeren: "Dááág. Prima dat je ten westen van ons langs bent gegaan." Komende dagen gaat een hogedruk gebied ten zuiden van ons stabiele wind mee geven.
Een boot van mensen die we in Chili hebben leren kennen vaart in de buurt en gaat ook naar Nieuw Zeeland. Het is leuk om via de satelliet mailcontact te hebben. En het voelt ook wel goed, zo'n bevriende boot in de buurt in dit gebied.

12 april 2016: Rijpe bananen
Vandaag schijnt de zon. We hebben een lekker stevig windje schuin van achteren. Hoewel we de afgelopen dagen ons een breuk aan bananen hebben gegeten, ligt er nu toch echt een stapel bruine kromme vruchten in de romp. Alle bananen zijn in één keer rijp geworden. Om de resterende bananen straks niet allemaal overboord te hoeven gooien maken we bananenmousse. Die gaat in bakjes de vriezer in. Toch fijn om er straks ook nog van te kunnen eten.
Van de bevriende boot horen we dat het hogedruk-gebied bij ons gaat oplossen, maar dat er een nieuwe in de buurt van Fiji ontstaat. Ze vertellen erbij dat dat een teken is dat het orkaanseizoen voorbij is. Dat is goed nieuws!

16 april 2016: Pin stuurautomaat breekt
Het waait inmiddels windkracht 6 BFT. Ik roep Eddy voor zijn ochtendwacht. Buiten hoor ik een alarm afgaan. De stuurautomaat weigert dienst. Terwijl ik met de hand stuur, besef ik me hoe weinig bewegingsvrijheid ik heb als die automaat het niet meer zou willen gaan doen. Met deze wind en golven vraagt het sturen veel concentratie. Loslaten van het roer om met twee handen te ontbijten is er niet bij. Gezien de donkere wolken achter ons zal het ook betekenen dat we met regenpak aan uren aan het roer zullen moeten zitten. Wekenlang. Om en om. Hmmmm. Deze fantasie heeft ons eerder al doen besluiten een reserve stuurautomaat aan te schaffen. Een geruststellende gedachte. Hoewel het met deze wind en de aankomende periode van dagenlang nog meer wind geen makkelijke opgaaf zal worden hem in te bouwen. Als Eddy eenmaal wakker en aangekleed is, puzzelen we samen op het probleem. Eddy kruipt de ruimte achter de motor in, ik blijf sturen. Daar is het euvel. De pin waarmee de stuurautomaat aan het roer vast zit is gebroken. Na een paar uurtjes creativiteit is het gelukkig opgelost. De stuurautomaat neemt het sturen weer van ons over. Wat een vrijheid!

17 april 2016: Hobbeldebobbel
Het waait hard, 7 BFT. Dertig knopen wind, al urenlang. De zee bouwt op. Gelukkig komt de wind van achteren. Het is een donkere nacht. Ik durf het bijna niet uit te spreken, maar wat is het geweldig dat de stuurautomaat het weer doet. Het is altijd nodig weer vertrouwen op te bouwen als er iets is stuk gegaan. We hebben drie hele kleine zeiltjes opstaan. De boot ligt stabiel. Met deze drie kleine doekjes zeil spurten we vooruit. Lang leve de weerkaartjes en de vrienden die op afstand meekijken naar de ontwikkeling van het weer. Het is erg prettig te weten dat de wind niet verder gaat opbouwen. Dit is zo'n nacht dat ik in het donker verlang naar het daglicht om alles beter te kunnen zien. Als het eenmaal licht is, besef ik dat het donker ook wel prettig was. De golven zijn vrij hoog en ik kan ze nu heel goed zien ...
Een vriendje van Jacco vliegt alweer een week lang mee. Voor hem is dit soort weer een groot feest. Hoe meer wind en golven, hoe blijer hij over de thermiek duikelt. Het is inmiddels een vertrouwd gezicht. Voor een aantal vliegende vissen is het wat minder prettig. Hun glijvlucht eindigt aan boord. Slechts enkelen kunnen we redden door ze op tijd weer in zee te mikken.

24 april 2016: Onweer ontweken
Blij, ik ben absoluut blij. In wezen is het snert weer, want het hoost van de regen en het begint koud te worden. Maar: Ik heb zojuist een grote onweersbui ontweken! En dat is echt heel fijn. Dus ben ik helemaal blij in de regen. Het is maar regen. Het zou wat. Stukken beter dan de enorme lichtflitsen van het onweer verderop. Ik heb het onweer bij Raivavae nog vers in mijn geheugen. De zon begint op te komen. Grote donkere wolken overal voor ons aan de horizon. Achter ons (waar de zon opkomt) is een wolkeloze hemel. Bizar. Het ontwijken van het onweer lijkt eerst niet mogelijk aangezien het links, voor en rechts van ons is. Maar doordat de regenboog rechts (in het westen) eerder oplost, weet ik dat de regen daar stopt. Op naar het westen! En dat is dus een geslaagde missie geworden.
Overigens hebben we net dagenlang mooi weer achter de rug, dus niks te klagen. Het vriendje van Jacco vliegt feilloos mee. Zelfs als we overstag gaan gaat 'ie vrolijk de nieuwe richting mee in. Ik denk dat 'ie het wel gezellig vindt zo'n boot. In elk geval ben ik blij met z'n gezelschap.

26 april 2016: Vermoeide reiziger lift mee en datumgrens gepasseerd.
Een piepklein vogeltje strijkt in de kuip neer. Hij is doodmoe. Met zijn oranje borst en blauw-zwarte veren-jas kijkt 'ie me met kleine kraaloogjes aan. Hij is zo moe dat hij vergeet bang te zijn. Zijn vleugels spreidt hij uit om niet om te vallen door het gewiebel van de boot. Dan sluit 'ie z'n oogjes. Hij moet even een paar uurtjes bijkomen. Eddy en ik letten op dat we niet op 'm gaan staan. Vandaag strijken er meerdere van zijn soortgenoten in onze kuip neer. Eentje durft op de rand van het keukenraam neer te strijken, vlak tegen de muggenhor aan. Aangezien we aan het koken zijn, moet dat lekker warm voelen zo uit de wind in de etensgeuren. De vogeltjes rusten allemaal een tijdje uit en kunnen erna weer verder. Blijkbaar zitten we op een aanvliegroute.
Zojuist hebben we de datumgrens gepasseerd. We gaan van het westelijk naar het oostelijk halfrond. 180* West wordt 180* East. Ineens gaat de klok 24 uur vooruit. Aan boord houden we nog maar even de oude datum en tijd aan. Zou dit die vogeltjes zo moe hebben gemaakt? Ik bedoel, een afstand van 24 uur vliegen in 1 minuut is niet niks.

30 april 2016: Vreemde catamaran op drift?
Het venijn zit 'm in de staart. Na een prachtige tocht zonder storm, hebben we gisteren en vannacht tegenwind, variërend van 4 tot 7 BFT. Een hobbelige nacht dus. Erg veel dichterbij Nieuw Zeeland komen we niet. Nu draait de wind en varen we ineens ruime wind de goede kant op. De zon begint wat kracht te krijgen. Intussen is het voor ons best fris hier. Het wordt winter in Nieuw Zeeland. Overigens is het overdag nog steeds 18*C, maar wij zijn rond de 34*C gewend. Ongeveer 80 mijl voor de kust van Nieuw Zeeland zien we in de verte een mastje. Dichterbij gekomen blijkt het een catamaran. Hij ligt dan weer over de linker- en dan weer over de rechter boeg en lijkt stuurloos. De zeilen zijn neer. Zou er wat aan de hand zijn? Zijn de mensen in orde? Meerdere oproepen die we met de marifoon doen blijven onbeantwoord. Nog wat dichterbij gekomen zien we dat de drie-koppige bemanning gewoon gezond aan boord staat. Er lijkt niks aan de hand. Maar wat doen ze daar dan? Dan zien we ineens drie grote vinnen en enorme zwarte ruggen boven water. Ze zijn zeebeesten aan het voeren! En wat voor een beesten. Zo enorm groot dat wij denken dat het wellicht orka's zijn. Wij blijven ook even kijken. We zien alleen de ruggen en de vinnen, maar dat is indrukwekkend genoeg!

1 mei 2016: Remmen!
Vannacht zijn we in het andere uiterste terecht gekomen. We hebben nog 50 mijl te gaan, maar de wind en golven staan zo hard mee, dat als we niet genoeg afremmen we in het stikdonker de baai gaan invaren. We krijgen de boot echter amper onder de 4 knoop snelheid, zelfs niet als we alleen een heel klein mini puntje middenfok hebben opstaan. De romp zelf vangt wind en dat geeft vaart. Doordat het ondiep wordt en de stroom nog tegen staat, zijn er steile golven. Ik besluit tijdens mijn wacht om 20 mijl voor de baai te gaan afkruisen en al zigzaggend meer mijlen te maken zodat we later aankomen. Dat lukt helaas niet goed. Zodra ik voorbij ruime wijdse koers kom, legt de boot zichzelf halve tot aan de wind neer en wordt onbestuurbaar door de lage snelheid die met dit kleine zeil ontstaat. Dat betekent zeil bijzetten om vaart te maken, waarna we als ik naar de juiste koers draai weer te hard ga. Als ik dan weer zeil terug neem, doet hetzelfde ritueel zich nog eens voor. Dan toch maar ruime wind richting de baai varen. De voorspelling is dat de wind zal afnemen. Ik bekijk welke rem-lijnen ik achter de boot kan hangen, voor als ik echt moet gaan remmen. We hebben ook een speciale rem-zak. Eens kijken of dat nodig gaat zijn. Het is een donkere nacht. Als ik de radar aanzet om de landcontouren te kunnen zien, laat die het afweten. Helaas. Gelukkig heeft de Nieuw Zeelandse kust veel vuurtorens, die het ook nog eens allemaal doen. Door alles goed uit te peilen, weet ik dat ik in veilig water vaar. Dat is mooi. Tegen de tijd dat het licht wordt, neemt de wind wat af. We zien de prachtige kust van Nieuw Zeeland en varen de rivier bij Whangarei op.
Het is even wennen in dit moderne land. Als we de havendienst oproepen, wordt er direct geantwoord. Zo'n snel antwoord in ook nog eens de Engelse taal is heel lang geleden. Zodra we in de buurt van de haven komen waar we moeten inklaren, roept iemand ons uiterst vriendelijk op. Hij ziet ons aan komen varen en heet ons welkom. Binnen een kwartier na aankomst staat de douaneman al aan boord. Hij vraagt zich af waarom we niet al via internet hebben ingeklaard. Uh, werkend internet? Al hun systemen blijken het hier te doen en zijn uiterst efficiënt. Het is een ware cultuurschok. Helaas moeten we de laatste potjes ingemaakt vlees en de paar verse aardappelen en uien die we nog hebben ter vernietiging inleveren. De regels om geen ziektes te importeren zijn uiterst streng. Maar de beste man die dat controleert, matst ons gelukkig wel met de datum waarop ons onderwaterschip voor het laatst is schoongemaakt. Hij keurt mijn eigen poging om op Raivavae wat aan de waterlijn-aangroei te doen goed. Ik heb hem eerlijk uitgelegd dat ik met een keukenspatel wat aangroei bij de waterlijn heb weggeschrapt. Zijn goedkeuring scheelt ons veel geld. De boot zou anders op onze kosten per direct en met spoed hier het water uitgehesen moeten worden. Hij vertelt ons dat de mosselachtige dieren die onder de boot zitten makkelijk op een lange tocht aangroeien. Hij hint dat we zeker langzaam varen. Wij knikken heel serieus en beamen dat volmondig, jazeker, héél langzaam, mosselen hebben àlle tijd om zich in onze boot vast te bijten ...
Welkom in Nieuw Zeeland