19 t/m 28 mrt 2016: Zeilreis Gambier - Raivavae

De moderne techniek staat voor niets, ook niet op een mini-eilandje midden in de oceaan, en daardoor kan het verslag van Rixta via wat omwegen hier geplaatst worden. Enjoy! Groet, Mieke

20 maart 2016: Klein wonder
De dag voor vertrek doet het internet op Gambier het ineens buitengewoon goed, relatief gezien dan. Dit komt zelden voor. Ik ben toevallig tegelijk met een zeilvriend die me nauw aan het hart gaat online. We raken aan het chatten. Zijn ziekte blijkt teruggekomen. En dat terwijl hij net met zijn nieuwe liefde voor de Atlantische oversteek staat. Ik ben stil. Aangedaan. Dan stelt hij voor even te bellen met Whats App. Vervolgens gebeurt het ongelofelijke. We spreken elkaar. Helder alsof we vlakbij zijn. Oké, we moeten bijna 'over' zeggen als we een zin gezegd hebben en even wachten tot we de ander weer horen, maar wat is dit bijzonder. Het is heerlijk elkaar gewoon even te spreken. Het normale van het gesprek en het abnormale van de inhoud ervan raken me. Een oneerlijk lot en dan toch gewoon even zo met elkaar praten. Een gesprek over twee oceanen heen. En daar samen van genieten. Na een tijdje leggen we neer. Ik kijk om me heen. De kleuren en geuren van dit bijzondere eiland komen dieper binnen. De volgende duik die ik zal maken is voor hem. En wie weet duiken we daarna nog eens samen. Er is tijd. Er komt een soort tijdloos gevoel in me. Verbinding.

21 maart 2016: Albatros vliegt mee
Ze is al twee dagen meegevlogen en nu komt ze buurten. Een kleine bruine albatros komt heel dichtbij de boot en vliegt een rondje om ons heen. Haar aftekening en prachtige diepbruine kleuren lichten op in een zonnestraal tussen twee buien door. Ze doet nog een rondje. Wat ben je mooi! Ik noem je Jacco, van Jacobine. Dan is er toch nog enige binding met onze kleine Kobus, want die naam stamt vast van Jacobus af.

22 maart 2016: Yoghurt
We hebben drie dagen hele lichte wind. De weersvoorspelling komt mooi uit. Met 4 knoopjes wind glijden we 2 knopen door het water. Je zou het lopend kunnen bijhouden. De stuurautomaat houdt koers. De deining tilt ons op en laat ons neer. Er staat een behoorlijk hoge deining van een pittige wind vele mijlen ten zuiden van ons. Wij krijgen daar alleen de golven van mee; omhoog, omlaag, omhoog, omhoog. Gisteren zagen we bovenop een golf ergens in de verte ineens een paar bomen uit de oceaan steken. Nou heb ik al veel bomen gezien, maar ze hier midden op de oceaan tegenkomen heeft toch iets heel aparts. Je hersenen willen niet helemaal geloven wat je ogen zien. We varen langs een heel kleine lage atol, waar blijkbaar wat bomen op groeien. Dat zal voor de vroegere zeevaarders toch spannend moeten zijn geweest. Wij zien in elk geval de atol nog vooraf op de kaart aankomen en kunnen ruim om de riffen heen. Zonder dit soort zeekaarten moesten ze maar hopen die bomen bij daglicht tegen te komen ...
Nu onze yoghurt voorraad uit Chili bijna op is heb ik op de valreep van mensen die met hun catamaran vijf maanden bij Gambier liggen geleerd om yoghurt te maken. Twee grote eetlepels yoghurt (die je nog hebt) in een grote pot met deksel mengen met een liter houdbare melk of er 12 volle eetlepels melkpoeder en water bij doen, goed mixen en dat dan in de zon zetten (drie tot vijf uur bij 38*C) tot het dik begint te worden. Vervolgens zet je het in de koelkast en voilà, de volgende dag heb je nieuwe yoghurt. En als die bijna op is doe je met het restje yoghurt hetzelfde als hierboven. Reuze simpel volgens de Oostenrijkse Ulrike, die reeds 8 jaar in de Indische oceaan heeft gevaren. Nou, zó simpel blijkt het voor mij niet. Bij gebrek aan een pot gebruik ik een plastic goed afsluitbare bak. Mijn eerste bak is 's morgens nog steeds melk. En daar houd ik niet zo van. Eddy ook niet. Gelukkig kunnen we op de dag van vertrek nog wat extra advies krijgen. Als we ze gedag komen zwaaien vanuit de bijboot worden we aan boord uitgenodigd. Allerhartelijkst krijgen we echte koffie en bananencake met citroen. En passant laat ze nog even zien hoe zij granen, tarwe en rogge zelf vacuüm zuigen met een machine waarbij ze in de (zuig)opening een klein doekje met alcohol leggen om de laatste kans op levende wezens in het graan uit te roeien. Dat blijkt jaren houdbaar. Hierdoor heeft zij zelfgemaakt meergranen meel aan boord. Dat is een enorme luxe, want volkoren meel is al erg moeilijk te krijgen hier. Ulrike legt uit dat mijn Griekse yoghurt uit Chili nogal lang koud heeft gestaan en dat de bacteriën daardoor in slaap zijn gevallen. Zelf blijf ik fris in de kou, maar bacteriën worden pas wakker in de zon. De yoghurt moet blijkbaar langer de zon in. Nadat de yoghurt dikker wordt, moet je niet opnieuw met die bak gaan schudden zoals ik driftig had staan doen. Dus heb ik de bak weer uit de koelkast gehaald en de boel opnieuw buiten in de zon gezet. De tweede dag is de yoghurt al een stukje dikker. In elk geval is de smaak nu goed. De derde dag is het weer ietsje beter. Ik blijf proberen. Bij haar ziet het er als een prachtig lobbige massa uit en het smaakt heerlijk. Dat gaat bij ons vast nog lukken. Dit proces schijnt ook zonder koelkast te kunnen. Dan doe je lauwe melk bij een restje yoghurt in een thermosfles, met doeken eromheen wegzetten en dan moet het de volgende dag goed eetbaar zijn. Wie weet. De koelprocedure klinkt mij lekkerder in de oren. Die ga ik eerst maar eens verfijnen. Toch leuk dat, als het lukt, we met nog maar 6 kleine bakjes yoghurt tot aan Nieuw Zeeland yoghurt zullen hebben bij het ontbijt.

25 maart 2016: Vochtige warme nacht
Het is zes uur 's morgens. Ik heb koffie gezet. Het dek is kleddernat van de dauw. De zeilen zijn zo vochtig dat als ik eronder zit, ik word nat gespat. Ze klappen langzaam op de deining heen en weer. De wind is licht We schuiven met 2,5 knoop door het water. Jacco heeft de gewoonte 's morgens vroeg heen en weer voor de boot uit te vliegen. Ik denk dat ze vindt dat we wat langzaam gaan. Maar het gaat mooi. De zon begint achter ons aan de horizon te verschijnen. Langzaam wordt het lichter. De lucht kleurt roze-rood.

27 maart 2016: Klein paradijs
We halen het net niet om voor donker Raivavae binnen te varen. Dat betekent vaart remmen en vlak voor het eiland gaan bijliggen (zo met de boot gaan liggen dat we maar met 1 knoop snelheid van het eiland wegvaren). In de nacht zie ik ineens een boot met verlichting die niet onderdoet voor een grote kermisattractie. Op de AIS zie ik dat het een vrachtboot is die in volle vaart (10 knoop) naar Raivavae vaart. Ik krijg het voor elkaar om zowat op ramkoers met deze ene vrachtboot, die hier maar eens per zoveel weken komt, te liggen. Weet je wat, ik keer om. Wel zo rustig. Ik heb alle tijd en wil hem niet in verwarring brengen. Laat hem maar vast binnen varen. Wij wachten op het ochtendlicht. Het weer is onrustig. Wat verderop is bijna in alle richtingen onweer om ons heen. Gelukkig blijft het in de verte. Al voordat het licht wordt zet ik koers richting de ingang van het rif. Het onweer verdwijnt. Eddy wordt wakker. We ontbijten samen met zicht op Raivavae. De yoghurt is zowaar lobbig. Onze yoghurt bacteriën moeten knock-out of in winterslaap zijn geweest. In plaats van de drie uur die Ulrike zei, wordt onze yoghurt pas na 12 uur buiten de koelkast dik. De truck is 2 cm yoghurt over te houden in een grote glazen pot en dat samen met 6 volle scheppen melkpoeder met lauw water aan te vullen tot 500 ml. Een aanrader!
De zon gaat schijnen en we varen een onwaarschijnlijk prachtige lagune in. Dit is Gambier in het klein. Er is in de krater van het Atol maar 1 eiland en de rand van de krater licht vrij dicht om het eiland heen. Slechts enkele delen van het rif liggen als zand-riggels met wat palmen boven water, op de rest slaat de branding neer. Binnen het rif is het water rustig. Doordat we verderop de branding zien, wanen we ons op het strand. Maar dat kan niet, want we varen hier met de boot. Dit is waanzinnig. We gaan voor het enige dorpje, Raiurua, in alle rust voor anker. Zodra het vrachtschip is uitgeladen en wegvaart, zijn we werkelijk de enige boot in het water. Op de kant liggen slanke kano's met een soort dwarsligger. Dat zijn de boten waar ze hier mee vissen. Wat een plek!