Verblijf in de Atol van Iles Gambier

26 februari tot en met 19 maart 2016: Verblijf in de Atol van Iles Gambier

4 maart 2016: Hitte
Heet, het is hier heet. En zó schitterend. Het water kent alle kleurschakeringen tussen hemelsblauw en mintgroen. Ertussen ligt wit zand. Er zijn palmbomen. De mensen zijn vriendelijk. Iedereen groet elkaar op straat. Er is één over het eiland rondlopende weg, deels verhard, en enkele zijweggetjes. Met voetpaden kun je de heuvelrug oversteken naar de andere kant van het eiland. In totaal zijn er in het enige dorp vier winkeltjes die deels supermarkt, huishoudzaak, café en/of hardwarestore zijn. Het hardwarestore deel is ongeveer twee bij drie meter, naast een winkeltje van vier bij vier meter. Eens per drie weken komt de Taparo, de grote voorraadboot uit Tahiti. Daarnaast is er een kleinere voorraadboot die tussen Nieuw Zeeland, Pitcairn en hier pendelt. Zodra de boten uitgeladen zijn is er een run op de verswaren, die meestal binnen enige uren zijn uitverkocht. Als wij hier arriveren komen beide boten toevallig binnen vijf dagen aan. Wij leren al snel om vrolijk mee te rennen om al die verse waren te bemachtigen. Oei wat smaken appels en witte wortels dan ineens lekker zeg!
Verder ligt de Atol vrij vol met pareloesterkwekerijen. De jeugd uit de omringende Tuamotu's komt hierheen om opgeleid te worden voor de parelhandel.
Een van de vijf eilanden is langgerekt, wat erg handig is omdat daar nu net precies een vliegtuigbaan op gemaakt kon worden. Er vliegt dan ook, let wel, zeker 1 x per week een vliegtuigje van en naar Tahiti. Niet dat daar nou zo erg veel mensen mee vliegen. Mensen bezoeken familie of gaan op zakenreis. Toerisme kennen ze hier vrijwel niet. Afdingen, daar doen ze niet aan. Zelf betalen ze ook deze minimaal driemaal zo hoge prijzen als in Europa. Ook voor hen is het hier duur, maar dat is niet zo'n probleem. Bananen en grapefruits groeien volop aan de bomen. Iedere boom is van iemand op het eiland. Ah, en dan vergeet ik bijna nog de bakker. Zonder enig uithangbord duurt het even voor ik door heb waar die zit. Het is zaak om vlak na afbaktijd (06.00 uur of 14.00 uur) bij de winkel te staan, want op is op. En dat is soms binnen een kwartier. Maar zó lekker. Franse baguettes. En die zijn dan weer bijna gratis. We houden het hier wel even vol.

9 maart 2016: Een maand later naar huis
We hebben er lang op gepuzzeld. Pilots, the Ocean Weather Atlas en zeekaarten liggen uitgespreid op tafel. Het wordt steeds duidelijker. Om echt veilig naar Nieuw Zeeland te varen hebben we een maand langer nodig. Op het moment dat we hier op Gambier aankomen raast er een orkaan bij Fiji (ten noorden van Nieuw Zeeland). Wij kennen mensen die net op tijd zijn weggekomen. Er vallen 26 doden. Ineens wordt het El Niño jaar wel heel concreet. Gedurende twee weken raast deze orkaan rond en zwakt daarna af. Wij zijn nu nog zo ver van Fiji verwijderd dat we geen last van deze orkaan hebben. Sterker nog, we merken niet eens enige weersverstoring. Maar als we straks naar Nieuw Zeeland varen, komen we een stuk dichter in de buurt. Pas vanaf april wordt de kans op stormen een stuk minder en in mei is het orkaanseizoen voorbij. Tel daarbij op dat in een El Niño jaar alle weersverstoringen wat meer naar het Oosten liggen en wat langer in het seizoen doorgaan, dan doet het ons dat beseffen dat we voorzichtig moeten zijn. Ook al varen wij onder het risicogebied door, echt fijn om in de laatste staartjes van een orkaan te komen lijkt het ons niet. Het voelt toch wel erg veel veiliger om pas als het orkaanseizoen voorbij is vlak onder dat gebied te varen.
We hebben er nog even aan gedacht Eddy hier in Gambier bij de boot te laten. Ik zou dan naar Nederland kunnen gaan om te werken en een aantal maanden later kunnen terugkomen om de boot alsnog later in het seizoen samen naar Nieuw Zeeland te varen. Nog even los van dat het reizen naar Nederland hiervandaan een uitdaging genoemd kan worden, zien we dat toch niet zitten. Het is hier erg heet, de boot kan niet goed lang alleen worden gelaten, internet staat zeer in de kinderschoenen en winkels en cultuur zijn hier amper. Het is een geweldige plek om samen een aantal weken te vertoeven. Maar om hier nu in je eentje maanden achtereen op de boot te passen... Het kan, maar het is nou niet echt een plek waar Eddy gelukkig zou worden. Dus dat doen we niet. We krijgen nog een adres van een werf in een Atol tussen Gambier en Tahiti. Een Chinees gezin kan daar tussen de zandstranden en palmbomen op de boot passen. Alleen gaat daar zelfs geen vliegtuig heen. Qua faciliteiten op de wal zal daar waarschijnlijk nog minder aanwezig zijn. Geen echt goed plan voor nu lijkt ons. We besluiten samen de boot naar de eindplek in Nieuw Zeeland te willen varen. Samen uit, samen thuis.
Dat betekent wel dat we wat mensen in Nederland kortdurend de stuipen op het lijf zullen jagen met de vrolijke mededeling dat we een maand later terugkomen. De meesten zijn intussen wel wat gewend van ons ...

12 maart 2016: Op gehoorsafstand van de branding
Bizar. Anders kan ik het niet omschrijven. Echt bizar. Wat gaaf. Ik hoor de oceaanbranding op het rif slaan. Wij liggen in rustig okerblauw water, achter het rif met strandje en bomen. Door de palmen en struiken zien we de oceaan niet. We horen hem alleen maar. Zoals je de branding bij storm aan zee hoort. Bam, splatsj, whoesj, slurp, bam, splatsj. We zijn gisteren naar een goede snorkel- en duikplek bij een van de kleine eilandjes gegaan. Het eiland is vooral langgerekt en plat, met verderop links van ons een vliegtuigbaan. We liggen hier helemaal alleen voor anker. Op 7 mijl afstand in de verte zien we vaag nog wat mastjes van de ankerplek bij Rikitea. Stille idylle hier. Wat wolken brengen verkoeling. Een zendmastje op het strand brengt de menselijke aanwezigheid dichterbij.

15 maart 2016: We gaan ons maar eens klaarmaken
We liggen vijf dagen op deze idyllische plek. De ene dag schijnt de zon uitbundig, de andere dag regent het tropisch. We laven ons. We hebben veel lol samen met snorkelen. De kust en het koraal bij het rif verkennen we met het bijbootje. Vandaag begint het te kriebelen. Ik krijg zin in actie. Misschien komt het omdat Let's go vannacht heeft besloten haar ankerketting spontaan elektrisch te vieren. Echt rustig ligt dat niet moet ik zeggen. Gelukkig hebben we de ketting geborgd en kan de zekering van het anker uit. De rust keert terug. Maar de beweging is ingezet. We hebben afgesproken tussen 15 maart en 1 april te zoeken naar een mooie weersvoorspelling om naar de Austral Islands te varen, naar het eiland Raivavae. Dat is zo'n 700 mijl verderop, een week varen. We willen de boot klaar gaan maken voor vertrek. Dat gaan we bij de hoofdankerplek bij Rikitea doen. Daar kunnen we nog een keer een was doen, vuilnis wegbrengen, water halen, een dansje doen in de hoop dat internet het even wil doen en nog wat boodschappen halen. Ook zullen we de nieuwe binnenkoelwaterpomp van de motor proberen te temmen. Die pomp is zo krachtig dat hij ietwat is gaan lekken. Verder gaan we voor de zesentachtigste keer de driekleur in de mast trachten te laten schijnen, langer dan drie dagen. Ook in dit leven zijn er lijstjes, maar er is geen haast.

17 maart 2016: warme harten
De mensen hier worden op een of andere manier steeds hartelijker. Vorige week riep een man, Nico, me vanaf de weg toe om uit zijn tuin mango's en grapefruits/pomplemouses te komen pakken. Hij zet een stoel bij het water, stelt zijn vrouw voor, plukt twee kokosnoten uit de boom en samen drinken we kokosmelk op die schitterende plek voor zijn huis. Daarna slacht hij de kokosnoot en eten we het vruchtvlees. Hij stopt me ook nog 2 avocado's en wat broodvruchten toe. Wat een feest.
Vandaag lopen Eddy en ik samen door de straat, wenkt een andere man ons en geeft toestemming om pompelmoezen uit zijn boom te halen. Het is oogsttijd. Het is erg hartverwarmend. En dit alles terwijl er verhalen gaan dat de bewoners de buik vol hebben van zeilers die vruchten jatten. Erg leuk dus dat het ook zo kan.