17 t/m 28 april 2015: Bijna vliegtuig gemist

17 t/m 28 april 2015: Bijna vliegtuig gemist

Summary:
The boat is ready and we like being in Valdivia. We celebrated the birthday of the king of Holland with some other visiting dutch people on a party organized by the honorair consul de Hollandia in Valdivia. Due to visa problems we almost mist our plane. Luckily for us we could solve the problem in the last minutes. Now we're heading for Holland.


Maandag 27 april 2015: Naar Nederland
De boot is klaar, we kennen het bus-systeem, de markt vlak naast de rivier met vers fruit en vis is ontdekt en het tentje met goede koffie en taart heeft ons hart veroverd. Dikke, luie zeerobben zwemmen in de rivier, vlak naast de markt. Zij zullen vast wel een oogje in het zeil houden als wij weg zijn.

We hebben ons dik vermaakt in de haven van de jachtclub in Valdivia, iets verderop op de rivier. Er blijkt een hele Nederlandse verzamelplek te ontstaan. Eén Nederlands stel dat vanuit het diepe zuiden is komen zeilen laat de boot ook in Valdivia overwinteren. Zij zijn bevriend geraakt met een stel adventure-truckers die ze in Antarctica hebben leren kennen. Zij staan inmiddels ook op de haven. Nog weer een ander Nederlands stel komt met hun adventure-truck naar de haven gevlucht vanwege de vulkaanuitbarsting in hun gebied. Gezelligheid alom. Het is een avontuurlijk volkje, die hollanders. En het feest wordt compleet als het andere zeilende stel een uitnodiging voor het vieren van koningsdag via de honorair consul voor elkaar krijgt. Acht Nederlanders sterk zijn we te gast op de golfclub en vieren we samen met een stuk of vijftig Chilenen die 'iets met Nederland hebben' de verjaardag van onze koning. Het is grappig om hun reacties te zien op een filmpje over fietsen in Nederland. We zingen het Chileense volkslied én het Wilhelmus. We eten vooraf haring, bitterballen, en daarna draadjesvlees, rode kool, boontjes en appelmoes, en tot slot koffie met een stroopwafel.

Kortom, we zijn al bijna thuis. Nou, dat valt een beetje tegen ...
Met bagage hobbelen we in het donker over het haventerrein richting de bus. Er stapt net iemand in zijn auto en we mogen meerijden naar de stad. Deze Chileen is duidelijk gewend orders uit te delen. Hij wil dat we ons haasten met de bagage, want hij moet weg. Dat komt mooi uit, wij ook. Hij zegt nog even terug te lopen om zijn vrouw van boord op te halen. Vervolgens komt hij nooit meer terug. Na een ruim kwartier wachten in zijn erg chique auto, stellen we het nog een paar keer uit, maar besluiten we uiteindelijk toch maar de bus te gaan pakken. Gelukkig komen we onze vrolijke havenmeester tegen, die spontaan aanbiedt ons weg te brengen. Hij legt uit dat de bussen in het donker niet altijd stoppen bij de haven. Alles gaat goed, we halen de nachtbus in Valdivia. Na elf uur in de nachtbus kunnen we met een taxi vlot door naar het internationale vliegveld. Ik ben al door de douane als ik teruggefloten word. De dame heeft het visum van Eddy eens goed bestudeerd en maakt er een probleem van dat we allebei al 8 dagen over de toegestane tijd zijn. Aangezien we dat uitvoerig hadden nagevraagd bij de marine en zij ons verzekerd hadden dat het geen probleem was, zijn wij ons van geen kwaad bewust. Bovendien, illegalen willen ze het land uit hebben toch? Nou, kijk eens aan, wij hebben zelf al geboekt. Helaas gaat die vlag niet op. We worden overgedragen aan de politie. Het klokje tikt. Ze werken zeer zeker niet mee. Over twee uur stijgt ons vliegtuig op. Voor ons doen zijn wij mooi op tijd, maar natuurlijk niet als er problemen ontstaan. Hoeveel we ook vriendelijk uitleggen, de politie is onverbiddelijk. We moeten eerst bij de immigratiedienst in de stad ons visum gaan verlengen. En ze vertellen erbij dat het nogal druk is daar op maandag. Langzaam worden onze benen lood en zakt ons humeur onder water. Bij KLM blijkt er pas over 2 dagen weer een vlucht te gaan. Zij zijn overigens erg vriendelijk. De politie blijft onverbiddelijk. We moeten terug naar de stad. Herinneringen aan zeilgenoten op de haven uit Argentinië en The Falklands, die drie dagen bij de politie doorbrachten om net als wij hun 'over de datum visum' op orde te krijgen komen terug. Ze waren de uitputting nabij. Gaan wij dat vliegtuig over twee dagen dan eigenlijk nog wel halen? We rennen naar een taxi en 20 lange minuten later staan we bij een soort stadhuis. We rennen de trappen op naar de derde verdieping, langs rijen met mensen die tot op de trappen zitten te wachten. Echt hoopvol maakt dat ons niet. Ik vlieg de vrouw die voor ons een uitzondering maakt bijna om de hals. We mogen voor! De vrouw bij het volgende loket verblikt of verbloost niet. Ze begint rap te typen en legt uit dat we dit keer geen boete hoeven te betalen omdat we binnen de 10 dagen overschrijding zijn gebleven. Wij rennen, ons toch wel wat schuldig voelend naar alle wachtende mensen, overgelukkig naar buiten. Eddy is zo blij dat hij letterlijk de trap af vliegt en een val voorover alleen kan voorkomen door een sprong te maken en zichzelf zo treden lager op te vangen. Hij blesseert zijn knie. Nieuwe visioenen van ziekenhuisbezoeken komen ons voor ogen. Eddy houdt zich sterk en we rennen/strompelen de straat op om de eerste de beste taxi te pakken. We willen KLM bellen dat ze onze bagage aan boord mogen laten. Het Spaanse telefonische meerkeuzemenu bij KLM blijkt zo uitgebreid, dat we nog met hen aan de telefoon hangen als we er al zijn. We hangen maar middenin op. We geven de bijzonder hulpvaardige taxichauffeur een verdiende fooi en rennen naar de douane. We gaan het halen, we gaan het halen, we gaan het halen! Ondanks de pijn aan zijn knie laat Eddy zo min mogelijk merken om niet straks op medische gronden niet mee te mogen. In Nederland zien we verder, de held. Eenmaal in de lucht kunnen we het niet geloven. Wat een mazzel. Toch bijna thuis, uhh ... ons andere thuis.