18 maart t/m 4 april 2015: Zeiltocht via de Chilee

18 maart t/m 4 april 2015: Zeiltocht via de Chileense Scheren terug naar Isla Chiloé.

Summary:
There is so much beauty in Patagonia! Snowy mountains, glaciers, dolphins, seals, pinguins and beautiful anchorages. The wind is unfortunately too light or too strong to sail. In these four weeks we only sailed for one day and some lost hours. The rest we do on engine. Back in the north of the Patagonian Channels, a upcoming series of depressions makes us change the plan. In stead of going seaward to Valdivia in one tack, we decide to go inshore from anchorage to anchorage alongside Isla Chiloë. On the north side of the island we'll decide if we can make it to sea and Valdivia or leave the boat in Puerto Montt. Winter is coming in Chiloé.

zondag 22 maart 2015: Weergaloos en wegscheren
Het is hier werkelijk onbeschrijfelijk mooi. We liggen in een zeer kleine baai op één anker en twee lijnen aan bomen op de kant gebonden. De zon komt op en belooft vandaag volop te gaan schijnen. Ik zie een besneeuwde bergtop. Drie dolfijnen komen de boot en de in het water drijvende lijnen van dichtbij bekijken. Ik hoor hun gesnuif en gespetter voor ik ze zie. Wat een manier van wakker worden. Dit houd ik nog wel even vol. Al ben ik wel ongekend blij dat we thermo-ondergoed mee hebben en dat we extra dikke sokken en een extra warme muts gekocht hebben. Het is hier 's nacht nu om en nabij het vriespunt. Dus die prachtige sterrenhemels zien we hier in de kraakheldere vrieslucht. We liggen af en toe dubbel als iemand van ons beiden weer eens uitroept hoe mooi het hier is. De ander roept er nu steevast achteraan: Maar wel koud!
Vandaag gaan we de bocht om. In plaats van verder zuid, gaan we door de scheren terug scharrelen naar het noorden. Daar gaan we de zee weer op en varen we naar Valdivia, waar we de Let's go gaan laten overwinteren. Vandaar gaan wij naar Nederland met het in Puyuhuapi via internet geboekte vliegtuig. Het is een psychisch keerpunt. De zon schijnt. Het kacheltje snort. Eddy speelt binnen cello. Op de 'forward looking sonar' zie ik onder water de rotsen ver vooruit al liggen. We gaan er prachtig omheen. Ook met die sonar ben ik hier innig gelukkig. Een kleine pinguïn zwemt zijwaarts weg, al opkijkend naar wat dat gevaarte naast hem komt doen. Ik zwaai. Dag kleine pinguïn, wij gaan naar het noorden nu.

maandag 23 maart 2015: Motorstilte
Gisteren zijn we onderweg wel vier families zeerobben tegengekomen. Bij aankomst op de ankerplek blijkt de 'voor alle winden beschutte ankerplek' niet zo beschut voor pittige zuidoosten wind. Of beter: niet beschut. We kijken of we door kunnen varen naar een andere ankerplek. Hoewel het pas drie uur 's middags is gaan we dat niet meer voor donker halen. Nou ja, dan moeten we hier maar creatief zijn. Voorzichtig varen we op sonar wat verder door het zeer nauwe kanaaltje en vinden een plekje waar we met lijnen en rots-klauter-klim-partijen uiteindelijk goed en beschut liggen. Leuk is dit!
's Morgens vroeg blijkt één van de kettingen een dusdanige relatie met een boom te zijn aangegaan dat 'ie de innige verstrengeling niet meer los wil laten. Aangezien het springtij is hangt die ketting nu een zeer ruime twee meter hoger dan gisteren. Of nou ja, ik drijf met het bijbootje meters lager zeg maar. En de rotsen zijn hier nogal stijl ... Ik vind een mooie lage klauter-opstap om mijn klim te beginnen. Bijna de rots vastpakkend zie ik een slangachtig beest liggen. Ik besluit toch maar iets verderop de rots op te klauteren en bovenlangs bij de boom uit te zien komen. Ik maak veel lawaai voor 'mocht er nog ergens een ander beest zijn dat mij nog niet heeft opgemerkt'. In mijn felgele jack met mijn handen klappend en roepend denk ik overigens niet dat er ook nog maar één beest is dat mij niet opmerkt. Ik klauter omhoog naar de ketting en haal 'm van de boom los. Ik moet breeduit lachen als ik vanaf deze hoogte zie dat mijn slang een drooggevallen zeester blijkt.
Vandaag is een gedenkwaardige dag. We kunnen zeilen! Zuidoost vijf Bft en volop zon. We varen voor de wind. De motor kan uit. Wat een stilte.

donderdag 26 maart 2015: Zomer
Hoewel het in Chili richting de winter loopt hebben we zomaar drie volle dagen stralende zon en windstilte. Overdag pellen we zodra de dauw begint op te drogen laagje voor laagje kleding af. Regenjassen gaan uit, handschoenen uit, sjaals af, trui uit, schoenen uit, sokken uit. Vandaag lopen we op blote voeten in t-shirt rond! Ik zou bijna gaan zwemmen. Eén voet in het water geeft echter zoveel associaties met dozen vol ijsklontjes dat ik toch maar besluit het bij het staren naar de vissen te houden. Ook leuk.

Zaterdag 28 maart 2015: Stormpje
Aan alles komt een eind, ook aan deze heerlijk zonnige dagen. We liggen veilig in een beschutte baai. Geheel gewend geraakt aan dat we elke baai voor ons alleen hebben, is het even wennen dat er drie vissersboten in dezelfde baai liggen. Net als zij schuilen wij voor een hoog langskomende depressie die zojuist op de kust van Chili gebotst is. Het hoost van de regen, de wind giert, wij liggen warm beschut met in de oven een verse appeltaart. Overigens zijn we nu wel heel blij met ons inmiddels derde gassysteem, ditmaal een Chileense. Na aanleg van ons Nederlands-Amerikaanse en daarna ons Franse systeem bleek geen van die gasflessen vulbaar in Chili. De appeltaart smaakt er niet minder om.

Dinsdag 31 maart 2015: Grote broer van vorige storm
Het is nacht. We liggen nog in dezelfde beschutte baai omdat er kort na de vorige storm een nog grotere storm is komen aanzetten. Het wordt winter in Chili. De wind giert, de regen stort zich met bakken neer en wij liggen goed. Er begint een zeil te klapperen. Niet goed. Dat moet verholpen worden. Eddy ligt met een groeiende wortelontsteking (niet afdoende behandeld door Maria, 'dentista' in Ecuador) pijn te lijden in bed. Ik kleed me aan, spaar wat moed bijeen en klauter naar buiten. Ik moet me vastgrijpen om tegen de wind in rechtop te blijven. Gelukkig krijg ik de gescheurde hoek van het grootzeil opgebonden met een lijn. Het geklapper stopt. Ik check het anker en de lijn naar de boom, alles is in orde. Ik ga gauw mijn warme holletje weer in.
De volgende ochtend is het rustig. We zijn er prima door gekomen. We halen het weerbericht op. Alweer een depressie op komst. Langzaam begint door te dringen dat het wel eens zou kunnen dat we de komende twee tot drie weken onvoldoende lang goed weer voor de zee gaan krijgen. We halen het weer voor 12 dagen vooruit op. Oeps. Een trein van depressies komt hoog aanzetten. De dagen met goed en rustig weer ertussen zijn te weinig om buitenom over zee naar Valdivia te varen. We moeten het idee van 'nog even lekker een week op zee' laten varen. Er ontspruit langzaam een nieuw plan. We gaan in dagtochten binnendoor naar het noorden van Isla de Chiloé. Van daaruit beslissen we of we via het nauwe en voor ons best spannende Canal Cachau de zee op gaan (het stroomt daar 9 knopen) of dat we de boot in Puerto Montt zullen achterlaten. We zullen zien.

Zaterdag 4 april 2015: Tandarts
Na een week in dezelfde baai gelegen te hebben voelt het als enorme vrijheid om weer te kunnen varen! Goed, er is geen wind en het regent, maar hé, er is geen storm. Wegkomen vraagt wat doorzettingsvermogen, want de lijn naar de kant ligt stevig om een rots onder water vast. Na die bevrijdt te hebben wil het anker niet omhoog. Er blijkt een werkelijk enorme bos waterplanten aan te hangen. Om die los te snijden kunnen we eindelijk onze nieuwe speciaal daarvoor gekochte machete (oerwoud-hakmes) gebruiken. We zijn los!
Gaandeweg de dag wordt het droog. In de verte zien we zelfs licht van zon door de wolken boven Isla Chiloé. Het is een lang stuk varen terug naar Quellon, maar omdat we de haven al kennen durven we in de nacht aan te komen. Tegen de avond trekt de lucht open. Er staat een volle maan en duizenden sterren. Wat prachtig hier! En eh, inderdaad ... wel koud!
Om één uur in de nacht gaan we voor anker.
Na een korte nachtrust gaan we vroeg de wal op, want Eddy heeft al dagen kiespijn. Er blijkt geen nood-tandarts in Quellon. Maar mensen zijn hier bijzonder vriendelijk. De vrouw bij de apotheek leeft erg mee. Naast dat ze ons voor weinig geld van dozen pijnstillers en penicilline voorziet, belt ze toch de bevriende tandarts maar even. Hij komt eraan. Nu zit ik hier in de wachtkamer en Eddy ligt al dapper 2 uur in de stoel. Wat een super vriendelijke tandarts zeg! Zomaar op zijn vrije dag doet hij dit voor ons.