16 t/m 29 januari 2015: Eigenwijs Rapa Nui

16 t/m 29 januari 2015: Eigenwijs Rapa Nui

Helaas kunnen de foto's hier niet op het trage internet, de ietsjepietsjesnekkere verbinding is gesloten en mirgen varen we verder

Summary:
We've had an adventurous stay at Rapa Nui. Because of the instable weather we stayed in three different anchorages. Up until now there was only one quiet day in the main anchorage where it is easy to go ashore if the swell, the sea state, is not to rough. In Hanga Vinapu our anchorchane broke, giving some exciting moments. At the moment we 're back at the main anchorage Hanga Roa. We hope to get some water and fresh food if the sea calms down. The weatherforcast is good, less wind, less swell, lots of sun. Ashore we'll visit the moai and the vulcano Rano Raraku. The moai were made here. They suddenly stopt the process of building them, so there are still a lot moai standing there half ready. After that we leave for Chili, Isla de Chiloé, Quellon.

Woensdag 22 januari 2015: Verkassen
Het weer is hier eigenwijs. We hebben sinds onze aankomst donderdag vier dagen op een prachtige ankerplek gelegen, Hanga Hotuiti. Ik ben 18 meter hoog de mast in geweest vanwege een aanpassing aan het grootzeilsysteem en 24 meter onder water naar het anker met de duikfles op om de ketting los te maken van het koraal. Prachtig hier. Alleen kunnen we niet aan land. De buren, één van de drie aanwezige boten, trotseren met hun houten bijbootje de rotsen en gaan aan de kant. Ze komen op onze uitnodiging wat drinken en zij nodigen ons vervolgens uit voor een super vers-voedsel-maaltijd. Heerlijk! En erg gezellig. Maandag kunnen we naar de hoofdankerplek Hanga Roa. Het gaat één dag rustig weer worden. Eenmaal daar komen de autoriteiten aan boord om ons officieel in te klaren. Eddy gaat met de douane mee aan land. Hij regelt water en..... vers eten. Ohw wat smaakt dat goed zeg. Dinsdags kan ik met ons opblaasbootje door de relatief rustige golven naar de inham voor vissersbootjes. Daar kan ik het bijbootje achterlaten en zelf aan land gaan. Wat geweldig om hier een dagje te zijn. Afval weggooien, wat boodschapjes doen en dan internet. Het draadloze gedeelte blijkt zo langzaam dat ik geen mail binnen krijg, zelfs geen whatsapp. Hun eigen computers doen het iets beter. Aan het werk dus voor wat uurtjes. Wegens de hoeveelheid kopieer ik de mails in een bestand om straks aan boord te lezen. Of ik nog zal kunnen antwoorden wordt de vraag. Dat hangt af van de grillen van het weer...

Zaterdag 24 januari 2015: Lage druk gebieden
De pret duurde inderdaad maar één volle dag. Het ene na het andere lage druk gebied komt voorbij, inclusief bijbehorende regen. We liggen nu bij Hanga Vinapu, zuid van de zuidwest punt van het eiland. Het is een wat minder mooie ankerplek. In plaats van moai zien we hier op de kant wat olietanks. De landingsbaan, gebouwd voor de vroegere spaceshuttle, ligt op gehoorsafstand. Die baan wordt eenmaal per dag gebruikt door een lijnvliegtuig. Op deze ankerplek kan iemand via een brede stevige ladder op een soort pier afgezet worden. Eén houdt zittend in het bijbootje de ladder vast, de ander probeert aan de bovenkant van een golf op de ladder te komen. En daarna is het de kunst de tas achter die persoon aan te krijgen. Het lukt ons.
We mogen helaas niet tegelijk van boord op Paaseiland. Gezien het weer snappen we wel waarom. Iemand moet op de boot passen.
Erg romantisch is het natuurlijk niet. Avontuurlijk wel. Na weken om en om wachtlopen verkennen we nu om en om het eiland. We puzzelen op een manier om meer water aan boord te krijgen. Eten nemen we allebei bij beetjes mee. We hopen op nog een dagje rustige zee. Mocht het nog een dagje gaan lukken bij Hanga Roa, dan gaan we eerst alle watervoorraad vullen.

Als ik via de ladder op de pier door Eddy wordt opgehaald, blijkt hij druk in de weer geweest met opnieuw ankeren. Hij heeft ons tweede anker afgestoft en uitgegooid. Hoe dat zo?
Er zijn hier veel rotsen op de bodem. Eén ervan bijt zich vast in een verbindingsschakel van onze ankerketting. Die rots moet hebben samengewerkt met wat golven om de schakel door te bijten. Eddy, gewaarschuwd door de buren en kort erna door het ankeralarm, ziet zichzelf van de kant wegdrijven en denkt dat het anker niet goed houdt. Dat klopt, hij vaart. Hij start met het binnenhalen van meters en meters ankerketting, wachtend tot het anker boven komt. Het eind van de ketting komt in zicht, maar... geen anker.
Deze nacht houden we om en om ankerwacht omdat we niet zo zeker zijn over het tweede anker op deze bodem. Niet erg romantisch, wel avontuurlijk.

Woensdag 28 Januari: Ons geliefde anker
Natuurlijk laten we ons anker niet achter. Maar hoe gaan we haar weer vinden? We hebben nog 2 halve (kleine) flessen perslucht om te duiken. Het anker ligt op 24 meter diepte verstopt tussen zand en koraal. Eerst besluiten we dit tweede anker te voorzien van een boeitje, zodat die niet ook nog kwijt kan raken. Onderweg naar beneden en langs alle ankerlijn versterk ik eerst de verbinding tussen ketting en lijn. Dat slaapt rustiger. Dan zwem ik door richting anker en speur intussen rondom de bodem af. Ik ben sneller aan het einde van de lucht dan ik zou willen. Terug dus maar, met een boeitje in elk geval aan de achterste lijn die aan het anker zit. Dat moet genoeg zijn voorlopig. We liggen gelukkig goed verankerd; dát kon ik zien. Vanaf dan probeer ik zonder te duiken het anker al snorkelend te vinden, maar ik kan de bodem niet zien. Dat heeft dus geen zin. We vragen onze wat zonderlinge solo buurman (en inmiddels enige nog aanwezige andere zeilboot op Rapa Nui) of hij bereid is zijn vierde anker (vier?!!) aan ons te verkopen. Hij had ons verteld dat hij die eigenlijk niet nodig heeft. Hij kijkt erg bedenkelijk en benadrukt dat we later als de wind beter is nog meer kunnen zoeken. We schatten in dat hij graag ankers verzamelt en niet graag verkoopt.
De dag erna laden Eddy en ik de duikspullen in het bijbootje, extra lijnen om ons bijboot-ankertje op 24 meter te kunnen ankeren en nemen we de hand-gps mee. We varen naar de positie waar we de eerste keer voor anker lagen. Eddy blijft aan boord. Ik ga snorkelen. Ik dartel vrolijk rond maar zie de bodem niet. We besluiten te stoppen en niet onze schaarse perslucht in te zetten met zo weinig kans de juiste plek te vinden. De dag erna is het rustiger weer. Het zand is neergedaald. Eindelijk kan ik snorkelend de bodem zien. Ja klopt, op 24 meter diepte dus. Zo helder is het water. Eddy legt de bijboot weer op de oude positie en ik zigzag anderhalf uur spaaksgewijs rond. Geen geluk. Na anderhalf uur zoeken willen we opgeven. Dit is ondoenlijk. Ik zwem nog even voorbij onze boot en speur de zandvlakte af. Ik zie iets wat vaag lijkt op een lijn. Waarschijnlijk een oude vislijn zoals we eerder al zagen. Toch wagen we het erop. Eddy markeert de plek en ik haal de duikspullen. We hebben nagezocht dat ik bij een korte duik zonder decompressiestop terug kan. Dat scheelt lucht. Ik sjees omlaag, ingesteld op de volgende teleurstelling. Ik geloof bijna niet wat ik zie. Ons eigenste anker, halleluja!! Ik bind het boeitje met lange lijn eraan en sjees terug omhoog. Ik heb zelfs nog 40 mbar aan lucht over. Intussen is er zoveel deining en wind dat we even pauze nemen. Als de wind luwt is het inmiddels al eind van de middag. Ik wil liever niet later beginnen omdat ik meen gelezen te hebben dat haaien van schemering houden. En ik zal minstens een lijn naar het boeitje moeten zwemmen. Ook zie ik zelf graag nog wat om me heen. En als het nodig mocht zijn nog één keer te duiken, dan graag nu dus. We sjorren aan het anker. Dzjee wat is dat zwaar. We krijgen meters binnen maar dan blijft het steken. Het anker is 10 meter omhoog maar de ketting zit beneden vast. Oké, ik verzamel moed. Duikgerij aan, alles goed gecheckt. Hop, snel 24 meter naar beneden. De lijn zit gekronkeld om allerlei stenen koraal en... precies om een grote zee-egel. In mijn poging daar echt niet door gestoken te worden, schaaf ik mijn scheenbeen open. Er was toch iets met haaien en bloed? Niet aan denken. Ik moet rustig ademen omdat ik al zo weinig lucht heb. Rustig ademen. Ik zie het beeld van mijn eerste duikleraar voor me. De zeer kalme, wat gezette Curaçaose Erik. Hoezo zwembad? Meteen de zee in, maar wel doen wat ik doe. En dat is; nooit haast. Poko poko manjana. Dat beeld kalmeert. Ik krijg de ketting los. Maar waar laat ik 'm. Ineens voel ik de druk van de lucht veranderen. Een blik op mijn meters doet me beseffen dat ik geen tijd of lucht meer heb daar eens rustig over na te gaan denken. Ik spot een plek kaal zand, dump aldaar de ketting op hoop van zegen en heb nog nooit zo snel 24 meter omhoog overbrugd. Aan boord zijn we nog een flink uur zoet om de ketting via de lier binnen te krijgen, maar het lukt! Hijgend zitten we na te puffen. Super voldaan, dat wel. We melden onze buurman dat we ons anker hebben gevonden. Hij bedankt voor de informatie. Ja, zo letterlijk kun je natuurlijk ook in het leven staan. Maar wij zijn blij voor ons. Aan boord maken we een klein feestje.

Vrijdag 30 januari 2015: Rust
We zijn terug op de hoofdankerplek Hanga Roa. De wind is rustig maar de zee nog niet. Als dit stukje geplaatst wordt, dan is het gelukt om naar de kant te gaan voor water en nog wat vers voedsel. En voordat jullie nu het idee krijgen dat het hier vooral waait en regent, dat doet het ook heel vaak niet. Het is nu kwart voor acht s'avonds, nog volop zonnig en bijna windstil. Het is vandaag 38 graden celcius, vanmiddag zagen we de 43 graden voorbij komen. Zwemmen is hier geweldig in helder water. We hebben net buiten aan ons opklaptafeltje in de kuip gegeten; Romantischer kan niet: "Out of Easter Island"!
We willen ergens de komende paar dagen de moai bij de vulkaan Rano Raraku bezichtigen, de werkplaats waar ze gemaakt werden. Daarna gaan we op pad naar Chili, Isla de Chiloé, Quellon. We hebben zin! Maar voor nu genieten we nog even van het prachtige èn vreemde Rapa Nui.

Noot; gelukt!! Hele dag met sqat rondgereden, kapot en super voldaan!! Eten en water zijn aan boord, uitgecheckt voor morgen.