28 november t/m 6 december 2014, Ecuador; Puerto A

28 - 11 - 2014; Terug in Ecuador
Summary
We're fine! We're preparing for our trip to Easter Ile. De sails are already back in place. We just started hoarding food. We're also buzzy fixing a system to make fresh water out of salt water. Before sailing to the Pacific Ocean, Eddy en I wil go for a short trip inland in Ecuador.

Vrijdag 28 november 2015; Schakelen
Het is 06.30 uur, ik ben klaarwakker. Enige jetlag komt om het hoekje kijken. Vandaag doe ik mijn horloge maar eens niet om. Die hoort bij dat andere leven. Het is schakelen. Gisterochtend in het hotel in Guayaquil nog even een mailtje naar de gemeente voor het jeugdbudget psychologie 2015. Dat is de wereld waar ik uit kom. Hier is een andere wereld. Eddy heeft maanden alleen aan boord geleefd. Het is een beetje schuiven en schikken om allebei plek te vinden. Vooral zijn dierbare cello moet opschuiven, aangezien ik toch echt ook een zitplaats wil en die elektronische schat een hele bank inneemt. We vinden een mooi plekje aan Eddy's kant onder het raam. De muziekstandaard kan blijven staan. Allebei tevreden.

Ik begin te begrijpen dat er hier op de ankerplek een heel zeildorp is ontstaan. Ik maak kennis met verschillende zeilers en vooral ook met de rondgaande verhalen en roddels in het 'dorp'. Het is erg grappig om daar zo onbevangen in te stappen. En het is heerlijk om daar nog even niks mee te maken te hebben. Zij leven hier al maanden met elkaar. Wie nodigt wie uit voor welke party? En waarom eigenlijk wel of niet? Vertrok die bijna zinkende boot echt naar de Marquesas? Is die drugshond hier ineens vanwege voorvallen met een medewerker van de haven? Haalt de douane etensblikjes die over de houdbaarheidsdatum zijn van boord? Het zijn de vragen die langskomen. Het is dus schakelen. Net even anders dan op het werk met traumaverwerking aan de slag zijn. En werkelijk heel anders dan contracten met zorgverzekeraars regelen. Komende weken vertrekken veel van de boten van het dorp. Ze gaan op reis. Het seizoen is aangebroken. De oceaan komt tot rust. De orkanen zijn uitgeraasd. Het dorp heft zich vanzelf op. Alles is vergankelijk.

Ik heb het beeld van mezelf dat ik redelijk modern in elkaar steek. Met enige gène moet ik bekennen vandaag vooral aan het poetsen te zijn geweest. Misschien moet ik mijn zelfbeeld toch maar eens bijstellen. Ook zelfbeelden zijn vergankelijk.

Zondag 30 november 2014; Klusritme
Ons klusritme komt aardig op gang. De spieren raken door-geolied. Ik was het bijna vergeten, maar klussen gaat altijd in drie stappen. Je denkt het in één keer te doen, maar dan blijkt er nog een stap twee en altijd ook nog wel een stap drie nodig voordat één en dezelfde klus klaar is. De nieuwe grootzeilconstructie vraagt bijvoorbeeld nog enige aandacht. Ik heb vanmorgen alweer mijn eerste uurtje in de mast gehangen. Een vertrouwd gevoel komt boven. Het enige verschil is dat ik met de mastlift (een soort handtakel) nu mezelf omhoog en omlaag kan trekken. Als Eddy meetrekt ben ik in een mum van tijd omhoog. Het is een geweldig ding.

Dinsdag 2 december 2014: De zeilen zitten erop
De temperatuur hier bevalt me wel. Het is overdag een graad of 28. In de zon wel duidelijk wat meer. Mijn huid begint zomerse tinten aan te nemen. Gisterochtend viel een eerste verfrissend buitje na maanden van droogte. De bergen om ons heen zijn kaal en ruig omdat er in geen 7 maanden regen is gevallen. Het stof op de boot is er getuige van. Bij alles wat ik aanraak zijn mijn handen zwart. Als de boot straks vaarklaar is, gaan Eddy en ik een paar dagen het binnenland in. Ik kijk er erg naar uit. Het motiveert ons om de klussen in een aardig tempo te blijven doen. Eddy heeft al erg veel gedaan. Ik heb 4 dozen nieuwe reserve onderdelen meegenomen. Het uitpakken geeft een sinterklaasgevoel. Om alles te monteren maken we dagen van zeven tot zeven. Precies zolang het licht is. Ik heb mijn acrobaten hobby weer opgepakt. Het is me gelukt om alweer drie ochtenden in de mast te hangen. Dat is logisch met een nieuw soort grootzeil achter de mast. Daarnaast heb ik schroef voor schroef de spontaan zichzelf uitdraaiende schroeven in het voorste rolfok systeem van locktite (lijm) voorzien. Zo, die gaan geen kant meer op. Dan kan die fok (voorste zeil) in elk geval naar beneden als het nodig is. Tussendoor vervangen we lijnen, repareren we de bijbootmotor, vervangen we filters en struinen we winkels af. Inmiddels heeft de Let' s go drie zeilen op staan. Ze begint weer op een zeewaardige dame te lijken.

Woensdag 3 december 2014; Bevoorraden.
Hoeveel muesli eet ik in drie maanden? Uh.....even tellen.
Na ons avontuur bij de Perlas eilanden vorig jaar, waardoor we met slechts nog rijst en uien in Ecuador aankwamen, ben ik er reuze op gebrand om goed te tellen hoeveel ik van wat nodig ga hebben. Het is 2400 mijl naar Paaseiland en dan nog eens grofweg 2000 mijl naar het vaste land van Chili. We rekenen 2 keer een maand varen en 2 weken verblijf op Paaseiland. En natuurlijk kan het weer tegenzitten. Ook is in Chili alles een stuk duurder, dus veel houdbare dingen mee hebben van hier is niet erg. We besluiten voor 20 weken te gaan inslaan. We beginnen met de voor ons belangrijkste zaken: koffie en whiskey. Hoe leg je in het Spaans uit dat je echt maar 1 glaasje per dag drinkt, maar dat het om een heleboel dagen gaat? Ach laat ook maar, we vragen gewoon heel veel flessen. De winkeljongen kijkt ons enigszins vreemd en schalks aan. Had hij het echt goed verstaan? Hoeveel flessen whiskey? We krijgen een grote doos vol mee. De hele voorraad van de winkel hier. En eh... Wij hopen dat de bevoorradingswagen nog een keer komt voor we vertrekken...

Donderdag 4 december 2014; Aanleg systeem om zelf water te maken uit zout water
We hebben het vorig jaar al ontdekt. In de Pacific Ocean is het moeilijker om aan vers water te gaan komen. We hebben dan ook een reservesysteem aangeschaft. Na een intensieve uitvind- en zoektocht van Eddy zijn we uiteindelijk voor een onconventionele hogedruk destilleerpan gegaan uit Egypte. We hebben 'm eerst een mooi plekje gegeven aan boord. Vervolgens hebben we een waterpomp gekocht om zout water in de pan te gaan krijgen. Dat heeft wat voeten in aarde. Er is hier namelijk een ander voltage op het elektrische net. De pomp kan ook onze Nederlandse 230 volt generator aan, maar dan moet er ergens iets omgezet worden van binnen. De vrouw van de ijzerwarenwinkel hier kent iemand een dorp verderop die dat kan regelen voor ons. Eddy is trouw eergistermiddag, gisterochtend en gistermiddag op de afgesproken tijd langs geweest. De vriend van een dorp verderop heeft echter een klus in Manta. Niemand weet precies wanneer hij terug komt. Zoals Eddy hier inmiddels geleerd heeft is het een kwestie van geduld. Het komt uiteindelijk goed. Echt. Het vraagt alleen wat geduld. En wat tijd. En wat vaak met het bootje op en neer naar de kant tussen de klussen in. Intussen ga ik nog maar even wat administratie voor mijn werk doen, heb ik dat ook maar weer gedaan. En ik kom ineens weer aan lezen toe! Ik ga zo eens uitzoeken waar we de dagen binnenland allemaal heen kunnen gaan. Ik hoor dat Quenque leuk is, leuker dan Quito, meer historie. En de busreis van Guayaquil gaat dwars door een natuurreservaat. Misschien lukt zelfs Isinlivi, de Kilotoa loop. Dat is een bergmeer waar je omheen kunt lopen. Het ziet er op de plaatjes geweldig uit. Eens kijken of dat vanaf hier makkelijk bereisbaar is.

We gaan de Galapagos niet aandoen. Het is domweg te duur voor ons. De zeilers hier lachen me vierkant uit om mijn wens om walvissen, zeehonden en vooral schildpadden te zien. Dat is nou ook wat. Zij hebben vaak al veel op deze oceaan gevaren. Ze kunnen geen walvis meer zien en hebben het met de brutale zeehonden intussen wel gehad. Het doet me denken aan de keer dat ik mijn vriendin Jantien meega met haar stage voor haar opleiding tot dierenarts. We zijn op een schapenboerderij met vele honderden schapen om lammetjes te helpen verlossen. Na de geboorte van 'ons' eerste lammetje, gaan we koffie drinken bij de boer en boerin. Ik kom verrukt binnen: Er is een lammetje geboren!! Nou, zeg maar dát lachje, dat hebben de zeilers hier nu ook. Maar...ik ga toch een schilpad zien binnenkort! Het schooltje hier een stukje verderop heeft er één geadopteerd. Aaibaar en al. Dat wil ik zien!

zaterdag 6 december 2014: Inderdaad is het goed gekomen
Bij Eddy's vijfde poging is de elektriciën terug uit Manta. Eddy hoeft er niet eens voor naar het andere dorp. De man komt per brommer hierheen, maakt de pomp open en zet het voltage goed. Kosten totaal? Vijf dollar. Wij hebben een werkende pomp! En de schildpad? Het is een geweldige ontmoeting. Hij tilt zelfs zijn koppie voor me op en kijkt me met ogen aan die honderd jaar oud lijken. Aan zijn tempo te zien denk ik dat het optillen van dat koppie (een kilo of twee?) zijn bezigheid van de dag is geweest.