Terug in Nederland

Het stukje hieronder is geschreven voor het magazine van de

Catamaran en Trimaran Club Nederland
www.ctcnederland.nl


Ook zijn delen ervan gebruikt voor het clubblad van
watersportvereniging Almere Haven
www.wsvalmerehaven.nl



Hoi, hoe was het?

Sinds terugkomst uit Curaçao na onze Atlantische oversteek wordt deze vraag me geregeld gesteld. Hoe leg ik dat in een paar woorden uit? Onmogelijk. Ik voel me net dat hamstertje uit het boekje 'Lieve woordjes'. Die heeft zoveel woorden die hij niet kwijt kan, dat zijn wangen bol staan van de verzamelde woorden. Zoiets gebeurt er met mij ook. Alle duizenden ervaringen en indrukken komen tegelijk naar boven en ze willen allemaal in woorden die enigszins de werkelijkheid raken naar buiten.
Gelukkig wint mijn nuchtere Nederlandse inslag het dan en zeg ik iets als 'bovenverwachting geweldig' of 'ja, fantastisch' en dan gaan we over tot de orde van de dag. Want geloof me, het is hier druk en niemand heeft genoeg tijd voor een echt antwoord. En gelukkig zijn daar ook de vrienden waar we onder het genot van een wijntje en een goed diner alle verhalen zo vaak als we willen kwijt kunnen.
Hoe was het om in zeven maanden van Nederland naar Curaçao te varen? Hoe was het om zo dicht bij elkaar samen te leven op een catamaran, gedragen door het ritme en de eenvoud van de zee? Nou ... tsa ... uhm ... echt bovenverwachting geweldig dus! En ... we willen meer. We willen nu eigenlijk ook wel de wereld rond. Nee, we willen Nederland helemaal niet kwijt, ook hier is het geweldig. We willen een half jaar varen en een half jaar terugkomen om te werken en iedereen weer te zien. En dan willen we weer varen, horizon zoeken, deinen. Maar niet vervreemden van vrienden, niet vervreemden van werken, niet een vervallen haven-hanger worden. Niet vervreemd raken van Nederland. Dus steeds een half jaar zeilen en een half jaar terugkomen. Kan dat qua gezondheid? Kan dat financieel? Is dat verstandig? Het lijkt voorlopig vooral een keuze te zijn. Durven loslaten en risico nemen. We willen het zo graag dat we al onze plannen er omheen maken, die kant op dus, de wereld om. We gaan er veel voor moeten laten, we moeten soms sneren verwerken van mensen die denken dat het geld ons op de rug groeit of die zelf wat moeite hebben met loslaten. En er zijn ook mensen die eenzelfde droom herkennen en het geweldig vinden, die vol enthousiast meedenken en meeleven. Zelf voel ik vaak de combinatie, dat het geweldig is om dit te doen en dat het ook wel wat spannend is om al die risico's te nemen en te beseffen soms mensen tijden niet te zullen zien. Het hoort er allemaal bij, wij gaan in elk geval verder onze droom achterna tot het leven ons een andere kant op stuurt.

Zaterdag 30 maart 2013
Ik ben net met een dik winterdekbed over me heen wakker geworden in het heerlijk warme holletje in de voorpunt van de Blue Lion, mijn friendship 28 in Jachthaven Almere Haven. Het elektrisch kacheltje snort, de dieselkachel zal ik zo ook maar aanzetten. Het is de dag voor Pasen en de boot ligt ingevroren in een dun maar helder laagje ijs. Het is verstild en mistig. Wat verderop kwaakt een eend, die is vast ontevreden over zo weinig zwemwater. Wat een wereld van verschil met twee maanden geleden, toen ik nog lag te zweten onder een dun lakentje en voor anker liggend wakker werd met het tropische water van Curacao om me heen. Even uitrekken, zwempak aan en plonzen maar. Dat is hier een beetje anders. Keteltje water opzetten, kachel hoog stoken, washandje zoeken, teiltje vullen en snel, met de nadruk op snel, wassen en aankleden. Wat een hoop kleren dragen we hier zeg, wat een gedoe. Laag 1, laag2, laag3 en oh ja, dan nog een jas met sjaal, muts en wanten. Zwemmen?? Grapje.

Onze Catamaran Let's go is nog op Curaçao, wij zijn alweer bijna twee maanden terug in Nederland. Een overgang die ik bijna niet kan beschrijven. Wat gaaf om vrienden weer gewoon in levende lijve in de armen te sluiten, wat heerlijk om de passie voor mijn werk weer te voelen, wat is het hier druk, wat leven mensen een hectisch leven en wat moet er hier veel besloten worden.

Woensdag 1 mei 2013
Nou, dat bedoel ik dus, wat is er hier veel dat de aandacht vraagt. Ik begon dit stukje op 30 maart en ineens is het alweer mei. En echt, tussendoor heb ik vaak gedacht: oh ja, ik zou nog verder schrijven aan dat stukje ... Waar is die tijd gebleven? Het is hier gewoon complex, anders kan ik het niet omschrijven, complex dus, veel dingen waar ik over na moet denken.
Wat doe ik hier in Nederland dan zo hele dagen? Vanaf dag 1 was mijn agenda als psycholoog weer gevuld. Wat is het heerlijk om mensen terug te zien en te werken met veel nieuwe mensen die fris van start gaan om patronen te veranderen, trauma's een plek in hun leven te geven en dappere stappen te nemen op zoek naar het stuur over hun eigen leven. Iemand vertelde me zo mooi: " Als jij steeds een half jaar mag zeilen, dan mag ik toch zeker wel wat vaker in mijn tuin gaan zitten met een kop thee dacht ik zo!". Kijk, dat zijn de mooie dingen, helemaal mee eens! Het contact in mijn werk ervaar ik sinds de reis als intenser. Alsof ik mensen nog meer kan zien voor wie ze echt zijn. Ik geniet ervan. Maar het werk is niet maar 1 ding. Er is naast de inhoud, fijne collega's en het opleiden van andere psychologen ook iets als administratie, jaaroverzichten, herregistraties, bijscholing, verzekeraars en bezuinigingen in de gezondheidszorg. Allemaal dingen waar ik over na moet denken. Verder heeft Eddy zijn huis verbouwd om de helft te kunnen verhuren en moesten we beiden wennen aan ineens ook weer dagen en nachten elkaar niet zien als ik op de Blue Lion slaap. Dat is raar, heel raar. In de Caribean maakten we ons druk om het weer, de zeilen, voldoende drinkwater en gas om op te koken. That’s it! Naast de complexiteit van deze wereld, is er ook veel waar we ons in de luxe van Nederland aan laven. Het voelt alsof ik op 'reset' heb gedrukt. Mijn laptop laat ik virusvrij maken, ik ga weer naar de kapper, ik kan weer hardlopen, ik ga naar de tandarts die zich vrolijk op mijn gebit gaat uitleven, ik ga weer naar de film en naar musea: het kan hier allemaal!!
Ah, en tussendoor heb ik een uitgever gevonden die onze blogs in boekvorm wil uitgeven. Super leuk, super druk. Ik bedoel; tekst aanpassen, 1600 foto's uitzoeken ... Wat ongelofelijk geweldig is het als een vriendin aanbiedt de correcties voor me te doen!

En nu zit ik dus in de zon op een terrasje met een kop goede koffie voor me. Het is hier in Nederland vergeleken met de tropen zo lekker lang licht. Na een dagje werk verzetten is het goed toeven. Als ik denk aan de toekomst, start ik mijn Excelsheet met mogelijke scenario's maar weer eens op. Kan er ergens nog een post af? Ja oké, natuurlijk kan deze koffie op het terras eraf, maar wat vind ik essentieel in het leven? Waar geniet ik echt van? Hoe doe ik vrienden daarbij niet tekort? Grappig bij dit soort overzichten is dat ik me besef hoe duur werken is. Niet het inkomen, maar ik bedoel de kosten. Per maand kost het me minstens 3000,- euro om te werken. Dat is nou ook wat. Kan die post er niet af? Oh nee...grapje ;)
Ook is het ineens belangrijk dat ik met de mensen die de paar dozen die ik nog bezit in hun opslag hebben staan ga afspreken wat we doen als dit dus allemaal veel langer duurt. Mogen mijn dozen blijven? Wat ermee doen als zij ineens gaan verhuizen? Ik neem alles zo veel mogelijk stap voor stap. Eerst maar het voorbereiden van deel 2 van deze reis; het verkennen van de Caribbean, Panama, de Galapagos en dan de boot in Ecuador laten.
Het is natuurlijk ook reuze spannend of er werk blijft als ik vaker wegga. Dit keer ging het goed, hoe gaat het andere keren? Haken mensen langzaam af? Of zijn ze gewoon blij dat je er weer bent? Op mijn werk heb ik in elk geval een geweldig team. Zij hebben te kennen gegeven toch echt liever een halve dan geen Rixta hebben, ik mag wat hen betreft na elke reis terugkomen.

Het plan veranderen van 'een zeilreis naar de Caribbean’ naar 'we gaan de wereld om' heeft heel wat voeten in de aarde. Of beter gezegd, het trekt heel wat zoggen door het water ...
Proost op een mooi zeilseizoen!