Schitterende overtocht van Vanuatu naar Lombok

15 augustus t/m 20 september 2023

Schitterende overtocht van Vanuatu naar Lombok, Indonesië

Nadat we zijn uitgeklaard in Vanuatu, Luganville, varen we de dag erna naar een laatste ankerplek in Vanuatu. Er is meer noordelijk namelijk een klein eilandje waar je de krater van een oude vulkaan kan invaren. Dat lijkt ons te leuk om te missen. Na een nacht doorvaren zien we een berg uit het water rijzen, met erop een regenwolk zodat we de top van de berg niet kunnen zien. Zodra we de krater invaren valt de wind totaal weg en ja hoor, gaat het regenen. Buiten op zee zien we nog steeds de zon schijnen. Er is hier 1 huttendorpje (Ureparapara), heel veel tropisch bos en verder niks. Het is adembenemend mooi. De mensen uit het dorpje zijn duidelijk gewend aan zeilboten die langskomen, want binnen een mum van tijd zwermen allerlei kano’s om ons heen. Er liggen nog 2 boten voor anker, die allemaal kinderen en mensen uit het dorp aan boord hebben. Als we duidelijk maken dat wij alleen een nachtje komen uitrusten wordt het rustiger. Het is hier heet. De wind die op de meeste ankerplekken verkoeling brengt mist, al is er dus wel steeds opnieuw een regenbui. Telefoon of satellietbereik is door de hoog oprijzende wanden van de krater niet mogelijk. Als het donker is stappen we onder onze verkoelende buitendouche en plonzen met regenwater in de wastobbe. We gaan met schone haren op pad! Na een nachtje heerlijk slapen, maken we ons de volgende ochtend klaar voor de tocht. Van ons laatste Vanuatu-muntgeld kopen we bananen bij een man in een langs de Let’s go varende kano, heerlijk voor onderweg! Zodra we de krater uitvaren stopt de regen en varen we een droog zeelandschap in. Hoewel het eilandje Norbarbar heet, zal het voor ons het ‘regenwolkeilandje’ blijven. Te grappig.

De eerste dagen is er rustige wind en veel zon. Een goed begin om in het zeeritme te komen en nog wat verder te wennen aan de tropische warmte. Zelfs sandalen zijn te warm aan de voeten, dekens kunnen volledig weggeborgen worden. Voor het eerst tijdens onze reis dit jaar vliegen kleine albatrossen mee. Heerlijk hen te zien want in heel Vanuatu viel ons op dat er weinig vissen en vogels waren. Kirrend vliegen ze zowel bij zons-ondergang als -opkomst om de masttop. Kom maar mee, Gezellig!

In een nacht slaat het weer om. Regenbuien, veel wind en grote golven. Gelukkig komt de wind redelijk schuin van achteren, maar het is wel schakelen. Het verwisselen van de gasfles of eten halen uit de voorraad in de zijromp vraagt ware acrobatische kunsten. Met 2 kleine snotjes van zeilen vliegen we voort. Wat zijn we blij als de regen verdwijnt en de wind en golven weliswaar pittig blijven maar wel stabiel worden. Het ziet er naar uit dat dit pittige weer voorlopig gaat aanhouden. Het went en zonder de regenwolken met bijbehorende windvlagen is het prima te doen. De kleine albatrossen hebben nergens last van en vliegen vrolijk kwetterend om de mast.

Vandaag is de zon terug. Sjonge wat een andere wereld. De golven zijn hetzelfde maar lijken vrolijker en speelser dan in de grijze grauwheid. Het is makkelijker om te genieten.

Toegegeven, we wilden vaart minderen om met minder wind de Torres Strait (het rif met veel ondieptes, eilandjes en stromingen vanaf het zuidpuntje Papua tot noord Australië) door te varen. Het weersysteem met minder wind schuift namelijk helaas steeds een beetje op naar later in de week. Vaart minderen is okay, maar moest dat nou zo? Het is nacht, het stormt nog net niet maar het is donker, de golven zijn onrustig en de wind vlagerig en hard. Het is zo’n moment dat je denkt:”Waarom was zeilen nou zo leuk eigenlijk?”

Ik zit op de toilet als ik aan dek een grote klap, een bonk en een plons hoor, behoorlijk hard. Als ik uit het luik kruip zie ik dat het grootzeil met rolsysteem en al bovenin de mast is afgebroken en overboord ligt. Gelukkig nog vast aan de boot. Ik roep Eddy en met vereende krachten krijgen we het grootzeil grotendeels uit het water op de giek gebonden. De top sleept nog door het water, daar is nu even niks aan te doem. Koffie. Bijkomen. Moe. Teamwork. Al terugdenkend beseffen we dat de enige kabel die we vorig jaar niet hebben vervangen die van het rolsysteem van het (nieuwe!) grootzeil is. Het zal toch niet? Morgen bij daglicht weten we meer en gaan we proberen het hele systeem binnenboord te krijgen. Wijzelf zijn oké. Gelukkig gebeurde dit niet in de Torres Strait. Maar toch. Gaan we naar Port Moresby, Papua New Guinea? Darwin, Australia? Tsja. Weken wachten op een nieuwe kabel is het ook niet. Of gaan we door? Eerst maar eens bijkomen.

Als ik wakker word hoop ik dat dit een droom was, maar nee. Ik had onszelf werkelijk wat anders gegund, maar zo is het dus niet. Nadat we beiden wat hebben geslapen, zijn we de hele verdere dag bezig om met lijnen, vallen en sjorringen de boel aan boord te krijgen. Het is zwaar, maar lukt uiteindelijk voordat het donker wordt. Tot onze grote verbazing is niet de kabel gebroken, maar de toch echt door een officiële tuiger gemaakte constructie om de top mee op te hangen. Zelfs hij schatte de enorme krachten die er op zee met deze golven en wind op komen dus niet goed in. Door de klap van het hele systeem in de zee zijn er meer onderdelen van het systeem gebroken, zorg voor later. Voor nu is alles binnenboord en stevig vastgesjord. Eerst maar eens voldoende bij-drinken, dan bij-eten en bij-slapen. Erg belangrijk, want de wind blijft maar doorgieren en zal dat minstens de komende drie dagen ook nog doen. Allebei roepen we af en toe: “Mag de wind even uit?”

De dag erna wordt het iets rustiger. De wind en golven zijn stabieler en goed te doen. Op 1 rare over de kuip inslaande mega-golf na, maar dat gaat ook allemaal goed. We hebben allebei flinke spierpijn van het sjorren, vooral in armen en schouders. Hoe heerlijk is het om veel te slapen, beetje huishouden en onderhoud te doen, te lezen, bemoedigende berichtjes van het thuisfront te lezen die we dagelijks een positie sturen en verder lekker even helemaal niks te doen. Omdat de bananen die we in Vanuatu kochten in één keer allemaal rijp zijn bakken we een bananen cake. We hebben er geen recept voor dus gebruiken onze fantasie. Het blijkt overheerlijk. We lijken nu ook zoveel snelheid te kunnen minderen, dat het ernaar uitziet dat we met goed weer (=zonder deze flink harde wind) door de Torres Strait kunnen, een goed vooruitzicht. Het is fijn om zo in het ritme van het licht, de golven en de wijdheid bij te zijn.

In de nacht nemen de wind en buiigheid weer eens toe. Het pittige weer begint veel van ons uithoudingsvermogen te vragen. Gelukkig is de maan aan het groeien en staat ‘ie elke nacht iets langer aan de hemel, waardoor er in de nacht een beetje licht van achter de wolken komt. Het is zulk slecht weer dat we bij de nachtwisselingen van de wacht zorgen dat de een het bed in gaat terwijl de ander opstaat. Daardoor valt een gezellig moment van samen thee-en-een-hapje weg. Hoe leuk is het als ik midden in de nacht op tafel lekkere hapjes vindt en in de pot heet water voor de thee. Eddy heeft onze twee mascotte poppetjes erbij gezet; het mannetje slapend en het vrouwtje zittend op (zeil)wacht. Te lief. We zijn een klein dopje midden in deze woestenij. Als ik ‘s morgens Eddy ga wekken liggen zijn kleren en zwemvest door de hele romp verspreid vanwege het geslinger van de boot. Ik ruim de boel op en laat hem nog lekker een uurtje liggen in diepe slaap, hopende dat de ergste regen alvast voorbij trekt.

De wind blijft pittig. We moeten echt nog meer remmen. Bij de dagelijksemotor-check blijkt een pomp door de hoogte van de golven in plaats van water uit de boot, water in de boot te zijn gaan spuien. Gelukkig kunnen we het oplossen voordat de nieuwe motor onder water komt. Bovendien zijn we een tijdje stuurloos omdat een tandwiel van de stuurinstallatie losbreekt. Gelukkig ligt het wiel binnenboord en kunnen we het weer vastmaken. Een smerig karweitje, met overal zwarte smeerolie aan handen, armen en kleren. Om vaart te remmen zetten we de sleepzak, die we speciaal voor hoge golven en harde wind gekocht hebben, aan lange lijnen over boord achter de boot. Binnen no time breken de handvaten van deze zak en verdwijnt de sleepzak naar de diepte van de oceaan. En dan start bij ons de slappe lach-fase. Bevrijdend. Nodig. Ontladend.

Uiteindelijk binden we de stormfok aan de lange lijnen achter de boot om zo ook vaartte minderen. Dat werkt. We komen exact op het moment dat het weer goed wordt bij de Torres Strait aan. Het is gelukt! Feest! De hele route tussen de eilandjes en ondieptes van de Torres Strait door is het schitterend zeilweer, worden de golven plat water, schijnt een volle maan de hele nacht bij en zwemmen dolfijnen urenlang verwelkomend mee. Wat een andere wereld. De zee is hier tussen de 20 en 10 meter diep in plaats van de 3 kilometer diepte hiervoor. We varen dichtbij megatankers, die ook langs deze route gaan. Als het licht wordt kleurt de zee door de ondieptes azuur blauw om ons heen. Een zeerob (zag ik dat nou goed?) spartelt rond en duikt de diepte in. Eigenlijk is het hier de Waddenzee XXL.

Na anderhalve dag zijn we de 170 mijl van de Torres Strait doorgevaren, zijn we halverwege onze oversteek en varen we de Indische Oceaan op. Wat een mijlpaal. In de dagen erna leven we in een ander boek. Dat kan niet anders. De zee is rustig, het weer steeds zonnig en de golven laag. Door net genoeg wind glijden we voort in een eindeloze wereld van water.

Na dagen achtereen zeilen in prachtig zeilweer en het glijden over de vlakke zee komen we in een lange windstilte. De motor staat bij. Zeilen klapperen doelloos heen en weer op de deining, zodat we ze weghalen om ze te sparen. De verzengende hitte maakt dat we dagdromen over het aanleggen van een aircosysteem. Gelukkig redden we ons ook goed met schaduw en een kleine ventilator. De wind is foetsie, de zee is een spiegel. Het is hier zo mooi. Na dagen deze windstilte zonder ook maar 1 boot of stukje land te zien vragen we ons af of de rest van de wereld nog wel bestaat? Of zou de wereld zijn gesmolten? Het is alleen wij, de boot, het spiegelende water en wat vogels. Ah, en een radio-oproep van een per vliegtuig overvliegende Australische douane. Alles in orde? Alles in orde!

En dan… stilte. De motor kan uit. Na dagen gezoem van de motor is het zo stil dat Eddy er wakker van wordt. We glijden weer op de zeilen door het water. In de nacht gaat de Arafura zee over in de Timor zee. We hebben Australië achter ons gelaten en zijn nu officieel in Aziatisch gebied. Het is spontaan drukker op het water. We omzeilen olieplatformen en zien in de nacht de grote lichten van een stuk of 5 vissersboten om ons heen. Ze houden grote afstand van ons en wij ook van hen. Het prachtige weer zet voort. De zon schijnt. De wind wakkert iets meer aan, steeds van achteren. Om de paar dagen zwemmen er even wat dolfijnen mee.

Wat is dit een schitterende oversteek met enorme mazzel met het weer. We raken in een soort meditatieve toestand van een tijdloze cadans. Overdag veel zon en prachtig zeilen en elke nacht wat meer visserslichten om ons heen. Hierbij ontstaat een soort spel met als doel bij de aanwakkerende wind tussen de visserslichten door te zeilen, liefst met zoveel mogelijk afstand. Het gaat goed. De tijd gaat ons te snel. Over een paar dagen zijn we er ineens al. Nog even de zee, nog even alleen elkaar, nog even genieten van dit ritme.

Als we een ruime dag voor aankomst aan het ontbijt zitten, leest Eddy de bijsluiter van de malaria-medicatie die voor Indonesië nodig is voor. Starten: 1 tot 2 dagen voor aankomst. Check. Paniekaanvallen; die hebben we altijd al bij hoge golven en harde wind, heel normaal. Gezwollen oogleden, gezicht, lippen, tong of enig ander lichaamsdeel; Welk ander lichaamsdeel vraagt Eddy. Slaapproblemen; Hoe dan met onze onregelmatige slaaptijden? Ongewone dromen; Bij ons ook heel normaal. Ernstige mentale problemen waarbij de persoon het contact met de realiteit verliest; Op zee doen we niet anders. En ook: Als u duizelig bent van dit middel mag u geen voertuig besturen; Ook geen boot?, geen machines bedienen; wie moet er dan navigeren? en niet deelnemen aan activiteiten waarbij u zichzelf en anderen in gevaar zou kunnen brengen. ”Uhhhh…. En dus? Haha, dan stoppen we de bootreis midden op zee? We worden er melig van. En steeds meliger naarmate we bij de meer zeldzame bijwerkingen komen. Eigenlijk is het saai dat er na inname de hele dag niets gebeurt. Geen bijwerkingen.

Hoewel we keurig bij zonsopkomst bij de Lombok-Strait aankomen, heeft deze doorgang tussen de eilanden nog een verrassing voor ons in petto. We waren berekend op enige stroom tegen wind, maar niet op zoveel stroom tegen wind. Er ontstaat een ware kolkende zeesoep, waarin we tergend langzaam tot niet vooruit komen met alle zeilen op, windkracht 5 BFT ruime wind in de zeilen en de motoren beiden flink aan. Het wordt een spannend stuk, want als we het niet redden tegen de stroom in moeten we aan de wind terug naar zee en het later opnieuw proberen. En eigenlijk weten we niet goed of de omstandigheden op andere momenten beter zijn? Zes uur lang vechten we voor iedere meter en nemen we onze opties door. De boot slingert heen en weer op een onregelmatig patroon van vrij hoge golven en bruisende stroomrimpelingen. Eenmaal 6 uur later voorbij het smalste gedeelte en dichterbij de kust varend wordt het beter. Wat zijn wij blij als we het anker in de namiddag bij Marina del Ray laten vallen. We proosten en vallen in een coma-slaap van 14 uur, slechts onderbroken door oproepen voor de moskee en het moeten zoeken van verkoeling bij de ventilator of een open raam met de wind erin. In de pilot lezen we de volgende dag dat een paar dagen na nieuwe maan de stroom op dit stuk tot 8 knoop kan oplopen. Laat het nu net een paar dagen na nieuwe maan zijn. Bovendien keert de stroom in die straat niet met het tij, het staat alleen harder en zachter tegen. Dat verklaart een boel.

Tot onze verbazing en in tegenstelling tot wat er op de website staat blijkt dat we (nog?) niet bij marina del Ray te kunnen inklaren. De toewijzing hiervoor heeft de overheid nog niet gedaan, of die is wellicht naar een andere marina gegaan. De volgende dag varen we verder, helemaal naar het noorden van Lombok, Medana Bay Marina. Net voor donker ratelt ons anker nogmaals de diepte in. Weer slapen we als rozen, ondanks alle vocht, hitte en gezang van diverse moskeeën. De volgende dag worden we alleraardigst ontvangen op de mini-haven met een aantal meerboeien, twee korte steigers en de mogelijkheid om boten uit het water te takelen. Sinds afgelopen juli kun je hier inderdaad inklaren. Heel veel ervaring hebben ze er dus nog niet mee. De autoriteiten worden door hen geïnformeerd en mogelijk zullen ze ons over twee dagen op vrijdag, of anders over 5 dagen op maandag komen opzoeken. Tot die tijd moeten we op de boot blijven of stilletjes in de marina vertoeven en ons gedeisd houden. We zijn immers nog illegalen in Indonesië tot immigratie een stempel in ons paspoort heeft gezet. We strijken neer op het terras en eten een typisch Indonesischgerecht, Hamburger genaamd. Wifi van de haven kunnen we gebruiken als we op de kant zijn, boodschappen doen zit er nog even niet in. Het gaat hier volgens ons helemaal goed komen.