Brisbane en Outback Australia

We blijken iets meer dan ‘een beetje geluk’ te hebben gehad met onze plek tussen de palen, midtown in Brisbane. In de weken dat we er liggen verschuift niemand van zijn plaats. De meesten uit ‘het dorp’ wonen hier maanden of langer. Het is een gezellige bende met veel boten die vaak al jaren niet meer hebben gevaren. Velen zijn omgetoverd tot excentrieke opslagplaatsen of onofficiële B&B-plek voor de minder bedeelden. Er blijkt een heel systeem omheen gebouwd. Zodra iemand vertrekt, worden bekenden gebeld die hier ook willen liggen. Vervolgens worden de palen dan met een lijn bezet gehouden. Want: “Wie het eerst komt, die het eerst maalt”. Zo is het systeem. En een lijn betekent ‘bezet’. Het getijde-verschil is zo groot dat er vanuit een bijbootje niet bij de paalringen te komen is met laagwater, tenzij je een ladder zou meenemen. Wij hadden het geluk op laagwater aan te komen. En blijkbaar was er kort daarvoor iemand vertrokken. Vanaf onze hoge catamaran konden wij prima bij de ringen aan de palen. Ongekende mazzel dus. De sfeer is hier goed. De plek wordt ons gegund, want tsja, zo is het systeem.

In de anderhalve week erna krijgen we te maken met het circus van bureaucratie van deze plek. De paalplaatsen worden beheerd door de City Counsel. Ergens in de stad vinden we na lang zoeken de bedoelde parkeergarage, die de geldzaken regelt. We lopen via de auto-ingang binnen en volgen de weg linksaf naar beneden, de catacomben in. Daar legt een allervriendelijkste parkeerwacht uit hoe we een aanvraag kunnen indienen om het “astronomische” bedrag van 70 Australische dollars (42 euro) per week te mogen gaan betalen. We leveren bootpapieren, verzekeringsbewijzen en (voor het eerst) ook een zeilcertificaat in kopie aan. We vinden zelfs één certificaat in het engels, wat handig is want we hebben al gehoord dat niet-engelse certificaten een probleem gaan vormen. In de dagen erna krijgen we een ambtenaar toebedeeld en blijkt de helft van de papieren zoek. We leveren ze digitaal nog een keer aan. Na een paar dagen blijkt dat we ‘slechts’ voor 8 miljoen Australische dollar per incident WA zijn verzekerd, en dat moet 10 miljoen zijn. De ambtenaar legt uit dat dit op de website, in de folder en nog op een stuk of drie plekken beschreven staat. Ik krijg vrij overtuigend het gevoel dat praten erover niet heel veel zin gaat hebben. We krabben ons achter het oor en kijken eens om ons heen. We liggen aan zes lijnen vast. Maar stel dat die losgaan, hoe gaan we het dan voor elkaar krijgen om voor 10 miljoen schade te maken? We maken grinnikend de wildste plannen, maar 10 miljoen wordt geen makkie hier. Onze verzekering ziet de humor er blijkbaar van in en werkt ongekend mee. Binnen 24 uur hebben we een officiële verklaring van een (gratis) upgrade, beschreven in het Engels, Frans en Spaans. In de email die volgt horen we dat we nu officieel een aanvraag hebben ingediend voor een paalplaats. Na anderhalve week krijgen we dan toch echt de verlossende email dat we mogen betalen! Op naar de parkeergarage.

We werken die eerste week hard aan de boot met het heerlijke vooruitzicht van een tripje naar het binnenland. We gaan vier dagen in de woestijn rondtrekken en in luxe tenten slapen. Het blijkt een ‘once in a lifetime’ droomreis. We vliegen naar Ayers Rock en slapen in Yulara, een plaatsje vlakbij het vliegveld en de “Rock”, dat speciaal is gebouwd voor de toeristen, inclusief supermarkt, politiestation en brandweercentrale. Omdat er nog maar één kamer vrij is in het hele dorp, slapen we de eerste nacht in een idioot luxe hotel. Hoewel de douche geweldig is, blijken we beiden toch de nachten erna in de vrije natuur beter te slapen. Het is maar wat je gewend bent en centrale koel- en verwarmingssystemen horen daar blijkbaar bij ons niet meer bij. Eddy zet midden in de nacht de tuindeur wijdt open, dat helpt. In het dorp zijn allemaal gratis workshops van een half uurtje en wij vermaken ons met een lezing over de Big Bang van het heelal. De volgende morgen vervul ik mijn felbegeerde wens om op een kameel te rijden en vermaakt Eddy zich op het terras van ons luxe hotel met goede koffie. Ik krijg Madigan toebedeeld, een enorme goeiige lobbes, naar het schijnt een van de intelligentste kamelen van de range. Hij vindt het overheerlijk om over zijn kop gekroeld te worden. Lopen vindt hij af en toe ook wel leuk, soms ook niet. Alle kamelen hebben een heel eigen karaktertje, maar ja wie niet. Ze schijnen wat weg te hebben van katten. Als het zo uitkomt willen ze best doen wat je vraagt. De camelfarm fokt niet, maar blijkt alleen wilde kamelen te vangen (daarvan zijn er in Australië één miljoen), die ze vanaf een jaar of zeven proberen op te voeden. Dat lukt een beetje. Ik heb de grootste lol. Er wordt liefdevol met ze omgegaan.

Tussen de middag worden we opgehaald door de 4wheeldrive-bus en ontmoeten we de groep. De leeftijd varieert van 8 tot 71 jaar. Vanaf het begin wordt duidelijk gemaakt dat overleven in de woestijn afhangt van het bij elkaar en alert blijven van de groep. Dit wordt maar weer eens duidelijk als tijdens een wandeling onze gids ergens afsteekt en met zijn schoen tussen wat stenen blijft haken, om vervolgens wel erg dicht richting afgrond een duikvlucht te nemen. We zijn er allemaal stil van en blij met de goede afloop. Dan denk je dat varen op de oceaan risicovol kan zijn… 

Werkelijk iedereen steekt zijn handen uit en de sfeer is goed. Om in de koelte te kunnen wandelen en de zonsopgangen niet te missen staan we dagelijks om vijf uur op, waarbij het gewekt worden door de melodie van Xavier Rudd (“Follow the sun”) absoluut helpt om wakker te kunnen worden. We zien Uluru (door de niet-aboriginal Ayers Rock genoemd), Valey of the Winds, Attila, zoutmeren en Kings Canyon. Bij Uluru worden we rondgeleid door een Anangu (Central-Australian aborigional) die ons inwijdt in sand-painting en enkele mythische verhalen die de basis vormen van de levenswijze van de Anangu. De getoonde gereedschappen lijken uit het stenen tijdperk te komen, wat niet zo gek is aangezien de Anangu al duizenden jaren en generaties in de woestijn hebben overleefd. Minder romantisch maar wel praktisch, gebruiken ze tegenwoordig geweren voor de jacht. We zien rond Uluru allerlei gebieden die ofwel alleen door de vrouwen, ofwel alleen door de mannen mochten worden betreden. De rolverdeling tussen man en vrouw is uiterst traditioneel en zeer strikt. Dit is bijvoorbeeld te merken aan dat onze vertelster ook nu nog niemand aankijkt bij het groeten. Dit lijkt verlegen, maar past bij haar positie in haar stam. Aan het eind van haar verhaal komt ze los en blijkt uit haar gevatte humor dat ze alles behalve verlegen is. Naast de wandelingen sprokkelen we hout, zien kangoeroes, slapen in een Swag (een uitgebreide slaapzak) bij het kampvuur en doorstaan het gehuil van de wilde dingo’s (kruising tussen hond en wolf) die ’s nachts door het kamp scharrelen. Hoewel de dingo’s niks schijnen te doen vinden we het toch ook wel weer heerlijk om halverwege de nacht samen terug naar onze tent te sluipen. Het is machtig mooi, ontspannen en met veel slappe lach. Terug in het vliegtuig zitten we vol beelden en ervaringen. Genoeg om de komende dagen op te herkauwen.