Tocht van Fiji naar Nieuw-Zeeland

Vroeg in de ochtend gaan we anker op om naar Vuda Marina te varen. Daar gaan we uitklaren. Het is een grappige kleine marina, volkomen rond zodat de boten allemaal met de neus naar het midden wijzen. Dat rondje is gemaakt om, samen met en soort sluisdeur die dicht kan, cyclonen te overleven. Gelukkig kunnen wij bij het tankstation aanleggen, even buiten dat rondje. Alles loopt voorspoedig. In de zon op het terras vullen we de papieren in. We raken gewend aan de vele stapels papieren die overal moeten worden ingevuld, zo ook in Fiji. Met engelengeduld laten we hen voor de zoveelste keer weten wat de kleur van onze boot is, wat het merk van de bijboot is, etc. Onze laatste Fiji-dollars kunnen we mooi kwijt in het winkeltje, waar we nog wat vers knaagvoer, wat noten en een klein flesje drank kunnen bemachtigen. De receptioniste komt bijzonder vriendelijk aangesneld om te vertellen dat de douane ons nu echt verwacht, omdat ze anders weer vertrekken. De douane heeft namelijk geen vaste locatie op de haven. Gelukkig blijken er nog wat mensen voor ons aan de beurt te zijn, dus wachten we vrolijk nog een tijdje in de rij. Als de douane ons laat gaan, worden we streng toegesproken: Vanaf nu moeten we direct vertrekken en mogen helemaal nergens meer ankeren of aanleggen. Okay, dat was ook het plan, dus dat moet goed komen.
Precies voor zonsondergang bereiken we de uitgang van de riffen. Het is rustig op zee. We glijden de nacht in. Opnieuw strijkt een Jan van Gent neer op onze voorplecht. Hij vaart de hele nacht mee. Ik zwaai hem uit als hij bij zonsopkomst besluit zelf weer de veren te strekken.
De twee dagen erna hebben we de voorspelde pittige passaatwind uit het zuidoosten. Voor het eerst in mijn leven ben ik echt zeeziek. Ik ben niet jaloers op de mensen die dat meestal de eerste twee dagen hebben. Onze avontuurlijke tocht op de heenweg met cycloon Dolly op de hielen, zal wel ergens in mijn achterhoofd meespelen in mijn spanning. Het zakt af. Wat gaat het mooi. Na een paar dagen bereiken we het oog van het hogedrukgebied en zakt de wind weg. We dartelen, glijden en dobberen vrolijk rond. We genieten van de rust. Dit is weer onze oceaan.

Het gaat mooi. Komend weekend komt er (erg) veel wind boven de kop van Nieuw-Zeeland langs. Zoveel wind dat we daar niet in willen zitten. We hebben aan de hand van de weerkaartjes een route met een omweg uitgepuzzeld om die depressie zoveel mogelijk te ontwijken, We moeten wel enig zwaar weer pakken om, al zeilend op de staart van deze depressie, voldoende richting Whangarei te varen om vervolgens de volgende depressie voor te kunnen blijven. We hebben er plezier in. Nu duimen dat het weer zich aan de voorspellingen houdt.

En dan zitten we op de staart van de depressie. De wind komt mooi schuin van achteren, de golven zijn huizen hoog. Soms is er zon, soms een hoosbui. Vooral de buien zijn pittig, dan neemt de wind toe en de snelheid van de boot is soms moeilijk te temmen. We zijn met slechts twee mini zeiltjes op al 11 knopen gegaan. Maar overall gaat het goed. Het gaat mooi. Even doorzetten. Vannacht neemt de wind weer ietsje af. Tot twee keer toe bespreken we of we de remzak achter de boot moeten gaan hangen om de snelheid te temperen, maar telkens neemt tijdens dat gesprek de wind alweer voldoende af. Soms hebben we zo weinig zeil op staan dat als de wind even afneemt we tussen de golven door te weinig snelheid maken om goed op koers te blijven. Het houdt ons van de straat. Dit is volop zeilen.

De ergste wind is nu wel voorbij. Er volgen twee dagen met af en toe flinke buien met bijbehorende wind. Dat is onrustig zeilen. Tijdens onze voorbereidende meteorologie-cursussen heeft meteoroloog Henk Huizinga ons geleerd dat het kijken naar wolken niet heel veel oplevert. Hij veegt de pan aan met alle boekjes met foto’s van wolken. Sinds de Atlantische Oceaan weten we dat het herkennen van squalls (wolken met platte buik) wel nuttig is, aangezien die ineens pittige wind geven. Hij heeft ons ook vertelt dat er één wolktype is dat we wel moeten herkennen. Dat is de cumulonimbus, de wolk met het aambeeld erboven. Die verzamelt wind boven de wolk en stort dat in één keer naar beneden uit. Dat is er één om echt rekening mee te houden. We hebben ‘m in onze vijf jaar zeilen nog niet ontmoet. Na een onrustige nacht met buien breekt de zon door. De buien lossen op en de lucht kleurt blauw. De weersverwachting is goed. Ik wissel van wacht met Eddy en vertel dat er naast blauwe lucht alleen nogal in de verte een regenwolk te zien is, verder is alles relatief rustig. We hebben de zeilen lekker bij staan. Ik ga naar de wc en maak me klaar om te kooi te gaan. En dan breekt de hel los. Nog niet eerder heb ik de boot zo voelen trillen. Alles vibreert en klappert. De herrie is bijna niet te beschrijven. En dat in een tijdsbestek van enkele seconden. Eddy roept door het luik dat we “een probleempje hebben”. Ik kleed me zo snel mogelijk weer aan. Eenmaal in de kuip blijkt hij de boot inmiddels mooi naar een rustigere koers te hebben gestuurd, waardoor de ergste kracht uit de zeilen is. Maar tsjongejonge wat een wind! En met wat voor snelheid is deze wolk wel niet naar ons toe gekomen. Van windkracht 4 BFT is de wind in luttele seconden naar minstens 9 BFT gegaan. Het giert en trilt om ons heen. De grootschoot (lijn waar we het achterste zeil mee heen en weer doen) heeft het deels begeven. De buitenhuls van de lijn is van de binnenkern gescheurd, waardoor we het grootzeil niet meer goed kunnen bedienen. Maar beter die lijn, dan de mast kapot. We maken de zeilen erg klein en wachten tot de ergste wind voorbij is. Dan vervangen we de schoot. We gaan even zitten. Dat was schrikken. Een squall is er werkelijk niks bij. We zetten koffie en komen bij. Ik merk dat we om en om, een stuk vaker dan voorheen, schalks naar de lucht kijken. We turen de horizon af op een eventuele volgende Cumulonimbus. Er komt er nog één, maar dit keer zijn we volledig voorbereid. Het levert vooral een mooi plaatje op. En hij komt dit keer niet midden over, maar schuin achter ons langs. Hoe zie je zo’n ding in de nacht? Het wordt een voorzichtig dagje varen. We zijn innig gelukkig dat er verder niks kapot is gegaan … “We keep our fingers crossed”.

En dan valt de wind weg. Lekker warm aangekleed met thermo-ondergoed, gaan we een zonnige winterdag in. De weerkaartjes laten zien dat we zoals het nu gaat mooi ruim voor de volgende depressie binnen zullen zijn. We zijn in twee weken tijd van de zomer naar de winter gegaan. De route van Fiji naar Nieuw-Zeeland is berucht, extra in de wintertijd zoals nu. Om de vijf tot acht dagen komt er een depressie over de kop van Nieuw-Zeeland langs en niemand zit daar graag in. Het ziet er naar uit dat het volgen van de adviezen over deze route bij ons vruchten heeft afgeworpen. We zijn mooi bij het vullen van het hogedrukgebied vertrokken, hebben voldoende west aangehouden en afgestuurd op het geadviseerde punt 30 graden Zuid boven de kop van Nieuw-Zeeland. Bij dat punt moet je dan bekijken of je voor of achter een aanstormende depressie langsgaat. De depressie die er bij ons langskwam hield zich niet netjes aan die 30 graden Zuid, zodat we zelfs op 28 graden Zuid zijn gebleven om niet te vroeg in teveel wind te komen. En daarna moet je dan wel op de rug van die depressie insteken om niet te laat bij Nieuw-Zeeland aan te komen. Bij deze route kijken zowel ons Nederlandse zeilteam als onze zeilvrienden op Anna Carolina, waar we vorig jaar zoveel mee opgevaren hebben, met ons mee. Het dagelijkse mailcontact doet enorm goed. De eerst volgende echt harde wind wordt pas komende zaterdag verwacht. Dat is over ruim drie dagen. Innig tevreden glijden we op Whangarei af. Nog 125 mijl te gaan.

In de vroege ochtend heb ik de motor net uit kunnen zetten. De zee is kalm. We glijden stil door het water. Ik wil net het weerbericht gaan ophalen, als ik een proest hoor. Ik kijk om me heen. Op een paar meter afstand zwemt een walvis met ons mee! En wàt voor één. Zo groot, zo dichtbij, zo bijzonder. Er zijn er meer. Snel maak ik Eddy wakker. Soms lijken ze verdwenen, om enkele ogenblikken later weer op te duiken. Wat zijn ze log en elegant. Ze zwemmen een heel stuk mee. Opzij, achter, langzij en onder ons door. Als we onze forward-looking sonar aanzetten zwemt er één een stukje onder de sonar mee. We zijn diep onder de indruk van deze ontmoeting op onze laatste volle dag op zee. Ontzagwekkend en ontroerend.

We zijn er bijna. Nog 12 mijl te gaan. Vannacht hebben we de kachel aan gehad. Brrrr, at een temperaturen hier. We tellen de lichtflitsen van de vuurtorens. WE gaan mooi tussen het vaste land en Pour Nights Islands door. Wie weet kunnen we daar volgend jaar duiken. Dat moet mooi zijn. Nu lijkt het me vooral berekoud. De zon is gaan schijnen, een rustige bries komt schuin van achter in en voor ons ontvouwd zich het Noorder eiland van Nieuw-Zeeland. Vanuit Fiji gaven we de douane twee weken geleden op dat we dachten donderdag rond 14.30 uur aan te komen. Dat is altijd een grote gok, want wie kan dat voorspellen met een zeilboot. Maar we komen dichtbij, zelfs enkele uren te vroeg.

En dan zijn we er ineens. Het inklaren verloopt soepel. We varen meteen erna door naar onze haven, waar we net voor donker binnen zijn. Onze vaste ligplaats is met laag water helaas niet bereikbaar. We leggen aan bij het kantoor, gaan een pizza eten en staan heel lang onder de warme douche