10 - 25 feb: Zeilreis Isla Pascua - Iles Gambier

Rixta en Eddy zijn aangekomen bij de Iles Gambier en hebben via een omweg dit verslag bij uw razende reporter weten af te leveren. Lezen en genieten maar. Groet, Mieke

10 - 25 februari 2016: Zeilreis Isla Pascua - Iles Gambier

Summary
The trip has been beautiful. Most nights we had a lot of te squalls (clouds with rain and wind) coming over, so we're a bit tired. On our way to Gambier we ankered near Pitcairn. The next morning we desided to move on because of the heavy swell. Here at Gambier we sailed into our first tropical atol, a ten mile broad vulcanic crater in the ocean, with five ilands inside this crater. At the edges there are places you can sail into this crater. It's very calm in here. The broad spectrum colors of blue and green are amazing.

13 februari 2016: Kobus is niet mee
Ik heb een eenzaam bericht. Al drie dagen zoek ik de lucht af naar onze kleine meevliegende albatros. Gisteren leek hij aan te komen vliegen, maar het was een andersoortige wit met grijze vogel. Ik kan er niet meer omheen. Kobus is op Isla Pascua achtergebleven. Mogelijk is hij blij om daar te zijn. Of misschien zit hij mokkend zachtjes te schelden dat we zonder hem vertrokken zijn. Hoe het ook zij, hier is hij niet. Het is even wennen. Niet vaak vliegt er geen enkele vogel mee. Maar het zeilen gaat mooi. Na twee dagen knobbelige zee met een chaotisch golfpatroon, is de deining nu rustig. Het gaat voor de wind!

16 februari 2016: 'Sleep when you can'
De dagen rijgen zich aaneen. Er ontstaat een gevoel van tijdloosheid. Een eindeloos deinend ritme. Doordat het al dagen behoorlijk stevig recht van achteren waait, is het vrij vermoeiend varen. Overdag is het zinderend heet, 's nachts komen buien met bijbehorende wind langs. In dit grote niets van de oceaan raken we wat versuft. In de versuffing krijgen rampscenario's grip. We moeten zelfs opletten genoeg te blijven drinken en slapen. We stellen het bij. Meer drinken, meer slapen. We spreken de rampscenario's door en verwerken emotioneel nog een stukje van de losgeslagen voorstag. Dat helpt. Opnieuw is het besef er dat dit is wat er is. Dit is het leven. Niets meer of minder. We slapen meer. We worden fitter. Blije emoties nemen de overhand. Wat is het hier mooi. Slechts tweemaal komt er een vogeltje overdag kort buurten. Geen van beiden lift met ons mee. Het land is verdwenen. Om ons heen is niets dan zee.

19 februari 2016: Waswater van regenbuien
De afgelopen dagen hebben we veel last gehad van de zogenoemde 'Squalls'. Overdag gaat dat als volgt: Achterom kijkend zie ik een grote grijze wolk aankomen, met een afgeplatte onderkant. Op het water ontstaat achter ons een grijze muur met regenwater die onze kant op komt. Met de regen komt ook de wind. Ineens poeiert de wind hard om ons heen, gelukkig van achteren. De zee stuwt hoog op met verwarde golven. Van de kortgeleden nog zo zonnige wereld is weinig over. Alles is grijs om ons heen. Het zicht is beperkt, waardoor het een bewolkte dag lijkt. Na ongeveer een kwartiertje is de wolk voorbij, gevolgd door een tijdelijk gebrek aan wind. De golven zijn nog hoog en verward, waardoor de zeilen wild heen en weer klapperen. Enige minuten later komt de wind weer normaal terug, gaat de zon weer schijnen en lijkt het of er niets gebeurd is. Tot een klein uurtje later de volgende Squall zich aandient. Hoewel dit vermoeiend varen is, heeft het ook zijn voordelen. Met het water dat we uit de buien opvangen kunnen we ons ongegeneerd overgeven aan het wassen van onszelf, onze haren en van enkele T-shirts. Aangezien water aan boord het goud is waar we uiterst voorzichtig mee omgaan, is dit een ongekende luxe. Lang leve de Squalls! Hoewel een gewone regenbui zonder al die wind wat mij betreft ook best zou voldoen.

20 februari 2016: Een gevoel van gemis
Over een dag varen komen we in de buurt van Pitcairn. We gaan proberen Eddy daar van boord en op het eiland te krijgen via de locale bevolking. Het weer ziet er goed uit voor de komende dagen. Wie weet gaat het lukken. Ik zal in die uren op de boot passen, omdat ankeren bij Pitcairn vrijwel niet mogelijk is.
Als ik over de horizon staar zie ik eindelijk, eindelijk twee kleine albatrossen. Beiden zijn volkomen donker gekleurd. We komen in de buurt van land. Ineens voel ik dat het werkelijk eenzaam is geweest dat er geen vogels mee zijn gevlogen deze reis. Een gevoel van gemis overvalt me. Ik besef me dat ik mijn vrienden en zussen mis. Even samen kletsen. Het contact dat ik met specifiek deze mensen heb. Ik mis ook het werk. De uitdagingen en de ontroering over dappere acties van anderen. Dit soort dagen ken ik ook in het landleven. Dat ik ineens het zeilen en de wereld hier enorm mis. Terwijl ik het me besef, drijft het alweer voorbij. Net als de squalls. De wereld ziet er erna ineens weer meer helder uit. De zon schijnt. Ik groet de twee albatrossen.

23 februari 2016: voor anker bij Pitcairn, niet aan land
Ik zweer dat de energie van de muiters van de Bounty, die in 1790 voet aan land zetten op Pitcairn, hier nog rondwaart. In het kort is het verhaal van De Bounty als volgt:
De Engelse Luitenant William Bligh krijgt het commando over het handelsschip De Bounty en vertrekt op 9 oktober 1787 uit Depthford, Engeland. Hij krijgt opdracht broodboom-stekjes op Tahiti te halen en deze af te leveren in de Caribbean als goedkoop eten voor slaven. Zijn eerste stuurman en aanvankelijke vriend is de nog relatief onervaren Fletcher Christian. Na wekenlange pogingen en ontberingen om Kaap Hoorn naar het westen te omzeilen, moeten ze opgeven en gaan ze via het oosten alsnog naar Tahiti. Eenmaal op Tahiti proeven de jongemannen de seksuele vrijheid van de Polynesiërs. Bevrijd van de Engelse strenge regels aan boord leven ze enige tijd op Tahiti. Fletcher Christian verliest zijn hart aan de dochter van de koning van Tahiti. Zij raakt zwanger van hem. Christian moet haar achterlaten. Eenmaal terug op zee vertelt Luitenant Bligh zijn bemanning dat hij met hernieuwde discipline alsnog via Kaap Hoorn, ditmaal oostwaarts, naar de Caribbean wil varen om daar de broodboompjes af te leveren alvorens terug naar Engeland te varen. Een vruchtbare bodem voor de muiterij is hiermee gelegd. Fletcher Christian wil niet meer onder commando van Bligh varen en neemt de macht over. Hij zet Bligh en wat bemanning op een sloep. Het getuigt van groot zeemanschap dat Bligh deze sloep zonder zeekaart veilig aan land weet te krijgen in Timor, 3618 zeemijlen verder. Muiter Fletcher Christian vaart terug naar Tahiti, maar is daar niet meer welkom. De koning heeft immers een handelsrelatie met Engeland, die hij niet wil verpesten door met muiters samen te werken. Slechts acht bemanningsleden blijven trouw aan Fletcher Christian, de rest blijft op Tahiti wachtend op een volgend handelsschip. Christian vaart met zijn acht man sterke bemanning en enige mannen en vrouwen van Tahiti uiteindelijk naar Pitcairn, alwaar ze gaan wonen. Ook dit wonen gaat niet zonder slag of stoot. Van de negen muiters sterft slechts één van ouderdom. Zes worden vermoord, 1 pleegt zelfmoord en 1 sterft aan ademhalingsproblemen. Een dynamisch volkje lijkt het zo.
Bij ons aan boord gebeurt iets wat er toch zijdelings verdacht veel op lijkt. Aangezien de verhalen over ankeren bij Pitcairn een hoog drama-gehalte hebben (er wordt in de tamtam maar ook in de pilots gewaarschuwd voor moeilijkheden bij het ankeren), heb ik nogal de neiging vooraf plannen te maken en onze aankomst nauwgezet voor te gaan bereiden. Ik wil bijvoorbeeld wat harder varen, zodat we in de ochtend aankomen en Eddy dan nog van boord zou kunnen. Ook wil ik graag alle ankeropties vast in mijn hoofd hebben zitten. Eddy raakt helemaal allergisch van mijn geregel en wil daar niet door bepaald worden. Hij weet nog niet of hij van boord wil en wil eerst eens kijken hoe het daar is. Het is ongelofelijk, maar op de meest afgelegen en romantische plek op aarde weten wij ruzie aan boord te krijgen. Dit moet toch de geest van de Bounty zijn, of niet dan? Gelukkig wordt er bij ons geen moord gepleegd aan boord en klaart de lucht ook wel weer snel op. We komen vroeg in de middag aan bij Pitcairn. Het is daar een week lang erg slecht weer geweest en de zee is nog onrustig. Het blijkt behoorlijk prijzig om aan land te gaan: $50 euro om de boot te registreren en $65 om één bemanningslid van boord op te laten halen. Qua geld wel te doen, maar de taxikosten voelen voor ons in elk geval toch enigszins als 'afgezet worden'. We gaan eerst maar eens voor anker. Er blijkt precies één plekje waar de deining te doen is. Verder terug waait en deint het linksom het eiland hard, verder naar voren waait en deint het rechtsom het eiland erg hard. We zien het bevoorradingsschip (dat eens per kwartaal hier komt) om de hoek hoog op en neer gaan op de golven. De verwachting is dat het weer de komende dag en nacht rustiger zal worden. We gaan de nacht hier voor anker doorbrengen en zien dan morgen verder. Bij ons zijn de gemoederen intussen bedaard, maar nu laat het weer zich van zijn dynamische kant zien. Midden in de nacht komt er een stevig front over, waardoor de deining flink toeneemt. We houden ankerwacht en staan om en om flink op scherp in de hoop dat de snoei-strak-staande ankerketting het zal houden. Mocht hij breken dan glijden we overigens de oceaan op, dus er is geen nood. Alleen is het dan de volgende dag een gedoe om het losgeslagen anker weer te gaan oppikken. Wegvaren in het donker op deze plek lijkt ons geen goede optie nu de wind nog uit de goede hoek waait. Tegen de ochtend hebben we het wel gehad. Ook speelt een rol dat je voor de $115 om aan land te komen niet veel meer krijgt dan dat. Je wordt aan land gezet. Er is een klein museum, maar daar is voor zover ons bekend weinig in geïnvesteerd. Het verhaal van De Bounty, of het verhaal van het opbouwen van deze kleine maatschappij, wordt aan land niet educatief verteld. Je schijnt vooral veel souvenirs te kunnen kopen. Of dat waar is zullen we niet weten, want alles bij elkaar genomen besluiten we hier maar eens te gaan vertrekken. Dag Pitcairn, wij zoeken rustiger wateren op!

25 februari 2016: Mooi samen varen
Deze laatste dagen tot aan Iles Gambier zijn een cadeautje. Na nog één nacht vol met squalls en onrustige wind, ontstaat een tropisch droomreisje. De wind wordt rustig en duwt ons schuin vanachter naar ons doel, de zee wordt vlak. Zelfs de nachten zijn nu zo zwoel dat we erover denken in een hangmat buiten te gaan slapen. Er staat het grootste deel van de nacht een volle maan. We hebben het goed en komen helemaal bij.
Van medezeilers die al op Gambier zijn aangekomen begrijpen we dat er op Fuji (ten Noorden van Nieuw Zeeland) zojuist een orkaan heeft geraast, waarbij 26 doden zijn gevallen. We leven mee. Er liggen negen boten bij Iles Gambier, wat een stuk minder schijnt te zijn dan normaal gesproken. Het El Niño jaar laat van zich horen. We prijzen ons gelukkig ten Zuiden van dit orkaangebied te gaan blijven.
Voorlopig varen wij over een prachtige zee, op naar onze eerste ontmoeting met een tropische atol. De eilandjes van Gambier liggen in een soort bergkrater boven water. De randen van de krater vormen rondom een rif in zee. Als je eenmaal door een van de doorgangen binnen de riffen bent, vlakt de zee uit en ben je beschut tegen de oceaandeining. Binnen de riffen liggen vijf vulkanische eilandjes. De ankerplek bij Rikitea, het stadje op het enige bewoonde eiland Mangareva, moet magnifiek en erg beschut zijn. De inwoners verdienen geld aan de parelhandel. Het moet een rijk en goed onderhouden eiland zijn, met een Frans-Polynesische sfeer. We kijken er reikhalzend naar uit.