20 januari–9 februari 2016; Robinson – Paaseiland

Lieve mensen,

Internet zit er deze keer niet in bij Paaseiland en daarom heb ik de eer onderstaand verslag te mogen plaatsen, zodat we allemaal weer even blog-contact hebben met de schippers. Ik zal de foto's van gisteren hier ook bij zetten, dan hebben we alles compleet. Enjoy! Groet, Mieke


21 januari 2016: Zo mooi

Wat een stilte. De zee is kalm. Zojuist is er opnieuw net voldoende wind gekomen om de motor uit te zetten. De stilte, de warmte, de zon, de zee. Het is prachtig. We genieten. De lijstjes met klussen, voorbereidings- en reparatiezaken zijn opgeruimd. Er is hier niets behalve onszelf. Rust en ruimte. Volledige ontspanning. Opnieuw hebben we al twee dagen bij het ochtendgloren en bij de avondschemering zowel een stormvogeltje (bruin met stoere witte V-tekening) als een kleine albatros (witte buik, zilveren vleugels) bij ons vliegen. Tot nu toe gaan ze mee. We blijven uitkijken naar walvissen. We zien ze nog niet. Vinden ze twee rompen eng? Zijn we meer een vogel- dan een (wal)vissenboot?



24 januari 2016: Oneindig

We varen in een oneindige wereld. Al dagen hebben we een rustige goede wind. Er staat in de nacht een volle maan. Je kunt er bijna bij lezen. Om een depressie en tegenwind te ontwijken varen we noordelijker dan de rechtstreekse route naar Paaseiland. Onze vogels vliegen trouw mee. De kleine albatros komt elke dag bij de schemering even z’n witte buik tonen, het stormvogeltje dartelt over de golven. Wat een leven …



27 januari 2016: Geen tijd genoeg

We hebben twee dagen erg weinig wind gehad. Het motortje tuft rustig in het langzaam deinende ritme mee. We zetten de motor alleen aan als de boot zelf geen koers meer kan houden. Dat gebeurt pas als we langzamer dan 2 knoop gaan. Het scheelt dieselverbruik. We gaan in sloom-motion. Vannacht hadden we een ratatouille van regenbuien met veel wind afgewisseld door windstilte. Dat betekent een drukke nacht omdat de zeilen steeds moeten worden bijgesteld. Nu varen we meer met een lekker windje uit de goede richting. Ik hoor weleens dat mensen zich vervelen op dit soort trajecten met weinig wind. Dat het niet genoeg opschiet. Vervelen? Que es ca? Hoe doen die mensen dat? Tot nu toe komen wij tijd tekort. Eddy is al drie dagen niet aan cellospelen toegekomen en ik eenzelfde aantal niet aan het starten met de reddingsboeihoes die ik wil gaan maken. Wat we doen? Naast gezamenlijke kleine klusjes bootonderhoud, navigeren, weerbericht ophalen, positie intekenen in de overzeiler, creatieve plannen voor het avondeten maken, nalopen van de nog verse etenswaren op rotting, vervangen koelelementen in de koelboxen voor koude, om de dag eieren omkeren, schoonmaken, zwaaien naar de meevliegende vogels, kletsen, lachen en lezen is Eddy druk met het programmeren en uitdenken van beursprogramma’s en ben ik druk met het bijwerken van schrijfsels, tekeningen, foto’s en hersenspinsels. Kortom, we komen tijd tekort! Gelukkig nog 1052 zeemijl te gaan.



31 januari 2016: Feest onderweg

Eddy heeft weer cello gespeeld. De nieuwe reddingsboeihoes is af. Roodgloeiend glimt de boei aan de rand van de kuip. Ik ben apetrots. Mijn eerste naaimachine-project is af. De kajuit walmt van de appeltaartgeur. Eddy heeft een appeltaart gebakken voor mijn verjaardag vandaag. Feest! Zijn cadeau, een avond samen naar het Nederlands Dans Theater in Den Haag en een nieuw reddingsvest, krijg ik op een prachtige tekening die hij vannacht voor me heeft gemaakt. Ik voel me erg jarig. Het stormvogeltje heeft enkele dagen geleden een andere route gekozen, maar Kobus, de kleine albatros met zijn zilveren vleugels en witte buik, komt even feliciteren. Hij vliegt al vanaf Robinson met ons mee. Een ontroerend verjaardagsfeest.



2 februari 2016: Voorstag schiet los

Het is nacht en mijn beurt om wacht te lopen. Eddy maakt me wakker en deelt mee dat er volgens hem zojuist iets los schiet, wat niet los hoort. Ik hoor het nu ook. Klapbeng. Nee, dat hoort niet. Het is gedaan met de rust. De voorstag blijkt los te hangen en onze voorste boomfok zwiept vervaarlijk heen en weer. Er staat een stevige windkracht 5 BFT, gelukkig schuin van achteren. Eddy krijgt het zeil ingerold. De borg blijkt uit de voorstagbevestiging te zijn geschavield, waarna de pin heeft losgelaten. En dat net nu er, na weken lichte wind, twee dagen harde wind zijn voorspeld. Gelukkig hebben wij twee voorstagen en staat de mast nog rechtop overeind. Twee uur lang zijn we bezig zowel de mast als de boomfok vast te stouwen. Als Eddy erna een half uurtje op bed ligt, vertrouw ik het zwiepen van de voorstag toch niet. Ik trommel Eddy opnieuw uit bed en samen maken we een betere stevige oplossing. Daar komen we het donker wel mee door. We hebben beiden wat onrustige laatste uren van de nacht. De adrenaline geeft wel energie te over om te bedenken hoe we dit bij daglicht kunnen oplossen. Na het ontbijt gaan we stapsgewijs en planmatig te werk. Beiden zijn we rustig. Op de film zou het eruit zien alsof we dit al jaren zo doen. Het vraagt veel denkwerk en vooral ook fysieke kracht om de spanning met verscheidene lieren weer op de voorstag te krijgen. Maar na vier uur… YES! De stag is volledig hersteld. De pin zit er weer in. We plakken alle borgpinnen driedubbel vast, voor je weet maar nooit…

We omhelzen elkaar en zijn innig gelukkig dat dit gerepareerd is, vóór de stortbui met bijkomende wind die er aan komt zetten. Even bijkomen. De enige die in dit hele avontuur nergens last van heeft is Kobus. Hij zwiept blij over de thermiek van de golven, vandaag vergezeld door wel vier vriendjes.



5 februari 2016: In het donker varen

Per dag groeit ons vertrouwen in de reparaties van de voorstag. Dit wordt gesteund doordat de wind, na twee dagen hard te hebben doorgestaan, per dag verder afneemt. Geleidelijk aan worden de golven vlakker en glijden we weer over zee. Langzaam zetten we meer zeil. We kunnen weer echt genieten.

In de nacht horen we ineens veel vogelgekwetter boven onze boot. Kobus komt wel eens kletsen, maar dit is minstens een hele groep. Wat een gekakel. Het is een erg donkere nacht. De maan komt pas morgenochtend op en de wolken bedekken de sterren. Kortom, we varen door een zwart donker gat. Tevens weten we dat we vannacht een onbewoond eiland passeren. Sala y Gomez. Zowel de verschillende zeekaarten als de Pilot zijn het er niet helemaal over eens waar het nu precies ligt. We hebben voor de zekerheid een wijde boog er omheen genomen. Maar het gekwetter van de vogels doet ons veronderstellen er toch iets minder dan 20 mijl vanaf te zijn. Alle zintuigen staan op scherp. Hoor ik branding? Wat doen de dieptemeter en de forward looking sonar? Zijn er geuren van land? Het zijn spannende uren. Beiden zijn we erg alert tijdens onze wachten. Het gaat goed. Als de zon zich schemerig boven de horizon toont slaak ik een opgeluchte zucht. Er is in de verste verte geen eiland (meer?) te zien, dus wordt het gelukkig geen ‘Isla Gomes y Let’s go’ …

Kobus zwiert gelukzalig weer in zijn eentje over de golfthermiek. Ik ga Eddy wekken. Tijd voor het ontbijt. Bij het ontbijt bedenken we dat we natuurlijk de radar hadden kunnen aanzetten. We krijgen de slappe lach. Geen van beiden hebben we eraan gedacht. Een ezel …



7 februari 2016: Nog één dag

Nog 80 mijl te gaan. Morgen komen we (als alles goed gaat) bij Paaseiland aan. De zon schijnt en de wind blaast ons recht op ons doel af. Het is bijzonder om nog een keer op bezoek te gaan bij dit eiland. Wat een feest was het vorig jaar om die Moai-beelden te zien. Terugkomen op een plek die zo bijzonder is, voelt goed. We gaan ‘even buurten’. En vooral ook wat water inslaan en wat verse groenten kopen. In feite gaan we boodschappen doen bij de Moai. Het is wat.



9 februari 2016: Isla Pascua

Het eiland ligt er prachtig bij. Raar om er al zo bekend mee te zijn. Gisteren zijn we enorm warm verwelkomd door onze Nederlandse zeilvrienden, die hier inmiddels al zo’n kleine week voor anker liggen. Na de borrel krijgen we zelfs eten geserveerd. Heerlijk om verhalen uit te wisselen, te ontspannen en de smaakpapillen te prikkelen. Vandaag zijn we door een uitdagende swell (golfslag bij de kant) naar het kleine vissershaventje gevaren. Alle water-jerrycans hebben we bij de duikschool kunnen vullen. Alleen dat terug door deze branding met zes jerrycans en twee mensjes in ons inimini bijbootje … slik. De eigenaar van de duikschool is gelukkig bereid tegen geringe vergoeding de jerrycans in zijn veel grotere speedboot terug te varen naar Let’s go. Hij neemt ons daarna weer mee terug naar de kant. Dat is erg fijn, want in de veronderstelling dat we eerst ‘even water gingen halen’ en erna pas alles mee zouden nemen om boodschappen te gaan doen, staan alle bootluiken nog open en hebben wij onze spullen niet mee de kant op. Dat is dus toch goed gekomen nu. De boodschappen lukken goed. Tot aan Gambier hebben wij weer vers eten om op te knagen. Op het terras beseffen we ons dat we eigenlijk verder niks hoeven op Isla Pascua. Morgen willen we nog wat kleine klusjes aan de boot doen. Maar eigenlijk willen we wel doorvaren. Nieuwe horizonnen verkennen. Bovendien is er hier twee weken een festival tot diep in de nacht. Het toerisme viert hoogtij. Dat is leuk als je de kant op kunt komen in de nacht om zelf lekker mee te doen, of als je graag slaapt op het ritme van de muziek. Wij hebben geen van beide. Het is niet erg storend, maar om daarvoor nou nog eens extra lang te blijven … Weet je wat, morgenavond varen we verder. De Gambier Archipel, Frans Polynesië, ligt 1450 mijl verderop. Voor ons een tochtje van twee tot een ruime drie weken, mits de windstiltes meevallen. Wellicht laat Eddy zich onderweg nog even bij Pitcairn ophalen door de havendienst. Ankeren lukt daar niet goed, dus zal ik in dat geval een paar uurtjes op en neer varen voor de kust. Maar dat doen we alleen als het weer meezit.