5 – 9 januari 2016; Valdivia – Robinson Crusoe

Summary:
We had a bumpy but wonderfull trip tot Isla Robinson Crusoe

6 januari 2016; Stuurautomaat weigert
Zout, ik proef zout op mijn lippen. Dat is lang geleden. In de zwarte nacht hotst Lets ‘go over de golven. De kermis is er niks bij. Het waait flink, 6 tot 7 BFT. Gelukkig uit de goede richting. We stromen voorwaarts. Het is vier uur in de nacht. Een iel streepje maan is zojuist boven de horizon geklommen. Samen met de duizenden sterren maakt het de donkere nacht iets minder donker.
Allebei moeten we wennen. Alles beweegt. Opstaan en lopen hebben ineens weer een andere dimensie. Maar wouw, we zijn echt op pad!

Dat heeft er enkele uren geleden nog een beetje anders uitgezien. Nadat de stroom in de rivier ons eindelijk toestaat los te komen van de steiger, worden we hartverwarmend uitgezwaaid. De tranen prikken in de ogen. Altijd een speciaal moment, dat vertrekken. Gelukkig zien we Janneke en Wietze over een kleine week alweer bij het volgende eiland. Dat wil zeggen, als alles volgens planning gaat natuurlijk. Zodra Let’s go vanaf de rivier de baai invaart en haar boeg naar zee wendt, bedenkt onze stuurautomaat dat ze oceaanvrees heeft. Ze slaat alleen nog maar bakboord uit. Rondje na rondje vaart ze de Lets’go alleen nog maar linksaf. We pakken de handleiding erbij en piekeren ons suf. We kalibreren opnieuw, doen een herstart, nog een andere kalibratie, schroeven plankjes weg om stekkers te controleren, kruipen achter bij de stuurstang om daar de draadjes te controleren. Alles lijkt in orde. We stellen de automaat nog een keer in; daartoe moeten we een groot aantal rondjes rechtsom draaien. Maar eenmaal weer op de stuurautomaat gaan we enkel en alleen linksaf. Dat schiet niet op. Ik zie voor me hoe de vissers in de baai zich achter de oren krabben. Wat is die catamaran aan het doen? Een zonnedans voorafgaand aan de reis? Ook enkele zeerobben steken nieuwsgierig hun koppie naast de boot boven water. Vijf dagen op de hand sturen zien we allebei niet erg zitten. Dan maar voor anker hier in de buurt? Ik bedenk me dat we nog telefoonbereik hebben. Ik bel Richard, onze allesweter over techniek aan boord. Hoe Richard het doet weer ik niet, maar hij is er als je hem nodig hebt. Ik krijg hem te pakken. Hij helpt de boordcomputer te openen en wat zaken te checken. Hij leert ons welke draadjes het probleem veroorzaken en dat die draadjes zonder problemen losgekoppeld kunnen worden. De computer leert dan wat minder snel. Je geeft hem eigenlijk een lager IQ. Dat zal ons werkelijk een zorg zijn. Als die stuurautomaat nu maar weer de zee op durft. En kijk: We gaan rechtuit! Inmiddels heel wat uren later, maar de boeg blijft richting oceaan gaan.
Dan is het zomaar ineens half negen in de ochtend. De zon schijnt volop. De warmte is direct voelbaar. Als klap op de vuurpijl is daar een enorme witte albatros. Ze vliegt mee. Ze lijkt op het vrouwtje van reuzen albatros Albert die vorig jaar wel een week meevloog. Zou ze het zijn?

8 januari 2016; Glijden over zee
Van de hevige golven in de eerste dagen is niks meer te merken. De wind is tot rust gekomen en wij zijn ingeslingerd. Lekker is dat. Let’s go glijdt over de golven. Na een regenachtige dag laat de zon zich vandaag voorzichtig zien. Voor het eerst eten we het ingemaakte vlees. Kwartiertje goed doorbakken om eventuele botulisme bacteriën preventief de nek om te draaien. Wouw, heerlijke maaltijd! Nooit gedacht dat dat kon zonder koelkast.
Helaas is de grote albatros niet meer verschenen. Wel vele kleine. Vrolijk kwetterend vliegen ze in de buurt.

10 januari 2016; Isla Robinson Crusoe
Gisteren zijn we voor anker gegaan bij de Juan Fernandez Archipelago, Isla Robinson Crusoe. Het bankje op het uitkijkpunt van de originele Selkirk die hier overleefde staat (dat beweren ze tenminste) nog ergens op een berg. Die gaan we natuurlijk opzoeken! Maar eerst de bij wereld-zeil-reizen behorende zen-oefeningen. Immers: de nieuwe elektra omvormer heeft kuren en slaat soms af (onze doktersserie floept uit en het vriesvak ontdooit), de bakboordmotor heeft het opgegeven (binnenkoelwaterpomp is kapot waardoor oververhitting rook geeft) en we liggen met het anker in de krul met lijnen van houten kreeftenboxen. Na drie uur puzezelen, snorkelen en een korte duik is de knoop met de ankerlijn in elk geval opgelost. Eilandbewoner Ruddy komt ons helpen bij onze zoektocht naar een goede ankerplek. Hij neemt gelijk de lege duikflessen mee om ze bij te vullen. Dan komt hij nog even terugvaren om uit te leggen waar hij woont en ons op het hart te drukken: “My house is your House”. We gaan hem zeker morgen opzoeken!