20 december 2014 t/m 15 djanuari 2015: Zeiltocht v

20 december 2014 t/m 15 djanuari 2015: Zeiltocht van Ecuador naar Rapa Nui (Paaseiland)

Summary
We're at Easter Ile! Anchored in Hanga Hotuiti. The weather is not setteled at the moment so we can't go asore yet, but our view is awsome: we see a group of moai. This has been an outstanding good trip. It must be good for one's soul. Our catamaran, the Let's go, did good. We're proud of her. With all the load she can't help being a bit slow. And she certainly can't help the lack of wind these last days. Together we chatted and laughed a lot.The sea has been mild. The wind has been kind. We made it in one easy tag. And, just like our Atlantic crossing, two birds flew along all the way.

Zaterdag 20 december: Vochtige start
Om twee uur 's middags is alles klaar. De motoren zijn warmgedraaid en snorren vrolijk. De pilot die ons langs de zandbanken van de Rio Chone gaat leiden komt eraan gevaren. We gaan zo vertrekken. Het is warm. De bovenraampjes van de kajuit staan open voor wat frisse lucht binnen. We gooien los van de mooringboei en volgen de andere twee boten de rivier af. Bij de brede monding van de rivier zien we steeds meer schuimkoppen om ons heen, daar waar de ondieptes zijn. We turen samen ingespannen naar de golven of alles goed gaat. De pilot vaart mee met de voorste boot. Wij volgen, proberen bij te blijven en proberen vooral als derde boot ook nog het juiste spoor door het water te volgen. Plotseling moeten we, net als de schepen voor ons, een rechte hoek maken naar zee. Ik kijk 90 graden opzij en hoop dat dit een grapje is. Nee hoor, geen grapje, we moeten recht de forse branding in. Dat hadden ze er niet bij gezegd. Toen wij aankwamen vorig jaar was de zee erg kalm. Nu het springtij is, is 'ie dat dus niet. Maar we slaan ons er doorheen. Boem. Een grote brekende golf breekt recht over het hele schip. Wij staan als twee verzopen katjes volledig doorweekt in de kuip. Wat verderop is de zee rustig. Er is weinig wind. Het is alsof er niets gebeurd is. We zijn op zee!
Even later loop ik de kajuit in. Spletsj, splatsj. Mijn voeten lopen door centimeters water. Het raam dat op een kiertje stond is door de kracht van de golf volledig opengeslagen. Direct daar achteraan is met diezelfde golf veel zeewater binnen gekomen. De sla en de avocado's drijven rond. Wat verdwaasd spletsj ik verder. Nou ja, dat moet dus weer droog worden zeg maar. We leggen de verse groentes buiten in de zon, de boeken ernaast, de kussens van de zitbanken krijgen een uitdruipplek in de gangboorden. Verder doen we een schietgebedje voor enkele elektronische apparaten. Natuurlijk hebben we de regel: alle elektronica op zee in de waterdichte hoezen. Maar we moeten die overgang nog maken. Er is erg rustig weer voorspeld. Op de ankerplek vergeet je het leven op zee. Eenmaal op weg is de natuur de baas en moet je voorbereid zijn. Ja, klopt, dat weten we. En nu dus nog weer een beetje meer uit ervaring. De eerste uren op zee zijn met dweilen zo voorbij. Het voelt alweer bijna als vanouds.

Dinsdag 23 december 2015: Weerkaartje
Derde dag op zee. Het ritme vangt aan. Ik voel me gelukkig. Behalve de kussens van de zitbanken is alles aardig opgedroogd. Helaas weigeren beide tablets en de mobiele telefoons om op te laden. Ze houden niet van zeewater. Jammer, jammer, jammer. We koesteren die éne mobiel die het nog wel doet: "Verboden uit de waterdichte zak te halen, tenzij hij onder toezicht wordt opgeladen". We krijgen de afbeelding van de waterkaart van Paaseiland er op.
Het nieuwe grootzeilsysteem wil nog niet goed op spanning komen. Er zijn aanpassingen nodig en dat is beter te doen op een beschutte ankerplek. Dat duurt echter nog 2600 zeemijl. Eddy hijst mij de mast in en ik bind de hele grootzeilrol stevig aan de mast vast. Zo, die kan een storm doorstaan. Op de fokken komen we er ook.

Ik kijk mijn ogen uit. Net als op de Atlantische oceaan hebben we een stormvogeltje en een grote zeemeeuw/albatros in ons zog meevliegen. Kan dit waar zijn? Ze zijn er. Ik begroet ze als oude vrienden. Tot waar zullen ze dit keer mee vliegen?

In plaats van de voorspelde rustige wind varen we in een pittige wind van vijf á zes Beafourt (Bft). We halen via de satelliet weerinfo binnen en voor de zekerheid naast de gribfile (kaartje met windpijlen) ook maar een heel weerkaartje. We hebben die cursus weersystemen interpreteren immers niet voor niks gedaan. We vallen stil en trekken beiden wat wit weg rond de neus. De huidige windkracht vijf tot zes Bft klopt, maar ten zuiden van de Galapagos richting Paaseiland zien we achten en negens verschijnen. Voor onze ogen doemen stormscenario's en parachute-anker manoeuvres op. Nee toch??? Hebben we ons zó vergist? Ontwikkelt er een orkaan buiten het seizoen? Maar wacht eens, we pakken de legenda er nog eens bij. Een schaterlach breekt los. De cijfertjes kloppen, ze geven echter niet de wind maar de golfhoogtes aan in feet. We worden er melig van. We moeten terugdenken aan het voorbeeld in de cursus waarbij iemand de wind op 100 meter hoogte had ingevuld en zich net als ons een ongeluk was geschrokken. Het waait daar hoog in de lucht namelijk best hard!

Het is allemaal weer even inkomen. Ik bak popcorn. Tip van een medezeiler. Zo simpel kan het leven zijn.

Woensdag 24 december 2014: Blij
De zee is vriendelijk vandaag. Na dagen bewolking schijnt de zon. De wind is mild. We zijn veel buiten. We zijn in de buurt van de Galapagos eilanden. Ons stormvogeltje heeft hier vandaag wel vijf vriendjes gevonden. Allen even bruin met een witte V van achteren. Aan het eind van de dag zijn er twee over. Vriendje uitgekozen?

Vrijdag 26 december 2014: Gekwetter
Heel voorzichtig gaat de diep donkere bewolkte nacht over in het eerste licht van de dag. Ja hoor, ik hoor het opnieuw. Nu weet ik het zeker. Al drie dagen achtereen heeft onze meevliegende zeemeeuw/albatros Karel de gewoonte om op dit tijdstip vlakbij te komen vliegen en zachtjes te kwetteren. De eerste keer dacht ik dat ik nog half sliep en dus droomde, gisteren maakte ik me ongerust of er dan soms land dichtbij zou zijn en vandaag raak ik eraan gewend. Ik klets vrolijk terug.

Zondag 28 december 2014: Regen
De twee stormvogeltjes en Karel vliegen nog steeds mee. Eddy en ik hebben veel pret met de meegekregen elektrische waxinelichtjes bij onze kerstfeestmaaltijden. We kijken films en bakken appeltaart. Na vijf dagen geen schip te hebben gezien zijn nu tegelijk de lichten van maar liefst twee grote treilvissersschepen te zien. Goed visgebied hier waarschijnlijk. Vissers hebben de neiging nogal zigzaggend te varen met soms honderden meters lange netten achter zich aan. Gelukkig blijven ze op afstand. Even later valt de wind weg en gaat het regenen. De Let's go heeft moeite koers te houden. Ik pruts met de zeilen en stuur een stukje met de hand tot ze haar weg weer vindt. Ik kan me niet heugen hoelang het geleden is dat ik deze regenjas aan heb getrokken. Het frist lekker op.
Naast vliegende vissen springen hier ook een soort kleine vliegende inktvisjes op het dek. We zijn gestart met het herlezen van onze boord bibliotheek. De e-readers hebben de binnenstromende golf ook niet overleefd helaas. In het boek van Maurenbrecher (1964) lees ik dat hij vanaf de Galapagos Eilanden twee stormvogeltjes en een zeemeeuw heeft meevliegen. Dat is grappig. Wij hebben vast de achterkleinvogeltjes daarvan langszij.

Dinsdag 30 december 2014: Kaakslag
Vliegende vissen lijken me redelijk vredelievende beesten. Maar deze niet. Net wakker van een dutje van een kwartiertje stap ik naar buiten en tracht ik diep de maanloze nacht in te staren of er schepen in de buurt zijn. Wham. Kaakslag. Klapzoen? Een vliegende vis van een centimeter of vijftien komt vanaf de bonkige zee aanvliegen. Precies tegen mijn linker kaak en hup door de kajuit in. Ik kom met de schrik vrij. De vis krijg ik wel weer te water, maar of hij deze klap overleeft?

Er is al twee dagen vrij veel wind. De dagen rijgen zich ritmisch ineen. Het wordt tijdloos. We hebben het goed. De knokige golven zijn wel wat vermoeiend. Eddy schrijft in het logboek bij de overdracht van de wacht; hobbeldebobbel.

Woensdag 31 december 2014: Oud en Nieuw.
Het is feest. We vieren oud en nieuw op de Zuidelijke Stille Zuidzee. Al dagen en dagen wanen wij ons alleen op de wereld. Het is prachtig hier. Overdag sturen we via de satelliettelefoon een nieuwjaarswens voor vrienden en familie naar de blog. In Nederland is het al middernacht als bij ons de champagne nog koud staat. Allebei blijven we op tot middernacht. Als alternatieve oliebollen bakt Eddy Amerikaanse pancakes. We krijgen vreselijk de slappe lach bij de film Yesman over de levendigheid die het geeft om 'yes' te zeggen tegen het onbekende en dus nieuwe ervaringen aan te gaan. Traditiegetrouw blikken we terug op vorig jaar. Ook wij zijn aardig bedreven geraakt in het loslaten van oude patronen en het aangaan van nieuwe avonturen. Ons vuurwerk bestaat uit een halfvolle maan en een flonkerende sterrenhemel met wat wolken. We laten de Champagne goed smaken en blikken vooruit op 2015. Welke avonturen komen eraan? Welke nieuwe ervaringen willen we opdoen? We hebben er allebei veel zin in. Precies dan komt er ineens een vrachtschip langs. Verdwaald? Helaas reageert hij niet op onze oproep, zodat we geen nieuwjaarswens kunnen overbrengen. Ze zullen ook wel aan het feestvieren zijn.

Donderdag 1 januari 2015: Douche
De nachten beginnen flink fris te worden. Eddy vindt dat ik mijn t-shirt nu toch echt eens in de was moet doen. Hij heeft groot gelijk. Samen zijn maakt ons beiden wat socialer. Ik maak van de gelegenheid gebruik om buiten in de kuip in de warme zon uitgebreid te douchen en mijn haar te wassen. Wat een lol. De hogedruk plantenspuit van de Praxis blijkt een perfecte zuinig-met-zoet-water douche. Een schoon begin van het nieuwe jaar.

Zaterdag 3 januari: Zeil bijgezet
Dit zijn topdagen. Na enige dagen rustigere wind is het ons gelukt op de plek van het grootzeil een van de reserve zeilen te zetten. Eddy zit er al uren zo trots als een pauw onder. We varen een hele knoop harder. Niet dat we haast hebben. Maar wel leuk dat het nieuwe rolsysteem werkt.
Ik zit er vandaag uitgeslapen bij. Ik vond al dat ik zo lekker lang geslapen had. Ik blijk Eddy vannacht al om 23.00 uur i.p.v. 24.00 te hebben wakker gemaakt, vol overtuiging dat het al tijd zou zijn. Eddy vraagt me als hij mij om 3.00 uur wakker maakt of ik gewoon zou kunnen zeggen dat ik veel behoefte aan slaap heb i.p.v. vrolijk een uur te vroeg te zeggen dat het zijn beurt nu is... Die houden we erin.

Maandag 5 januari: Licht
De dagen lengen. Hoe verder we naar het zuiden varen, hoe verder we van de Evenaar af varen. Hier is de zomer volop begonnen. De zon blijft om half zeven opkomen maar gaat pas rond negen uur onder. Na een start met maanloze nachten varen we nu onder duizenden sterren bij volle maan. Er is zoveel licht dat er schaduwen op de zeilen vallen. Adembenemend mooi. We zitten er samen een tijdje naar te kijken. In de ochtend betrap ik mezelf erop bijna voorbij te gaan aan een weergaloze zonsopkomst. Ik stap terug de kuip in om mezelf te overtuigen dat dit echt niet zo normaal is.

Ik groet ons stormvogeltje. Uiteindelijk is ergens na de Galapagos eilanden één stormvogeltje overgebleven. Dit vogeltje en Karel blijven dapper met ons meegaan. Ze laten zich geregeld zien.

Dinsdag 6 januari 2015: Limoen
Het weer en de zee zijn vriendelijk. Deze route is beter dan ik dacht. Ik had het aandewindse rak en de stormachtige wind op de Caribische zee van vorig jaar nog in gedachten. Hoe anders kan het dus ook. Volgens de weerkaartjes gaan we Rapa Nui (Paaseiland) in één ruime slag halen, zonder enige tegenwind. We varen zelfs halve tot ruime wind op dit moment. De golven zijn lang en rustig deinend. Heel anders dan de Caribische zee.

Eén mobiel heeft zich hersteld van de waterschade. Eén ebook ook. De tablets zelf doen het nog goed maar ze laden niet meer. De contactspray is opgeraakt en heeft niet geholpen. Ik ga over tot een onorthodox huismiddel. Op Curacao, 22 jaar geleden, had ik al snel geleerd dat de geoxideerde accu van mijn auto het alleen deed als ik er even met wat limoen uit de boom van de buurvrouw overheen ging. Zo gezegd zo gedaan. Limoentjes hebben we mee. Het sap sprenkel ik op een servetje. Dit prop ik met een mesje in het contact. Paar keer opnieuw en.... het werkt! Zowaar lukt het om beide tablets te laden. Hoe lang dit goed zal gaan? Ik heb geen idee. Vast niet heel lang. Maar voor nu is het erg handig.

Vrijdag 9 januari: Kou
En soms is het ook eens een nacht niet zo geweldig. Vannacht waren er veel buien, een bonkige zee, veel zeil bijstellen en veel piepende apparaten om de 'windshifts' en de 'fix lost' (geen GPS-signaal - gebeurt soms -) aan te geven. Bovendien is de wind hier koud. Gelukkig schijnt in de ochtend de zon weer. Ondanks stevige wind belooft het een mooie dag te worden.

Zondag 11 Januari: Stilte
Het is stil. Zelfs de wind is al 24 uur bijna helemaal stil. We glijden langzaam voort. Vannacht waren er duizenden sterren. Wat een ontspanning. Dit is goed voor een mens.

Gisteren zijn we begonnen onze aankomst op Rapa Nui voor te bereiden voor over een paar dagen. Met dit tempo stellen we dat nog maar weer even rustig uit.

Maandag 12 Januari 2015: Geen wind
We hebben de hele dag aan ons rode navigatielampje geprutst en hij doet het weer. Het is nacht en tevreden zie ik de rode gloed van de lamp. De wind is helemaal opgehouden. Dat is een stuk minder stil. Alle zeilen klapperen op de doorrollende deining van de oceaan. De Let's go start spontaan met het maken van langzame pirouettes om haar as. Erna blijft ze dwars op de deining liggen. We starten de motor. Nu hebben we weer koers. Stukken minder stil.

Dinsdag 13 Januari: Dobberen
Na acht uren motoren is er genoeg wind om de neus van de Let's go de goede kant op te houden. Het grote dobberen start. Dit hoort er gewoon bij en dus kunnen we de diesel beter uitsparen voor belangrijkere momenten. We leggen deze hele dag 8 zeemijlen af. Ongeveer in de goede richting. Van 'we zijn er bijna' verandert Rapa Nui in een eiland op een dag of 16 varen afstand als we dit tempo houden. En dat is als we niet de verkeerde kant op gaan dobberen. Volgens de weerkaartjes gaat de windstilte een dag of drie duren. We gaan het meemaken. Het voelt wel heel echt allemaal. Bijna zijn we bij het exotische, zo'n 2000 zeemijlen van alle vormen van vast land afgelegen, Rapa Nui, Isla de Pascue, Easter Ile oftewel Paaseiland.

Ik ben nieuwsgierig naar de moai, de uit rotsen gehakte, soms wel twintig meter hoge stenen beelden. Hoe zou de eerste moai die we gaan zien eruit zien? We hebben het boek aan boord met de uitgewerkte aantekeningen van de Nederlander Jacob Roggeveen, die hier in 1722 op eerste Paasdag aankwam. Vandaar de naam Paaseiland. Al noemden toen en ook nu nog de bewoners het eiland Rapa Nui. Het boek is nogal taaie kost, maar natuurlijk wel leuk om mee te hebben. We lezen er kleine stukjes uit.

Donderdag 15 januari 2015: Rapa Nui
In de nacht varen we langzaam. Niet dat er wind staat, maar ook de motor zetten we op rustig. Zo komen we bij het eerste ochtendlicht aan. In het zuidwesten regent het en is er een onheilspellende diep donkere lucht. In het noordoosten is er zon met schapenwolkjes. Paaseiland ligt precies in het midden ervan. Het is een bizarre aankomst. Rapa Nui is in zicht samen met een regenboog!
In de regen en een aantal pogingen tot het oproepen via de marifoon zonder gehoor, rukt uiteindelijk de kustwacht zelfs per boot uit om ons te groeten. Het gaat erg vriendelijk allemaal. Ze zwaaien, formaliteiten komen later wel. De hoofd ankerplek bij Hanga Roa is met deze noordenwind 'no good' (niet beschut). We worden naar de zuidoosthoek van het eiland verwezen, naar Hanga Hotuiti. Daar kunnen we niet aan land, maar wel voor anker met uitzicht op een grote rij moai en een vulkaan. Klinkt helemaal goed. We weten uit alle gelezen verhalen al dat je hier veel van ankerplek naar ankerplek beweegt. Het mini haventje is een soort muizenval. Bij hoge swell kun je er niet meer uit en raken boten beschadigd. Daar moeten we dus niet zijn. Wij varen hoog aan de wind met windkracht vier langs de nu ruige noordkant van het eiland. Het is droog, de zon komt soms door. Bij de Hanga Anakena ankerplek zien we onze eerste moai. Wat een ongekend gave ervaring om hier aan te komen!!