29mrt t/m 7 apr2014, Las Perlas; Walvis!

Dinsdag 1 april, Mogo Mogo; spuitende fontein
We hebben 3 nachten doorgebracht op ankerplaats Mogo Mogo, een kanaaltje met aan weerszijden een eilandje met strandjes en vele pelikanen. Tussen eb en vloed staat er een flinke stroom, naar vloed toe liggen we met de neus naar het Westen, naar eb ligt de neus naar het Oosten gericht. Met het vijf meter rijzende water naar vloed toe neemt de voetruimte voor de tientallen pelikanen die op die éne rots midden in het kanaal willen zitten nogal af. Ik hoor ze in gedachten kwebbelen; schuif eens op Bep, ik krijg natte voeten. Ja zeg, schuif zelf lekker op, ik ben aan het zonnen, zie je dat niet? Ach kom nou, een klein stukje dan ... en nog een heel klein stukje ... spletsj, oeps, nou heb ìk natte voeten Bob, kijk toch uit je doppen.
Omdat hier "Survivor", een tv-serie, is opgenomen is het een populaire ankerplek. Soms liggen we alleen, maar vaak met meerdere motorboten. En die willen graag muziek. We zijn al wat verder weg gaan liggen, maar hebben vandaag besloten dat we het gebied hier verder gaan verkennen. Anker op en gaan maar.
Eenmaal in dieper water zie ik ver voor ons een wel heel erg grote dikke dolfijn. Ik roep Eddy en terwijl die nog over het water zoekt zie ik 'm nog een keer, nu dichterbij. Plots ziet Eddy hem ook, nu meer naast ons, met spuitende fontein. Dat is helemaal geen dolfijn, het is onze eerste walvis! Gááf. Hij spuit nog een keer, nu achter ons. We zijn er even stil van. Wat een ontzagwekkende bewoner van deze oceaan.

Woensdag 2 april, Isla Viveros; in ontwikkeling
Bij het wakker worden in de baai bij Isla Viveros komen er honderden, nee ik denk wel duizenden, kleine zwarte vogels langsvliegen. Opgeschrikt door iets scheren ze door de lage mist in zwermen vlak over het water langs onze boot richting de landpunt. Daar gaan ze de bocht om en verdwijnen ze uit zicht. Ik hoor het gesuis van de klappende vleugels. Ik sta er minutenlang met ingehouden adem naar te kijken.
We hadden gelezen dat een ontwikkelaar bezig is deze plek bij Isla Viveros tot iets als Isla Contadora te ontwikkelen. Met herinneringen aan terrasjes met goede koffie dachten we er 'iets' aan te treffen. Eh .... De gids is al vijf jaar oud, dus dat heeft ze toch wat tijd gegeven zou je denken. Nou, misschien dat die éne verdwaalde palmboom tussen de loofbomen dan gepland geplant is. Dat zou kunnen. En er staat ook ergens ver weg op een heuvel een telefoonmast, waardoor we idioot goede telefoonontvangst hebben. Dat zou ook die ontwikkeling kunnen zijn natuurlijk. Verder zijn er bomen, struiken, strandjes, rotsen, een baai met grote en kleine plukjes eiland en wij zijn er. Verder niemand. Laat die ontwikkeling nog maar even lekker zitten. Het is helemaal prima zoals het nu is. Ik zet de ketel voor koffie op.

Donderdag 3 april, Isla Canas; speurtocht
Stilte. We schuifelen met ons schip tussen de eilandjes en kanaaltjes. We zien geen mens. Het is bijna windstil. Het is een soort speurtocht. Zoekend met het boek met goede kaarten in de hand, waypoints invoerend in de plotter en de forward looking sonar nauwlettend volgend om rotsen te ontwijken maken we een eigen route. Wat een bijzonder gebied hier.
Einde van de middag tijdens het ankeren raken we verwikkeld in een heel andere speurtocht. De ankerlier krijgt onvoldoende elektrische stroom en weigert het anker verder neer te laten. Hij begint enthousiast in z'n normale ritme, gaat erna grommen, wat overgaat in gemurmel en vervolgens in gezoem zonder nog enige beweging. We ankeren handmatig en gaan op onderzoek uit. Na alle stroomcontacten van de ankerlier een anti-corrosie behandeling te hebben gegeven komen we erachter dat de bakboord startaccu ontladen is want, ja hoor, de bakboord motor start ook niet meer. Dat is onhandig. We zoeken door. Gelukkig hebben we aan de ooit zo reuze onhandig aangeschafte elektromotor voor de bijboot 2 accu's overgehouden, die we geregeld zijn blijven laden. Met wat kunst en vliegwerk krijgen we die erop en jawel; de motor start als een zonnetje en de ankerlier doet het ook weer. De startaccu blijkt niet stuk, maar de dynamo van de motor laadt de boel niet meer bij. Ach ja, morgen weer een dag, dan hebben we nog uren de tijd voor verdere deductie en speurtochten. In nood kunnen we in elk geval anker op en kan de motor aan, toch een prettig idee.

We krijgen steeds meer besef hoe zelfvoorzienend we vanaf deze oceaan zullen moeten worden. Er is hier echt geen reserve-accu of elektricien te vinden. Op ons groeiende lijstje 'te doen als we in Nederland zijn' zetten we;
- elektra: aanschaffen boek over elektriciteit aan boord, extra accukabels, accuklemmen.
- campinggaz: aanschaffen infrarood-ovenpan en een energiezuinig elektrisch kookplaatje ter vervanging van gas mocht het echt niet meer te verkrijgen zijn (maar dan moet de elektra natuurlijk wel werken!).
- water: de vele verzamelde manieren om eigen water te genereren verder uitwerken en zorgen dat we ook zelf wat water kunnen maken.

Zondag 6 april, Rio Cacique: rivierpret
We liggen nu zo vaak alleen op de meest mooie plekken ter wereld, dat het helemaal leuk is geworden als er een andere zeiler komt ankeren. Het geeft een samen gevoel. Je bent hier toch behoorlijk afhankelijk van elkaar.
Na Isla Viveros is het gehele telefoonbereik opgehouden te bestaan. Het kleine dorpje Canas is vanaf de ankerplek een dik kwartier met de bijboot varen. We laten de boot alleen achter en gaan op bezoek. Onderweg spotten we een bijzondere spierwitte vogel met rode staart, knalrode kop en een zwarte snavel. Het dorpje heeft in totaal één straatje met kleine open huisjes, veel hangmatten tussen bomen, veel kleine visserskano's, een kerkje van drie bij vier meter en een schooltje met 2 mini lokaaltjes. That's it. Er is geen winkeltje en niemand biedt op het moment iets te koop aan. Wij hebben nog precies vier avondmaaltijden in onze houdbare voorraad en nog wat blikken soep en gepelde tomaten. Nu ja, dan komen we slank aan in Ecuador zullen we maar denken. En we hebben nog een kans, verderop in het zuiden zit nog één klein dorpje, waar ze volgens de gids een paar basiswinkels hebben. Wie weet.
We liggen nu bij Rio Cacique, een baai bij de ingang van een kleine rivier. Je zou hier op een kwartgetijde de rivier kunnen opvaren en je dan met de stroom kunnen laten meenemen. Volgens ons hebben we het getij goed gemikt. Achteraf denken we dat een kwartgetijde niet betekent een kwart van de tijd tussen twee getijden, maar dat er een kwart van het water al gestegen moet zijn. Maakt niet uit, vol goede moed stuiven wij met de bijboot op de branding af. We krijgen maar één golf binnen en komen dan in het (wel zeer) rustige water van de rivier. Het is er zo kalm dat er heel zachtjes water nog naar zee stroomt. In plaats van de in onze gedachten zeer avontuurlijke tocht over kolkend water naar het binnenland, poedelen we lekker rond. We kunnen roeien met af en toe een peddel in het zand en er is net genoeg water om niet helemaal aan de grond te lopen. Twee roofvogels cirkelen recht boven ons. Dat geeft te denken. In het water schieten visjes onder rotsen, geschrokken door onze schaduw. Het is een grappig geheel. Overigens blijkt het een vrij korte rivier. We keren weer om, peddelen langzaam terug en worden bij de nu iets hogere branding nat tot op ons ondergoed. Niet heel avontuurlijk, maar wel erg leuk!

Maandag 7 april, Esmeralda Village; blij met basic
Na al dat natuurschoon zijn we ook wel weer toe aan een langere zeiltrip. Eigenlijk ook wel aan wat cultuur, maar dat moet nog even wachten. We gaan anker op en motoren rustig naar het dorpje Esmeralda Village. Dit dorpje heeft zo te zien wel drie straten. Ook hier is de afvalverbranding ergens in het bos met de wind richting ankerplaats. De roetdeeltjes op onze boot nemen langzaam toe. Gelukkig hoeven we hier alleen even te zijn om te kijken of we iets te eten kunnen krijgen. Iemand in een houten kano komt ons vragen of we papaya's en bananen willen. Nou, gráág! Hij neemt twee van onze jerrycans mee om ze te vullen met drinkwater. Omdat we niet zo heel zeker zijn van de hygiene hier gaan wij dat water als waswater gebruiken, maar wel echt fijn om wat extra te hebben. In het dorpje blijkt in totaal één minibar-winkeltje te zijn. Normaal koop je buiten aan de bar bij het vensterhek, maar wij mogen via de huiskamer naar de winkelruimte. We passen er net samen met de verkoopster in. We vinden rijst, uien, aardappels, knoflook, houdbare melk, gedroogde bonen, wat vis in blik, wat groentes in blik en meel. We voelen ons de koning te rijk. Koffie en thee behoren niet tot de basisbenodigdheden blijkbaar. Gelukkig hebben we daar nog wel genoeg van tot Ecuador, dus dan moeten we maar geen schipbreuk lijden. Tomaten hebben ze ook niet te koop, maar de mevrouw wijst ons een veldje schuin voor de winkel met kleine tomaatjes, die er als een soort onkruid lijken te staan. Daar kunnen we plukken. De kinderen uit het dorp helpen ons mee. Wat een lol! Helaas blijkt niemand in het dorp nog eieren te hebben, dat is jammer. Maar wij zijn echt al helemaal gelukkig met wat we nu hebben. De zelf gebakken koekjes zullen even moeten wachten of wellicht proberen we uit of het zonder eieren lukt. De trossen bananen worden samen met drie papaya's en het water bij de boot afgeleverd. Wij maken ons klaar voor vertrek. Op naar Ecuador!