12 t/m 16 maart 2014; Colon, voordeur tot het Pana

Donderdag 13 maart; Colon, varend tussen industrie en armoede
We zijn in Colon (Puerto San Christobal) aangekomen. Eenmaal door 'the breakwater' (een soort grote dam vanaf het land die zo'n 10 vierkante kilometer water omsluit met openingen erin om binnen te varen) zien we aan stuurboord de van de wereld afgeschermde haven waar veel zeilers heen gaan. Vanaf daar regelen ze de verdere procedure met een agent. Een dure optie. Het schijnt ook zelf te kunnen en dat lijkt echt wat voor ons. Gelukkig hebben we de hele procedure, inclusief telefoonnummers, vooraf al ergens op onze ipad gezet. Dat blijkt reuze nuttig.
Er is een half uurtje varen verderop een ankerplek voor kleine boten, the Flats, waar welgeteld één andere zeilboot, ook een catamaran ligt. Dat lijkt ons weinig voor het hoogseizoen hier, maar alla, de meesten liggen natuurlijk in die prachtige haven. Het is nog vroeg in de ochtend. Om direct door te pakken laten we de dingy neer, starten het motortje en varen naar wat op de kaart eruit zag als drie kleine steigers. Stel je voor; ons kleine mini bijbootje, varend langs mega zeecontainerschepen aan kades waar containers worden opgeladen, met per schip een stuk of vijf mega hijskranen op de kant die de containers hijsen. De aanleglijnen zijn ongeveer zo dik als de wanden van ons opblaasrubberbootje. Het is denk ik te vergelijken met een leuk stukje gaan roeien in het vakantie opblaasbootje tussen de varende schepen in de havens van Rotterdam, Amsterdam of IJmuiden. Ik snap best dat niet veel mensen dat hier doen.
Het steigertje blijkt ietwat groter dan gedacht, maar vooral ook afgezet met hekken en grote borden 'prohibited'. De mensen die we het vragen (lang leve onze Spaanse lessen!!) vertellen dat dit hele havengebied is afgezet en verschillen van mening over waar we wel aan wal kunnen. Volgens wel vijf mensen zijn allerlei gebieden gevaarlijk en is ergens vandaan lopend door de stad naar de immigratie al helemaal levensgevaarlijk. Je zal en moet hier ten alle tijden in een taxi zitten. Zoiets hadden we al gelezen, maar hallo zeg, hoe erg gaat deze stad zijn? Een zeiler die zich ook zelf in de stad gewaagd had schreef hierover op internet dat de dieven 's morgens nog slapen. Daar klampen we ons voor nu dus maar even aan vast. Uiteindelijk zouden we zeven kilometer met ons kleine bootje moeten gaan varen, op ruw water, om bij een mogelijk veilige aanlegplaats te komen. Enige andere optie is bij de sloppenwijk aan wal te gaan. Daarbij staat letterlijk op de kaart in ons boek: AREA TO BE AVOIDED! Zou er echt geen andere optie zijn?
We zien eindelijk iemand anders met een bijbootje. Gauw, gauw, erachteraan! Hij hoort ons niet maar vaart naar de steiger die niet in maar vlak naast de sloppenwijk ligt, gescheiden door precies 1 muur. Het is een visser en alle werklui bij deze steiger zijn ongelofelijk vriendelijk. We mogen onze boot aan een vissersboot aanleggen die in reparatie is en zij letten erop. Laat nou toch het kantoor van immigratie precies hier zijn! Dat lukt dus. Vervolgens willen we graag op internet, omdat we de procedure voor het Panamakanaal willen opstarten. Er loopt een bewaker mee om een taxi aan te houden en eenmaal rijdend door de stad beginnen we te snappen waarom lopen, in elk geval in dit deel, niet aangeraden wordt. Wat een vergane gebouwen en wat een armoede! Het lijkt net alsof er zojuist oorlog is geweest en de verlaten en half ingestorte gebouwen opnieuw bewoond zijn geraakt door arme mensen. Verschillende verdiepingen zijn bewoond door verschillende gezinnen. Veel ziet er grijs en grauw uit. Ik voel mijn ipad voor dat internet in mijn rugzak branden. Niet echt heel handig om die mee te nemen. Dit is, zelfs in de taxi, niet echt een plek waar ik mijn iPhone eens tevoorschijn zou halen om foto's te maken. Ik hou de plaatjes wel in mijn hoofd. We laten ons afzetten bij McDonalds, waar we internet verwachten. Ze hebben wel lekkere hamburgers en koffie, maar helaas geen wifi. Een nieuwe taxi brengt ons naar een internetcafe. Daar zouden ze WiFi hebben. Dat is er ook. Als ik de ipad opstart zie ik welgeteld één draadloze internetverbinding. Maar helaas blijken ze de code ervan kwijt te zijn. Verschillende medewerkers voeren van alles in, maar tevergeefs. Waarschijnlijk wilden ze gewoon allemaal even die ipad vasthouden. Er is overigens in het internetcafe ook niemand met een eigen laptop of smartphone. Wat wel lukt is achter een computer van hen de Panama Canaltransit Site opstarten. Stap 1 is de gegevens invullen en erachteraan bellen om een meetafspraak te regelen.

Vrijdag 14 maart: met gevaar voor ...
We bellen zoals afgesproken om half acht naar het meetbedrijf en al een half uurtje later zit er een meter bij ons aan boord. Ze kwamen hier toch aan het begin van de dag langsgevaren. Later horen we overigens dat mensen in de haven die het via een agent regelen dagen of weken op een meetafspraak wachten. Afijn. Wij zijn ons van geen kwaad bewust en zijn blij dat de boel zo gesmeerd loopt. Hierna moet je bij de bank gaan betalen, inclusief borg. Dàt is best een spannende actie, want nu zitten we met een kleine tweeduizend dollar (welgeteld 1875 dollar) aan contanten in ons ondergoed in de bijboot. We nemen ons voor de zeven kilometer naar veiliger gebied te gaan afleggen om bij Club Nautico aan wal te gaan. Dat moet een soort bootjesclub zijn. Eenmaal onderweg blijkt het zo hard te gaan waaien dat we ons afvragen wat eigenlijk gevaarlijker is; met ons bootje deze golven trotseren of opnieuw naast de sloppenwijk aanleggen. Hoewel ik me enige zorgen maak kiezen we het laatste. De vissers die op ons bijbootje paste drukte ons gisteren bij het weggaan op het hart dat we echt moesten oppassen omdat je hier in de gaten wordt gehouden. Ik vermoed dat men (?) dus ook zal weten dat zeilers die de tweede keer aan wal komen met geld voor het kanaal naar de bank gaan. De vissers herkennen ons en opnieuw worden we hartelijk ontvangen. Eigenlijk kan het niet veiliger dan hier, geweldig! Ze herkennen ons en vele handen helpen ons aan wal. Opnieuw worden we geëscorteerd naar een taxi en dan gaan we op naar de bank. Alles lukt. We bellen voor de datum van Transit, maar die kunnen ze nog niet geven omdat ze nog op de meetpapieren van onze meter wachten.
Aangezien we langs het gebouw 'Maritima de Panama Canal' lopen, gaan we naar binnen om te kijken of we met het afgeven van een kopie van onze meetpapieren de boel kunnen bespoedigen. En wat een belevenis is dat! Het blijkt niet het goede gebouw, maar men raakt er hier van overtuigd dat we een Zarpe (soort visum) nodig hebben. Volgens ons hebben we die al. Zij vinden van niet. Na enige tijd komen wij erachter dat je voor elk stukje dat je in Panama vaart een Zarpe nodig hebt. De onze geldt inderdaad tot aan hier zien we. We zullen een nieuwe nodig hebben bij aankomst in Balboa, Panama City, om boetes aldaar te voorkomen. Als het ware zijn we onbedoeld ineens al aan het uitklaren. Ook goed. Het blijkt een procedure van een uur of twee. Het kantoor zit op de derde verdieping van een gebouw dat toen het nog van Amerika was goed werd onderhouden. De elektra draden en plafondplaten laten nu echter los, sommige zijn verdwenen en waar iemand een raam met papier heeft afgeplakt zit dat papier schots en scheef. Per kamer zitten er een stuk of vijf mensen aan lukraak neergezette oude en allemaal verschillende bureautjes. Twee eten, twee hebben de ogen even(?) dicht en één is bezig met papieren. In een andere kamer ligt één mevrouw ongeveer een minuut of twintig dubbel van het lachen aan de telefoon, met naar ik toch aanneem een privé gesprek en wordt er in de kamer ernaast gelachen om een tv-programma. Het is in elk geval een vrolijke rare bende. We vullen in kamer 1 gegevens in, in kamer 2 worden die (langzaam) in een computer ingevoerd en wordt een nieuw formulier met vijf doordrukbladen ingevuld, in kamer 3 betalen we 12 dollar voor deze procedure en terug in kamer 1 worden alle officiële stempels (vele!) gezet. Werkelijk in alle kamers treffen we slapende mensen aan. We hebben overigens maar zelf een transitdatum bedacht, want anders wordt het hier te ingewikkeld. En al die tijd worden we van kamer naar kamer begeleidt door een magere wat oudere meneer die mogelijk denk dat hij een soort Caribisch Engels spreekt. In elk geval babbelt hij vrolijk door in een zowel in het Spaans als in het Engels onverstaanbare taal. Zoiets als de dorpsgek denken we. Maar alles gebeurt met ongekende vrolijkheid. Erg grappig. Als we later naar het juiste gebouw bellen voor een transit afspraak blijken we waarschijnlijk maandag al door het kanaal te kunnen gaan.
We nemen een taxi naar Club Nautico, waar we via Tito lijnen voor de sluis kunnen huren. Tito verschijnt niet op afspraak helaas, maar we zien wel dat hier een stuk of vijf jachten voor anker liggen. Dit blijkt de voor zeilers 'Place to be', niet vermeld in de gidsen. De Club zelf is overigens een leeg gebouw, wat ze er doen is mij niet zo duidelijk. Naast de lege zaal schijnt een op dit tijdstip hermetisch afgesloten café te zijn. We ontmoeten er Peter, een medezeiler die veel meegemaakt heeft. Onder andere een kaping in Algerije, door de kustwacht! Ook hier in Colon is hij in de haven opgelicht door een agent die met de haven regelde dat mensen meer nachten bleven. Nu regelt hij zaken via Tito, die heel betrouwbaar is, maar helaas niet komt opdagen nu. Wij gaan na anderhalf uur tevergeefs wachten en twee berichten dat hij echt over vijf minuten komt, toch maar terug naar onze bijboot die immers bij de sloppenwijk ligt.

Terug bij de boot blijkt de Let's go weer eens zelf alvast op stap gegaan te zijn. Wellicht heeft ze de zenuwen voor het kanaal. Maar vooral is er een erg modderige bodem en ons anker wil daarin niet zo goed houden, zeker niet met de zeer pittige wind van vandaag. Na ja, dan gaat Let's go dus alvast richting de sluizen. Gelukkig drijft ze nog en is ze nog niet bij het struikgewas aangekomen. We lichten het anker en besluiten meteen maar bij Club Nautico te gaan ankeren, bij de andere zeilers die niet in de haven gaan liggen.

Zaterdag 15 maart; linehandlers met veel ervaring ...
We moeten voor de sluizen zelf drie extra bemanningsleden regelen om de lijnen te bedienen. Zonder die bemanning gaat je transit niet door. Natuurlijk kun je dure mensen via agents inhuren, maar leuker is het om andere zeilers mee te krijgen. Omdat alles zo snel gaat hebben we zelf geen tijd meer om eerst met iemand mee te gaan voor de ervaring. En bovendien, de boten die hier liggen gaan allemaal zelf ook de komende paar dagen door het kanaal. Wij gaan dus opnieuw op zoek naar internet om via de site mensen te vinden. Gelukkig zijn hier allerlei internetcafé's, de één nog gekker dan de ander. We hebben er nu één met wel zes computers, met hele grote zware diepe schermen. Maar ze doen het. We hebben raak, Jeff uit Panama heeft tijd en hij heeft een vriendin kunnen regelen. De rest is helaas niet beschikbaar, dus zullen we ook één dure kracht inhuren. Waarbij het dan altijd maar hopen is dat ze ooit al een lijn hebben vastgehouden. Er gaan veel verhalen over de professionele krachten. We gaan het beleven. Ik bedenk me dat het handig is Jeff ook nog even echt naar zijn ervaring te vragen, ook al heeft hij op de site staan 'boating all my life'. Jeff is erg eerlijk als ik hem bel. Hij is ooit met een rondvaarttoerboot door het kanaal gegaan, heeft wel eens met vrienden mee gezeild en vaart voor zijn werk elke week met de (veer?)boot bij de San Blas eilanden. Of zou hij toch aldaar een kano bezitten? Hij vertelt dat hij twee knopen kent. Nou, dat is meer dan niks. En bovendien wil ik helemáál niet dat hij in een sluis ook maar iets met knopen gaat doen;). Eddy en ik bereiden een goede les lijn hantering voor waarbij Eddy de kolkende kracht imiteert en ik die lijn probeer te temmen. Moet gaan lukken. We vragen ze vier uur vooraf te komen, kunnen we goed oefenen ...

Zondag 16 maart; feestje
Tito levert gelukkig op tijd onze sluislijnen en zal zorgen voor één professionele kracht morgen. We hebben een feestje. Een Frans gezin nodigt iedereen uit voor het avondeten. Veel boten gaan morgen door het kanaal, dus er is wat te vieren. Alle zeilers die hier liggen komen naar de Moana, een werkelijk zeer prachtige Wharren catamaran. Iedereen neemt eigen eten en drinken mee. Wat een feest en wat een geweldig internationaal gezelschap. Veel avontuurlijke mensen met onafhankelijke geesten. Niemand van de mensen hier heeft die mooie dure haven gezien. Ik spreek iemand die net weken in het meest zuidelijke deel van de San Blas is geweest, waar verder geen toeristen komen. Ze vertelt dat ze, nadat ze er al een tijdje lagen, in de ochtenddauw dichtbij het vaste land ineens allerlei kano's vanuit het niks tussen de bomen zag opduiken. Er was bij de Kuna's iemand met een gewonde knie. Zij konden helpen met desinfecteermiddel en verband, waarna ze werden uitgenodigd bij de Kuna-indianen in het dorp. Het neemt tijd de lokale bevolking te leren kennen, maar het kan zeker wel. Ik ontmoet meerdere mensen die net als wij in etappes varen en af en toe de boot dus ergens achter laten. Hier zijn ook de mensen die in acht meter bootjes over de wereld varen. Ook zij moeten naast de schipper, vier handliners en een advisor mee aan boord nemen. Dat ziet er erg grappig uit zagen we vandaag al. Waar ze allemaal slapen? Wellicht doen ze dat per toerbeurt. Voldaan en vol verwachting voor onze eigen passage door het kanaal gaan we naar huis, naar de Let's go.