22 februari t/m 8 maart 2014: Dag curacao, op naar

Zondag 2 maart; Met stille tred ...
Gisterochtend was het bladstil. Het Spaanse Water lag erbij als een spiegeltje. Dat is erg uitzonderlijk hier, meestal wappert er een dikke vijf BFT om je oren. Het is adembenemend mooi. Ik moet denken aan windstille mistige dagen in Nederland, maar dan lekker warm. En vandaag? Vandaag zijn we op zee! Slechts een paar mensen weten dat we op weg zijn. Want ja hé, eerst zien en dan geloven dat we echt op zee komen nietwaar? Anders moet iedereen weer ingelicht worden dat we toch niet gaan want motor zus en schroefblad zo en, enzovoorts, veel te veel gedoe. Dus geven we er dit keer maar eens geen ruchtbaarheid aan. We vertellen de dame bij immigratie die bij het opnieuw uitklaren vraagt hoe het met de motor is, dat hij werkelijk perfect loopt, volledig uitgeprobeerd en al ... kuch, kriebel in m'n keel. En dat met een stalen gezicht. En ja we vertrekken ruim binnen vierentwintig uur, al om acht uur 's morgens is het plan. Op dat moment legt Joe de laatste hand aan het ontluchten van de motor en duimen wij ervoor dat ze het inderdaad doet.
En nu zijn we dus zomaar op zee met zeeën van ruimte om ons heen en voor ons gevoel zeeën van tijd, want de tijdsdruk is van ons afgegleden. We beginnen aan een nieuwe tocht!
Als kind las ik het boekje 'Oh wat mooi is Panama'. Ik had daar allemaal beelden bij en droomde ervan er ooit zelf eens te komen, al had ik geen idee waar het lag. Het klonk zo exotisch en spannend. En nu ga ik erheen. Het boek met de foto's van de San Blas en zijn eilandjes met Kuna indianen geven me eenzelfde exotisch gevoel. Maar bovenal zijn we weer op zee! Wouw wat is het heerlijk om te varen. We hebben het meest mooie weer van de wereld met een voorspelling van dagenlang goede en redelijk rustige wind. De golven zijn slechts een halve meter hoog, zeer uitzonderlijk! Dit in tegenstelling tot de dagenlange harde tot stormachtige wind bij ons tweede bijna-vertrek anderhalve week geleden. Elk nadeel heb z'n voordeel nietwaar?

Er zijn niet veel monteurs die het aandurven een saildrive, zeg maar onze schroefas, terwijl de boot in het water ligt te repareren. Joe wel. Alleen als hij zaterdag en maandag een afspraak niet nakomt beginnen we te vrezen dat hij het te druk heeft. Of zou hij het toch niet zien zitten? We informeren naar mogelijke alternatieven. Met die in het achterhoofd zoeken we Joe. Na een prettig gesprek waarin we afspreken alleen de éne romp te doen en er met z'n allen voor te gaan, kunnen we gelukkig weer dagelijks genieten van de deskundigheid en vrolijke noot van Joe. Zelf zijn we druk geweest met onder de boot duiken om de schroef los te krijgen en daarbij te ontdekken dat het enige creativiteit vraagt om een boutje onder water los te krijgen. Voor je het weet draai je namelijk zelf rondjes en blijft het goed vastzittende boutje lekker zitten waar het zit. Erg grappig. Joe weet honderdeneen trucks en tips om dit soort zaken met huis- tuin- en keukenmiddelen op te lossen. Vooral het stukje hout tussen schroef en boot klemmen deed het goed. Verder hebben we ons ingezet om het waterpeil, ditmaal ìn de boot, onder controle te houden. Het was leuk, spannend en de motor wordt steeds minder een 'black box' in het achteronder. Joe laat ons zien wat een vislijntje met een rvs-asje doet, er zit domweg een groef in. Dat lekt! Gelukkig mag hij de draaibank van een vriend lenen en haalt hij een duizendste millimeter van het asje af. De saildrive wordt geheel geserviced, met nieuwe seals en al teruggeplaatst en de boot weer leeggepompt. Aan de andere romp maken we ook waterdichte schotten, geeft toch een veilig gevoel niet te zinken als het lek slaat en is ook handig voor als we wellicht in Ecuador nog een keer iemand kunnen vinden die het aandurft de bakboord-saildrive in het water te vervangen!

Maandag 3 maart; Stormvogeltje
Ik ben gelukkig. Dat was ik al, maar nu helemaal. Zowel Eddy als ik zitten met een grote glimlach op ons gezicht om ons heen te kijken. Water, overal water! Het enige wat nog mist is het nu toch eindelijk eens zien van walvissen (paar dagen geleden was er een groep bij Aruba hoorden we) en schildpadden. Ook de groepen dolfijnen zijn nog niet veel op bezoek geweest dit jaar. Wellicht worden wij de eerste zeilers die de wereld omgaan zonder het zien van walvissen of grote schildpadden?
Er is gebrabbel op de marifoon en ik vraag Eddy of het echt niet voor ons is. Nee, welnee. Ik ken dat gevoel, dat dat gepraat vast tussen van die grote vrachtschepen is. Maar omdat er herhaalt blijft worden, checken we toch even de genoemde positie. Laten wij dat nou toch precies wel zijn. Het blijkt de Venezuelaanse kustwacht. Bij vertrek hoorden we al dat er veel onlusten in Venezuela zijn en het is kantje boord of er burgeroorlog zal ontstaan. Ineens toch wat ongerust hopen we niet gemoedelijk door oorlogsgebied te varen. Het blijkt gewoon controle. De man is uiterst vriendelijk en onverstaanbaar. Hij is echter bereid hetzelfde woord vele malen te herhalen;
kustwacht: what is your black sir?
Eddy: say again?
What is your bleg sir?
I'm sorry, i don't understand, can you please say it again?
What is your bleck sir?
Uhm, ...... (Stille onderlinge discussie, ik denk mee maar heb ook geen idee), i'm realy sorry, can you explain what you mean?
What is your vleg sir?
Ah, my flag! We're Dutch, the Netherlands, Olanda!

Ik ben dagelijks bezig met een cursus Spaans op mp3, gekregen van andere zeilers. Ik heb er erg veel plezier in, maar vrees dat mijn Spaans net zoiets zal zijn. Je hebt zelf het gevoel dat je het prachtig uitspreekt, maar of de klemtoon nou precies .... Afijn, zo kan dat dus gaan. Nadat de kustwacht zich verzekerd heeft dat we geen problemen hebben en wij voor hen een wilde gooi hebben gedaan naar onze geschatte tijd van aankomst (ik bedoel, dat weet je maar nooit bij ons, maar dat past niet op dat formulier), varen zij weer verder. Wij hebben een koers met een ruime bocht om Cartagena uitgezet. Zowel Venezuela als Colombia zijn niet echt veilig op het moment. Er gaan verhalen dat je wordt aangehouden en veel moet betalen. We zoeken het maar niet op. Ook volgens de weer- en stroomkaarten is dit een gunstige vaarroute. Als er enigszins wind komt botst dat bij de hoek van Cartagena op elkaar, wat vaak ellendige zeeën geeft daar. Vorig jaar werd er nog een Nederlander vermist. Veel zeilers houden daarom de 2000 meter dieptelijn aan, wij gaan zelfs met een nog wat ruimere boog.

Voor me uit starend over het water zie ik ineens weer een stormvogeltje. Dat is gaaf. Vorig jaar vloog zo'n vogeltje de hele Atlantische oversteek mee. Is het dezelfde? Vast niet, maar het is zo leuk dat te denken.

Dinsdag 4 maart; Vliegende vissen
Ik denk dat de oceaan gehoord heeft dat ik graag wat meer dieren ontmoet, maar dat er net even geen schildpadden of walvissen in de buurt zijn. Dus lossen de vliegende vissen het gemis op. Melitta omschreef ze zo mooi als een soort grote libellen boven het water. Één vliegt bij een zeilwissel tegen me aan en valt op de kuipvloer voor mijn voeten. Hij is wel een centimeter of twintig groot. Ik probeer 'm elegant weer te water te krijgen. Dit gaat niet heel erg elegant omdat 'ie nogal glibberig is. Eddy schiet in de lach om de hoge boog die de vis naar zee maakt door mijn goedbedoelde gegoochel. De andere vliegt over het kajuitdak recht in mijn armen en floept in het donker de lijnenbak in. Ja zeg, dat is onhandig, hoe krijg ik je daar nou weer uit als je zo blijft spartelen en steeds verder tussen alle lijnen verzeilt raakt? Het lukt gelukkig toch, vis is weer naar zee.

Woensdag 5 maart; Aanvaringskoers
Het is zowaar weer eens gelukt. Op deze zee, waar we nog niet eens één keer per dag een vrachtschip zien, lig ik op ramkoers met een wel heel groot schip vol zeecontainers. De golven zijn hoog, de zee ruig, erg veel zin om van koers te veranderen heb ik dus nog niet. Beiden hopen we denk ik dat het zoals meestal vanzelf nog wel weer goed komt. Tien minuten voor botsing roep ik hem toch maar via de marifoon op met de mededeling dat we wel wat erg dicht bij elkaar lijken te gaan komen. Dat is hij zeker met me eens. Hij is al aan het bijdraaien naar stuurboord. Oeps, officieel heb ik wel voorrang maar eh, hij is wel erg groot en voor hem is bijdraaien echt lastig. Hij meldt dat als ik nou ook naar stuurboord bijdraai, hij precies mooi voor me langs kan. Doe ik. Whow wat zijn de golven hier hoog en lang! Dat merk je pas als je van koers verandert. Een tijdje vaar ik halve wind, berg op, berg af, dal in, dal weer uit, even bijsturen bij te grote golven en skiën maar weer, whoesh de huizenhoge golven af. Ik geloof niet dat we met de Let's go al zulke golven hebben gehad. Het gebied staat er hier om bekend. Wat een rust als het schip gepasseerd is en ik terug naar voor de wind kan draaien. En dan is het nu windkracht Oost 6 BFT, rustig voor hier. Gave zee.
We begonnen met donkere maanloze nachten. Nu staat elke nacht een kiertje maan een tijdje langer in de lucht. Ook wordt het steeds later pas donker en weer licht. En dat gewoon door naar het westen te varen. Dit is toch wel de menselijke maat van reizen. Eddy noemt dat zeevaarders dit al honderden jaren geleden deden, ook met catamaran-achtige boten in de Polynesische driehoek, tussen Hawaii, Paaseiland en Nieuw Zeeland! Wat een besef hè?! We varen dwars door de geschiedenis van landverkenning heen.

Donderdag 6 maart; Rust
De wind neemt af, de golven worden steeds vlakker. Het is een surrealistisch schilderij waar we zachtjes doorheen glijden.

Zaterdag 8 maart; Wouw wat mooi is Panama!
De laatste twee dagen hadden we steeds net genoeg wind om toch nog lekker te zeilen. Twee intens gelukkige en ontspannen dagen, samen met de zee en elkaar. Als het daglicht begint in te zetten zien we de San Blas eilandjes; tenminste, in de verte zien we verschillende plukjes palmbomen boven water, met erachter vaag in de mist blauwtinten van het vaste land met regenwoud. Dichterbij gekomen ontmoeten we enkele vissers in boomstam kano's. Ik ben net de zeilen aan het doen en zwaai met zeilhandschoenen aan, lierenhandel in de hand en electronische navigatie ingezoomd op de ingevoerde waypoints. Vanwege de riffen hier ben ik geconcentreerd bezig. De visser zwaait met de halve kokosnoot waarmee hij wat water uit de boomstam aan het scheppen was. Wat een wereld van verschil. En toch ook niet. Beiden zijn we ingespannen bezig en beiden lachen en zwaaien we bij de ontmoeting.

Wouw wat mooi is Panama!