16 t/m 21 februari 2014; Murphy's law
Blijf op de hoogte en volg Rixta
22 Februari 2014 | Curaçao, Willemstad
Dinsdag 18 februari; zin om te gaan
Deze extra dagen op Curacao maken dat ik erg veel zin krijg in Panama. Wat een project is dat geweest zeg! Het verder inlezen en het zien van foto's maken dat het gaat leven voor mijn ogen.
Woensdag 19 februari; landhuis Brievengat
In de ochtend halen we herinneringen op aan onze wandelingen in Italië. Beelden van de oude Romeinse Via Appia komen op, met verkoelende schaduw van bomen, mooie natuur en verfijnde geuren. We hebben allebei wel zin in een koele wandeling en een mooie Italiaanse tuin met binnenplaats. De natuur in Curacao bestaat echter toch vooral uit cactussen en struikgewas en de temperatuur is een graad of dertig. We gaan ons geluk beproeven met het opzoeken van een landhuis. Eén van de kleine busjes rijdt naar Brievengat en we lezen op internet dat het landhuis overdag te bezichtigen is. Zo gezegd zo gedaan. Daar eenmaal aangekomen rijdt het busje al weg, als we over de oprijlaan bij gesloten hekken komen. We kunnen er niet bij. Door een gat in het hek bij de landgoederen hopen we met een omweg toch nog wat meer van in elk geval de buitenkant te kunnen zien. We zien veel cactussen, een haan bij een soort verlaten (?) getto-buurt en de plaatselijke dumpplaats voor wasmachines en aanverwante artikelen. We keren toch maar weer om. Terug bij het hek zien we iemand bij de poort het hangslot met een hamer bewerken. Eh ... We vragen gelijk maar of hij ons kan binnenlaten. Het voelt als een inbreker vragen even mee naar binnen te mogen, maar ach, wat kan ons het schelen. De jongen begint verschrikt uit te leggen dat hij echt een sleutel heeft maar dat het slot moeilijk doet. Hij komt bomen kappen. Wat een geluk voor ons! We mogen erin en kunnen zelfs het hele huis van binnen bezichtigen. Wat leuk zeg. Toen ik hier ruim twintig jaar geleden werkte was er elke vrijdagavond een groot salsa feest bij dit landhuis. Nu wordt het door monumentenzorg onderhouden en is het nog maar af en toe open. In de schaduw van een grote boom op de binnenplaats eten wij onze lunch. Net geen Via Appia, maar helemaal goed.
Donderdag 20 februari; waahaha, nee toch, grapje?
Alle mensen die het spannend vinden als wij een oversteek maken kunnen opgelucht ademhalen. Komende weken, ja je leest het goed, weken, zullen we op Curacao blijven. Hoezo? Murphy's law!
We hebben gisteren opnieuw uitgeklaard. Bij de douane was dat geen probleem. De mevrouw bij Immigratie vond het te vroeg. Hoewel wij vertelden dat één motor weer als een zonnetje liep en de andere bijna klaar was, had zij er geen vertrouwen in. Ze vertelde ons dat we terug moesten gaan, dat we de boot eerst 'even' naar buiten op zee moesten varen en dàn pas komen uitklaren, zodat we zeker wisten dat de motor het deed en we niet NOG een keer zouden komen inklaren. Welnee, wij twijfelen ècht niet aan dat het ook in orde komt met de stuurboordmotor. Nadat we haar hebben uitgelegd dat we, desnoods op één werkende motor, zullen vertrekken en dat het ons een halve dag reizen met de bus kost om bij het immigratiekantoor te komen, laat ze ons gaan en krijgen we, opnieuw, een stempel in ons paspoort. Gelukkig, dat scheelt een dag en we hebben nu eenmaal behoorlijke haast gekregen om de Galapagos te gaan halen. Afijn.
Nadat we onze laatste Curaçaose guldens hebben uitgegeven aan Hollandse haring bij, jawel, Albert Hein, komen we terug aan boord. Onze monteur, Joe legt net de laatste hand aan de nieuwe motorsteunen en wij zijn klaar voor vertrek. De beide motoren pruttelen weer vredig. Ze doen het werkelijk prachtig, want in de wachttijd op de motorsteunen heeft hij beide motoren grondig geserviced. Hij heeft echt hard gewerkt om ons vandaag nog op pad te krijgen, hij weet van onze haast. Tussendoor hoorden we al wat telefoontjes van morrende anderen die door ons moesten wachten. Als laatste checkt Joe nog even de olie van de saildrive. Ach nee toch, hij is er stil van en gaat zitten. Het valt niet te ontkennen, er zit water in!
Als we daarmee doorvaren draaien we de koppeling kapot, ruim vier duizend euro's. Ik pak een biertje mee met onze monteur. De opties zijn gering. 1. Joe kan een tijdelijke oplossing met een drukvat maken zodat er olie in de koppeling blijft (en we olie achter ons lekken trouwens, maar dat terzijde). Echter, in Ecuador kan onze cat waarschijnlijk niet uit het water. Dus met die tijdelijke oplossing zouden we tot Tahiti moeten varen. Dat is echt teveel risico. 2. We kunnen naar Aruba, waar we uit het water kunnen in de hoop dat er op het moment een goede, betrouwbare monteur aanwezig is, wat niet altijd het geval is. 3. Nogmaals eruit bij CuracaoMarine. Dit lijkt geen echte optie, aangezien uit verschillende hoeken oplichtingsverhalen komen over exorbitante prijzen als anderen daar aan je boot moeten werken. Dit kunnen we niet zelf, dus geen echte optie. 4. Eddy bedenkt dat Joe in zijn verhalen het een tijdje terug had over een boot waarbij hij met waterdicht schot in de motorruimte en de motor eruit de boel tot de waterlijn liet onderlopen en dan in zwembroek de saildrive eruit kon halen. Eddy en Joe vertrekken samen plannen makend benedendeks.
Slik.
De motorruimte vol water laten lopen, begrijp ik dat nou goed? Volgens de beide heren gaat dat lukken. Zonder te zinken. Gewoon als een soort badkuip. Oké, oké, theoretisch snap ik dat prima. Mijn fantasie is echter altijd zo goed in dingen te bedenken waardoor zo'n schot niet goed vast zit. Ik denk dat ik die dag dan maar even een blokje om ga. Of misschien moet ik er juist bij zijn om als het misgaat de Let's go in te fluisteren nu, NU, van anker af te slaan en linea recta opnieuw naar die ondiepte te verkassen.
In de avond zitten we elkaar verdwaasd aan te kijken. Linksom of rechtsom, we gaan die Galapagos eilanden dit jaar niet meer halen. En we hadden erg graag onze vrienden Wouter en Hermine op dat stukje van de wereld ontmoet. Zij hebben natuurlijk ook met dit idee een reis erheen geboekt. Het is wat zeg. Echt naar voor ze! En natuurlijk ook naar voor ons. Dit is een groots besluit. We moeten de Galapagos laten schieten. We lichten onze vrienden in.
Vrijdag 21 februari;
We zijn op zoek naar de benodigde onderdelen. We durven niet meer naar ons saldo op de bank te kijken. We hadden Galapagos reeds betaald, maar nu komen we er helemaal niet. We vragen ons af waar die Candid Camera hangt? Zit er kauwgum aan Curacao? Mijn vriendin Mieke schrijft terug dat ze al dacht dat ze een kauwgummetje verloren was ...
Voorzichtig bedenken we maar dat we nu dan misschien wel naar San Blas of Las Perlas bij Panama kunnen? Dat we ons vliegtuig in Ecuador hopelijk nog wel rustig kunnen halen, toch? Dat we vast heel veel geld besparen doordat we het niet op de Galapagos kunnen uitgeven? Bestond er ook niet zoiets als "Poor Man's Galapagos"? Een vrij onbekend eiland bij Ecuador met dezelfde dieren, maar zonder alle benodigde vergunningen? Wellicht kunnen we daarheen of lukt het om alles door te schuiven naar volgend jaar? Eerst zien, dan ...
Ik geloof dat ik vorig jaar dat 'Anker in de hoofdrol' toch wat rustiger vond dan dit verhaal over ons als 'Jut en Jul Pech Onderweg', ja toch?! Overigens is dit natuurlijk ook achterstallig onderhoud. We hebben altijd olie en filters etc goed onderhouden en hoopten dat de seals en membranen van de saildrive het nog wel even zouden blijven doen. En we wisten ook echt niet dat die dingen zo geregeld vervangen moesten worden trouwens. Ik bedoel, in de handleiding lezen we nu dat je ze om de twee (!) jaar zou moeten vervangen, maar wie doet dat voor € 4500 (als het uit Europa komt) per keer? We leren dat oceaanvaren, zon, zee, zout en het een paar maanden stilleggen van een schip in de tropen veel vraagt.
Het is een test van onze flexibiliteit en humor. Onze nieuwe naam wordt natuurlijk "de familie Elastiek", die van die boot "Let's stay", dat is het.
Deze extra dagen op Curacao maken dat ik erg veel zin krijg in Panama. Wat een project is dat geweest zeg! Het verder inlezen en het zien van foto's maken dat het gaat leven voor mijn ogen.
Woensdag 19 februari; landhuis Brievengat
In de ochtend halen we herinneringen op aan onze wandelingen in Italië. Beelden van de oude Romeinse Via Appia komen op, met verkoelende schaduw van bomen, mooie natuur en verfijnde geuren. We hebben allebei wel zin in een koele wandeling en een mooie Italiaanse tuin met binnenplaats. De natuur in Curacao bestaat echter toch vooral uit cactussen en struikgewas en de temperatuur is een graad of dertig. We gaan ons geluk beproeven met het opzoeken van een landhuis. Eén van de kleine busjes rijdt naar Brievengat en we lezen op internet dat het landhuis overdag te bezichtigen is. Zo gezegd zo gedaan. Daar eenmaal aangekomen rijdt het busje al weg, als we over de oprijlaan bij gesloten hekken komen. We kunnen er niet bij. Door een gat in het hek bij de landgoederen hopen we met een omweg toch nog wat meer van in elk geval de buitenkant te kunnen zien. We zien veel cactussen, een haan bij een soort verlaten (?) getto-buurt en de plaatselijke dumpplaats voor wasmachines en aanverwante artikelen. We keren toch maar weer om. Terug bij het hek zien we iemand bij de poort het hangslot met een hamer bewerken. Eh ... We vragen gelijk maar of hij ons kan binnenlaten. Het voelt als een inbreker vragen even mee naar binnen te mogen, maar ach, wat kan ons het schelen. De jongen begint verschrikt uit te leggen dat hij echt een sleutel heeft maar dat het slot moeilijk doet. Hij komt bomen kappen. Wat een geluk voor ons! We mogen erin en kunnen zelfs het hele huis van binnen bezichtigen. Wat leuk zeg. Toen ik hier ruim twintig jaar geleden werkte was er elke vrijdagavond een groot salsa feest bij dit landhuis. Nu wordt het door monumentenzorg onderhouden en is het nog maar af en toe open. In de schaduw van een grote boom op de binnenplaats eten wij onze lunch. Net geen Via Appia, maar helemaal goed.
Donderdag 20 februari; waahaha, nee toch, grapje?
Alle mensen die het spannend vinden als wij een oversteek maken kunnen opgelucht ademhalen. Komende weken, ja je leest het goed, weken, zullen we op Curacao blijven. Hoezo? Murphy's law!
We hebben gisteren opnieuw uitgeklaard. Bij de douane was dat geen probleem. De mevrouw bij Immigratie vond het te vroeg. Hoewel wij vertelden dat één motor weer als een zonnetje liep en de andere bijna klaar was, had zij er geen vertrouwen in. Ze vertelde ons dat we terug moesten gaan, dat we de boot eerst 'even' naar buiten op zee moesten varen en dàn pas komen uitklaren, zodat we zeker wisten dat de motor het deed en we niet NOG een keer zouden komen inklaren. Welnee, wij twijfelen ècht niet aan dat het ook in orde komt met de stuurboordmotor. Nadat we haar hebben uitgelegd dat we, desnoods op één werkende motor, zullen vertrekken en dat het ons een halve dag reizen met de bus kost om bij het immigratiekantoor te komen, laat ze ons gaan en krijgen we, opnieuw, een stempel in ons paspoort. Gelukkig, dat scheelt een dag en we hebben nu eenmaal behoorlijke haast gekregen om de Galapagos te gaan halen. Afijn.
Nadat we onze laatste Curaçaose guldens hebben uitgegeven aan Hollandse haring bij, jawel, Albert Hein, komen we terug aan boord. Onze monteur, Joe legt net de laatste hand aan de nieuwe motorsteunen en wij zijn klaar voor vertrek. De beide motoren pruttelen weer vredig. Ze doen het werkelijk prachtig, want in de wachttijd op de motorsteunen heeft hij beide motoren grondig geserviced. Hij heeft echt hard gewerkt om ons vandaag nog op pad te krijgen, hij weet van onze haast. Tussendoor hoorden we al wat telefoontjes van morrende anderen die door ons moesten wachten. Als laatste checkt Joe nog even de olie van de saildrive. Ach nee toch, hij is er stil van en gaat zitten. Het valt niet te ontkennen, er zit water in!
Als we daarmee doorvaren draaien we de koppeling kapot, ruim vier duizend euro's. Ik pak een biertje mee met onze monteur. De opties zijn gering. 1. Joe kan een tijdelijke oplossing met een drukvat maken zodat er olie in de koppeling blijft (en we olie achter ons lekken trouwens, maar dat terzijde). Echter, in Ecuador kan onze cat waarschijnlijk niet uit het water. Dus met die tijdelijke oplossing zouden we tot Tahiti moeten varen. Dat is echt teveel risico. 2. We kunnen naar Aruba, waar we uit het water kunnen in de hoop dat er op het moment een goede, betrouwbare monteur aanwezig is, wat niet altijd het geval is. 3. Nogmaals eruit bij CuracaoMarine. Dit lijkt geen echte optie, aangezien uit verschillende hoeken oplichtingsverhalen komen over exorbitante prijzen als anderen daar aan je boot moeten werken. Dit kunnen we niet zelf, dus geen echte optie. 4. Eddy bedenkt dat Joe in zijn verhalen het een tijdje terug had over een boot waarbij hij met waterdicht schot in de motorruimte en de motor eruit de boel tot de waterlijn liet onderlopen en dan in zwembroek de saildrive eruit kon halen. Eddy en Joe vertrekken samen plannen makend benedendeks.
Slik.
De motorruimte vol water laten lopen, begrijp ik dat nou goed? Volgens de beide heren gaat dat lukken. Zonder te zinken. Gewoon als een soort badkuip. Oké, oké, theoretisch snap ik dat prima. Mijn fantasie is echter altijd zo goed in dingen te bedenken waardoor zo'n schot niet goed vast zit. Ik denk dat ik die dag dan maar even een blokje om ga. Of misschien moet ik er juist bij zijn om als het misgaat de Let's go in te fluisteren nu, NU, van anker af te slaan en linea recta opnieuw naar die ondiepte te verkassen.
In de avond zitten we elkaar verdwaasd aan te kijken. Linksom of rechtsom, we gaan die Galapagos eilanden dit jaar niet meer halen. En we hadden erg graag onze vrienden Wouter en Hermine op dat stukje van de wereld ontmoet. Zij hebben natuurlijk ook met dit idee een reis erheen geboekt. Het is wat zeg. Echt naar voor ze! En natuurlijk ook naar voor ons. Dit is een groots besluit. We moeten de Galapagos laten schieten. We lichten onze vrienden in.
Vrijdag 21 februari;
We zijn op zoek naar de benodigde onderdelen. We durven niet meer naar ons saldo op de bank te kijken. We hadden Galapagos reeds betaald, maar nu komen we er helemaal niet. We vragen ons af waar die Candid Camera hangt? Zit er kauwgum aan Curacao? Mijn vriendin Mieke schrijft terug dat ze al dacht dat ze een kauwgummetje verloren was ...
Voorzichtig bedenken we maar dat we nu dan misschien wel naar San Blas of Las Perlas bij Panama kunnen? Dat we ons vliegtuig in Ecuador hopelijk nog wel rustig kunnen halen, toch? Dat we vast heel veel geld besparen doordat we het niet op de Galapagos kunnen uitgeven? Bestond er ook niet zoiets als "Poor Man's Galapagos"? Een vrij onbekend eiland bij Ecuador met dezelfde dieren, maar zonder alle benodigde vergunningen? Wellicht kunnen we daarheen of lukt het om alles door te schuiven naar volgend jaar? Eerst zien, dan ...
Ik geloof dat ik vorig jaar dat 'Anker in de hoofdrol' toch wat rustiger vond dan dit verhaal over ons als 'Jut en Jul Pech Onderweg', ja toch?! Overigens is dit natuurlijk ook achterstallig onderhoud. We hebben altijd olie en filters etc goed onderhouden en hoopten dat de seals en membranen van de saildrive het nog wel even zouden blijven doen. En we wisten ook echt niet dat die dingen zo geregeld vervangen moesten worden trouwens. Ik bedoel, in de handleiding lezen we nu dat je ze om de twee (!) jaar zou moeten vervangen, maar wie doet dat voor € 4500 (als het uit Europa komt) per keer? We leren dat oceaanvaren, zon, zee, zout en het een paar maanden stilleggen van een schip in de tropen veel vraagt.
Het is een test van onze flexibiliteit en humor. Onze nieuwe naam wordt natuurlijk "de familie Elastiek", die van die boot "Let's stay", dat is het.
-
22 Februari 2014 - 21:40
Justine:
Nou ja zeg....wat een pech!! En dan de moed erin houden, niet altijd makkelijk. Ik bewonder jullie elasticiteit. Ik wens jullie nog heel veel verrassende genietmomenten, ook niet gepland maar zeer welkom,
liefs (uit Italie...) Justine -
22 Februari 2014 - 23:21
Mieke:
Boy oh boy, zoals ik al had gemompeld, lijkt deze reis vooral een test van jullie veerkracht en aanpassingsvermogen. We verlangen opeens allemaal solidair terug naar dat eigenzinnige anker, dat was ten minste overzichtelijk. Ja oké, opeens was de boot zonder jullie een uitstapje aan het maken de oceaan op, maar soit, kleinigheidje. Bootje vangen, klaar. Maar deze geintjes zijn gewoon niet meer grappig.
Mooi uitje naar Landhuis Brievengat. Die landhuizen op Curaçao lijken allemaal een beetje op elkaar. Ik ben bij Landhuis Jan Thiel en Landhuis Ascencion geweest en wist al dat dergelijke huizen die mosterdkleurige muren en rode dakpannen hebben, maar nu zie ik dat de vorm van de dakkapelletjes ook identiek is. Leuk. *zwijmelt weg bij zoete Curaçaose herinneringen*
Ik vraag me nog wel af hoe de dames en heren van Immigration keken toen jullie tóch weer kwamen inklaren... Of hebben jullie dat nog niet gedurfd?
Klapzoen, Miek
PS. Sorry van die kauwgum, jullie zitten nu nog even verkleefd met Curaçao -
23 Februari 2014 - 09:11
Erik Van Tienhoven:
Jullie volgen en brengen in praktijk de cursus aanpassen en geduld hebben. -
23 Februari 2014 - 10:07
Riet:
3 x scheepsrecht zullen we maar denken. Je hebt er in ieder geval mooi weer bij.
Groetjes Riet -
23 Februari 2014 - 12:17
Jolanda K:
Tjeeje, Rixta en Eddy
wat wordt er een flexibilteit van jullie gevraagd. Ben net een powerpoint over stress en veerkracht en draagkracht aan het maken.... ik kan jullie wel als goede casus gebruiken. knap van julie
Ga vooral genieten van de dingen die er wel zijn, zeggen we dan toch.... en die Galapagos die komen nog wel eens....( misschien dan toch op een ander manier)
Jammer dat we dan toch geen reisje naar Curacao geboekt hebben; hadden we jullie kunnen ondersteunen, opvrolijken of alles wat nodig is. In ieder geval leeft iedereen met jullie mee!!
Liefs en nog vele momenten gewenst op curacao, JOlanda
-
23 Februari 2014 - 13:04
Welmoed:
lieve Rixta en Eddy, Dit is werkelijk pech hebben, het vraagt veel van jullie kracht en flexibiliteit, met een zeilreis kun je niks plannen zie ik maar weer. Met het anker was het allemaal overzichtelijker, maar ja zo is het leven niet. Heel veel succes samen en geniet van de leuke dingen die langs komen. Welmoed
-
23 Februari 2014 - 14:35
Pieter:
Kijk even naar een ideetje op je blauwe leeuw-account !! -
23 Februari 2014 - 16:20
Patricia:
Jeetje zeg Rixta en Eddy,
Wat ontzettend naar al die pech :-(
Jullie zijn wel flexibel om hier maar een
grap van te maken; Let's stay!!
Gelukkig dat jullie het kunnen opzetten in humor:-)
Eens zullen jullie op die eilanden Gaian komen.
Geniet van alles samen, ik Geniet van het leukemia
schrijven Rixta, je hebt talent!!!
Liefs Patricia -
23 Februari 2014 - 16:31
Patricia:
Sorry voor de tikfouten, daar baal ik van!
De andere mobiel waar ik mijn reactie op plaatste
vertaald allemaal woorden in het Engels,
nu staan er de vreemdste woorden!!
Nog even nu goed doorgeven;
Ik geniet enorm van de verhalen die ik lees,
je hebt echt talent Rixta!! Ondanks alle pech
er toch nog de humor van inzien :-))
Geniet van alles, de foto's zijn heel mooi!
Excuses nogmaals voor de vorige reactie waarbij
de woorden op een hele rare manier neergezet zijn,
die waren aangepast toen ik de reactie geplaatst had!!
Liefs Patricia -
23 Februari 2014 - 16:36
Margreeth:
He, wat jammer dat het zo tegen zit. Hoop dat het jullie lukt om te genieten van de kleine dingen. Liefs Margreeth. -
23 Februari 2014 - 22:09
Gerard:
Wat vreselijk jammer om te horen: de pech blijft jullie maar achtervolgen. Ik had echt gehoopt (en eigenlijk ook verwacht) dat het na Sint Maarten over zou zijn met de grotere tegenslagen: vóór de wind en met gezwinde spoed.... Ook jammer dat jullie Wouter en Hermine nu mislopen. En voor Wouter en Hermine dat zij jullie mislopen.
Ondanks alle tegenslagen blijft jouw talent om erover te schrijven, Rixta, onverminderd aanwezig. En zie jij, Eddy, er op de foto's nog steeds prima uit. Hoop dat jullie nieuwe wegen ontdekken om de grote reis toch op één of andere wijze te kunnen vervolgen ( in een wat ruimere tijdsbestek misschien?). En dat jullie elkaar kunnen blijven hervinden in al die ongevraagde en onverwachte spanningsmomenten.
Beetje raar misschien maar ik kijk er naar uit om jullie weer te zien over 2 maanden (praten, vaste grond onder jullie voeten, op adem komen, mooie expositie bezoeken, recupereren, voor je laten koken, naar de sauna, onder de douche elke ochtend en - last but not least - banksaldo zo goed mogelijk aanvullen. Schrale troost voor jou, Rixta: de vraag naar hulp blijft onverminderd groot.
Lieve groet (ook van Melitta),
Gerard -
01 Maart 2014 - 12:18
Paul Met Zijn Gebroken Been :
Omdat ik wel bijna zeker weet dat jullie niet willen horen wat ik eigenlijk wil zeggen, heb ik eerst een week mijn mond gehouden, en zeg ik nu niets meer dan de oude chinese wijsheid dat het niet het eindpunt van de reis is, maar de reis er naar toe !
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
