25 januari t/m 3 februari 2014; diepte en verdiepi

Zaterdag 25 januari; beslissingen
Ik raak steeds in een diepere ontspanning. Dat is heerlijk en ik besef me hoe bijzonder dat van dit soort leven is. Geen horloge om, geen agenda, dichtbij de natuur zijn. Het pakje met motoronderdelen komt over vier dagen. We hadden gisteren bedacht in die dagen naar verschillende ankerplekken op Guadeloupe te gaan zeilen. Ik ben onrustig als ik bij het eerste licht opsta. Er moet nog veel gebeuren en ik begin vast; watervaten goed wegstouwen, spullen van de waterfilterreparatie in orde brengen, gereedschap opbergen. Wat is mijn onrust? Als Eddy wakker is bekijken we alle opties nog eens. We kunnen naar Dominica op en neer, we kunnen proberen op één van de kleine eilandjes langs de kusten hier te ankeren, we kunnen nieuwe baaien ontdekken, we kunnen landtochten naar oerwouden en vulkanen maken, we kunnen in veel herrie en drukte terecht komen, we kunnen van alles. En omdat ik daardoor ga vinden dat ik dus ook van alles moet, word ik daar onrustig van. Maar waarom zou dat allemaal nu moeten? Hoe goed past het bij ons om heel veel een klein beetje te doen? Erg veel tijd in de Carieb hebben we toch al niet echt. Natuurlijk kunnen we op z'n Japans gaan ronddarren en foto's nemen. Maar veel liever doe ik een klein beetje intensief. Dat past gelukkig bij ons allebei. Net zoals het leuk is om in een museum één schilderij te kiezen en daar een tijd bij te gaan zitten. Of het na te gaan tekenen. Als we alle opties nog eens visualiseren en 'voorproeven', hebben we uiteindelijk allebei het meeste zin om hier domweg in deze prachtige baai te blijven en elke dag iets kleins te ondernemen. Echt in ons opnemen waar we hier zijn en hoe het hier is. Dus doen we dat. Zo simpel kan het leven zijn.

Maandag 27 januari; wrakduik
Wat een lol;)
We hebben voor het eerst echt samen gedoken. Ik was van plan met een duikschool mee te gaan om naast de lol ook 'op te frissen' voor de onderwater-motorreparatie. De prijzen 'exceptionelle' houden me tegen. Eddy heeft wat privéles in Nederland gehad en af en toe rondom de boot gedoken. We willen de reparatie samen doen, dat is wel zo handig. We vatten het plan op om samen een eenvoudige duik te gaan maken. Wat een avontuur! Gisteren hebben we de uitrusting gecheckt en alle stappen nog eens doorgenomen. Vandaag is het de kunst om met flessen op in ons iniminibijbootje te komen, de motor gestart te zien krijgen en vervolgens naar de plek waar een wrak ligt te varen. Dat lukt, we liggen bij het wrak. Eerst maar eens het duiklood gewicht bijstellen, want we komen geen van beiden naar beneden. Ik weet het, ik benader zaken graag vanaf de voorzichtige kant. Dat is overigens ook heel praktisch; lood vanuit het bootje bijvoegen in een duikvest is veel simpeler dan lood uit je vest terug in het bootje krijgen terwijl je zinkt.
Daarna is het genieten geblazen. Ik hang na een tijdje een meter of zes onder water met links naast me een nogal doods wrak met vissen en rechts naast me een heel levendige Eddy. Hij komt omhoog en omlaag langs. Zo te zien probeert hij alles uit en gaat het wel goed. Erg grappig. Op de duur hangt en zwemt hij ook op één hoogte. Missie geslaagd en erg veel lol gehad. Dit smaakt naar meer!

Woensdag 29 januari; pakje terecht.
Gisteravond lag het pakje bij binnenkomst bovenop de toonbank klaar. De vrouw die het persoonlijk voor ons van de ferry heeft gehaald, wist hoe belangrijk het voor ons was. Klanten in de zaak moeten lachen om mijn gejuich bij het zien van het pakje uit Denemarken. De juiste spullen zitten er ook nog eens in samen met ... een pakje Haribo-dropjes. Er zijn echt heel vriendelijke mensen op deze wereldbol. Oké, ook onvriendelijke zoals degene die een zeiler vermoorde een paar dagen geleden bij een roofoverval op een schip bij St. Lucia. Maar ik richt me graag op die vriendelijke soort.
We gaan snel onze duikflessen laten vullen. Helaas blijken we een niet-Franse aansluiting te hebben en lukt dat niet. Ook vinden beide duikscholen onze flessen te oud. We hebben nog 10 minuten lucht onder water, dat zou genoeg moeten zijn voor de reparatie. We bereiden uitvoerig voor welke stappen we moeten zetten en wie wat gaat doen. Eenmaal onder water praat het namelijk een stuk lastiger. Onder de boot blijkt - Piet, de vorige eigenaar, waarschuwde al voor de mogelijkheid - dat het propellorblad toch andersom gedraaid is dan ik snorkelend meende te hebben gezien. Dat betekent dat hij niet aan deze kant van de boot past. Eh ... Tsja. Dan moeten we ook de twee nog vastzittende schroefbladen vervangen voor andersom draaiende. En uhm, die spullen hebben we wel, maar dat duurt denk ik ietwat langer dan de 7 overgebleven minuten. Ach ja, het was een leuke oefening. We besluiten naar Bonaire te gaan varen en daar één en ander bij de duikwinkel te gaan regelen.
Mijn vriendin Mieke is inmiddels al op Curacao gearriveerd. Ze vermaakt zich zo te horen prima en is gelukkig bereid een vliegtuig(je) naar Bonaire te nemen woensdag om van daaruit het laatste stuk naar Curacao mee te gaan varen.

Donderdag 30 januari; los
We zijn los. Met pijn in mijn hart neem ik afscheid van Iles des Saintes. Het was goed hier. Helaas gaan we vrienden die drie eilanden verderop liggen missen. Het plan was elkaar op Martinique nog even een dagje te treffen, maar de wind heeft de afgelopen dagen zo hard gepoeierd dat er nare golven rond de eilanden staan, waar beide boten aan de wind tegenin hadden moeten klappen. Wel jammer, het was leuk geweest hen te zien en hun prachtige slanke trimaran Yana en onze stoere, wat minder slanke, Let's go weer even bij elkaar te zien liggen. Ook maar loslaten. We wensen hen een goede vaart!

We gaan naar Bonaire. Lucht, water, vogels, vliegende vissen, contact met de kustwacht over een mayday bericht (noodoproep) waarbij we uiteindelijk helaas toch niet kunnen helpen. We zijn weer op zee!

Vrijdag 31 januari; cadeau
Ik zit in mijn eentje na een gitzwarte maanloze nacht vol sterren te genieten van een prachtig verjaardagscadeau: met de wind en de stroom mee varen, gedragen door de golven, een fabuleuze zonsopkomst. Erna ontbijten met mijn liefste lief. Beter kan toch niet.

Zondag 2 februari; wat een tocht
Dit is fantastisch zeilen. Al drie volle dagen gaan we over de golven met wind en stroom mee. Wat hebben we dit gemist. Ik ga steeds beter snappen waarom veel zeilers kiezen voor de 'gemakkelijkste' route om de wereld: zo veel mogelijk met de wind in de rug.
Het wordt hier nog druk. Vanmorgen begonnen we met 1 grote zeevogel, inmiddels hebben we er wel zeven rond de boot meevliegen. Blijkbaar is het prettig voor ze om een boot in de buurt te hebben.

Maandag 3 februari; aankomst
Afgelopen nacht zijn we aangekomen op Bonaire. Het enige enigszins spannende was het laatste stukje tussen de grote geankerde olietankers door en in het donker een nog niet bezette mooringboei vinden. Ik begrijp dat het voor jullie allemaal wat saai moet zijn geworden, maar WOUW wat een tocht.