Tot volgend jaar!
Door: Rixta
Blijf op de hoogte en volg Rixta
05 Oktober 2023 | Indonesië, Gili Air
21 september t/m 5 oktober 2023
Tot volgend jaar!
Terwijl we een aantal dagen op de douane moeten wachten, ontmantelen we het onbruikbaar geraakte grootzeil en het bijbehorende rolsysteem. Het is fantastisch weer. De hitte maakt dat de zweetstralen van je af stromen als je beweegt. Rustig aan dus.
We krijgen creatieve ideeën over hoe we het grootzeilsysteem volgend jaar kunnen repareren. Deels doen we dat nu gelijk al en zetten we bovenin de mast onderdelen die we nog hebben goed vast. Deels zullen we wat spullen uit Nederland mee moeten nemen. Hier in Indonesië is namelijk weinig tot niks verkrijgbaar voor boten, of de kwaliteit is discutabel. Spullen invoeren is echter vanwege armoede en corruptie op zijn zachtst gezegd een uitdaging. Soms worden duizenden euro’s invoerrechten gevraagd bij aankomst met het vliegtuig. De nieuwe kabel, die we toch echt mee zullen moeten gaan nemen, kunnen we wellicht laten doorgaan voor een zekeringkabel om de hoge vulkaan hier op Lombok te beklimmen? En de nodige nieuwe 2 meter aliminiumpijp voor het rolsysteem wellicht als een mast voor onze eigen surfplank die we natuurlijk altijd op vakantie meenemen… We gaan het zien. Gelukkig horen we ook van een aantal zeilers dat het op het vliegveld van Lombok nog wel meevalt met de corruptie. Het is hier een stuk minder toeristisch dan op Bali of in Jakarta. En in het ergste geval zeilen we volgend jaar gewoon met onze 2 fokken verder, want in Maleisië en Thailand kun je prima bootmaterialen krijgen en invoeren, zeggen ze...
Dan is het maandag en gaan we met het bootje naar de kant om te informeren hoe de petten staan. Dat blijken vele petten. Er zijn minstens 10 mannen in uniform aanwezig. Zowel de douane, immigratie als biosecurity zijn vertegenwoordigd en zitten aan tafels in een lichte bries onder de grote multifunctionele overkapping van de haven. Ze komen niet alleen voor ons. Het was ons al opgevallen dat er gisteren meer boten naar de haven kwamen. De meeste boten komen uitklaren om naar Maleisië door te varen. Het hele inklaringsproces neemt weliswaar heel wat uren in beslag, maar verloopt uiterst soepel en prettig. Een havenmedewerker neemt voor weinig geld veel werk uit handen door allerlei papieren voor ons in te vullen. Dat blijkt hier gebruikelijk. Wat een ongekende luxe. Aangezien er 4 mannen mee gaan naar de Let’s go voor inspectie en ze allemaal in het bijbootje moeten, gaat Eddy alleen met hen naar de boot. Daar blijken ze het reuze gezellig gehad te hebben. Ze wilden eigenlijk vooral de werking van bijna alle instrumenten zien en namen veel foto’s. Als ik het zo hoor is er geen mier gespot. Of zou mijn mierentraining met ‘hide!’ en dan de mieren leren zich heel snel te verstoppen toch geholpen hebben? Vers voedsel dat we nog hadden mogen we houden.
Nu kunnen we de haven af! Het eerste dat we graag willen is een toeristen-simkaart, zodat we internet op de boot kunnen ontvangen. Het straatje waar het haventerrein op uitkomt is een achterbuurtje met zowaar binnen 50 meter de dichtstbijzijnde mobiele telefoonwinkel. Het is een open gedeelte van een huis waar een bureau is neergezet. De verkoper heeft de simkaart, maar kan alleen cashgeld aannemen. De dichtstbijzijnde geldautomaat blijkt 3 kilometer verderop. Zonder aarzelen geeft hij ons zijn gloednieuwe scooter mee. Het feit dat hij ons uitvoerig moet uitleggen hoe we moeten starten blijkt niet van invloed op zijn besluit ons zijn scooter mee te geven. Stoïcijns legt hij het een paar keer uit. Ongekend wat een vertrouwen en hulp. De scootertocht is nog een hele onderneming in het drukke straatverkeer vol met toeterende andere scooters en laadwagentjes. Doordat ik niet zo’n held ben achterop wordt Eddy af en toe fijngeknepen, maar hij rijdt -nu ook hevig geschrokken- heldhaftig door. We bereiken de ATM zonder kleerscheuren. Bij het opnemen van het maximale bedrag van 60 euro, blijkt dat we een stapel van meer dan een centimeter dik aan biljetten krijgen. Die proppen we goed weg want het voelt toch wat vreemd. Voor veel Indonesiërs is 60 euro een maandsalaris. Even staan we wat suffig naar de scooter te kijken, want we krijgen hem niet meer aan. Na het indrukken van alle knopjes en 5 minuten verder lukt het gelukkig toch om te starten. Opnieuw wagen we ons op de linkerhelft van de weg in alle drukte. Overal langs de weg staan huisjes en winkeltjes. Meerdere moskeeën roepen zeer luidruchtig op tot gebed. Overal zijn mensen. Overal is het druk. Dit blijkt vrij kenmerkend voor Indonesië te zijn. Eenmaal terug bij de telefoonwinkel nemen we blij de simkaart mee. Terug op de boot blijkt de kaart helaas nog niet te werken en de 3 dagen erna zijn we samen met deze allervriendelijkste jongen bezig de telefoon werkend te krijgen in Indonesië. Maar het lukt! En alles met een glimlach.
Op onze ankerplek horen we meermalen per dag de aanroep van een stuk of 4 moskeeën. Ongeveer 10 minuten voor het einde van de oproepen start er op het bandje van de dichtstbijzijnde moskee een vrouwen- of kinderstem van iemand die volop voor het zingen gaat en die zichzelf niet goed hoort. Het is namelijk enorm, maar dan ook echt enorm vals. Eigenlijk klinkt het meer als een soort heel hard roepen en voor de vorm ook af en toe even proberen te zingen. Vaak als zij start schieten we in de lach en zeggen we: “Ah daar hebben we onze vriendin weer, nog 10 minuten”. We fantaseren er op los dat het wellicht de vrouw van de imam is en dat niemand er wat van heeft durven zeggen. Elke zeiler die we spreken weet namelijk meteen waar we het over hebben. Dat zal in de straat dan toch ook wel zo zijn?
In de dagen erna besluiten we dat we de Let’s go hier in de haven aan een meerboei zullen laten als wij naar Nederland gaan. Als we terugkomen kunnen we dan kort de boot op de kant zetten voor wat klusjes, net als vorig jaar. Het is een bewaakte haven, een goedebeschutte baai voor zowel het droge seizoen met de zuidoosten wind, als het natte seizoen met de noordwesten wind. Bovendien is het echt een fijne plek met prettige mensen, waar we graag naar terugkeren. Op ons gemakje halen we de zeilen eraf, vervangen de nieuwe lijnen voor de oude, poetsen en schrobben we en maken alles klaar voor vertrek. Met weemoed. Maar ook uitziend naar het weer ontmoeten van dierbaren in Nederland. En blij dat we straks even tijd hebben alle indrukken van dit jaar een plek te geven. Dag Let’s go, hou je taai, tot volgend jaar!
-
06 Oktober 2023 - 08:22
Geert En Ine Beernink (cat. Anegada):
Veel plezier in NL. Kun je gelijk stemmen voor een nieuwe regering. Ik wil geen advies geven, maar houdt Frenske uit het torentje!
-
06 Oktober 2023 - 09:35
Rietvandeloo@upcmail.nl:
Dank je wel voor de mooie en spannende reisverslagen van deze en vorige reizen. Zie je snel.
-
06 Oktober 2023 - 14:06
Mieke:
En dan opeens zit deze etappe erop. Boem. Klaar.
Goede thuisreis! Liefs, Miek xxx
-
06 Oktober 2023 - 21:40
Paula:
Wat een mooie reis hebben jullie gemaakt.
Goede reis naar huis toe en ik hoop dat jullie goed kunnen rusten, bijkomen, nagenieten en verwerken.
Groetjes,
Paula
-
08 Oktober 2023 - 18:45
Gerard En Meliet:
Goeie reis!! Ook heel fijn om jullie weer te zien en deze mooi geschreven verhalen nog eens helemaal te horen met jullie lach erbij[e-1f601]
liefs
-
08 Oktober 2023 - 18:45
Gerard En Meliet:
-
08 Oktober 2023 - 18:45
Gerard En Meliet:
-
11 Oktober 2023 - 14:45
Saskia:
Lieve Rixta, wat geweldig dat jullie nog steeds elk half jaar gaan zeilen. Ik lees nog steeds met veel plezier mee en geniet van de foto's die je deelt. Ik wens jou en Eddy alle goeds. Hartelijke groeten, Saskia
-
11 Oktober 2023 - 21:49
Eline:
Bedankt voor alle vermakelijke spannende en ontroerende verhalen! Tot snel in NL!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
