Whangarei – New Caledonia

Wat een ongekende mazzel hebben wij. De douane belt dat ze de uitklaringsprocedure op de haven willen doen. Dat betekent even met de bijboot naar het havenkantoor, in plaats van na uren de Hatea rivier afvaren met Let’s go aanleggen in een vrij krappe haven bij de rivieruitgang. Nu kunnen we na het uitklaren op het gemakje wegvaren en dan in één keer door de rivier af en de zee op. We grappen dat ze wel heel graag zeker willen weten dat we gaan. Dit wordt namelijk niet vaak gedaan. De zon schijnt. Na de storm van gisteren is het nu bladstil. Dat is rustig inkomen. Bij de afvaart komt onze achterbuurvrouw helpen met haar bijboot om onze lijnen op de palen te hangen. Die kunnen we immers achterlaten omdat we terugkomen. Eenmaal los lijkt Let’s go wel dronken of minstens stevig bekaterd. Ze komt moeilijk op gang en maakt een vreemde zwabber. Dat is erg onhandig in dit behoorlijk nauwe en vooral aan de kanten zeer ondiepe vaarwater. We komen dwars te liggen en proberen dan maar het schip om te draaien. Ik ken de verhalen van mensen die niet wegkomen vanwege de welige plantenaangroei onder de boot, maar ik weet toch echt zeker dat ik daar alles voldoende heb weggekrabd. Als het draaien van het schip van geen kant lukt, wordt helder dat de bakboord-motor geen stuwing heeft. De buurvrouw is voor geen gat te vangen. Ze zet haar krachtige bijbootmotor op volle toeren (oh wat fijn dat sommige mensen een heel krachtige bijbootmotor hebben), duwt ons heldhaftig van de kant weg en helpt ons omkeren. Aansluitend geeft ze de lijnen maar weer aan. We zijn haar zeer dankbaar. Als we tussen twee palen liggen, nu met de neus van de boot alvast de goede kant op, hebben we snel duidelijk dat de bakboordmotor op een of andere manier in zijn vrij is blijven hangen. Dat blijkt zo verholpen en voor de zekerheid spuiten we er nog wat extra olie op zodat we zeker weten dat de hendel vanzelf terugklikt in zijn versnelling. De tweede afvaart gaat mooi met motorkracht rechtvooruit. We zwaaien uitbundig met veel dankbetuigingen naar de buurvrouw. Ze snapt het wel. Zelf heeft ze veel gevaren en doet nu samen met haar man wat rustiger aan. Nou ja, op dagen dat er geen buurboot vertrekt dan. 

We gaan door de brug en varen warm in het zonnetje de rivier af. Wat een herinneringen hebben we hier al liggen. Nog even is er verwarring over of onze nieuwe positie-echo (AIS) het wel echt goed doet. Aan boord geeft alles groen licht, maar blijkbaar zien anderen ons niet op het scherm als we dat navragen met onze gloednieuwe marifoon. Als bevriende zeilers ons sms-en dat ze ons op AIS zien uitvaren, weten we dat dat ook snor zit. Kort erna wordt dat bevestigd door de kustwacht. Wat een beloning, ons nieuwe systeem werkt! Vrachtschepen kunnen ons nu extra goed zien op hun schermen en dan (met een WIJDE boog graag, dank u) om ons heen varen. En dan zijn we ineens op de oceaan. De zee is bijna een spiegeltje. Een troepje dolfijnen komt ons uitzwaaien. We genieten van het Indiase eten dat we voor vertrek hebben laten inpakken. Lekker makkelijk zo’n eerste dag op zee. Ik geloof dat als het kon onze glimlachen van oor tot oor zouden lopen. We kijken elkaar eens aan: “Heb jij ook het gevoel dat we nooit weggeweest zijn van zee? Ja precies, dat gevoel”. Een dag met een gouden randje. 

Wat een ongekende luxe zijn deze eerste dagen. Heerlijk rustig inkomen op de motor op een kalme zee, dan zeilen met af en toe een motor erbij en erna een mooie zeilbries. Nou rustig, ineens klinkt de motor anders. Er blijkt een V-snaar gesprongen waardoor de waterkoeling het niet meer doet. Dat euvel kennen we inmiddels en dat kunnen we gelukkig zo zelf verhelpen. Reserve snaren genoeg aan boord. Dit rustige weer is een prima manier om weer te wennen aan de beweging van de zee.

In de verte spuiten er wat fonteinen. De wetenschap dat er verderop wat walvissen voorbij zwemmen is bijzonder, ook al zien we niet meer van hen dan dit.

De maan kruipt per nacht dichter naar vol en er zijn duizenden sterren. We glijden voort. Dit hebben we gemist. We zitten bij te komen van anderhalve dag straffe wind en de bijbehorende klusjes die dan ontstaan. De eerste flinke windvlagen uit regenwolken vragen altijd het uiterste van de boot door de plotselinge druk op het materiaal. Je weet meteen welke op het oog kleine klusjes zijn blijven liggen. Het zijn van die dingen die altijd wel ergens door je hoofd zijn geschoten: “goh dat lusje begint te slijten, binnenkort eens naar kijken, of valt het eigenlijk nog wel mee?” Op zee valt niets mee. Het niet nakijken van dat lusje heeft gelijk gevolgen. Doordat dit lusje bedenkt te scheuren, komt er teveel druk op het tweede lusje ernaast en scheurt die hele lus bij een windvlag uit het zeil. Gevolg: grootzeil voorlopig niet te gebruiken. Ach ja, we hebben de naaimachine voor vertrek al gebruikt en ze staat goed in de olie, dus die kan straks op een stille ankerplek weer dienst doen. Dan doen we maar wat langer over de oversteek. Bij de mastinspectie was ik er niet zeker van of er nou een taan van de ijzerdraad van de kleine zijstag aan het loslaten was. Een van de draadjes leek een millimeter gezakt. Na nog eens goed kijken was mijn conclusie dat “het wellicht altijd al zo was en wel mee zou vallen”. Mispoes. De ijzerdraad van de zijstag besluit aan een afslankkuur te beginnen en zichzelf langzaam steeds verder te verdunnen en verlengen, net zolang tot de zijstag begint te zwieren. Gelukkig is dat aan de kant waar de wind voorlopig niet op staat. We plaatsen een stevige lijn ter vervanging. Ah, en ergens bij een windvlaag die de 8 BFT haalt, besluit de windmeter ermee te stoppen. Zou ik ook doen. Nergens voor nodig om te weten hoe hard het waait. Het is een stuk rustiger zo. 

Die eerste stukken varen met meer wind bij een nieuwe zeiltocht zijn altijd inkomen. Maar nu loopt de barometer weer op. Het lagedrukgebied wordt ingewisseld voor een hoog. Laat maar doorkomen. De eigen gemaakte yoghurt is heerlijk, het zelf gebakken brood knapperig en de peren-appeltaart zoet. We lachen ons een kreuk als blijkt dat ons leerproces met de vacuüm-machine ons leert dat spruitjes niet houden van vacuüm gezogen worden. Het zakje is opgeblazen tot een ballon die op knappen staat. Er is een serieus explosiegevaar ontstaan. De lucht die eraf komt is niet te harden. Ik hoop dat walvissen van spruitjes houden.

Ik heb het zo warm, jij ook? Geen koorts toch? Langzaam dringt het besef door dat die extra vesten en sokken nu wel eens uit kunnen. Het is hier warm! Waar hebben we die sandalen ook alweer gelaten? De extra laagjes worden een voor een afgepeld. Deze nacht is het bladstil. We tuffen rustig voort. Waar ik bereken welke snelheid we moeten houden om ruim met daglicht aan te komen, geeft Eddy de voorkeur aan rustig varen en de relatieve stilte van maar 1 motor. Ik moet er even over nadenken, maar eigenlijk heeft hij groot gelijk. We hebben geen haast. Er is geen depressie die we voor moeten blijven. Nu is nu. En wat voor nu! Tegen de ochtend zakt de volle maan in de zee. Het is adembenemend mooi. Er heeft zich de afgelopen dag nog geen klusje toegevoegd aan de lijst. Sssst, niet te hard zeggen.

Na een rustige dag met glashelder zicht en grotendeels op de motor, kunnen we in de nacht zeil zetten. Ik kijk nog eens naar onze windvaan bovenin de mast. Het mastlicht schijnt erop. Huh? Que es? Ik kijk nog eens goed. Ik zie het toch echt. Er zit warempel een vogel bovenop onze masttop. Korte staart, dikke kop en donkere snavel. Zo bij volle maan moet hij goed zicht hebben. Het is rustig zeilweer. Af en toe moet hij zijn evenwicht herstellen. Een nieuwe liftplek. Te leuk. Nou kleintje, kun je gelijk die windvaan even rechtzetten? Dit is een landvogel. We zijn er bijna.

Na acht dagen varen we de ankerplek van Ile des Pins op, een klein eiland voor het hoofdeiland van New Caledonia. Witte stranden, palmbomen, stilte en natuurlijk … pijnbomen. Af en toe een andere boot. En één dag een cruiseschip. Wat een schitterende plek. We slapen, lezen, doen wat klusjes en hebben geen haast. Dikke vissen zwemmen onder de boot door. We doen een poging het grootzeil te repareren maar krijgen de naald niet door dit dikke deel van het zeil, laat staan dat de naaimachine wat zou kunnen. We komen erachter dat je best met de boormachine kleine gaatjes kunt voorboren. Weer wat nieuws geleerd. Op de dag dat we weer eens verder zouden trekken, komt een bevriende Spaanse zeilboot binnen. Zij hebben heel wat dagen langer over de reis gedaan wegens maar liefst drie gescheurde zeilen tijdens harde wind. Zij zijn dolenthousiast over het idee gaatjes te boren in het zeil, want zij kampen met hetzelfde euvel bij één van de gescheurde hoeken van hun zeil. Hoe leuk is het om mee te denken met hen en samen te eten. Zij blijkt schitterende portret-kunstwerken te maken door met een brander in hout te werken. Hij is verzot op het vertonen van films op een los scherm bij zo afgelegen mogelijke eilanden. Ze zitten vol verhalen die stuk voor stuk allesbehalve doorsnee zijn. Ze zijn hier bekend in het gebied en volgens hen loopt het niet zo’n vaart als je wat later bij de douane komt. Volgeladen met tips gaan zowel zij als wij hoppend van de ene weergaloos mooie ankerplek naar de volgende, op weg naar het hoofdeiland. Zon en regen wisselen elkaar af. De telefoon geeft nog nergens ontvangst.

We draaien de ankerplek bij het stadje Noumea op, de hoofd-ankerpek. Wat een boel boten! Tussen de warboel proberen we een mooring (aanlegboei) te vinden. Alles lijkt bezet, waardoor we naar het deel vlakbij de haven varen. Daar is een vrije boei. Eenmaal aangelegd blijken we met boei en al achteruit te gaan. Geen goede boei. We gooien de lijnen weer los. Geen wonder dat die vrij was. Wat verderop proberen we het opnieuw. Een buurman komt met veel aplomb, franse woorden en gebaren duidelijk maken dat dat niet de bedoeling is. Verwarring alom. We maken maar niet vast en gaan even in het midden van de baai drijven om te bedenken wat te doen. Eddy wil zich niet weg laten sturen, maar ik lig niet lekker naast zo’n drukke buurman. Bovendien is dat wellicht een privé-boei. Dan zien we nog een vrije boei in het rustige deel aan de overkant van de baai, waar ook andere buitenlandse boten aan boeien liggen. Daar liggen we goed. Wat een rust. De volgende morgen vroeg gaan we, nat van een flinke tocht met de bijboot om bij de kant te komen, de drie gebouwen van immigratie, douane en bio-security bezoeken. Het blijkt een heuse speurtocht alles te vinden. Als de dame van de politie hier in Noumea uitlegt dat het heel dichtbij is, lopen we er opnieuw vrolijk aan voorbij. Zodra we zover zijn gelopen dat we niet meer geloven dat dit nog onder dichtbij valt, keren we om. Eenmaal terug gaan we toch maar het gebouw zonder opschrift en met donkere ramen in de deuren binnen. En jawel, daar zit immigratie, de eerste die we moeten hebben. Ook de douane vinden we en dat gaat allemaal vlot. Van de derde, bio-security, weten we dat ze aan boord de verse waren willen checken. Best een gedoe omdat je een afspraak moet maken en met de boot naar de haven moet komen. Gezien de aankomende kleine storm nemen we ons voor duidelijk te maken dat pas over een paar dagen te willen doen. Ze blijken van 09.00 tot 12.15 uur gesloten. Dan doen we maar eerst boodschappen. En meteen maar voor een maand want erg aantrekkelijk is Noumea niet met haar grote flats en vele rechte straten, met naar het lijkt snel en efficiënt gebouwde huizen. In de haven drinken we koffie op een terras. Dat voelt vertrouwd. Wat later vinden we ook nog een mooi parkje, toch aardig hier. Terug bij bio-security komen we aan met onze gloednieuwe blitse boodschappenkar volgeladen met versvoer en heerlijkheden. Ik had de bon al bijna weggegooid, maar gelukkig is Eddy van het bewaren en heeft hij hem nog. De man bij bio-security laten we al onze verse boodschappen zien. Hij checkt aandachtig de bon en geeft erna aan dat het niet nodig is om nog aan boord te komen checken. Wat een mazzel! Dat scheelt toch weer, ook al is de haven van Noumea heel ruim opgezet en prima binnen te varen. Aan het einde van de dag zijn we terug aan boord. Bekaf, maar voldaan. We zijn officieel ingeklaard. Als we later terugkomen in Whangarei zal de boot daar weer voor 2 jaar mogen liggen omdat ze, bewezen, naar het buitenland is geweest. Wat een rust. We genieten van frans stokbrood, quiche en echte franse taart. De gastenvlag kan worden gehesen! 

Wifi is moeilijk hier, eens kijken of we foto’s de lucht in krijgen.